haar donkere ogen
onverstaanbaar
wanneer ze
nauwelijks zichtbaar,
niets meer wetend,
zich neerlegt
naast het water
haar koude schouders
rillen wanneer haar adem
de nacht instroomt,
niets meer voelend
van het vuur dat
binnenin haar smeult
op een afstand lijkt ze
op een klamme vlek,
niet beseffend dat
het sterven aan
haar enkels hurkt
nooit meer zal
het zwarte water
nog stilstaan
als toen die nacht
de dood
aan haar voeten lag
kerima ellouise ©
|
