op papier

misschien

in die ene dag van liefde

zal ik omhoog kijken

of omlaag

naar de zeemeermin

die tussen vlinders

zwemt

en alleen ’s nachts terugkeert

naar de genadeloze waanzin

van papieren bootjes

gevouwen op zwarte golven

die ze uitspuugt

steeds kleiner

tot wrakhout stroomt

in ogen, mijn ogen

onleesbaar

in de weerspiegeling

van verdronken

hoogte

kerima ellouise © 

8 maart ’07

overleven

 

 

 

 

 

ik zal stranden

met de zeemeermin

en het water verdelen

in vier fonteinen

 

zodat de lucht bewegen

kan in rivieren

en bomen van

hout

 

de vlinders verbrand ik

in het vuur, zonder zomer

op te wekken

 

en uit de  kleine

druppels regen buig ik

licht, net zolang tot schaduwen

vallen over oud geworden

dromen

 

ik zal slapen in haar armen

en zacht de sprookjes

wiegen

 

onder de zandbank

van de aarde

kerima ellouise ©

 

 

 

 

9 maart 2007

vlinders

 

 

 

 

 

 

in mijn slaap

zal ik zee zijn

en lichter worden

 

op dit alles van tedere

tragedie, de stemmen van

kinderen horen met bloemenogen

zuiver en

hoog

 

rotsen

zullen openen

en naar warme lichamen

ruiken

 

naar vuurvlinders op

een bruidsjurk

 

als toen op die ene dag

jij mij plotseling

aankeek

 

in woorden van

beddengoed

 

en in jouw  kortste waan

een zeemeermin

zag

 

 

 

 

op papier overleven vlinders

kerima ellouise ©

 

 

 

 

10 maart 2007

Photographer : Ludo V.
bron vrouwmenszorg.web-log.nl/.../2005/12/morgen.html











            door ogen van sneeuw

 

 

 

 

 

 

vandaag

had ik gehoopt

op maanlicht

 

want er ligt

sneeuw op de dood

en op de aarzeling van

mijn lichaam om mij met

waan te bekleden

 

zwart

zoals de sloot

die zich terugvond in

het grijze van de nacht

 

nadat de avond

haar vingers uitstrekte onder

sterren van razernij

 

en mijn naam schreef met wind

als zou ik de winter hebben verbreed

met maagdenbloesems

op het raam

 

toen de vorst zich ontdooide met

wol, gesteven van witte

dode schapen

 

ik spreek over de werkelijkheid

en de laatste stand

van de maan


kerima ellouise ©

Nani-ka

 

 

 

 

 

 

vandaag

is de dag dat

de sneeuw waarnaar

ik zocht

gelijkt op eeuwige liefde

 

ik spring en huppel

door naamloze vlokken

en lik mijn waan met onzichtbare

woorden

 

de lippen wit

straks de aarde

wanneer ik slaap op het lichaam

van de wachtende nacht

 

ik zuiver mijn zonden

met de ogen van

onschuld

en zie hoe het land zich verhoogt

 

de vorsten mollig en de maagden bloot

 

of is het de koude

die de illusie

vergroot

 

naakt ben ik getekend



kerima ellouise ©

was geketend

ik had gehoopt

dat ik kon genezen

maar het is geen goede dag

vandaag om de dwangbuis uit

mijn woorden te rukken als  mijn

doodskleed nog steeds de muren schildert

met luide koningen die wild de maagden begeren

in een land waar ik nooit zal komen, zelfs niet met

de papiersnippers van mijn testament die onvruchtbaar

over eeuwige rust liegen en haastig de schaduwen volduwen

met zaad dat strijdend de troon raakt alsof alles in één nacht sterft

ik had gehoopt dat ik kon genezen want ik ben de koningin

van eerlijke waanzin en alle gekluisterde en ontkroonde gedachten






 kerima ellouise ©

verwantschap

 

 

 

 

 

ik zag de muurschildering

en de zee die zich naar binnen zoog

als waaide het landschap rond

en rond de regenvlagen

 

bloedrood, vol maanden en uren

 

ik zag jou slapen

onder de wind, de dagen moe

van lichaam op lichaam

van stenen op water en golven

 

die zwaar, vol draaien dwongen

 

ik zag wat ik wilde zien

in de krankzinnigheid

en mezelf



kerima ellouise ©

Buiten de wereld

 

 

 

 

 

 

meegesleurd door het intense

bittere gevoel dat haast afstandelijk

de buitenwereld omheint

in hooploze berusting

 

op aarde

koud van ledige woorden

 

leg ik mijn hoofd en gebreken

verder omlaag, lager dan

mijn geschramde knieën

in bedorven waan

 

met gezwollen buik van zwarte angsten

schuurt mijn ziel het laatste uur

 

langs rode vruchten

en zonlicht traag

wanneer de nacht

stilte drukt

 

op ieder woord

en verboden

gebaar

kerima ellouise ©

Photographer : Frits Elders ©




vlinderzoenenzacht

 

 

 

 

 

hoor

hoe stilte jouw lied zingt

in het glimlachen van de lente

 

tussen zijn en dromen

het daglicht geeft

aan de wolken op ons gelaat

 

hoe ogen sluiten

door een ver vergeten voelen

 

wanneer witte vlinders het veld

bloesemen als kleine scheepjes

met bolle zeilen

 

hoe de wind slaperig

haar vleugels legt op mijn lippen

 

wanneer ik stoei met jouw ogen

over de vloedlijn der seizoenen

 

hoor

ik zeg je

het leven danst

 

op zonnehoedjes

was jij strelend

en ik jouw naam

kerima ellouise ©

Ruis in regen

 

 

 

 

 

jouw afscheid vult gaten

van eenzaamheid

die uit het zicht hoorbaar

vreten aan vlees en botten

 

van vlinders in de kamer

die in de schemering blijven

rustelozer dan ooit tevoren

 

de nacht draagt

mijn raam voorbij de wind

 

verder dan het koele laken

dat vleugels snijdt tot

smalle repen verten

 

mijn ogen wekken stilte

      als langzaam luid

regen valt

 

over een bodem

van uitgestrooide verzen



kerima ellouise ©

op tenen gemaakt

ik

kijk

omhoog

en omlaag

om de leugen te vinden,

de ontrouw die de waarheid draagt

boven de deur en zo naar je voeten

maar de afstand, uitgestrekt

in een huis vol gangen,

gooit woorden

vele malen

los

elke vlakte

wordt vochtig en ruw

uitgesproken, de onomkeerbaarheid

ik kan falen

en uit het raam springen

maar het noodlot is mij al voorbij gegaan

               kerima ellouise ©

“Welsprekend”

 

Tover jij?
Zo eenvoudig leg jij woorden in water
helder en doorzichtig
Ze lezen als honing

Vol zuiver
buig jij
er is geen verbazing meer

Zoemend als libellen
over de kelk van natuur
open jij vorstelijk hemelpoorten
rondom licht de lente klaar

dat haast de dromen in je ogen
eenvoudig tot leven komen
waarin nieuwe bomen geboren
worden als kunstenares  

( want elke zinspeling heeft
een tweede betekenis)


ClaireQ ©


dank je wel Claire !

dit was een dag

 

 

 

 

 

 

 

gisteren zag ik je

met deuren en ramen

dicht

 

er lag nog altijd

een dag op tafel en ik

probeerde te tellen

 

hoeveel keer jij

je kind doodsloeg

tussen schalen vol vlees

en verzuurde melk

 

met de grootste moeite

zocht ik nog een verhaal

of de welving van

je borsten maar

 

je handschrift werd

onleesbaar en ik heb

slechts het vreemde

huis bewaard

 

je sloot de deur

nergens heen

kerima ellouise ©

Geen geluid in het veld

 

 

 

 

 

hoor hoe  stilte

na talloze nachten

van onbewaakte

woorden

 

als een buizerd

met strakke vleugels

blijft hangen

 

met weigerende tong
het wisselseizoen

bespiedt

 

roerloos boven

stukgewoelde grond

 

luister

naar de grote cirkels

die met gekromde klauwen

het fluisteren doden

 

dagblind

met de mond vol sterven

 

hoor

want ik weet

jij bent daar

 

eenzijdig zwart



kerima ellouise ©

                       





Laurierwind

 

 

 

 

 

gisteren

spraken woorden

ze fluisterden soms ook

of misschien werd de wereld

op dat moment wat stiller

 

er werd bemind, gehuild, gelachen

in jonge en oude, rechte en scheve gezichten

net zolang tot ieder geluid de honger vond

zonder schaduw of verlies van

golvende huid

 

en ik dacht nog

zou dit nu poëzie zijn

voor of achter zonsondergang

 

omarm me maar of kus me

er moet een lettergod bestaan


 kerima ellouise ©

geen antwoord

 

 

 

 

 

respect

zeg je

maar hoe kan dat

als je mijn angst

spijkert op oneetbare huid

 

er klinkt gekraak

op je tong

bij daglicht

maar ook later

wanneer je leugens

breekt op de rand

van vergeten

 

alsof je er al was geweest

op die strepen

van kelderdonkere

waarheid

donderdag de dertiende

alles wacht hier, daar
in donkerdagende
nachten

het lijf vol ogen
gedwongen om het geweten
te verteren

als een reiziger en
alles wat beweegt
met deuren dicht

vergelijk het maar
met nuttige tijd

gisteren was het woensdag
vandaag afscheid

is het geweten niet
de echo van de ziel ?



kerima ellouise ©

papieren stilte

 

 

 

 

 

 

ik hoor de bomen niet meer

hun zwijgen benadrukt

mijn stilte

 

wanneer ik

net te laat voor de zomer

word weggeblazen

 

ik ben alle woorden vergeten

weet niet waarheen de ribben op mijn rug

zullen waaien

 

de losgeweekte bloemen

het huis vol spiegels of de opgedroogde

gevallen bladeren

ze hebben mij niet lief

 

de eeuwigheid lijkt te dromen

en vlinders blijven kleven

tegen ramen

    dit ogenblik

 

 

 

     

 

 

      ik beschrijf

blind

hoe sterren staren

naar het laatste boomblad

 

dat in de wind, laat in de nacht

met volle handen

de dag omlaag

duwt

      aan beide kanten

 

      hoe ik

      met een enkel geluid

      en leegte

      verder strijd

 

      armoedig in de schaal

      van offers

      zoals vogels

in hun diepste slaap

 

met nog heel even

      licht in ogen



     kerima ellouise ©

wangenrood

 

 

 

 

 

jij door de ochtendwind

hoort hoe aarde

zingt doorheen

de stilte op

mijn huid

 

jij kijkt me aan

languit op je rug

 

wanneer mijn ogen

de dag in rennen

samen met de

lente, lachend naar

de vleugelslag van wolken

 

jij draagt mijn droom

naar zonlicht golven

 

zo teder

sprekend

oneindig blauw

 

en ik plooi

geef me over

broos en wordend

 

als bloemen wuiven

zuiver

naar die verre, sprakeloze lijn



kerima ellouise ©