je geeft me stilzwijgen

bomen blazen winter uit
het is voorspelbaar om mij heen, ook de sneeuw
en het trotseren
zelfs de eenzaamheid
die in de onverschilligheid kerft 
met dit late uur
binnen is het warm
tweehonderd lichtjes fonkelen
ooit lagen ze in mijn hand, onbekommerd
jij wortelt nog dieper in je trots en de champagne
cadeautjes stapelen de leegte, hoe duur ze wel niet zijn
ik draai me weg
de scheur verschuift mijn stembanden naar de stilte
naar de dakloze die de maan van zich afwendde
beschaamd om het licht
en dat wat nog kleur bezat

wie is de vreemdeling, wie is diegene zonder kamer
wie bevindt zich daar buiten
ik mocht hem niet eens een euro schenken


kerima ellouise ©

blue landscape

blauw is mooi
ik zie het in je weerspiegeling
het overweegt de tijd
van het landschap

er is iets gebeurd
een boodschap misschien
of een verborgen oogst
waarin het sterven alleen
maar woorden vindt

misschien deelbaar
voor hen
die het bestaan herkennen
wanneer het blauwe
uit oevers treedt

als vingers
die een stem vertolken

als lief
zo lief

zo veelzijdig lief


kerima ellouise ©



Zie ook:http://www.youtube.com/wa...wqgIfkFV2_3VmVBI9hLoWg&index=1

Illustratie: schilderij 'blue landscape' door Marcel Dekoning

licht

er was eens een heel klein woordje
dat vond zichzelf maar zo gewoon
het plooide bij niemand een glimlach 
voltooide zelfs geen enkele droom

een dichter kwam langs en vroeg:
"waarom al die tranen alsof ze komen 
uit het merg van oude manen"

"ik wil zo graag meer zijn 
voor een mens en zijn naam dan alleen maar
een betekenisloos bestaan"

de dichter aaide hem over zijn aardsheid
en zei zacht maar heel toegewijd

"je kan alles zijn wat je maar wilt
maar je moet er zelf in geloven;

je kan kastelen bouwen of zeeën zo zilt
of een gedicht voor een zwervende weerloze"

het woordje dacht na vanuit zijn diepste dalen
veel verder dan een vogelvlucht 
in blauwe kralen

hij keerde zijn ziel om met vonken vuur
werd ‘licht’ in het hart van ieder uur

voor ieder die hem wilde lezen
in dichte en schreiende regen


kerima ellouise ©

Zie ook: http://www.youtube.com/wa...ch?v=3s0wIpXwh-I&feature=share

gedicht voor een onbekende

de nacht is maan en leeggeschreven stilte
en een halve kop koude koffie en een raam
en een man zonder naam die voorbijloopt 
misschien naar een vreemd land of 
de volgende bladzijde waarop nog 
geen einde geschreven staat
ga je weg, man, of zal ik zachter blijven
en dit papier achterlaten zodat ik je raak
in je eenzaamheid alsof je onverwacht mee
naar huis genomen wordt door een warme schoot
die bloemrijk zal rijpen en die je zal vertellen 
dat uit het donker licht vloeit
voor wie zichzelf kan beschrijven

kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

de maan in een fles

de nacht verdwijnt
in een witte zakdoek, ver 
van het geluk af

waarheid wordt weer een leugen
of zijn het twee gelijken, zonder einde

ik treur om ons
en de windvlagen zonder 
scheppingsdrang

wij hadden “wij” opgetild
verdronken met koraalogen
aan het strand 
naast het beeldhouwwerk
uit brede golven
gemaakt

ik ben nooit
een goede matroos geweest
en de maan poseert enkel voor sprookjes;

het schuim tussen vroeger en er was eens



kerima ellouise ©

 

 

blauwe periode

 

jij zegt

“je hebt de ogen van Picasso
ik zal je tekenen 
met gekruiste armen”

ik weet wat ik zie
en wat bij de leegte hoort
je hoeft de regen niet uit te vegen
in elke lijn van mijn hoofd

jij vraagt dan 
waarom ik de druppels dragen wil
het verdriet, onverwisselbaar
zoals jij en ik

ik
antwoord

“ik geef je eerlijke uren
maar durf niet te vragen
of je uit mijn woorden 
ook zonnebloemen vouwt”

van Gogh 
ligt op mijn lippen
tot ver na de nacht



kerima ellouise ©

afbeelding: Picasso, vrouw met gekruiste armen

bij het breken van de bast

wij dekselse dwaze dichters
schrijven op basten van bomen
het gewin van hart en zin

vloeken op wat wij minnen
het zwerven diep van binnen

voor wat het vluchtend licht zo raakt
stellen wij ons onsterfelijk op
alsof naaktheid nooit heeft gestaakt
langs smalle wegen in galop

welk uur is het dat wij vrezen
als sluimerend de dageraad ontwaakt
zijn het de schimmen, uit onszelf verdreven
of is het de eenzaamheid, door kwelling vergaard



kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu

feestgroei

vandaag is het een bijzondere dag
ik heb namelijk besloten
om mezelf te vieren

het wordt vast een succes
ook al ben ik een naamloze dichter
een mens van weinig gewicht

toch ziet u, zelfs zonder top
enige wildgroei van het licht

dat, gedoodvierd en geverfd,
mij ontslaat van enige plicht

kom, feest mee
en laat het vieren beginnen
hang slingers op vol talent

wanneer u mijn ijdelheid bejubelt
nog voor ik mij bezin

want op dit literair toneel
spendeer zelfs ik
een halve cent


(vrijwillige bijdragen zijn uiteraard welkom
mits het vieren uitbundig gedeeld wordt)


kerima ellouise ©

vleugels (haiku)

uit de kerktoren
stijgt met engelengeduld
doodstille nevel


kerima ellouise ©

jaren worden dieper

legt een vraag zich neer
in poëzie

de dood 
met besneeuwde lippen
aan woorden likt

het blijft een bewegen
al is de avond net 
hetzelfde
en lacht een kind om honing
aan moeders hand

ween ik dan
om de vreemdeling
die in de schemer de stilte
binnentreedt


*

ik tik tegen de binnenkant
van deze verzen
en ruik angst omdat er liefde is



kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise ©

elf

het is een feestdag 
vandaag

op dit papier 
schrijf ik de oorlog neer
heel even is er stilstand, de doden
staan niet op

liefde is hard, ik wil het eten
als een zoet broodje, onverdoofd

een trompet schalt;
waar ik morgen zal staan
schreit een bom, onder een vlag
bedekt


kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise ©

 

 

 

wachten

het beeld 
dat als vanouds
om verbeelding vraagt
draagt meer dan woorden

het verschuilt in een huis 
of een enkele kamer, afgesloten
van daglicht

soms, lijf aan lijf, 
bij elke gedachte dat zichzelf een huid geeft
groeit het dwars

bezwijkt onder het onzichtbare gewicht

"tijd is niet waar, dat weet jij ook
en stilte luistert niet naar zichzelf"

het beeld zwijgt even, laat huilen
zoekt een andere plek
ver voor mij

“wanneer ik je vind als bron van verbintenis
en evenwicht

dan zal ik
ja, zal ik
dan
mezelf dragen”

 

kerima ellouise ©

 

zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=iTIf9-ORqjY

Illustratie: kunstenaar: Marcel Dekoning 'wachten', pentekening in pastel

 

 

Het woord

 

er is nooit een toekomst geweest voor ons
zelfs het heden is langzaam verdwenen
in een restant van zwarte dons

tanden van tijd hebben zomers opengereten
en, in de bron, het bruidsnest ontwricht
het enige dat vleugels kon bewegen

en nu ik zwijg, huil om het ontsluierd gezicht;
wij vluchten van dit ongemeubileerd leven,
verwekt schijn het ontwijde takkenlicht

op een stenen tafel hadden wij woorden geschreven:
tweevoud begint met elkaar in zacht gegons
onze lippen hoefden geen winters aan te kleden



kerima ellouise ©

 

foto kerima ellouise ©

 

 

 

met de gordijnen dicht

of een welkom
warm kan zijn, vraag je

ik adem jou in
met woord
en wederwoord

stapel de letters
van kop tot teen

steeds completer




kerima ellouise ©

dicsmare

zij gaf het me
en hij
golven die zacht opstaan
en zo de weg veranderen

hun dromen, gekust
en uit het krijt gehaald

als pianogolven
wild boven de branding

hoe zij poëzie spraken, gesalonneerd
in elkaars hoofd en tot in de kleinste hoek
aan de horizon

zij gaf het me
en hij

en ik zag wat ik bewaren wilde;
hun vonken in een vuurtoren
vrij

en met het licht



kerima ellouise ©

 

foto kerima ellouise ©

uniek

(de traagheid van het onvermijdelijke)





ze volgt de ogen
van de wind wanneer het regent
op zijn rug

hij deelt verhalen
als het meest nabije in hoeken
van vreemde huizen

ik hoor haar gaan
en graaf de maan uit

ze is de nacht, de schaduw waaruit
het licht kinderen baart

dichter bij de waarheid en liefdeswoorden
die de stilte bij haar glimlach brengen

het zijn geen matrozen
in de diepte van duisternis, geen riviermannen
die meer schelp zijn dan steen

ik wil een spiegel buigen
in de stroming van de zee, vleugels openvouwen
boven de herinnering aan witte aarde

voor haar, voor haar

als een nabijkomende oever
en voor dat andere waarmee ze zilverkleurig licht
op glas ademt



*
voor Amanda Malinka



kerima ellouise ©

Illustratie: "een beeldige wandeling', Blankenberge

foto kerima ellouise ©

 

 

Dát

 

meer en meer
vind ik mezelf terug
wanneer je naar me kijkt

wij elkaar laten ontstaan
wachten op het ontdekken
van de tocht

alles golft
in het verlangen

naar het oor
van de rivier dat oevers
bemint

jij in mij ruist
als een echo van wiegende wenken

wind
en lotus
wanneer de zon ondergaat

dát zegt
in minder dan een armlengte

raak mij aan



kerima ellouise ©

 

 

zij was haar naam

 

vragen rennen me
achterna

en terwijl de stilte tegen me leunt
of ben ik in de waan

luidt een vlinder
de metamorfose van de dood

kinderen wisselen land
en keren herfst om

verplaatsen aarde
naar hemel, weer naar aarde

en wanneer ik me aan hen bind
blijft de weerspiegeling
niet onberoerd

wij huilen
om het afscheid

en vinden het leven in haar



R.I.P. G.


kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

 

 

door alle ruimte heen

 

zopas werd een vader begraven
onder bomen
en in de dag

zijn hart was zijn zoon
zoals het hare
haar dochter

handen waren moeder
ogen en een kus

het ontwaken
werd een glimlach; de bewaakster
van een kind

dromen voltooiden nachten, het luisteren
naar verdriet

want haar liefde kende sprookjes
en een deur naar omarming
even groots

als de tijd
die nu voor haar naar ruimte
glijdt


*


in het licht eindigt
niets, de hoogte naar
haar




opgedragen aan A.

 

 

kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu

de dag verlaten

 

je zal het met zijn woorden moeten doen
met de beelden door hem
achtergelaten

en ergens op een stille stek
waar leven begint
misschien nog in zichzelf gekeerd

waar de dingen van de dag
je naar de toekomst
zullen wijzen

daar zal hij zijn

en steeds zal hij wederkeren
blijven

wie hij was
in jou zelf, in de sporen van de aardse
dagen en nachten

jouw hand strekt naar omhoog
aangeraakt

de zijne, langs wolken
naar beneden


ja, jouw vader



*opgedragen aan B.



kerima ellouise ©