nevels in de kamer

 

 

 

 

 

alsof ze ooit schitterden

de dromen van een dronken dichter

de eerste roos of een vroeg getij

 

naar wat hij zag of hoorde

in resten vrouw en kind

weggevaagd langs vlakke zeeën

 

maakt het nog wat uit

dat niets meer naar hem toekomt

zo dwaas zijn levend, zwervend lijf

 

de winter wit met kamerwandgezichten

wanneer hij in zijn dichte aders

het ongetemde sterven schrijft



kerima ellouise ©

totempaalpoëzie

 

 

 

je glimlacht naar me

en het landschap

opent zich

 

ergens

tussen traagheid en bronnen

van geluk

 

het begint met een gedicht

met venstervogels

 

ik laat ze binnen

 

ook de bomen

die ik nergens vond

voordien

 

ik word zomer

lichter en geloof

 

eeuwig als de zon

 

je glimlacht naar me

en ik woon nu

voortaan

in jouw stilte



kerima ellouise ©

* Eerste Drentse Open-Dicht Festival

    Schoonoord 19 augustus 2007

verschraalde vlinders

 

 

 

 

 

nog voor ik iets kan zeggen

spuwt wind schaduwen

op mijn woorden

 

zwarte vlinders,

alom aanwezig, weigeren

te wenen, slepen zich voort

 

ongewenst

door de doorzichtigheid

van maandrift

 

ik sluit de nacht

en de wervels van

mijn slaap

 

de ochtend

brandt

 

jouw mond

vol waaien

kerima ellouise ©

de grijze lijn

 

 

 

 

 

soms staan woorden zomaar op

worden tonen omlaag gedreven

weerloos ondergaand door ruwe klanken

 

de onmacht is oud  en niemand

kan horen hoe het zwijgen verstijft,

zich ophangt in waterdunne schaduwen

 

uitgestoten en niet langer aanwezig

stroom ik over slaande rotsen wanneer

mijn hart de schaamte grijs houdt


kerima ellouise ©

de verleider

 

 

 

 

hij legt schoenen neer

als een minnaar

uit verboden

nachten

 

dweept met naaldhakjes

en de perfecte snit

van lingerie

 

hij likt en ik ril

om verwondering, om onschuld

die verdwaalt in ogen

 

het genieten

van alles dat lijfelijk

past

 

alsof het zwarte leder

hem uitdagend roept, bijtgraag

en nooit genoeg

 

wanneer hij feest viert

met uitgetrokken

geuren

 

en ik ontgoocheld kreun:

 

nee Sam, niet opnieuw

alweer een schoen

 

blaf niet zo naar de maan!

kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

nooit blauwer

 

 

 

 

 

gemis, breed uit  ogen,

glijdt traag rond de rand

van de dag

 

ik dwaal in het voetspoor

van de dampende morgen,

het bruidskleed in najaarsblauw

 

de vogels in mijn hoofd

dalen week en schuw

en de lucht kent niet eens

het huiswaarts keren

 

de wind voelt  het huilen niet

of de verte in jouw hand

wanneer ik nergens adem en

ongeschonden kan blijven staan



kerima ellouise ©

liefde door je heen

 

 

 

 

de hemel, laag en diep

in handen, als snaren der engelen

dicht tegen mij aan

 

iedere huidtrilling, hart tegen hart

wanneer ogen mij mooi maken

 

helemaal, als was ik nog

een jonge, ontwakende maagd

 

ik stijg door het fluisteren

zweef op sterrenvingers

wolkloos, wanneer het lied der minnen

in mij komt, als vlinders vol vuur

 

de eindeloosheid wacht,

duwt mij brandend voort, opwaarts

naar geluk, hoger en hoger,

met vleugels van licht

 

laat me warmen, wentelen,

waaien

in die zielenvonk

 

ik kan niets meer bedenken

dan de witte sluiers die

 

jij ,

getooid

met adem,

streelt op mijn gelaat



kerima ellouise ©

 

 

 

kastelen in de lucht

 

 

ik vertel je

over dromen

en wolkenstof

 

hoe de wind

geen woord verspilt

enkel stilte draagt

in groot vertrouwen

 

hoe dit laatste

mijn handen vouwt

wijzend naar het lichte tij

 

jij vraagt me dan

waar de zee begint

 

en voor ons uit

ligt slechts de waarheid

 

golven groot

de horentjes in het zand

 

 

 

 

 

 

 

 

photographer : Ian Britton

FreeFoto.com

zeevlinder

 

 

 

 

 

zou het kunnen

dat ik een treurwilg ben

aan de rand van een rivier

 

waarin ik mijn armen

kan laten

rusten

 

alsof 

regen aan het eind

van het water

 

begrijpt dat de vlinder

die erop drijft

 

een natuurgedicht is

met open grenzen





kerima ellouise ©

het verkeerde seizoen

 

 

 

 

 

 

 

ze glijden weg

van daken, de woorden

als zemen

vol milde regen

 

de dichter kon

niet vertalen

de zon

in verzen vol

 

hoe ze aaide

traag gloeide op zijn huid

als een maagd in een koekoeksbuik

 

hij keek in schaduw

en werd tuinier

 

plant nu zijn rijmzaad

in vochtige winter

bedjes


kerima ellouise ©

Kind van dagen

 

ik lees slechts jouw schoonheid

in voorzichtige woorden

 

broos neergelegd op koude steen

warm van voelen

en jouw lach

zweeft door mijn ogen

 

sneeuw kleeft stille lippen dicht

 

kind van leven

 

laat vlokken kristalliseren

naar prille morgens aan een kalme zee

 

het zilt, gehuild in dagen

dat het leven harder sloeg

zuivert duister naar jouw nieuwe tijd

 

gracieus in stille gratie

want -dat was je nimmer

 

kwijt


Switi Lobi ©


Dank je wel Switi voor dit bijzondere gedicht!

een gedicht voor mezelf

 

 

 

 

 

in de oude tuin

werd ik begraven naast

bitterkruid en

refreinen

 

keurig op een rij

als hoopjes op het gras

 

het gazon weer netjes

bijgewerkt

zonder

zwarte gaten

 

ik wilde niet zingen

of mezelf tot vreemde nemen

toen een rots viel op mij

 

met wie had ik anders nog

kunnen spreken

kerima ellouise ©

op de droomlijn

 

 

vroeg je mij

om te spreken en

ik lees wat je nu

niet zeggen kan

 

het is stil genoeg;

het weten dat ik

weer moet gaan en

dat de dag verdwijnt

in verwarde zinnen

 

niet breken ook al is

de nacht ondrinkbaar

 

de schemer, gegoten

in een enkel woord

 

sta stil

wanneer ik voor jou

uit de wereld loop

kerima ellouise ©

 

 

een fragment van aanwezigheid

 

 

 

 

mijn lelijkheid

breekt de grond

open

 

door een bevrijdend

oordeel van de dood

 

vlinders

in donkere tijd

leggen wanhopig

hun gewicht

 

op mijn trommelvlies

wanneer een maskerade

verzandt in late zonde

van leegte

 

ik leg me

naakt in de aarde

en vraag gratie

 

in dat ene moment van

waarheid

 

mijn ogen ver weg

als vogels

onvervalst

kerima ellouise ©