was geketend

ik had gehoopt

dat ik kon genezen

maar het is geen goede dag

vandaag om de dwangbuis uit

mijn woorden te rukken als  mijn

doodskleed nog steeds de muren schildert

met luide koningen die wild de maagden begeren

in een land waar ik nooit zal komen, zelfs niet met

de papiersnippers van mijn testament die onvruchtbaar

over eeuwige rust liegen en haastig de schaduwen volduwen

met zaad dat strijdend de troon raakt alsof alles in één nacht sterft

ik had gehoopt dat ik kon genezen want ik ben de koningin

van eerlijke waanzin en alle gekluisterde en ontkroonde gedachten






 kerima ellouise ©

verwantschap

 

 

 

 

 

ik zag de muurschildering

en de zee die zich naar binnen zoog

als waaide het landschap rond

en rond de regenvlagen

 

bloedrood, vol maanden en uren

 

ik zag jou slapen

onder de wind, de dagen moe

van lichaam op lichaam

van stenen op water en golven

 

die zwaar, vol draaien dwongen

 

ik zag wat ik wilde zien

in de krankzinnigheid

en mezelf



kerima ellouise ©

Buiten de wereld

 

 

 

 

 

 

meegesleurd door het intense

bittere gevoel dat haast afstandelijk

de buitenwereld omheint

in hooploze berusting

 

op aarde

koud van ledige woorden

 

leg ik mijn hoofd en gebreken

verder omlaag, lager dan

mijn geschramde knieën

in bedorven waan

 

met gezwollen buik van zwarte angsten

schuurt mijn ziel het laatste uur

 

langs rode vruchten

en zonlicht traag

wanneer de nacht

stilte drukt

 

op ieder woord

en verboden

gebaar

kerima ellouise ©

Photographer : Frits Elders ©




vlinderzoenenzacht

 

 

 

 

 

hoor

hoe stilte jouw lied zingt

in het glimlachen van de lente

 

tussen zijn en dromen

het daglicht geeft

aan de wolken op ons gelaat

 

hoe ogen sluiten

door een ver vergeten voelen

 

wanneer witte vlinders het veld

bloesemen als kleine scheepjes

met bolle zeilen

 

hoe de wind slaperig

haar vleugels legt op mijn lippen

 

wanneer ik stoei met jouw ogen

over de vloedlijn der seizoenen

 

hoor

ik zeg je

het leven danst

 

op zonnehoedjes

was jij strelend

en ik jouw naam

kerima ellouise ©

Ruis in regen

 

 

 

 

 

jouw afscheid vult gaten

van eenzaamheid

die uit het zicht hoorbaar

vreten aan vlees en botten

 

van vlinders in de kamer

die in de schemering blijven

rustelozer dan ooit tevoren

 

de nacht draagt

mijn raam voorbij de wind

 

verder dan het koele laken

dat vleugels snijdt tot

smalle repen verten

 

mijn ogen wekken stilte

      als langzaam luid

regen valt

 

over een bodem

van uitgestrooide verzen



kerima ellouise ©

op tenen gemaakt

ik

kijk

omhoog

en omlaag

om de leugen te vinden,

de ontrouw die de waarheid draagt

boven de deur en zo naar je voeten

maar de afstand, uitgestrekt

in een huis vol gangen,

gooit woorden

vele malen

los

elke vlakte

wordt vochtig en ruw

uitgesproken, de onomkeerbaarheid

ik kan falen

en uit het raam springen

maar het noodlot is mij al voorbij gegaan

               kerima ellouise ©

“Welsprekend”

 

Tover jij?
Zo eenvoudig leg jij woorden in water
helder en doorzichtig
Ze lezen als honing

Vol zuiver
buig jij
er is geen verbazing meer

Zoemend als libellen
over de kelk van natuur
open jij vorstelijk hemelpoorten
rondom licht de lente klaar

dat haast de dromen in je ogen
eenvoudig tot leven komen
waarin nieuwe bomen geboren
worden als kunstenares  

( want elke zinspeling heeft
een tweede betekenis)


ClaireQ ©


dank je wel Claire !

dit was een dag

 

 

 

 

 

 

 

gisteren zag ik je

met deuren en ramen

dicht

 

er lag nog altijd

een dag op tafel en ik

probeerde te tellen

 

hoeveel keer jij

je kind doodsloeg

tussen schalen vol vlees

en verzuurde melk

 

met de grootste moeite

zocht ik nog een verhaal

of de welving van

je borsten maar

 

je handschrift werd

onleesbaar en ik heb

slechts het vreemde

huis bewaard

 

je sloot de deur

nergens heen

kerima ellouise ©

Geen geluid in het veld

 

 

 

 

 

hoor hoe  stilte

na talloze nachten

van onbewaakte

woorden

 

als een buizerd

met strakke vleugels

blijft hangen

 

met weigerende tong
het wisselseizoen

bespiedt

 

roerloos boven

stukgewoelde grond

 

luister

naar de grote cirkels

die met gekromde klauwen

het fluisteren doden

 

dagblind

met de mond vol sterven

 

hoor

want ik weet

jij bent daar

 

eenzijdig zwart



kerima ellouise ©

                       





Laurierwind

 

 

 

 

 

gisteren

spraken woorden

ze fluisterden soms ook

of misschien werd de wereld

op dat moment wat stiller

 

er werd bemind, gehuild, gelachen

in jonge en oude, rechte en scheve gezichten

net zolang tot ieder geluid de honger vond

zonder schaduw of verlies van

golvende huid

 

en ik dacht nog

zou dit nu poëzie zijn

voor of achter zonsondergang

 

omarm me maar of kus me

er moet een lettergod bestaan


 kerima ellouise ©

geen antwoord

 

 

 

 

 

respect

zeg je

maar hoe kan dat

als je mijn angst

spijkert op oneetbare huid

 

er klinkt gekraak

op je tong

bij daglicht

maar ook later

wanneer je leugens

breekt op de rand

van vergeten

 

alsof je er al was geweest

op die strepen

van kelderdonkere

waarheid

donderdag de dertiende

alles wacht hier, daar
in donkerdagende
nachten

het lijf vol ogen
gedwongen om het geweten
te verteren

als een reiziger en
alles wat beweegt
met deuren dicht

vergelijk het maar
met nuttige tijd

gisteren was het woensdag
vandaag afscheid

is het geweten niet
de echo van de ziel ?



kerima ellouise ©

papieren stilte

 

 

 

 

 

 

ik hoor de bomen niet meer

hun zwijgen benadrukt

mijn stilte

 

wanneer ik

net te laat voor de zomer

word weggeblazen

 

ik ben alle woorden vergeten

weet niet waarheen de ribben op mijn rug

zullen waaien

 

de losgeweekte bloemen

het huis vol spiegels of de opgedroogde

gevallen bladeren

ze hebben mij niet lief

 

de eeuwigheid lijkt te dromen

en vlinders blijven kleven

tegen ramen

    dit ogenblik

 

 

 

     

 

 

      ik beschrijf

blind

hoe sterren staren

naar het laatste boomblad

 

dat in de wind, laat in de nacht

met volle handen

de dag omlaag

duwt

      aan beide kanten

 

      hoe ik

      met een enkel geluid

      en leegte

      verder strijd

 

      armoedig in de schaal

      van offers

      zoals vogels

in hun diepste slaap

 

met nog heel even

      licht in ogen



     kerima ellouise ©

wangenrood

 

 

 

 

 

jij door de ochtendwind

hoort hoe aarde

zingt doorheen

de stilte op

mijn huid

 

jij kijkt me aan

languit op je rug

 

wanneer mijn ogen

de dag in rennen

samen met de

lente, lachend naar

de vleugelslag van wolken

 

jij draagt mijn droom

naar zonlicht golven

 

zo teder

sprekend

oneindig blauw

 

en ik plooi

geef me over

broos en wordend

 

als bloemen wuiven

zuiver

naar die verre, sprakeloze lijn



kerima ellouise ©

in, spring, uit

 

 

 

 

 

 

ben ik niet méér

dan de waarheid

van heden

 

de herhaling

met zicht

op hielen

 

de nacht rechtop

om nabij

te brengen

 

tot zover

het oog maar

ziet

 

morgen

een dag vol

walmende wind

 

vol blaren

op voeten en

vegen

 

ben ik niet meer

dan de leugen

van tijd

 

van de toekomst

reeds gekend




kerima ellouise ©

 

 

 

Witte winterbloemen

 

 

 

 

 

Ik buig het hoofd
tast aan het blad
en stil

 

het ruisen

tussen lente en ingehouden

winterjaren.

 

Zoals de zomer zachtjes waait

leg ik mijn handen om de dagen

en later

 

zo ver van

je geboorte af.

 

Haast

alle ochtenden

zijn voorbij wanneer

 

je ogen

zich naar het donker wenden

 

voorbij

de strijd naast het hart

van eeuwigheid.

kerima ellouise ©

 

 

 

 

Photographer: Ian Britton

Elisabeth

 

 

 

 

mijn grootmoeder kon regen dragen

en waarschijnlijk heb ik dat

van haar geërfd

 

ze kon in haar lichaam kruipen

en in de urne van dagenlange stilte

wanneer waarheid een leugen werd

 

ik vroeg me dan af

hoe ze in de ogen van duisternis

woorden kon loslaten

 

die, merkwaardig genoeg,

onder zolen kraakten, al was de winter

nog net niet bewoonbaar

 

mijn grootmoeder verdween

ik draag de emmers nu




kerima ellouise ©

bron foto : http://i72.photobucket.com/albums/i171/pobrepapa/2.jpg









wakker

 

 

 

 

op je knieën, beval je

en alles werd zwart

stil

 

verlamd

de stoelpoten

gebonden aan de mond

van macht

 

schaduwen, de poppen

op je rug

en alles werd lelijker

de verste hoek

binnen handbereik

 

telkens anders

de gil

toen de aarde

in de nachtspiegel

van de kamer keek

 

op knieën die zwegen

stil

de vergetelheid

op het eind

 

en alles ging dood





kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

Nachtgedicht

 

 

 

de avond praat zacht

nog zachter dan je woorden

op mijn lippen

 

ik hou van die gedachte

van de warmte

in mijn buik

 

en de lichte voetstappen

die schemer dragen naar de nacht

 

je loopt mijn taal binnen

en legt liefde

neer

 

onophoudelijk, zoals

de dichters in

mijn lijf

 

niets verdwijnt en alles
wordt mooier

 

in de stilte van

jouw stad vol grachten

kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

 

Photographer: Ian Britton