Zij is de Taal



Zij plukt haar letters
in het groene gras
en laat hen samen bloeien
in haar gouden zon.
Want zij is Taal.

Zij wiegt haar woorden
in een zilte zee
en laat hen samen stranden
in haar stille haven.
Want zij is Taal.

Zij haalt haar zinnen
uit een helderwitte wolk
en laat hen samen zweven
naar haar warme hart.
Want zij is Taal.

Zij etst haar lijnen
in iedere ruige steen
en laat hen samen tekenen
de beelden van haar ziel.
Want zij is Taal.

Nooit is haar verhaal banaal.
Zij is de schoonheid
van de mooiste
Taal.





radho©



dank je wel Radho !

 

een zwarte hoed

doorheen
eenzame tralies
bewaar je stilte

krast ze in het monument
van jeugdverlangen

wanneer dromen sneeuwen
als wintervogels in
een dodendal

je ogen
kijken de wereld tegemoet

terwijl
je alle tranen weent
om het jonge hoefgetrappel

verloren in vele manen
aan de rand van zwart en
trage trouw

ik buig, vang je schaduw
aan de voet van het beeld

en open tijd, nog lichter dan
mijn stille groet



*********

opgedragen aan Peter



kerima ellouise ©

ver weg
uit het zicht
begraaf ik een droom

radeloos rood gestampt
tot net voor de dood
zich als rots waant

woorden huilen zich los
en scheuren mijn lichaam open

wanneer de misthoorn
kreunt op mijn gezicht
door het brandend geloei
in de nachtstorm

ik kijk nog
een keer om en zie
de bron van mijn ziel
boven wolken

regenrood bedekt
mijn zakdoek
de zee


kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

niet langer dan even

of wat meer, beet het kwaad

in mijn gezicht

 

als begin van zwart,

plekken zonder glimlach

op braakliggend land

 

diepe nachten werden geblinddoekt

en door waanzin ontwikkeld

 

toen ik huilde om mijn huid

en de dagen vervloekte

van sterven

 

ik had geen verweer of wereld meer

slechts aarde

 

als vingertoppen, afgesneden

van leven en laatste golven

licht

 

tot jij kwam

en zei : geloof me

het is goed

 

wangen werden terug roze


kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

 

waarom hang je de woorden

niet over mijn schouders

je draait ze toch om

 

je draait mij om

vindt me

mooier

wanneer ik ga

 

neem je rug mee

zeg jij

de graten al mager

weggevreten

door het hierna

maal

 

ik heb je toe

gesproken

trouw gediend

 

- veel liefs -

heb je nog nooit

verzonnen


kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

lijnen van je ziel

versomberen door

uren, dagen, jaren

van aardse wind

 

het lied  blaast

na zomerweelde

de herfstige  pijnen

doorheen het korenveld

 

woorden ruisen en

balsemen hongerdagen

van stervende violen

wanneer een steen

wegglijdt uit je hand

het wordt tijd om te gaan

temidden van bomen

en bloemenstilte

 

het was een mooie dag

vroeg in de morgen

 

de leeuwerik zingt

zijn eerste noten


kerima ellouise ©

 

 

 

ongewijzigd

kom ik steeds

nà jou

 

en wat zo was

in kamers vol schreeuwen

valt neer in schaduw.

 

verte, op wind geschreven

verandert nooit

in minder

 

of lichter, de lijnen van

aanwezigheid.

 

niets lijkt nog op stilte

slechts het sterven lokt me aan

 

voor ik alle woorden

in jouw schrijven

binnenga.


kerima ellouise ©

 

 

 

 

op de einder

van verwachten

langs wolken grauw

en regenstormen

 

krommen

schaduwen in mijn hand

 

zuivere klanken

in tweeheid gedeeld

waaien dovend

 

als was ik terug

het stille kind, gestraft

ergens buiten de wereld

 

want waar begint of

eindigt pijn als

lijfstraf van leven

van liefde

 

wanneer stilte

niet meer zingt

of neuriet

 

maar slechts kruipt

als zwakke echo

tegen

het loodglas

van mijn droom


kerima ellouise ©

 

 

 

 

Sluitstenen der eeuwigheid

 

 

jij en ik

groeiden

aan de zonzijde

van het vrijgekomen land

 

de nacht viel

langs glooiende

trechterheuvels

 

enkel ons einde

droeg een krans

van stenen

 

in de oase van

samenhorigheid

 

stapte ik

over ijzige dagen

en zag

 

hoe vlak keien

mijn graf omsloten

in de weidsheid

van stilte

 

vlak voor het portaal

naar een vrije wereld

kerima ellouise ©

 

 

 

 zwerfwind

het afscheid duurde

een tijdje

van wit naar

ongeschreven regels

hoger

naar de horizon

en zo tot de avond

jij en ik werden

door het houden

van de vlinders

en sneeuw, stil vredig

op het bed

je adem blies

de vleugels aan elkaar

en alles wat je

te zeggen

had

ik luisterde naar de wind

zoals een vogel

blauwachtig
onderweg


kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

 

aan de zuidzijde

van een heuvel tast de aarde

een vreemde stilte af

 

draagstenen worden met koude bedekt

de avond, roerloos

 

wanneer ik kleine keien laat vallen

op de geslotenheid van je graf

 

met blinde handen

breekt de dood mijn winterschreeuw

ruw en ongekend

 

en zo komt de nacht

met niets meer dan dit

 

slechts wolken boven je naam

 

ijsvlinders

niets meer dan

hemelwit


kerima ellouise ©

 bron foto : www.natuurmuseumgroningen.nl/.../zeedieren.html

In golven gefluisterd

behoedzaam tast ik aan schelpen
die in diepere lagen van de nacht
zich verzamelen in het sleepnet
van volkomen stilte

vinger na vinger volg ik het bloedspoor
van vergankelijkheid langs
de scherpe, gebroken randen

ik strooi nog zand over de dag
en verdwijn als jouw stem sterft
op de loodlijn van mijn lippen

druppels binden mijn handen vast
aan rotsen onder het water

de zee lost op wat ze
zichzelve gaf


kerima ellouise ©

Golven van wolken

het landschap
is mijn eenzaamheid
de vlucht waardoor
een vogel zwijgt

het vergezicht de stilte
als sneeuw op mijn winterlijf

ik vind een blauwe wereld
van golven en van wolken
en ik heb je razend lief

wanneer zee en wind
ontstaan in het oneindige
van wat ik zie

over schuchterheid van gisteren
en te magere regenwangen


kerima ellouise ©

 

mijn botten kraken
onder het verraad
van je melaatsheid

en ergens in
een leeg vertrek
vind ik terug
wat er van mij
nog rest

je zag me groot
enkel om je eigen
verlangen
te laten vallen
op mijn huid

en ik weet
dat in jouw wisselzang
je slechts rugdekking gaf
omwille van
je eigen
afgestompte ledematen


kerima ellouise ©

De stilte tussen klanken

je praat tegen me
over het strand
en in de wind lopen,
over Mozart en mijn
haren die geuren

mooier dan ooit
breng je verzen, gedichten
die ik het meest heb liefgehad

naar morgen en
nog zovele jaren bemin
ik jou om je speelse overmoed
en zo oneindig veel

maar jij bent al bezig
met herinneren, met een
oogwenk, diep weg
in een gezochte tijd

en zoals woorden in
poëzie bewegen, zo
strek jij je lichaam
naar een vaag gebaar
in de verte

nooit zal je weten
wat ik bedoel
met stilte in
mijn lied



kerima ellouise ©

kerstwens

 

 

 

 

 

avondlicht, gesproken of gezwegen
of zoiets als geluk
een manier van
reizen

of waar je vliegen kan
in winterwarmte
naar

verwondering

 

 

 

 

ik wens iedereen fijne, warme dagen

 

kerima ellouise

fotograaf: onbekend














Lucifer

met ogen
gericht op het kerkhof
schoof je de rode gloed
dichterbij

dunne wind legde
een geur van benzine
op polsen en muren

toen je, in en uit
van mond naar mond,
dreigde met beloftes
van ons afscheid

lege ramen braakten
nacht, handen vol
zwavel achtergelaten
in het geschreeuw

je sprak van doden
en morgen lachte je weer
om regen, de late regen

niets anders dan regen
regen
regen

miezerig was
de regen


kerima ellouise ©

Sikkelmaan

zou de kraai schreeuwen
over de brede aardrug
langs de grenswal

in koude nachten rouwen
doelloos en onwetend

omdat ik het gevederd licht
van de maan nooit
gewogen heb

zou ik minder wenen
of zonder duisternis
wanneer ik de zee
inloop

woorden laat verdrinken
die ooit in mijn handen
lagen

eens uitgesproken
horen dat de zomer heen is

of zou ik schuw vluchten

weten dat ver achter het zonlicht
geluid niet meer beweegt



kerima ellouise ©