Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Stilte in het tegenlicht
De bundel bevat ongeveer 90 gedichten
ISBN 978-3-86703-895-9 Engelsdorfer Verlag
wil je één van mijn schrijfselkes gebruiken, had ik graag dat je mijn naam erbij vermeldt en ik zou het erg fijn vinden als je me dat even laat weten.
woorden zijn er, soms onverwacht, ze geven en nemen iets van mij, ik laat ze gaan als een zielenvlinder, zwerf even mee want nooit ben ik, alleen, volledig
Hieronder vindt u de laatste tweehonderd schrijfsels. Eerdere werkjes bevinden zich in het archief (onder deze titels), per maand geordend.
Voor het vak beeldende vorming met onderwerp 'surrealisme kregen vijf leerlingen van het Calvijn College in Goes de opdracht van hun docent om wat met m'n gedicht te doen. Ze kwamen met de idee om er een filmpje bij te maken. Dit is het voortreffelijke en bijzondere resultaat, waarvoor ik hen heel erg bedank!
Gastgedicht van Micheline: Huil ik dan nog steeds in jou
huil ik dan nog steeds in jou
huil ik dan nog steeds in jou mompelt het kind nu ik zie hoe mijn krabletsels strijdlustig grijnslachen in het bloedbad tussen jou en mij
ik heb nochtans in je voetstap gewandeld wilde in je stroom verdrinken toen je aan de zee van verdergaan je verhaal vertelde en dacht zo alles weg te spoelen
maar je keek niet eens om wist niet hoe in je kielzog pijnscheuten een zeewier van tranen schreiden vastgeroeste letsels geen uitweg zagen en een schuilplek zochten dicht bij jou
waarom zegt niemand dat de aanwezigen die er waren niet bestonden
al sprongen ze herhaaldelijk bovenop het beeld van illusie
geeft het een roes van vrijheid of wil men zichzelf onderstrepen; een witte woordenvlag planten als herinnering aan al dat moois van muzen, momenten en letterkundige overgave
kan men bloemen laten groeien in oren vraag ik me af, wanneer een stem doelloos peddelt in een glas zonder water, men woorden niet verder brengen kan dan het opgedroogde eiland waarop men staat, met een stoel die windstil naar het noorden wijst
waarom zegt niemand dat men enkel zichzelf naar huis bracht, met een plastic bloem in kransgevlochten haren
een man schildert de zon zwart op het doek van de waarheid hij laat zijn naam achter als bewijs het maakt andere woorden overbodig wanneer hij het donkere stadspark binnenfietst op een zeepbel tussen gieren en kadavers in vlucht gekromd
ik reis voorbij en zie een haai opduiken uit het gras naast Rome en moerassige stilte, hoog verlicht door een dief van bliksemschichten
een vrouw met zicht op haar leven zit tegenover me en bestudeert het snelle landschap tussen duim en wijsvinger alsof ze alle antwoorden meet aan diezelfde overbodigheid misschien is afstand subjectief zoals kunst zonder uitstel van gedachten
ik spiegel me in het raam , een speldenknop vliegt voorbij in een druppel regen
vandaag wil de dag zich niet vertalen zelfs de wind lijkt niet te ademen ik wandel verder probeer de kleuren te begrijpen en hoe het kan dat ik besta nu wanneer het leven zich afkeert van toeval, de ronde van het najaar zich rijpt tot anker niets het tegenovergestelde staande kan houden en daardoor, even vreemd, een reden geeft tot verlangen naar het ongekende, het onzichtbare dat zich wil openen als een roze lelie van dromen die haar onbeweeglijk lot wil verlaten tezamen met het lied dat in haar tolt
ik sta stil, geef me over aan de zuivere zang van herfst en woord en zie de zon, licht op t water
het is geen toeval : ik vraag de lelie ten dans wanneer we reiken naar elkaar
