welkom...fijn dat je een bezoekje bracht ...Dank je wel !
Stilte in het tegenlicht
De bundel bevat ongeveer 90 gedichten
ISBN 978-3-86703-895-9
wil je één van mijn schrijfselkes gebruiken, had ik graag dat je mijn naam erbij vermeldt en ik zou het erg fijn vinden als je me dat even laat weten.
Hieronder vindt u de laatste tweehonderd schrijfsels. Eerdere werkjes bevinden zich in het archief (onder deze titels), per maand geordend.
Inhoud blog
VERHUIS voorstelling geschorst minnen en muzen slechts toegankelijk open tuinen tuinrijmpje toevlucht cover van mijn zopas verschenen bundel in de helderheid van wind er is altijd een overkant gebroken wit ritme Anloo muziek en voordrachten omlijsting paraplu het jaartal slaapt nooit naast raven en stenen maanzand tussen zee en land ververst er zaten meeuwen op dit papier lentefeest, kasteel Heeswijk benen en vinnen het geluid van tijd (3/3) het geluid van tijd(2) het geluid van tijd (1) deprioëzie 2e PAASDAG 12.00 – 17.00 uur met oa voorlezen gedichten kasteel Heeswijk, 1 april, lentesprongetjes houden of houwen lenteluik laven geen rozen aan het hek dierbaar de laatste Mono Lisa onvolkomen weerwerk zwarte wolken klimop huiskamerwandelingen te Mechelen er zijn zachte muren strandbericht vlindergroet de schors van de nacht schuchtere voelsprieten uit een ander seizoen een doodstille schelp levensgroot de komst van het verdwijnen Franse greep ik hoor het graven van de winter zonder titel de klaagzang van het noorderraam jaaroverzicht elkander en zo de draad haiku's quote uit de toekomst geplukt geheel het leven kringloop van schaduwen het zien van jou compilatie en schuld ik was een kind verborgen Gastgedicht van Herman Buys: als dichter zelfs collecte van de nacht zwart of zoet schemerrook achter de bocht van vloed raamvers lege stoelen herfst is niet de reden de incisie van oktober wanneer bloemen geuren in de nacht in het huis immer aanwezig het onvermogen van het hart de volheid van een cirkel vele nachten, dagenlang regen en ruïne gastgedicht van Ron Vonk: "kussengedicht" 'n dialoogje met de liefde alleen 's nachts aangetast overbodige annonce ruïne van een scène ik werp een steen in het heelal de taal die we zochten een golf en een gedachte de laatste kleuren tot het daglicht meestal op donderdag het afscheid is sterker zoals zij in de ochtend onmacht en verder niets over de bloem in mijn hoofd meer dan een gezicht al meer dan een leven geleden uit het nest van de cirkel splinters van tijd rondom 't volmaakte opvallend rond waarheen wij ook gaan zoek het antwoord een handvol vleugels zo aanraakbaar voor mij luister naar het geluid ivoor kortademig in ogen gestreept van as tot aarde gas-licht waar de dood schreeuwt veraste kreten in het duister geklemd links, rechts, links, rechts, links, die dag te sterven koud, zo koud geen klank meer onvatbaar hoog ik draag geen zichtbaar schild voorbode (1) kolkenklank daarna zweeg zij 'n broodje puur Cabaret en poëzie te Zaandam goocheltruc bestemming met liefde impressie van het onzichtbare verzwegen panorama je geeft me stilzwijgen blue landscape licht gedicht voor een onbekende de maan in een fles blauwe periode bij het breken van de bast feestgroei vleugels (haiku) jaren worden dieper elf wachten het woord met de gordijnen dicht Dicsmare Uniek Dát zij was haar naam door alle ruimte heen de dag verlaten wiegen er is een wens alle stappen een heerlijk recht chaos in de woonwijk slinger nooit heeft de kamer nog naar vanille geroken afrodisiacum horen zij zijn de tijd ontilbaar prooi gevoed door de blaren Later verandering het spoor van de meeuw het oog wandeling sluit de stenen familie op ooghoogte de kus clair-obscur nood breekt elke leeftijd het ijzeren paard er wonen spotvogels is het zand de lucht was blauw 't zachtblije dromen komen terug ¨Gedichtennamiddag'' 15 mei kringsgewijs geen andere zee dan deze wintertelg drenkplaats in your hands Zij duogedicht met Julius Dreyfsandt zu Schlamm 'lijken uit de kast levensvragen laat me je lezen zo jij acrazedoenimacrabra! het eindigt niet ontmoeting met een dichter dichters in Branoul waarin rozenbottels geuren lieve landvrouw hij zei
Voor het vak beeldende vorming met onderwerp 'surrealisme kregen vijf leerlingen van het Calvijn College in Goes de opdracht van hun docent om wat met m'n gedicht te doen. Ze kwamen met de idee om er een filmpje bij te maken. Dit is het voortreffelijke en bijzondere resultaat, waarvoor ik hen heel erg bedank!http://nl.youtube.com/watch?v=pxAOk3rmHpY#GU5U2spHI_4
kerima ellouise : woorden in wind
schrijfsels ©
27-03-2009
foto: kerima ellouise ©
in het licht van stilte
ik geef jou
een steen, aarzelend warm
van mijn handschrift op zijn huid
misschien dat het lot
mij dit vraagt; een paar ronde,
onmeetbare woorden
nog vóór mijn ziel
het ontbinden verkiest en alle straten
zwart schrijft
met droeve verzen
waarin vogels zonder stem
zich wikkelen
of misschien
willen mijn handen weten
waar we zijn, hoe schaamteloze stilte
kan zijn
het liefste
en oprecht tussen ons
22-03-2009
alles houdt zich stil
hier aan de rand
ligt de tijd, dit is haar wereld
nog veel vaker
dan dat ze de woorden kan verdoven
ontwaak mijn sterrenvlinder, ontwaak!
luistert ze
naar zijn eindigheid, naar zijn kleine
witte stem
en wanneer ze zwijgt, haar hoofd te rusten legt
van boom tot boom, in wind
gebogen
in alle stappen terug
op het vensterglas, over stenen en kruisen
langs het gemis
en kringen op de vijver
licht
als engelenveertjes
wikkelt ze zich, nachtverloren
in de zwaarste uren
en in haar schreeuw
ontwaak mijn sterrenvlinder, ontwaak!
voor L. kerima ellouise ©
20-03-2009
(drieluik)
I.
het lijkt nog nacht
wanneer mijn woorden zich gaan
vertragen
om in het bekende te gaan slapen
want zij weten het, de woorden weten het
van elkaar, zij weten
dat binnen in dit gedicht
een kind smeekt om de dood
om god, om de dood, om god
om
nacht na nacht te mogen
sterven
in de stilte
van een stomme hoek
uitgebraakt zonder landschap
loodlucht
en leegbloedende
spiegels
II.
het lijkt nog nacht
en het kind weet: ze gaan weer
komen
de woorden
en de schaduwwachters
die door de deur naar binnen sluipen
een onherstelbare droom vullen
met vermommingen en beeld na
beeld
leugen na eeuwigheid
na leugen
luid
eeuwig
in een te klein kasteel
van witte lakens, wollen beesten
en onderaardse, dichtgestopte
monden
III
het is nog nacht onder het slot
van onaantastbaarheid
en het kind
ongehoord, nimmer gehoord
en uit het verleden
bidt
alsof aan het eind van dit gewankel
stilte wacht, sterren
als woonst voor de dood
waarin alles luistert, niets
luistert
de angst voor hem, de angst om haar
voor hem, om haar
om het kind
dat telkens weer aan mijn stem
moet wennen
schuw in verzen
en in het weten van de nacht, eindeloos
in omgekeerde
hoogte
14-03-2009
satijnwit
is het de spanning
op het mooi makend
papier
van woorden
in een lentekrul
die geen regen
of sneeuw kunnen verdragen
op kletsnatte voeten
zit de winter dan niet vol poëzie
in een ochtend van
glazen lelies
bewogen door de zeldzaamheid
van stilte
ik zie bomen, vogels, vorsten
in wit en maanverblindend licht
en ik zie dromen
zelfs in mijn slaap
luikendicht, maandenlang
07-03-2009
hoe stilte zichzelf schrijft
in dat laatste woord
past alles
de stilte en het tegenlicht
de verwarring van poëten door
het telkens nieuw geluid
van rivieren en rotsen
onder het gedichtendak
van een kathedraal
waarin vrijheid duizelt
om de duizend kreten, de tweestrijd
in hem of haar
om het zwijgen van de stenen
en de eindeloze ogen
van de minnaar en zijn anonieme
monologen
de lezer, op zoek
naar waarheid
en woorden die geen woorden zijn
maar bootjes op papier
van zand
01-03-2009
muzes
de mooiste zon ooit
27-02-2009
om me heen
lag de bloei en ik wilde komen
tot aan je woorden
we hoorden de ochtend
bewegen, verdeeld over het licht
van de verte
en het gedicht dat ik
voorlas
was als het meisje
dat haar stilte droeg naar het opwaaiend
papier
zo ver van armen
die ze in en uit wilde lopen
dag na dag
je bent boos en blij, zei je
en ik knikte, zonder naam
naar alles binnenin
26-02-2009
Mijn kleinkind moest voor een project op school een werkstuk maken over kunst. Ze moest uitleggen wat kunst is en er ook iets over laten zien. "Oma , wat is eigenlijk kunst", vroeg ze. Daar had oma niet zo gauw een antwoord op.
"Als je heel mooi kan schilderen, is dat dan kunst?" Dat kan, maar het hoeft niet, dacht ik hardop.
"als je mooie foto s of beelden kan maken, of als je heel mooi kunt schrijven of toneelspelen, is dat dan kunst??"
Ik moest lang nadenken en vond eigenlijk niet echt een antwoord. Maar wanneer is iets dan kunst??
"Oma, als ik iets teken dan zeg jij soms dat je er blij van wordt, is dat dan kunst; is kunst als je er blij van wordt?"
"Ja", zei ik volmondig, "als je er blij van wordt dan is het kunst."
Kunst is, denk ik, als iets je raakt. Jouw gedichtjes raken veel mensen, daar ben ik van overtuigd.
Ik word er in elk geval blij van, zelfs als ze verdrietig zijn word ik blij van de schoonheid en de breekbaarheid ervan.
24-02-2009
foto: beeldentuin Dehullu 2008 kunstenares: Christine Dewerny
de maan vermoeit
verlaten
elke stap die schreeuwt
alsof ik er niet ben; de uren met jou
zo vreemd de kus met tussenpozen
jij kijkt op, neer
mijn woorden en stenigt het geluid
van uitgeteerde stilte
de steeds herhaalde vrees
tussen waarheid en waan
en alles wat ik buiten
nog ken
de vogels zwijgen
en jij vraagt je af
waarom
ook het grote
21-02-2009
belofte
ik zal geen woorden
schrijven
geen zinnen van schaduw
waarin de wind mijn as
verstrooit
op straathoeken of op witte bomen
in vreugdevolle dagen
je zal me niet zien
zelfs niet wanneer ik naast je
zit
zoals jonge geliefden
die nooit het sluiten van de zomer horen
in de eerste argeloze wolken
ik zal lucht zijn
-nimmer slapend-
als je me voelen wilt
in open handen
18-02-2009
zoeklicht
het afscheid
zal ik schrijven
in herhalend zwart
met gordijnen dicht
als getuigen van de taal
die ik opraap
uit de nachtvlakte
van de kamer
en de duizend jaren
die ik heb geleefd in
mijn woorden, zoals
de minnaar
de vlinderkoning
voorheen, met ziel
en zinnen
in het weggegleden
landschap, dicht
begroeid
ik heb geen angst meer
zwart zwart zwart zwart zwart zwart zwart
16-02-2009
O d e a a n . . .
H a a r l a v e r e n d e l e t t e r s w i e g e n g e d u r i g s t r o m e n t o t w o o r d e n b e m i n d e n v u r i g o m w e n d e n a l s ' t g et i j
W e l e e n s z a c h t s t r e l e n d
a l s e e n ongerepte w i n d
w a a i e n d t o t d e v e r b e e l d i n g
b i n n e n m i j
XaVion ©
15-02-2009
te kunnen sterven
ik breng je naar zee
zei je
warme vingers, weer dichter
om het woord
dat ik voelen kan, zoals nu
nog meer
een korrel zand waarop we wonen gaan
er in verdwijnen
met zee
en mond naar mond
tot teen, zonlicht
dieplevend
zoals wind in duinen, zoveel eeuwig
en zegbaar
dit alles is zee , sprong ik
kwijt
in handen en in het woord
dat ik zie
12-02-2009
onmachtig
ik lig te ver van bomen af
om het roerloze spreken te bezitten
het heeft ook geen zin
om eerder dan woorden de wind
te bevelen
of de blauwe plekken in de lucht
die langzaam wegtrekken als halsgesnoerde
wat uit kruinen valt
zijn jaren, samen gewaaid rondom een mond; dichtgestopt
met schedels en afgestorven bloesems
gebedssnoeren
die zelfs bij volle maan en aan deze zijde
de overbodige leugen niet verstaan
zelfs niet na een stortregen
10-02-2009
de laagste tonen
mijn hoofd bloedt
dieper dan ik kan verdragen
en in de morgen
wanneer de nacht is uitgeademd
verwekt mijn lichaam de schimmen van schuld
zo machteloos en ongezien
de smaak van dood
spuugt metaforen, bekende stemmen
doorheen het veld van zwarte dromen
buiten leeft de dag
en ergens, ik weet niet waar,
omspant het lot mijn ziel
ik verbreed de nacht, het besef in mijn ogen
08-02-2009
het afscheid komt van ver
telkens weer
wanneer de woorden
zijn volbracht, verdreven naar
de donkere ruïnes van het gelaat
ik keer terug; houd de wacht
behoedzaam bij de eerste zon
als zou het sterven geen naam meer hebben
geen fluistering of klank, niet hier en halverwege
niet voor jou en mij
van ver, van ver, van zo dichtbij
op die ene late oktoberdag
hoor je de kinderen zingen?
07-02-2009
wat zal blijven
is de diepte wanneer het avondlicht
zich verzamelt in opengesneden gedichten
want daar zal ik slapen
in naakte kleuren, dichter bij het raam
en de vrouw die ik ben
misschien stuur ik wel een ansichtkaart
als ik weer verder moet
of te lang aarzel
aan het tafelblad waarop de lucht
drijft
en schaduwen
laat sluipen naar het plafond
met een te zware stem
misschien blijf jij wel
transparant
06-02-2009
hoor je poëzie
04-02-2009
transparant
het open nachtveld
03-02-2009
we werden
gedood, samen met bomen
van wind
we wensten stilte
en gaven zinloosheid een naam
niet langer dan
eeuwig
ik scheurde dagen uit wolken
en jij verdreef de dingen
naar het verleden
naar sneeuwnachten en dicht
bij jezelf
waar de winter lag, wachtend
op geluiden en zeldzame
bloemen
in het grijsviltige
maar voorbestemde licht
vlinder vlieg vlindervrij...verloren vleugels...vergeten vlinder...vandaag voelen vlindervluchtig...vlinder vrij vlindervredig...verhalen van vandaag
foto: kerima ellouise ©
foto: kerima ellouise ©
foto: locatie beeldentuin 2008
