Onvatbaar hoog

er is een weg
die geen ander kan horen, een weg 
in het laatste licht van hun sterflijkheid 

het houdt mij 
in mijn stilte gevangen; duister, de gele vlek,
het gloeiend ijzer van de dood

buiten rouwt het wit
terwijl de dag huilt om de zware boodschap
van de boom

die mij in zijn treurlied omhoog werpt
naar de silhouetten van de wolken
los van kwelling

ik wil de afstand verkleinen
en strek mijn armen uit
naar het meest nabije

mensen, het waren mensen
ik hoor hen gaan



Krakau, 19 februari 2012
(3)

ik draag geen zichtbaar schild

eerste sterren 
ter grootte van een handpalm
dwingen mij naar de linkerkant van het raam

de boom, al lijkt hij gespijkerd in zwarte aarde
keert weer om de rest van zijn verhaal 
te vertellen

ik leg het gele stof
in de sneeuw, naast kleine voetstappen
en zes jaarringen

hoor slechts het wiegelied
van de boom die met zijn takken zachtjes 
zielen beroert

en terwijl afgesloten vlokken het perron kerven voor de trein 
ontsnapt de stroom aan de wachttoren 
doorkruist en met grote honger

ik reis samen met zwarte assen 
die uit de hoed van onschuld in grachten vallen,
lijfelijk gemeten, terwijl spinnen kruipen uit herkenning;

een enkele spint een driehoek
tussen de straat, de pijn en mijn borst


*

het kasteel van Wawel kijkt me
met oude ogen aan; het laat tranen van toekomst
ik draag ze van verleden naar morgen

er was veel meer dan een draak die in brand vloog





Krakau, 19 feb 2O12
(2)


* de Wawel is een heuvel in Krakau. Onder de heuvel bevindt zich de Drakengrot.
* spinnen : legende over het ontstaan van de Davidster

Voorbode (1)

een Poolse vrieslucht
waait binnen

de tijd vertraagt
wanneer een kale boom
driehoog
mij oud aankijkt

zijn takken zijn dofgrijs
en zwart 
aan de randen 
alsof hij treurt 
en me wil waarschuwen
voor wat komen zal

ik ril 
om reeds gevallen schaduwen
en knik hem toe

hij heeft het koud
in zijn marmeren huid 
vol huiver

ik ween nog niet



kerima ellouise ©


17 februari 2012, Krakau

foto kerima ellouise ©

kolkenklank

k voel mezelf meestromen
met de schaduw die rond mijn hart waart
hoe hij klotst, onderweg, tegen een leger wordende horizon
nimmer thuisgeraakt door de wreedheid van de wind, 
in de avond gebaard

jij beweegt naar rotsvaste gestaltes, waarin mijn lichaam vervaagt; 
zich niet vertonen kan omdat verdriet om ziltig vertrouwen vraagt

wij verliezen ons niet aan de werkelijkheid of waan
maar aan de dromen die doorheen de bloei van vloed 
niet kunnen gaan


kerima ellouise ©


Zie ook:http://www.youtube.com/wa...wqgIfkFV2_3VmVBI9hLoWg&index=1

 foto door Rob Bonenkamp ©

daarna zweeg zij

er is geen wind
er is geen verhaal
zo warm als jij
zeg je

ik woon te ver van zee af
om op de golven te drijven
de meeuwen te dragen
die in je hand wonen

en waaraan jij
je leven hangt

als oude jaren 
op jonge bloesem

ik woon te ver van zee af
om me nog langer te laten wiegen
door een handvol blauwe dichtregels

zo warm als jij


kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

'n broodje puur

met mijn rechterhand
veeg ik wat kruimels op je wang weg
ze stippen je onvolmaaktheid aan
een onvolmaaktheid die ik zo lief heb

zoals steeds
kijk je verwonderd om dit gebaar

'je kruimelt', zeg ik overbodig

een wonderlijk zacht lachje
opent het beeld van warme aarde

je legt wat kruimels op je lippen

 

kerima ellouise ©

zie ook:http://www.youtube.com/wa...wqgIfkFV2_3VmVBI9hLoWg&index=1

fotobewerking : Rob Bonenkamp ©

Pittig cabaret en sfeervolle poëzie

Onze vorige poëzieavonden waren een succes. Door de toegenomen 
publieke belangstelling verlaten wij de huiskamer en hebben nu 
gekozen voor een leuke zaal in een oud Zaans pandje.
Dit keer treedt op cabaretière Claar van der Does.
Zij is singer/songwriter, presentator en improvisator.
Met haar gitaar bezingt ze de beslommeringen in het leven van de 40'er.
Liedjes over rust of drukte, over vechten of achteroverhangen.
Kortom: de belangrijke keuzes in het leven, die natuurlijk ook voor
niet 40'ers herkenbaar zijn. Ze praat het geheel met veel emotie
aan elkaar, waarbij ze regelmatig verbaal uit haar vel springt.
Want het leven is tenslotte iets om je over op te winden.

Voor het poëziegedeelte hebben wij vier krachtige dichters uitgenodigd, het zijn:

Kerima Ellouise

Julius Dreyffsandt zu Schlamm

Cees-Jan Sierhuis

Marcel de Kleijn

En.......... het langverwachte debuut van Frits Hendrikse.

Datum Zondag 26 februari 2012 Aanvang 14.30 uur Zaal open 14.00 uur

Entree 10,00 Euro (over te maken op giro 4207284 t.n.v. F. Hendrikse. graag bevestigen met een email)

Drankjes niet inbegrepen.Hapjes inbegrepen

Contact Frits Hendrikse 06-44504927, roerdompje@wanadoo.nl Marcel de Kleijn 06-42317198, robertdekleijn@hotmail.com

Locatie Het pand Hawa Komhata, Westzijde 181 te Zaandam steegje inlopen tussen nr 179 en nr 185 (geboortecentrum)Parkeren Gratis, op het J.A. Laanplein (vlak achter de Westzijde)

Wij raden u aan spoedig te reserveren door de entreeprijs over te maken, mede gelet het beperkt aantal zitplaatsen.

Tot 26 februari!Het wordt een mooie middag

goocheltruc

het enige ritueel dat de kamer kent
is er niet meer, hoe hard ik ook 
met mijn mouw schud

een betraande zakdoek
maakt elk woord overbodig:
de duif is dood

kaarten voorspellen 
nuchterheid, het teken is het lege glas

zonder dubbele bodem 
kan ik niet verdwijnen

de asbak geeft geen gehoor
aan het rookgordijn; die illusie brandt
zichzelf op

ik veeg alles opzij, het papier 
en het stroompje dat meedogenloos
met de tijd tikt

de kamer draait, als een foetus 
keten ik mezelf vast 

het vruchtwater breekt en bevrijdt
woorden

ik laat een eerste, ontrijmde schreeuw




kerima ellouise ©



*

naar aanleiding van Gedichtendag

bestemming

ik kijk verder
zie vreemde gezichten 
ze schuiven als schaduwen voorbij

- wie speelt er met 
het lijk van de maan -

onder de huid van het water
verdwijnt het geluid van de zee

ik luister, tast aan 
de beweging van stilte
van golf naar golf naar de holte
van mijn hand

luister, hoor het kind
dat op meeuwen vliegt
naar jou zwaait

vloedgewassen, op weg
naar liefde

- wie speelt er met
het lijk van de maan -

*

voor het raam
is de dag zo zacht, zo
vanzelfsprekend dragend

blauw



kerima ellouise ©

met liefde

het raam gaat open
en ik draai rond 

verdwijn voortdurend 
in de wind, gekruld

zoals een zee-adem of een woord 
van trouw dat minnend 
tot mij komt

het zal zacht zijn, zachter
dan de binnenvleugel van
een vogel 

die geen 
andere naam heeft 
dan die waarmee hij geboren is 

uit het blauwe
uit het lichaam van het licht

in de langste dagen
van mijn traagheid en alles 
wat ik liefde noem



kerima ellouise ©


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=-r-BrFJ3t6Y

foto kerima ellouise ©

impressie van het onzichtbare

niemand kijkt 
vragend 
wanneer ik nacht word
eenzaam val
uit de schoot van het licht
als was ik enkel een stem
waarvan waanzin zich 
niet meer lost
het is wat het is
en geloven was nooit
een waarheid
slechts een ontbinden
van gedachten zonder 
gezicht 
waar wil je dat ik sterf
mij te grijpen leg, 
vierhoofdig
in de onmacht 
op lippen droog
doorzichtig zoals het water 
geweven uit het maanzand
waar overwintering
de buitenstaander doet vluchten
van de ene krater 
naar de andere

niemand voelt 
wanneer de ochtend woorden slaat
luidop leest in een boek
hoe jij de poëzie in mij verdooft


kerima ellouise ©

Verzwegen panorama

Welke stilte doet ons spreken? 
Is het de stilte die woorden geeft? 
Of geeft het spreken net zichtbaarheid 
aan het geluidloze?

Ik luister. Niemand laat zich onafgemeten zien.
We ontmoeten elkaar tussen verzen. 
Vreemd. Je zegt niets. Ik ook niet. 

Misschien gebaren je ogen of je lijf. 
Ik probeer te voelen, aarzelend, onderzoekend. 
Op een afstand schikken klanken zich. 
Ik herken ze niet, ik herken jou niet. Ben je wel diegene
met wie ik praat? Gedachten razen door een gesloten veld van onzekerheid. 

Je kijkt me aan. Je zoekt een titel van een boek waarvan ik het begin noch het einde ken.
Lachende stemmen sluiten de ondoordringbare cirkel. Hun echo meet de verte niet.
Geen enkele vinger bindt zich aan lichtjaren. Welke woorden heb ik begrepen? 

Ons gesprek heeft de stilte niet omhoog getild. 
Ik hef mijn glas op en mompel: “Fijn dat ik je weer zag”. 
Op het scherm praten we jaren verder.



kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise

je geeft me stilzwijgen

bomen blazen winter uit
het is voorspelbaar om mij heen, ook de sneeuw
en het trotseren
zelfs de eenzaamheid
die in de onverschilligheid kerft 
met dit late uur
binnen is het warm
tweehonderd lichtjes fonkelen
ooit lagen ze in mijn hand, onbekommerd
jij wortelt nog dieper in je trots en de champagne
cadeautjes stapelen de leegte, hoe duur ze wel niet zijn
ik draai me weg
de scheur verschuift mijn stembanden naar de stilte
naar de dakloze die de maan van zich afwendde
beschaamd om het licht
en dat wat nog kleur bezat

wie is de vreemdeling, wie is diegene zonder kamer
wie bevindt zich daar buiten
ik mocht hem niet eens een euro schenken


kerima ellouise ©

blue landscape

blauw is mooi
ik zie het in je weerspiegeling
het overweegt de tijd
van het landschap

er is iets gebeurd
een boodschap misschien
of een verborgen oogst
waarin het sterven alleen
maar woorden vindt

misschien deelbaar
voor hen
die het bestaan herkennen
wanneer het blauwe
uit oevers treedt

als vingers
die een stem vertolken

als lief
zo lief

zo veelzijdig lief


kerima ellouise ©



Zie ook:http://www.youtube.com/wa...wqgIfkFV2_3VmVBI9hLoWg&index=1

Illustratie: schilderij 'blue landscape' door Marcel Dekoning

licht

er was eens een heel klein woordje
dat vond zichzelf maar zo gewoon
het plooide bij niemand een glimlach 
voltooide zelfs geen enkele droom

een dichter kwam langs en vroeg:
"waarom al die tranen alsof ze komen 
uit het merg van oude manen"

"ik wil zo graag meer zijn 
voor een mens en zijn naam dan alleen maar
een betekenisloos bestaan"

de dichter aaide hem over zijn aardsheid
en zei zacht maar heel toegewijd

"je kan alles zijn wat je maar wilt
maar je moet er zelf in geloven;

je kan kastelen bouwen of zeeën zo zilt
of een gedicht voor een zwervende weerloze"

het woordje dacht na vanuit zijn diepste dalen
veel verder dan een vogelvlucht 
in blauwe kralen

hij keerde zijn ziel om met vonken vuur
werd ‘licht’ in het hart van ieder uur

voor ieder die hem wilde lezen
in dichte en schreiende regen


kerima ellouise ©

Zie ook: http://www.youtube.com/wa...ch?v=3s0wIpXwh-I&feature=share

gedicht voor een onbekende

de nacht is maan en leeggeschreven stilte
en een halve kop koude koffie en een raam
en een man zonder naam die voorbijloopt 
misschien naar een vreemd land of 
de volgende bladzijde waarop nog 
geen einde geschreven staat
ga je weg, man, of zal ik zachter blijven
en dit papier achterlaten zodat ik je raak
in je eenzaamheid alsof je onverwacht mee
naar huis genomen wordt door een warme schoot
die bloemrijk zal rijpen en die je zal vertellen 
dat uit het donker licht vloeit
voor wie zichzelf kan beschrijven

kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

de maan in een fles

de nacht verdwijnt
in een witte zakdoek, ver 
van het geluk af

waarheid wordt weer een leugen
of zijn het twee gelijken, zonder einde

ik treur om ons
en de windvlagen zonder 
scheppingsdrang

wij hadden “wij” opgetild
verdronken met koraalogen
aan het strand 
naast het beeldhouwwerk
uit brede golven
gemaakt

ik ben nooit
een goede matroos geweest
en de maan poseert enkel voor sprookjes;

het schuim tussen vroeger en er was eens



kerima ellouise ©

 

 

blauwe periode

 

jij zegt

“je hebt de ogen van Picasso
ik zal je tekenen 
met gekruiste armen”

ik weet wat ik zie
en wat bij de leegte hoort
je hoeft de regen niet uit te vegen
in elke lijn van mijn hoofd

jij vraagt dan 
waarom ik de druppels dragen wil
het verdriet, onverwisselbaar
zoals jij en ik

ik
antwoord

“ik geef je eerlijke uren
maar durf niet te vragen
of je uit mijn woorden 
ook zonnebloemen vouwt”

van Gogh 
ligt op mijn lippen
tot ver na de nacht



kerima ellouise ©

afbeelding: Picasso, vrouw met gekruiste armen

bij het breken van de bast

wij dekselse dwaze dichters
schrijven op basten van bomen
het gewin van hart en zin

vloeken op wat wij minnen
het zwerven diep van binnen

voor wat het vluchtend licht zo raakt
stellen wij ons onsterfelijk op
alsof naaktheid nooit heeft gestaakt
langs smalle wegen in galop

welk uur is het dat wij vrezen
als sluimerend de dageraad ontwaakt
zijn het de schimmen, uit onszelf verdreven
of is het de eenzaamheid, door kwelling vergaard



kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu

feestgroei

vandaag is het een bijzondere dag
ik heb namelijk besloten
om mezelf te vieren

het wordt vast een succes
ook al ben ik een naamloze dichter
een mens van weinig gewicht

toch ziet u, zelfs zonder top
enige wildgroei van het licht

dat, gedoodvierd en geverfd,
mij ontslaat van enige plicht

kom, feest mee
en laat het vieren beginnen
hang slingers op vol talent

wanneer u mijn ijdelheid bejubelt
nog voor ik mij bezin

want op dit literair toneel
spendeer zelfs ik
een halve cent


(vrijwillige bijdragen zijn uiteraard welkom
mits het vieren uitbundig gedeeld wordt)


kerima ellouise ©