ze draagt taal
soms denk ik dat woorden zinloos zijn
zoals zomers die nooit meer stijgen
en slechts even trillen op vingers
van oude herinneringen
waar zeeën ophouden met bestaan
in armen en voetsporen, laag
begraven onder ramen en buiken
vol brakende honger
en dat een uitwuivende duin
de meeuwen met dode ogen zal
achterlaten, even vreemd als
het lege hart van winter
tot ik duizend talen lees en stil sta
bij de naam en de beschreven vleugels
van die ene poëzievlinder, groter
veel groter dan morgen en zee
kerima ellouise ©