Verzwegen panorama

Welke stilte doet ons spreken? 
Is het de stilte die woorden geeft? 
Of geeft het spreken net zichtbaarheid 
aan het geluidloze?

Ik luister. Niemand laat zich onafgemeten zien.
We ontmoeten elkaar tussen verzen. 
Vreemd. Je zegt niets. Ik ook niet. 

Misschien gebaren je ogen of je lijf. 
Ik probeer te voelen, aarzelend, onderzoekend. 
Op een afstand schikken klanken zich. 
Ik herken ze niet, ik herken jou niet. Ben je wel diegene
met wie ik praat? Gedachten razen door een gesloten veld van onzekerheid. 

Je kijkt me aan. Je zoekt een titel van een boek waarvan ik het begin noch het einde ken.
Lachende stemmen sluiten de ondoordringbare cirkel. Hun echo meet de verte niet.
Geen enkele vinger bindt zich aan lichtjaren. Welke woorden heb ik begrepen? 

Ons gesprek heeft de stilte niet omhoog getild. 
Ik hef mijn glas op en mompel: “Fijn dat ik je weer zag”. 
Op het scherm praten we jaren verder.



kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise