de weg daalt tussen huizen ik zoek langs afwerende muren naar alles wat ik ben
gesloten vreemden achter deuren
mijn schaduwen jagen me achterna wanneer twijfels de steegjes slopen van een zo grauwe avondrand
verscholen mensen achter ramen
in mijn hoofd zoekt de stilte een weg en bloed kronkelt over dorpels van de ondergang
deuren wankelen, ramen verdwijnen, gebroken glas
ik stap achteruit, seconden kreunen in de goot wanneer de nacht de dood belooft
ik struikel over stenen mensen
kerima ellouise ©
|