xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
ongedateerd
een lange rij mensen.
telkens ik mijn ogen open,
sta ik weer helemaal
achteraan.
de grond is ongevoelig,
mijn tas zwaar, op iedere plek.
het komt in golven, ook het vastklampen.
misschien vergis ik mij van plaats
en sta ik naast een koorddanser. de vraag verdwijnt;
het touw verandert.
de tas staat voor mijn voeten.
dode hoeken krijten uit het zijvak,
daartussen vele hoofden, voor wie ik was,
nog zoveel wilde zijn.
ik draai me om.
een liefdeswoord valt op zijn rug
en breekt.
kerima ellouise ©
undated
a long line of people.
every time I open my eyes, I find myself
at the end. again
the ground is insensitive,
my bag heavy, at any place.
It comes in waves, also the desperate clinging
perhaps I got the place wrong,
perhaps I'm standing next to a tightrope dancer. the question will disappear; the rope changes.
the bag stands in front of my feet.
dead corners chalk out from the sidepocket, in between many heads, for whom I was, so much wanted to be.
I turn myself.
a love word falls on his back
and breaks.
