gedicht op foto: Hans Andreus


















aan de dichters van steen






er glijdt
een stukje Nepal
langs mijn schaduw

muren ruiken vers en verzen
naar mokka puur
en een heel klein beetje Hans

ik schroef
het uitgebroken licht terug vast
in dit ommuurd bestaan wanneer een lied kunst werpt
tegen de oudste ramen

heel even geeft dit leven me
het warme zaad

vivre
et un poème d'amour, des mots

ze zouden het niet willen verstaan





kerima ellouise ©

over alles wat ik heb gehoord

ik ben geheel en al de leugen
ik heb de waarheid nooit gekend

ook de liefde
werd niet roder, nauwelijks
zichtbaar

of tot zee verwend

blind voor minder
en de dagen door het blote tij

zo verdween ik
in de angst, de welving
van het water

het geschreeuw nog maar net voorbij

ik zei onder donkere daken
dat de zon het sterven licht
zou maken

maar toen ik je gevonden had
met sneeuw in het gelaat

wilde ik voor jou de waarheid

en voor mezelf
een andere dode daad




kerima ellouise ©

opgetekend

 

 

 

 

 

 

welke droom hebt u,

vroeg de dichter

 

en hij verdeed zijn ziel

toen hij dagen en weken en jaren

in het graf van zijn woorden dook

 

verzen neerschreef

stiller dan het geluid  van minnaressen

luider dan hemzelf en de muren, uitgediept

tot in de kerkers van het weten

 

hij wilde stil verdwijnen

maar telkens de nacht begon

droeg hij zijn geluk naar vuile lakens

 

onbezwangerd

en uitgevouwen, veel jonger

dan zijn laatste wil

 

waarin hij begonnen was

haar tijdloos neer te schrijven

 

tussen eenzame bloemen 

en de boezem van een barmhartige

engelennacht



kerima ellouise ©

De tijd van H.Sarda


tijd is niet meer
dan een doolhof van het leven

zei ik zacht

toen ik wees naar de antieke klok
doorheen de stilte van
de zondagskrant

ik wachtte
tot de wijzers voorbijschreden
in kinderverhalen

aan de helling
waar vlinders werden vrijgelaten
in laatavondwind en in het carillon
van ooit gehoorde geluiden

ik zag de stenen tot rots
geweend

de eenzaamheid van mijn
verhaal, te vroeg en
zonder naam

bevestig mij, fluisterde ik
er is nog tijd

de stilte nam geen einde
en ik verdween






kerima ellouise ©

vrijdagavond

 

 

 

 

meer en meer

verberg ik het overleven

in onduidelijke woorden

 

het zou

mijn stilte kunnen

verklaren en de zoveel anderen

in mijn hoofd geboren

 

ik scheld mezelf schuldig en teken

al de lichamen op mijn lijf, onherroepelijk van de liefde

gescheiden

 

uit onmacht, angstvallig

 

omdat tijd niet weg te slaan is

uit allerlaatste verzen en gevreesde

dagen

 

ach, wist ik het maar

 

dan schreef ik

op jouw plekje iets liefs

 

een gedicht, eenvoudiglang



kerima ellouise ©

1985. Oostende.

 

 

 

Tweemaal schreef ik je over mijn dood.

Hoe kon ik toen weten dat waarheid zo zegbaar was

en zo zou razen in mijn verzen.

 

Op de muur, waar geen enkel woord meer

crepeerde

of terug kroop

 

naar de leugen

en mijn buik, het spreken verwaarloosd

na het vloeken.

 

Misschien bracht rouw jou naar deze kamer.

Alleen.

Naar het drijvende bed

en de woorden

die toen bleven draaien rond mijn zilte slaap

 

zee werden

 

groter en groter

in de regen, in die bindende stilte, zo anders

dan ik had vermoed

 

tot ik verdronk. Jouw gezicht zag

en die laatste hand.

 

 

- Mijn woorden waren als meeuwen

die ik aan de waarheid gaf.-

kerima ellouise ©

 

Geen frambozen

 

 

Voor jou, zeg je.

Hier, neem aan.

 

En tot in het kleinste

van afscheid

leg je een brood neer. 

 

Maar, vertraag ik, het geloof

in kruimels heb ik

begraven.

Weet je nog.

Onze wandelingen.

En alle vogels die lachten.

Behalve dan die ene kleine,

die droeve

die 's nachts in de dennen 

het koele sterven bezong

en mij dan openhartig aankeek

alsof blauw nooit zou volgen.

 

Weet je nog.

Ik was zo verrukt in het bos.

Jij gaf het voorbeeld

en drukte jouw horloge in het zand.

We zouden nooit verlaten leven.

Niet van diep begrip of tweemaal.

We zouden over beekjes praten

en wilde bloemen.

Geuren naar overal en herinneringen brengen

naar warme stemmen in de ochtend.

Ons schrijven zou het reizen zijn,  rijzen

tussen het sandel en het frambozenhout.

 

Nee, zeg je.

Ik sprak over vrijheid.

Voor jou. Neem aan.. Het is nog warm.



kerima ellouise ©



              foto: beeldentuin Dehullu
              kunstenaar: Andreas Hinder

Canon in D

 

De tijd opent zich traag vandaag,
al zie ik het niet.
Het is nog donker.

 

Geen meeuw beweegt
en de straatlantaarn valt enkel
in zijn eigen schaduw.

 

Hoe dicht mag ik bij je komen

als gemis geen enkel geluid maakt

en de duinroos zwijgen blijft,

 

ver achter het dalen

van de zee.

 

Ik breek het raam open en kom uit

op dezelfde straat.

Daar is het zuiden, wijs ik.

 

De schemering plakt mijn woorden op de voorgevel.

Het is een keerpunt. 

Misschien was jij wel mijn eerste liefde.



kerima ellouise ©

 

 

 

(Titel Pachelbel, Canon in D)

pinokkio

 

 

 

vier witte muren
één groot raam dat, nadat jij kwam,
uit de schaduw dreef en om zomerkleuren vroeg

blijmoedig het begin van de rivier liet zien
alsof er nooit een einde zou komen
aan deze eenvoud van vrede

één kamer met daarin het midden
van het leven, woorden op planken
en de warme opbrengst van rode wijnranken

met geen andere namen dan de oorsprong
van minnaars die met volle stem
omlijste spiegels veroveren

één ruimte waarin ik eindjes knoop
aan verwachting en aan rauwe klanken van de saxofoon
dieper word en dieper met mijn gezicht in het water

één warme mond
waardoor ik terugkeer in jouw gedichten
en mijn ogen laat dwalen over blauw gefluister

misschien ben ik in de waarheid getuimeld





kerima ellouise ©





afbeelding: beeldentuin dehullu 2009
kunstenaar: Michel Janssens