door het hoge gras

 

 

 

 

 

 

vanmorgen, heel vroeg,

viel de lente duizelingwekkend

in mijn tuin

 

de zon was  al warm en

plantte lichtzaadjes in  het gras

die speels tot aan mijn navel

kropen

 

ook op de bomen, het raam,

het verste geluid en op jouw schouders,

je hals, je buik

 

ik glimlachte toen je vroeg

of ik zo wilde blijven

liggen

 

gewichtsloos

uit jouw adem 

 

de wind bewoog mijn antwoord

als een vlinder uit

een volle nacht

 

ik heb je lief, lief, lief,

zo lief

 

mijn lentelief




kerima ellouise ©

bron foto :
www.onnoot.com/uploaded/images/120_2424-konit...

 

golfbreker

 

 

 

 

op het strand

het dode strand

luister ik naar regen

 

naar beminnen

dat door stilte stuk slaat

op te broze schelpen

 

harde rotsen breken

m ’n gedicht, ik kan de woorden

niet meer verdragen

 

omlaag, waar

vissen vallen in de nacht

en meedrijven met

de aarde

 

de schaduwen

druk ik aan mijn

borst, zilt

 

als steentjes

op het strand, zand

dode strand

waar

ik mezelf heb gejut




kerima ellouise ©

wind in mijn hals

 

 

 

 

 

 

laatst

bezocht ik weer

je stille

ademloze lippen

en ik vroeg

slaap je nog

mijn liefste

 

ik hoorde de voorjaarswind

huilen om het antwoord

 

de dood drukte

jouw ogen dicht

beneden

waar de aarde steeds

schuil gaat

 

en jou

diep ontving als

een kind in haar schoot

koud met daarboven

het licht van het onmogelijke

 

loodgrijs maar zo vertrouwd

vluchtte ik terug

naar het zachte geluid

 

 

liefste, slaap je nog steeds




kerima ellouise ©

Janken bij volle maan

 

 

 

 

 

in het  ervaren van werkelijkheid

worden dromen tot illusies

gestrekt

 

die de dronkenman verheffen

tot meester van ontworstelend

gebeente

 

hij zwart het vlees van leegte

voorbij de spelregels van

zelfbedrog

 

brandt de weerzin onder zijn tong

als machteloze vuisten op

de nacht

 

zijn geween breekt

volle manen

 

tikt de tijd terug

in het glas

 

en niemand weet

ook hij niet

 

dat zijn bestaan

voor een droom

moet wijken



kerima ellouise ©

twaalf slagen

 

 

 

 

zwaar

verkrampt mijn naam

wanneer de nacht

zich openlegt

 

murw aangeraakt

en de droom voorbij

het schreeuwen van

koud maanlicht

 

het klokgelui

voorspelt mijn dood

halsstarrig weergalmend

 

wanneer echo’s graaien

naar wazige wolken die

onbeheerst doch stil

de waanzin in mijn

hoofd verspreiden

 

ik stop mijn oren dicht

met handen gehoord

 

en jij slaat zwart

de druppels van mijn wimpers

kerima ellouise ©

l'arbre et le vent

 

 

 

 

 

 

 

ver van tijd, de woorden

die op schaduwen lijken

omdat niemand op hen wacht

 

hoeveel heb ik er al naar de horizon gelokt

nog voor het naamloos vervreemden

van mijn slapend lichaam

 

ik zal sterven, onverwacht

wanneer ik, als een boom in de wind,

word tot verlatenheid

 

de neerslag zal niet ontbreken

steeds lager

met een nog lichtere vleugelslag

 

ouvert aux quatre vents

kerima ellouise ©

zijn lange, zwarte jas

 

 

 

 

 

opnieuw wacht hij onder mijn raam

herhaalt het wegvallen van  tijd

wanneer uren nog nauwelijks spreken

en mij tot vreemde maken

 

zonder het zelf te weten en met

mijn stem op zijn rug, knik ik hem toe

het gezwel van stilte in mijn  handen

 

hij mompelt nog steeds, voorover gebogen

draagt zijn jas op wijzers van de nacht

heen en weer, af en aan
mijn raam voorbij

 

misschien morgen, fluister ik hem toe

kerima ellouise©

Kunstenaar : Jan Van Halen














dit is stilte

moeder, waarom zijn mijn benen zo dik,

zo rood, de stappen die ik zet

of bloedend de borst waartegen ik sliep

jij leerde me lopen, de schoenen dragen

waardoor de aarde kantelde en vaak

bevroor op het hout van mijn lippen

waarom zijn mijn armen zo dun,

zo doorzichtig, de leegte die ik voel

door het naakte kind in mijn keel

ik heb het zo koud in de nacht die komt

en ben het wantrouwen zo hoorbaar moe

moeder, waarom tekende jij het schaambeen

en de schaduwen op mijn dunne huid




kerima ellouise ©

Strijklicht




ruw, zoals de zee zwalkt
over aarde, sluit ik mijn ogen
op de einder, voel hoe
duinen zich smal vouwen
rond voetstappen

waar dunner wordende
dromen kijken in het
aangezicht van leegte
het schreien verbergen
achter de ranke boog
van rietlicht

hoe kan je zeggen
wanneer golven
zich stil leggen op
mijn adem
dat je me niet
loslaat

dat ik jou
met sterren omring

ik ben niet meer
dan de late avondzon

nog minder dan
het schetsboek
van de wandelaar

die voorbij
de zwarte nacht
wind fluistert
naar zijn stervend hart




kerima ellouise ©


¨*************************¨


Strijklicht




voetstappen verdwalen
in golvende duinen

achter de ranke boog
van rietlicht

ik ben niet meer
dan wat late avondzon

op het schetsboek
van een weemoedig wandelaar

en jij
die voorbij gaat


Pp ©



dank u Pp voor uw prachtige versie

een kind vol zee

 

 

 

 

 

ruist zacht de zee in rust

gisteren, toen ik het kind

nog niet had ontdekt

dat eenzaam eb wilde

keren in zachte lijnen

 

ik sprong opzij

voor de einder en

neerstortende schelpjes

om de uitgerolde waarheid

te kunnen zien

 

de zee veranderde

in een dampende straat

waar herfst stil stond, leeg

in de richting  van de wind

 

en net toen ik de weg overstak

reed een bus voorbij

het kind vooraan, omsloten

door golven, schokkend

met ogen vol waaiende

wachtende zee


kerima ellouise ©

vleugels op huid

 

 

 

 

 

 

het schuwe kind

dun, ook aan de binnenkant

breekt twijgjes tot

littekens

 

de stilte, al jaren ouder

stuurt levensloze dromen

onder  houten huid

 

wanneer armen vol bomen

slechts willen wonen

in het zachte geritsel

van de wind

 

ze zit veraf van de zon

door de nacht

te staren

 

en ik wil haar geven

het ochtendgloren, in ogen

vol vlinders van  rozenhout

 

ik wil haar vinden

het witte wolkenkind van ochtenddauw



kerima ellouise ©

 

 

Bewaar me

 

 

 

ik voel

hoe slakken

op mijn lichaam zich willen

neervlijen zoals een

witte vlinder in

 zomerzon

 

tot stof

willen vergaan

zodat ik later

kan terugkeren voor

één dag

 

ik zou vleugels hangen

aan sneeuwvlokjes

 

maagdelijk

fladderen

 

om weer te sterven

 

en aan het eind

als jij me dan draagt

zal ik tegen je borst

aankruipen

 

de zomer weer zien

 

wanneer je het laat

sneeuwen

voor één dag


kerima ellouise ©

De Schreeuw van Edvard Munch















een zicht uit leven

 

 

 

 

 

gisteren

naderde het zwijgen

rugwaarts

 

als symptoom

van een lijdend ritueel

 

traag, teveel

mijd jij mijn dagen

zelfs die van weleer

 

ik wilde je van de wind vertellen

en het wondere golven

onder mijn borst

 

hoe ik liep, licht

als een vlinder

door het gedicht

waarnaar ik zocht

 

onaangedaan, te diep

trok jij de stilte scheef

 

en doodde het spreken

ook voorwaarts



kerima ellouise ©

twee werelden

streel me je warmte

opdat ik overleven kan

tussen witte sterren

van wanhoop

ik kan niet anders

dan voorheen of anders dan later

wanneer het zwijgen me vreemd dwingt

om het zondige te vereren

ik ga voorbij

vergeet één te zijn

met geboorte en met  de dood

kom naderbij

begrijp het ritme

het sterven is mijn leven




kerima ellouise ©

op papier

misschien

in die ene dag van liefde

zal ik omhoog kijken

of omlaag

naar de zeemeermin

die tussen vlinders

zwemt

en alleen ’s nachts terugkeert

naar de genadeloze waanzin

van papieren bootjes

gevouwen op zwarte golven

die ze uitspuugt

steeds kleiner

tot wrakhout stroomt

in ogen, mijn ogen

onleesbaar

in de weerspiegeling

van verdronken

hoogte

kerima ellouise © 

8 maart ’07

overleven

 

 

 

 

 

ik zal stranden

met de zeemeermin

en het water verdelen

in vier fonteinen

 

zodat de lucht bewegen

kan in rivieren

en bomen van

hout

 

de vlinders verbrand ik

in het vuur, zonder zomer

op te wekken

 

en uit de  kleine

druppels regen buig ik

licht, net zolang tot schaduwen

vallen over oud geworden

dromen

 

ik zal slapen in haar armen

en zacht de sprookjes

wiegen

 

onder de zandbank

van de aarde

kerima ellouise ©

 

 

 

 

9 maart 2007

vlinders

 

 

 

 

 

 

in mijn slaap

zal ik zee zijn

en lichter worden

 

op dit alles van tedere

tragedie, de stemmen van

kinderen horen met bloemenogen

zuiver en

hoog

 

rotsen

zullen openen

en naar warme lichamen

ruiken

 

naar vuurvlinders op

een bruidsjurk

 

als toen op die ene dag

jij mij plotseling

aankeek

 

in woorden van

beddengoed

 

en in jouw  kortste waan

een zeemeermin

zag

 

 

 

 

op papier overleven vlinders

kerima ellouise ©

 

 

 

 

10 maart 2007

Photographer : Ludo V.
bron vrouwmenszorg.web-log.nl/.../2005/12/morgen.html











            door ogen van sneeuw

 

 

 

 

 

 

vandaag

had ik gehoopt

op maanlicht

 

want er ligt

sneeuw op de dood

en op de aarzeling van

mijn lichaam om mij met

waan te bekleden

 

zwart

zoals de sloot

die zich terugvond in

het grijze van de nacht

 

nadat de avond

haar vingers uitstrekte onder

sterren van razernij

 

en mijn naam schreef met wind

als zou ik de winter hebben verbreed

met maagdenbloesems

op het raam

 

toen de vorst zich ontdooide met

wol, gesteven van witte

dode schapen

 

ik spreek over de werkelijkheid

en de laatste stand

van de maan


kerima ellouise ©

Nani-ka

 

 

 

 

 

 

vandaag

is de dag dat

de sneeuw waarnaar

ik zocht

gelijkt op eeuwige liefde

 

ik spring en huppel

door naamloze vlokken

en lik mijn waan met onzichtbare

woorden

 

de lippen wit

straks de aarde

wanneer ik slaap op het lichaam

van de wachtende nacht

 

ik zuiver mijn zonden

met de ogen van

onschuld

en zie hoe het land zich verhoogt

 

de vorsten mollig en de maagden bloot

 

of is het de koude

die de illusie

vergroot

 

naakt ben ik getekend



kerima ellouise ©

was geketend

ik had gehoopt

dat ik kon genezen

maar het is geen goede dag

vandaag om de dwangbuis uit

mijn woorden te rukken als  mijn

doodskleed nog steeds de muren schildert

met luide koningen die wild de maagden begeren

in een land waar ik nooit zal komen, zelfs niet met

de papiersnippers van mijn testament die onvruchtbaar

over eeuwige rust liegen en haastig de schaduwen volduwen

met zaad dat strijdend de troon raakt alsof alles in één nacht sterft

ik had gehoopt dat ik kon genezen want ik ben de koningin

van eerlijke waanzin en alle gekluisterde en ontkroonde gedachten






 kerima ellouise ©

verwantschap

 

 

 

 

 

ik zag de muurschildering

en de zee die zich naar binnen zoog

als waaide het landschap rond

en rond de regenvlagen

 

bloedrood, vol maanden en uren

 

ik zag jou slapen

onder de wind, de dagen moe

van lichaam op lichaam

van stenen op water en golven

 

die zwaar, vol draaien dwongen

 

ik zag wat ik wilde zien

in de krankzinnigheid

en mezelf



kerima ellouise ©

Buiten de wereld

 

 

 

 

 

 

meegesleurd door het intense

bittere gevoel dat haast afstandelijk

de buitenwereld omheint

in hooploze berusting

 

op aarde

koud van ledige woorden

 

leg ik mijn hoofd en gebreken

verder omlaag, lager dan

mijn geschramde knieën

in bedorven waan

 

met gezwollen buik van zwarte angsten

schuurt mijn ziel het laatste uur

 

langs rode vruchten

en zonlicht traag

wanneer de nacht

stilte drukt

 

op ieder woord

en verboden

gebaar

kerima ellouise ©

Photographer : Frits Elders ©




vlinderzoenenzacht

 

 

 

 

 

hoor

hoe stilte jouw lied zingt

in het glimlachen van de lente

 

tussen zijn en dromen

het daglicht geeft

aan de wolken op ons gelaat

 

hoe ogen sluiten

door een ver vergeten voelen

 

wanneer witte vlinders het veld

bloesemen als kleine scheepjes

met bolle zeilen

 

hoe de wind slaperig

haar vleugels legt op mijn lippen

 

wanneer ik stoei met jouw ogen

over de vloedlijn der seizoenen

 

hoor

ik zeg je

het leven danst

 

op zonnehoedjes

was jij strelend

en ik jouw naam

kerima ellouise ©

Ruis in regen

 

 

 

 

 

jouw afscheid vult gaten

van eenzaamheid

die uit het zicht hoorbaar

vreten aan vlees en botten

 

van vlinders in de kamer

die in de schemering blijven

rustelozer dan ooit tevoren

 

de nacht draagt

mijn raam voorbij de wind

 

verder dan het koele laken

dat vleugels snijdt tot

smalle repen verten

 

mijn ogen wekken stilte

      als langzaam luid

regen valt

 

over een bodem

van uitgestrooide verzen



kerima ellouise ©