langzaam
soms vlug
van luid naar stil
vul ik de overmacht van
zwaarbeladen dromen
met een gelood zwijgen

ik ween naar de maan
probeer de nacht te sluiten
omdat ik niet altijd
het doodgaan begrijp

de stad komt naderbij
haar geluid
breekt mijn nevel open

weer vind ik niet meer
wat ik gevonden had
maar ik ben niet bevreesd

haar gewoel
onwrikbaar bekend
behoedt mij immers voor het sterven


kerima ellouise ©

 

breed
en warm
golven woorden
over lippen
dorsten vingers
langs
liefde, rood
en gewillig

jouw vuur
wil ik zijn
in duizeldiepe kreten
jouw stroom
die in extase schreeuwt

je geurt zo
speels
naar kleine rozen
zo lispelzacht
in het vreemde zwijgen

en wanneer
je schouder naar
morgen danst

waait het leven
door onze lijven wanneer
ik je uit de nacht bemin


kerima ellouise ©

 

waar elke angstkreet
zich aan mijn lichaam bindt
en met mij de nacht ingaat

staar ik steeds kinderlijk klein
naar een ontwakende vrees
in verzegelde ribben

ik zoek godvergeten woorden
op mijn onbewogen mond
daar waar ik het sterven leerde

in ontzielde meisjeshanden
en het opgedroogd onzuiver bloed
staren mijn beroofde wimpers
naar het beenmerg in verbleekte botten

geblinddoekt beweeg ik naar morgen



kerima ellouise ©

 

ik zag je zwijgen
afwezig
van de waarheid

je kuste haar mond
met een oud slaapliedje
beveiligd door eeuwen heen

je legde haar bloot
in het dichte licht
van sprookjesland

en in het overgaan
van stilte naar huilen
beefde haar mond
toen geluid bewoog

zag ik je zwijgen
door dagen en
jaren heen

zag je me huilen
toen onschuld
verdween


kerima ellouise ©

 

de zee droomt het landschap
het neerleggen op mij
de rust, het keren
de kleine verzen

dwalen mag ik
licht boven licht
op blote voeten
het zachte praten

op en neer van
volmaakte ogen
het zuiden, jouw ziel
teder het voelen

de warme buik
van duinen en gras
de zon spoelt aan
in' t stijgende water

zo onvertaalbaar
heb ik je lief
ik laat niet los
ook niet het zwijgen



kerima ellouise ©

 

het volle daglicht
tekent vlinders
in rotsen

wanneer
je het baren wiegt
gereed om te gaan

hou van me
tot waar de zee ons
breekt

of geef me korrels
als eilanden
tussen bruidsbloemen en
avondmaal

raak me even aan
tot de maan ons
in de wind zal scheiden

schrei geen rozen
of stranden vol
wolken

in een laatste, witte stilte
getuig ik
jou



kerima ellouise ©

 

en je ademt mijn adem
van wind en water
zoals de dag druppelt
langs mijn woorden heen

waar stilte onbespreekbaar
waait onder ijsvleugels
van de reiger

vijverkoud boven
het wintervlak van
onbeweeglijk riet

met opzwaaiende, tere
handen en duizend
voetstappen
breed en breder

sneeuw ik
de laatste woorden
uit het zicht
van diepe vederslagen

waar krassende, rauwe
geluiden het licht breken
op de grens

van lucht
en het ongenaakbare moeras


kerima ellouise ©

 

ik sta stil
en geef je het geschenk
van mijn woorden

verpakt in ‘t feestgedruis
van jaren

ik houd je vast
volg mijn hart

en geef je belletjes
aan een rozenstrik

je stem wordt wat grijzer
mij zachtjes bekorend
wanneer het begin
van alles zich
herhaalt

je lachte loom
in ’t hoge licht

de herfst wat buikig gebogen


kerima ellouise ©

 

inwoners van het licht
morgen verwacht ik
jullie aanwezigheid
bij mijn graf


spreek verblijd
met hees gefluister
vanuit mijn nimmer
goed te maken hart

laat de nachten bij me blijven
teken ze desnoods op mijn gezicht
maar zorg ervoor dat mijn naam
op eeuwige stilte zal rijmen

begraven in genoeg stof
voor een lied of een gedicht
zal er niet één zijn die eenzaam gaat
de duivels dansen immers in het rond
op mijn eindelijk gezwegen mond

wees niet bevreesd
ik vraag niet om lof
of om een deftige traan

want we zijn toch allemaal
elkanders gelijken

in de dood en
het gevonden geheim



kerima ellouise ©

 

het landschap herkent
de verte
de leeggeschudde stilte van de dood

windvlagen vormen losgebroken woorden
volgen het uitgeputte zwijgen
in gelezen verzen

zwart getuigt de hemel
de nacht in je ogen
de wolken ooit teerbemind

ik lees je
naakt
in de diepte
en noem je fluisterend
mijn vreemdeling


kerima ellouise ©

 

zo grondloos schreef zij
woorden tussen hoge, kleine kamers
en onbedwingbare hoop
om ooit haar voeten
te laten dansen
op gele sterren

die voor het doden door
treinen werden gereden
naar de laatste tocht

in een open, dankbare hand
volgde ze stil de letters
in het murmelende duister
waar zelfs de lage wind in
het jonge hart moest zwijgen

foto’s werden ramen om
Gods goedheid te baren
in de armste uren van
moegetogen dromen

zo onsterflijk beminde zij
de kleine zon die
een grauwe afdruk werd
voor later

kerima ellouise ©


(Anne Frank 1929 – 1945)

 

van bloem en blad
blaast de winter
een lange zucht
naar een stuk
van gisteren

‘k zie de afdruk
van je voeten
als de doorsnee

van iedere halte
waar je naam
als jaarring stond
in een achteraf
vertraagde groei


van lucht en maan
veeg ik wat aarde
naar het grijze
vergezicht

naar de voorbijganger
en het splijten
van de weg
waar elke steen
schuurde
mij tot zwijgen bracht

en in al wat ik zweeg
zag ik hoe smal
het voorjaarshout
bladerde

hoe donker
het landschap beukte
tegen de zomer
waarin jij mijn stilte
versteende


kerima ellouise ©

 

mag ik jouw tuin lenen
om de stilte te horen
en de wind

traag en met geblazen wolken
terwijl de witte rozen
langzaam slingeren
rond de groeven op de grond

voordat de winter
met verschraalde vlagen
de maannacht laat betranen
op woorden van steen

en de wilde wingerd likt
aan het slapend rood


mag ik jouw tuin lenen
zodat ik laag na laag
kan bewegen

voelen
hoe jij teder
mijn aarde bevrijdt
met lucht doorwaaide nevels

mag het
tot mijn schaduw toe
in iedere hartklop
van jouw leven


kerima ellouise ©

 

 

zonder verbeelding
raak je de winter
een handbreedte
van mij af

er rust geen tuin
meer onder je
woorden

of de enkele bloem
die ik van je lippen pluk
wendt zich af
van het geluid

wanneer ik het veld
meet, dat doodstil
de vlokken telt
in onrustige dagen
van verweer

ik vind nog slechts
het zwijgen, rouw
tot bloedens toe

zelfs in zomerdroogte
groeit stilte
niet meer


kerima ellouise ©

 

jij spreekt me aan
weet niet eens dat ik
het koud heb

wanneer je me omlijst
met versleten kledingstukken
en met het stof op je
uitgestalde barmhartigheid

veraf van je borsten
en de oude schommelstoel
die naast het bed van ijzer
nooit verhalen te vertellen hadden

ik geef je gelijk, mijn stem
wordt schor
meer in het donker
dan in het licht

ik ben niet meer
dan een gezwel
dat je bloedend
baarde

oui maman, je parle
français


kerima ellouise ©

een ogenblik maar
zal jij naast me staan
en nooit zal je nog wederkeren

jij bent slechts gekomen
om even warm te raken
want het antwoord gaf je al
voor de tijd in stukken viel

en ik door de bruine aarde kroop
met smalle, bleke handen omdat
ik geen bomen kan verplaatsen
of sterren tot een ongekende
hoogte kan bewegen

met een verre vleugelslag en
nog zwarter dan de nacht
schuif je de diepte in mijn oor

hoe lang nog, vraag ik
aan de volgende uren
eer de dood mij weer bekoort


kerima ellouise ©