dankjulliewel!

er zat een merel
op een tak van een boom
en ik wenste dat hij de duizend stemmen
in woorden en aan het dichtersglas

naar mij zou kunnen brengen

zodat ik de bloemen kon horen
in iedere letterademhaling
en in iedere stap naar
een open deur

-het plukken van rozen
en witte zwanen-

en op dat moment
verdween de boom en de merel
in mij

-dank jullie allemaal-

zong ik duizendschoon




kerima ellouise ©

foto: kerima ellouise ©







tevreden

ik mag de koe wel 
die het gras bewoonbaar maakt
traag en telkens weer
opnieuw

het geritsel op de grond
wanneer dauw slingert langs roze randen
breed het kiezen, het keren
van de dag

en wanneer de wind naar
avond waait, de boezems plukt
uit malse twijgen

wacht zij geduldig op de maan
zonder vragen naar
het verleden

ze keert naar huis met vier rivieren
wit zoals het schuimen
van ruimtemelk




kerima ellouise ©

sporen in schemering

 

ze weende
want ze kreeg een kamer
en vier hoeken

waarin ze zich kon opsluiten
zelfs toen het helemaal
over was

voor zijn voeten
schreeuwde zij om traagheid
en het naakte van de slakken

die de zonde
lieten neervallen
en verkleurden tot purperrood

kerima ellouise ©




illustratie: Beeldentuin Dehullu 2008
kunstenaar: Sytske Miedema

wanneer alles dromen gaat

 

 

 

 

 

 

laat me, mijn lief

laat me een gedicht voor jou maken

 

al is onze dood

onbegrijpelijk  voor de beuken

en de bloemen

 

eenhuizig zonder stem,  met schimmels

langs heuvels, glad en

grijs

 

ik klaag niet, mijn lief

om het mos dat aanspoelt door

regen

 

mij zacht kust in boomkruinen

als zouden vruchten nooit verdwenen

zijn

 

en de wind, mijn lief

laat me de wind op het eind

 

ik weet, jij zal ontwaken in mijn verzen

zoals papieren vogels

 

helend in mijn hand


kerima ellouise ©

klik op de afbeeldig
in het scherm dat volgt, kunt u onderaan het pps beeld, de slides vergroten naar full screen

vergeet niet het geluid op dit scherm te pauzeren

illustratie: Beeldentuin Dehullu 2008
kunstenaar: Jan Ketelaar

al de dagen

 

 

 

 

 

 

geef mij te drinken

wanneer ik door het land

van leugens reis

 

melaats

zoals de nacht

die tot waanzin groeit

 

in schrale wind

en een niet meer te dragen

stem

 

verf de aarde zwart

wanneer mijn mager lijf

naast donkere randen valt

 

en vroege dromen verliest

in jou en in de vreemdeling, dicht

tegen de dood

 

van mijn ziel

waarin alles heeft bewogen

 

tot ik schaduw werd

 

in jouw gezwollen

rivier

 

 

kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

 

erfgenaam

 

 

 

 

 

 

hij kijkt naar

de lijken in zijn hoofd

hoe ze hongeren naar voedsel

 

van maagden

die hij liever zelf had bevrucht

met alternatieven van verschoonde

kunsten

 

hij bemint ze en ook de talloze namen

die hij met zijn ogen opent

als niemand het hoort

 

hoe het licht verft, naar huid verlangt

en muren vasthoudt, te smal

voor leugens maar ook voor

waarheid

 

hij erft een dag

die niet bestaat

in het moederschootmuseum



kerima ellouise ©

 noorderstrand

 

 

 

 

 

zie je de meeuw

zij vangt de stilte op

boven het geruis van de zee

 

zoals ik

het zachte lispelen

van het licht

 

met een gedicht

binnenin

 

waarop de verte drijft



kerima ellouise ©

Zo de steen bedoeld is

 

 

 

 

 

Vandaag niet, zei ik.

Later.

 

Wat deze dag betekent, hier en nu,

is enkel het deelbare deel in deze kamer

vol pagina’s.

 

Ook jij kunt me niet bevrijden

van vergankelijkheid of van de steen die geen echo’s

wil herhalen. Niet zonder toeschouwers of minder schaduw.

 

Dat weet ik,

antwoordde je.

 

Dat staat geschreven in je woorden,

vruchtbaar maar immer wankel, zoals elke onzekerheid

tussen waarheid en leugen

 

waaruit het verlangen groeit naar stilte

in de schalen van onze schepping.

 

Vandaag niet, zo voel ik. Ik kan nog houden

van het leven en de steen in

mijn hand.



kerima ellouise ©

foto: kerima ellouise ©









waakster van warmte

 

 

 

 

 

 

melancholie dwaalt blauw

rond kersen

 

het mooie van jouw stilte

 

rond omgeploegde

aarde, touwladders en weidsheid

van het licht

 

waarin gebaren een weg zoeken

als lentebloesems en geplukte trillingen

uit stemmen

 

die dieplevende

schaduwen rond eikenbomen laten

glanzen

 

zielsverbonden

met al dat moois, uitgestrekt

in jou

 

en in je handen van hart

naar liefde

 

zo’ Haspenblauws’

 

 

kerima ellouise © 

Opgedragen aan Erna Muermans

n.a.v. haar debuutbundel ‘Haspenblauw’

4 april 2009

waar eens papavers stonden

 

 

 

 

 

ik zag je

papavers veroveren aan het grote

raam

 

je liet het maanzaad zien

om mij

 

- blauw -

 

uit schaduwpoëzie te

bevrijden

 

ik herkende je handen

en het trage web dat in grote donkerte

sliep

 

alsof uit het zandig licht

waarover je sprak, geen erfenis

daalde




kerima ellouise ©