doorploegd

 

 

 

 

 

angst. om eens de dag

die zich niet verder dan de nacht

verdelen zal

 

koud. het schuim

dat over akkers valt en aan het ouderhuis vreet

vinger na vinger

 

herinneringen uitkotst op lendenen

van het vaderlandschap, noodlottig

veroordeeld

 

-nog eenmaal-

 

het zoeken naar

waarheid. (onuit)roeibaar langs

de gordel en de deur verderop

 

laat mij. wat moet ik nog

ik ben geen moordenaar, zegt hij

 

gerechtigheid is niet voor dochters

mélangez-vous



kerima ellouise ©

een Drentse knipoog

 

 

 

 

wanneer ik vogels

zie spelen in de lucht

 

- ik vang jou

en jij vangt mij –

 

dan word ik

zomaar blij

 

en glimlach

met kleine handen naar

de stilte

 

zoiets als heimwee

‘n tikkeltje dan

speelweide

 

 

 

 

 

 

doe je ogen dicht

en luister

 

- hoor je de poëzie -

 

ze hoeft niet waterpas te zijn

voor de vogel die in het licht

stralen zal

 

noch voor het sterrenbeeld

waarop de nacht  fluit met

verliefde vingers

 

denk open lucht

tussen bomen en de drie heuvels

die in en uit zinnen stappen als zomerpassagiers

met een hart

 

opengewreven door

een late zon

 

losjesweg in mijn hals gekust



kerima ellouise ©

toegangsbewijs

 

 

 

 

 

neem mijn  liefhebben mee

naar de tuin

 

en vraag aan hen

die met stenen hoofden

de aardkleuren opgraven

 

of  de kalkwitte woorden

op mij lijken

 

(je ne suis pas belle)

 

misschien

zijn  ze slechts een vertraging

van oppervlakte, te eenvoudig

 

losgescheurd

uit een voldragen cirkel

van weleer

 

(je ne suis pas belle)

 

want zo was ons samenzijn

in stille dagen toen wij

zochten

 

naar die ene oogopslag

van tijd

foto: ClaireQ ©
kunstenaar: ClaireQ ©















Hoop
 


Wanneer straten doodlopend lijken
de aarde onder mijn voeten
weg splijt

rozen hun kelken doen hangen
het sterven mij dieper lokt
oostenwind mijn ziel uitrekt
transparant in een ijzige zucht verdwijnt

breken mijn ogen broos 
zoals ze behoren te breken
zoals wimpers zilte splinters opvangen

zo zwaaien kloosterdeuren
moeiteloos open
groeien te korte vleugels omhoog
naar de vol gevulde blauwe lucht

daar hoor ik de stem van poëzie
over een allesomvattend leven
in vreemde tongval fluisteren zuiver spreken

alsof mijn stilstaande zee
uit woestijnen barst
over de uitgerolde fluwelenrode lopers golft
naar het innerlijk weten
de kern van het bestaan(srecht)


claireQ ©



dank je wel ClaireQ!

koud weer

 

 

 

 

stilte

fluistert zich open

grijs en immer nieuw

 

werpt mij in de spiegel, het onbekende

plein van de dood

 

schuld wordt een gewassen

bladzijde 

mijn hand uitgestrekt, wit

 

in koude regen

want daar begint het

vanbinnen

 

ik zie noch hoor

wat mooi is of dat wat mij

verlaten heeft

 

het maakt ook geen verschil

 

aan het einde

van mijn woorden

draaien de dagen zich toch niet meer om

 

niet op verbeten gezichten

dicht of veraf

kerima ellouise ©

voetzoeker

 

 

 

 

 

 

diep, heel diep

graaft hij een woning omhoog
als nalatenschap voor het onbewuste

schrijft gesprekken op muren
met vuistgrote peuken om het voetzoeken

naar binnenrook te rechtvaardigen

 

want immers,

hij is de danser tussen pluimen
die langs grenzeloze deuren glijdt

 

mijn zolder bevrijdt van sluiptenen en kwelkommers

van rijstdons en grachtgeblaf, opgedroogd in’t hese
landschap

van drieklank frustraties

jonge goden

ademvrij



kerima ellouise ©



Opgedragen aan Nino

met hese stem

 

 

 

 

 

ik ben niet meer bewoonbaar

nu alles schreeuwt om

het tekort

 

want waar is mijn wereld

waar zijn de dingen die gevoed

werden, vertrouwd

 

zichtbaar

als grijze adem

 

in het bewierookte gekkenhuis, net buiten

de spiegel en het opzwellen van

mijn buik

 

waar zijn de ankers

die ik slaafs vasthield en in de tijd gooide

zodat ik ze beleven kon

 

verzadigd, getroost

dodend

 

zoals voorbijgangers

met een mondvol as




kerima ellouise ©

een dag als glas

 

 

 

 

alsof  het weet heeft

van de vreemdeling en wat

geschreven kan worden

 

als je te dichtbij komt; het gezicht

gesloten, weggerukt uit de warmte

van een zomerochtend

 

omgekeerd door regen

alsof hemelsblauw geen eenzaamheid

kent, geen landingsplaats

 

van weemoed of treurnis

in woorden die knielen, onzeker

uit de mond

 

of  uit het dagboek van meer

dan een lichaam