zwart of zoet

najaarsregen, een wankele tafel
waarop menig woord werd doorwoeld,
een halve kop koude koffie, naamloze suiker onaangeroerd

ik mijmer over wat ik bezit en schets u een beeld
u mag zich er vrij in bewegen

biedt het ruimte om mij te zien
en wat ik achterlaat

hoort u het waggelen van mijn pen
op de manke tafel terwijl de regen tegen het raam
mijn kwetsbaarheid wast

nadat ik, nooit losgeraakt
van het eenzame, zonder verwachting,
naar de koude koffie kijk

of denkt u aan die keer dat u uw lief omsloot
tezamen met de zachtheid van de regen

of aan de warme houten tafel en het kaartenhuis
dat u samen met grootvader bouwde, de muren immer
van wijken wisten

misschien geeft u terug inhoud
aan de halve kop, het verhaal dat een goede vriend vertelde
waarop de tijd geen effect had

wij kijken naar elkaar in dit korte gedeelte
er is ruimte genoeg

kerima ellouise ©

schemerrook

-het zal nooit meer hetzelfde zijn-

ik probeerde
de stem te ontvreemden,
dichter bij mijn hart

maar alles was al gezegd

voor mijn raam
dekten schemer en rook
de avond toe

alsof het een simpel gebeuren was

van één, alleen

kerima ellouise ©

achter de bocht van vloed

wij zochten regels
die we ademen konden
een waanzinnige liefde om

afstand te dragen, ons staande
te houden in elkaars lichaam, en uit

zoals de slaap van vogels naar zee
die nooit afscheid nemen van poëzie
van zon en uur, almaar meer

hoe verzonnen wij de echtheid
het ruiken van de duinen, de vele manieren
van gemis en hoe je het litteken op mijn wang
uit verlangen liet bestaan

wij zochten woorden die wij niet vonden
het laatste van elkaar

kerima ellouise ©

raamvers

en de pijn
wat doen we met de pijn
generfd tot in de muren van dit huis

het lijkt alsof wij nooit bestonden
en misschien moeten wij het maar zo laten

of zal ik langs de ramen gaan
en dichters vragen

maar vragen zijn
vervelend en dichters houden niet

antwoorden
waarin dromen zinloos ijlen omdat moeder of vader
enkel in steen sprak

en nooit een bloem beschreef
op het ontvederd zaad

dus wat doen we met de pijn
deze pijn, deze dood

kerima ellouise ©

lege stoelen

het licht heeft zich bevrijd
en heeft mij een volle schaduw nagelaten
ik zou je kunnen vragen
hoe het is
om op papier in duisternis
te verblijven

jouw tegenspraak is zwak
ook van het lot dat dwarrelt
rond woorden van eindeloze eenzaamheid

die dode vlinders begraven
achter het roestig hek dat niemand aanraken wil

behalve de nacht
immer de nacht

hij beroert met zijn lippen
de vleugels

het sterven in schaduw
is hem onbekend

hoe zou het zijn

kerima ellouise ©

herfst is niet de reden

zij vertelde over de zwaarte van het huishouden
over het 's nachts wakker schrikken
van zonderlinge vragen
sommige gevuld met dood;
zelfgedachten
bovenop het andere
dat bedekt werd met het zwijgen

zij vertelde over nachten vol regen
en dat ze het niet erg zou vinden
om uit te vloeien over tafel
in een inktvlek ofzo, gelijkend
op de nacht

zij vertelde, de woorden schoongeblazen,
maar verzweeg dat het huis het houden niet meer hield
en het houden in het huis gestold was

de incisie van oktober

ik weet nog hoe zij daar stond
met beton in haar handen

hoogzwanger

het snauwen van hem
was geen vergissing

zij staarde voorbij gebalde vuisten
’n gescheurde jurk, stevig
vastgebonden

aan de brokstukken van ’t onmenselijke
tussen modderpoelen en het gehavend huis

gekromd bouwde zij een muur, het gewicht
vol gesis onder geweld
van woorden

zij deelde een kind
op de grond van haar bestaan

ik zag het grauwe licht
om vier uur

kerima ellouise ©

Illustratie: Beelden in Gees 2012, kunstenaar Maria Stams

wanneer bloemen geuren in de nacht

wanneer ik aan jou denk
dan wordt langzaam alles zachter

de muren
de stoel waarop ik zit
de houten tafel

het lijkt alsof ze mee wiegt
met mijn gedachten

de vaas met een enkele bloem
glimlacht naar me
alsof ze weet
dat ik de blaadjes zou willen
afplukken

één voor één

ze hoort het me zeggen
hij houdt van me
hij houdt niet van me
hij houdt van me

net zolang
tot de tafel vol ligt
met rozerood

bladeren die ik in mijn handpalm leg
en die ik zachtjes zoen
één voor één

hij houdt van me

ik neem het boek
leg het open
en plak de bladeren
naast jouw gedicht


Zie ook: http://www.youtube.com/wa...v=IGP4MuwwPuo&feature=youtu.be

kerima ellouise ©

in het huis

al het werkelijke dat ik je gaf
is geworden tot overbodigheid

en nu ik mezelf kleed
met gedempte wind, de uren van herfst
overhoop haal

verliest elk geluid een naam

mijn naam
die als een afgewezen groet
tussen houten lippen hangt

verzwakt
door de duizend splinters
van huiverige gezichten

ik val, onzichtbaar, uit dit geheel
mijn handen te koud
te klein

om vast te houden

immer aanwezig

rituelen behartigen zijn houvast
als bevestiging van de dag
en avond

het is zijn spel
waar schaduwen niet lijken
te bestaan en hindernissen ontweken worden
door de onmacht van het zien

toon mij dan jouw huilen, jouw lachen
jouw honger
schreeuw ik hem toe

jouw spreken, jouw stem
of de grootte van jouw wereld

laat me zien
waarom zo weinig jou lijkt te raken
en de dag steeds herbegint

in een ondoordringbare omtrek


kerima ellouise ©

Illustratie: beelden in Gees 2012, kunstenaar Hartwig Doden

het onvermogen van het hart

het ene na het andere rouwproces gilt
in wat eens mijn thuis was

alles wacht op een teken van leven
ook jij

het lawaai neemt toe
en toch lijk je op de stilte

ik knik
dezelfde avond nog

en ontvlucht iedere kamer
waarin het zicht op mezelf
ondraaglijk is

kerima ellouise ©

de volheid van een cirkel

ze zijn zo
gelijk verschillend

de dichters in het gedorste avondlicht

het vuur draagt gezichten
soms verborgen in een nachtverhaal

dat dromen stolt
tot onbegrepen stenen
waarop het handschrift rilt en rolt

maar ik hoor ook
kleuren knetteren, gedachten die hangen
als madeliefjes aan een hals

een warme borst
waait nog voorzichtig uit

dan is het stil

iedereen slaapt
behalve de dichters, bijna barstend

verschillend gelijk

kerima ellouise ©

vele dagen, nachtenlang

een wolk snijdt de maan doormidden
de man opent zijn ogen

welk deel van jouw land ken ik,
vraag ik
waaraan ben je gestorven

aan de waarheid, de wind
witgepoederd door de enorme stilte
van de eenzaamheid

ik vraag waar je bent
en voel het afgesneden deel

de kamer is vol gegons
wanneer je me zwijgend ontmoet

we schrikken van het eigen beeld

regen en ruïne

er is geen loslaten zonder liefde,
zegt de ochtend

terwijl hij met een lemmet
mijn huid opensnijdt

ik leg mezelf te vondeling
op veel te kleine bloemen
samen met het geluid
dat ik liefheb

de avond zal van zwakheid spreken
wanneer ik mijn mond
opensper

om regen zichtbaar te maken 

kerima ellouise ©