Elisabeth

 

 

 

 

mijn grootmoeder kon regen dragen

en waarschijnlijk heb ik dat

van haar geërfd

 

ze kon in haar lichaam kruipen

en in de urne van dagenlange stilte

wanneer waarheid een leugen werd

 

ik vroeg me dan af

hoe ze in de ogen van duisternis

woorden kon loslaten

 

die, merkwaardig genoeg,

onder zolen kraakten, al was de winter

nog net niet bewoonbaar

 

mijn grootmoeder verdween

ik draag de emmers nu




kerima ellouise ©

bron foto : http://i72.photobucket.com/albums/i171/pobrepapa/2.jpg









wakker

 

 

 

 

op je knieën, beval je

en alles werd zwart

stil

 

verlamd

de stoelpoten

gebonden aan de mond

van macht

 

schaduwen, de poppen

op je rug

en alles werd lelijker

de verste hoek

binnen handbereik

 

telkens anders

de gil

toen de aarde

in de nachtspiegel

van de kamer keek

 

op knieën die zwegen

stil

de vergetelheid

op het eind

 

en alles ging dood





kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

Nachtgedicht

 

 

 

de avond praat zacht

nog zachter dan je woorden

op mijn lippen

 

ik hou van die gedachte

van de warmte

in mijn buik

 

en de lichte voetstappen

die schemer dragen naar de nacht

 

je loopt mijn taal binnen

en legt liefde

neer

 

onophoudelijk, zoals

de dichters in

mijn lijf

 

niets verdwijnt en alles
wordt mooier

 

in de stilte van

jouw stad vol grachten

kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

 

Photographer: Ian Britton

 

de laatste schaduw

draag, draag de steen
door niemand begrepen
toen god zweeg en
iedereen wandelde

je lichaam begraven
en weinig meer

meer dan
wensen in ogen
dichtgeknepen
tot later verleid

de geur van steeds
weer dezelfde dromen

is waarheid in niets, niets
anders dan dood
in gebeitelde slaap

ga en wandel
tot aan de rand van mijn hartslag

het is daar waar jij en god zwegen




kerima ellouise ©

 

einderloos

 

 

 

zoals nooit tevoren

de schelpenwind, neergedrukt

voorbij zonsondergang

 

wist jij dan

waar ik kijken moest

of tot waar ik zou komen

 

de zee ging heen

en viel traag

altijd trager

onder het  dakgeraamte

van de dood

 

toe dan

dwaal, kus mijn lippen

fluister zacht

 

dat jij zal zijn

 

daar, waar mijn benen

onbewoonbaar

stranden

kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Photographer: Ian Britton

bron foto : http://www.bathsocietyofartists.com/Members/Freeman%20Janet/White%20Fields.htm




Pour Elle

Vluchten naar woorden
een schuilplaats
voor verlangen

als het buiten
guur is en donker
en binnenin ook

als een rozelaar klimmen jouw zinnen
langs het alfabet
van Alpha naar Omega

blauw bloed
over witte velden
gestolde stilte

schrijf mijn naam
in de wolken
opdat ik mezelf zou lezen



Pp© 23 januari 2007


dank u wel Pp !

normen

raak de hemel
niet aan
zeg ik je

niet voor mij

ontroering
is voor anderen
in bewogen gezichten

mijn woorden
zijn immers leeg
en zonder waarde

slechts gevoel
in staat van ontbinding

verregaand
en koud van wereld

niet, hoor je me !
niet, niet, niet

dit gedicht
is geen poëzie

maar de dood
die me onbekend laat
sterven



kerima ellouise ©

Dode wind

herinner jij je nog
de vroege wind
ik kuste je lippen
haastig en onverwacht

jij vertelde
hoe mooi
de scheppende vreugde was

ik keek niet bang
in je dromen
zag ook geen doden
in jonge ogen

jij bewoog
mijn verbeelding
met de geur
van kamperfoelie
en ik
was al in vroege mei
de zomer

iedere storm verborg
de kleur
van oktober
en jij
liet mij dansen
op je hagelwitte wind

ergens ver of diep
in de tuin
heb ik de winter
niet zien komen


kerima ellouise ©

het taalbad




zij gebruikt natuurwoorden
boetseert ze tot een geheel
verweven met een kerimiaans strikje

bescheiden ontvangt ze de lof
sociaal bewogen wandelt ze door andere stukjes
ondersteunt de lettervechter

met een tevreden glimlach
voel ik soms haar tipje van de sluier



de ruiter 29.01.2007 @


dank je wel Ludo !

bron foto : gedichten.nl





de nacht is zo stil



vanavond
zal ik het afscheid niet
schrijven

want alles wat jouw adem heeft
huilt overal met mij mee

ik snijd het slapen
uit mijn armen, donker en doorheen
de nacht

houd je vast, tot
dicht bij mij

elk geluid
laat vlinders liggen, wit
en stil van schaduw

sta op, mijn lief
en kijk naar de maan

ik heb je licht
zo lief


kerima ellouise ©

de grens van waan
metselt dagen
in beelden van
waanzin

om jou te zijn
en te zien hoe het begon
waar geboorte zich
opdrong met bloed
in de hand

ook wind kan
wuiven
wanneer ik word
niemand

kan voelen
niet voelen

niemand in
bloed
lijn




kerima ellouise ©

deze kant op, zeg jij
en ik volg je lijf

in liefde voor later
en slierten
vol licht

voortdurend openen
handen

en ik vind je adem
voel je huid
weet het antwoord

meer dan zwijgend
zonder zwaarte
ook als de dag herbegint

volg me, zeg ik
en je streelt
mijn ziel

het dichtstbijzijnd



kerima ellouise ©

Zij is de Taal



Zij plukt haar letters
in het groene gras
en laat hen samen bloeien
in haar gouden zon.
Want zij is Taal.

Zij wiegt haar woorden
in een zilte zee
en laat hen samen stranden
in haar stille haven.
Want zij is Taal.

Zij haalt haar zinnen
uit een helderwitte wolk
en laat hen samen zweven
naar haar warme hart.
Want zij is Taal.

Zij etst haar lijnen
in iedere ruige steen
en laat hen samen tekenen
de beelden van haar ziel.
Want zij is Taal.

Nooit is haar verhaal banaal.
Zij is de schoonheid
van de mooiste
Taal.





radho©



dank je wel Radho !

 

een zwarte hoed

doorheen
eenzame tralies
bewaar je stilte

krast ze in het monument
van jeugdverlangen

wanneer dromen sneeuwen
als wintervogels in
een dodendal

je ogen
kijken de wereld tegemoet

terwijl
je alle tranen weent
om het jonge hoefgetrappel

verloren in vele manen
aan de rand van zwart en
trage trouw

ik buig, vang je schaduw
aan de voet van het beeld

en open tijd, nog lichter dan
mijn stille groet



*********

opgedragen aan Peter



kerima ellouise ©

ver weg
uit het zicht
begraaf ik een droom

radeloos rood gestampt
tot net voor de dood
zich als rots waant

woorden huilen zich los
en scheuren mijn lichaam open

wanneer de misthoorn
kreunt op mijn gezicht
door het brandend geloei
in de nachtstorm

ik kijk nog
een keer om en zie
de bron van mijn ziel
boven wolken

regenrood bedekt
mijn zakdoek
de zee


kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

niet langer dan even

of wat meer, beet het kwaad

in mijn gezicht

 

als begin van zwart,

plekken zonder glimlach

op braakliggend land

 

diepe nachten werden geblinddoekt

en door waanzin ontwikkeld

 

toen ik huilde om mijn huid

en de dagen vervloekte

van sterven

 

ik had geen verweer of wereld meer

slechts aarde

 

als vingertoppen, afgesneden

van leven en laatste golven

licht

 

tot jij kwam

en zei : geloof me

het is goed

 

wangen werden terug roze


kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

 

waarom hang je de woorden

niet over mijn schouders

je draait ze toch om

 

je draait mij om

vindt me

mooier

wanneer ik ga

 

neem je rug mee

zeg jij

de graten al mager

weggevreten

door het hierna

maal

 

ik heb je toe

gesproken

trouw gediend

 

- veel liefs -

heb je nog nooit

verzonnen


kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

lijnen van je ziel

versomberen door

uren, dagen, jaren

van aardse wind

 

het lied  blaast

na zomerweelde

de herfstige  pijnen

doorheen het korenveld

 

woorden ruisen en

balsemen hongerdagen

van stervende violen

wanneer een steen

wegglijdt uit je hand

het wordt tijd om te gaan

temidden van bomen

en bloemenstilte

 

het was een mooie dag

vroeg in de morgen

 

de leeuwerik zingt

zijn eerste noten


kerima ellouise ©