Bloemen in de wind

jij, die in het oosten woont
adem mij je dichtzang
laat de lentemaan stijgen
in ‘t lied, door sneeuw bedekt

het landschap wervelt traag
met ranke rug gebogen
naar de sterren en
mijn abrikozen droom

kom, strijk neer
ik werp bloemen in de verte
over maagdelijke bomen en
de stilte van een winterzee

kom, rust uit
op het windkussen
van de nacht

vlij zachtjes neer


kerima ellouise ©

 

kan je me het sterven geven
wanneer stilte draagt
in morgendauw
wolken geboren
in zomerregen

mijn nachten buiten
betovering

bloem wordt bloem
van kind naar boom

op het gelaat bestreden
zonne - wegen

kan je me het leven geven
een leven lichter dan
een droom


kerima ellouise ©

 

en tegenover het bezongen leven
ligt de doodse stilte op het gras
in het eeuwenoude treurlied

dat door buien van neerslachtigheid
wordt geschreven, ver voor de tijd
en in de diepte van willen vergeten

ik huiver om het kerend verlangen
wanneer de avond, moe gewaakt,
zich wentelt in het niet meer zijn

het zielenzwijgen zondig vindt
wanneer de ochtend uit de hemel valt
op mijn onbekend en verlaten lijf


kerima ellouise ©

 

zo geef je me
jouw leven
op de grenslijn
dichtbeschreven

liefde heeft te
vaak gestolen;
het meer dan alleen gekir
de kunst van samen slapen

nachten blijven vallen
op het binnenpad
naar stilte

de schemering
heen en weer
om het schreeuwen
te ontrafelen

zo geef je me
je ziel
door eenzaamheid
gesneden

en ik

ik wil slechts in het licht
naar je toe
bewegen

kerima ellouise ©

Liefde volgt

in het geheim
van leven en dood
past elke sleutel
diep in alles en niets

schrijf ik dan stilte
of een lied
als adem loopt
in alle sloten
door ieders naam
en engelenweg

misschien wordt leegte
overeind gehouden
of spreekt liefde
in het tere vlees

leven kiest dood
dood het leven
het is waar jij en ik
naar oud gebruik
onze longen op
bouwen


kerima ellouise ©

panorama

hoog
reiken de dunne poten
van de gazelle
in de poel
waar vogels af en aan vliegen

ik leg
me te rusten
in de jaarringen van bomen
en de stilte in mijn buik

het open landschap
en de bloemen in mijn hand
strelen op je mond
de geur van het beminnen

ik schrei jouw naam
in duizend wolken en begeef
me naar de kraterrand
voorbij de heuvels op een rij


kerima ellouise ©

In open wind

wanneer je gaat
verder loopt dan de middagzon
verslaapt de dag zich
omgekeerd

ik zing doorheen de afspraak
en druppel tranen
afwezig
in de dichtstbijzijnde lucht

onbeweeglijk ontstaan
verdoofde blikken
in het luisteren
naar een synoniem

op je rug draag je
de maan, liefde voorbij
een schuivend vergezicht

het voelt als leegte
en toch waait wind me tegemoet


kerima ellouise ©

 

jouw duizend stappen worden winterstil
verdwijnen maanloos in grote ogen
door het treurlied, in mijn ziel bewogen
omdat je dode wereld niet rusten wil

die avond breekt het licht aan de ramen
alsof het allerlaatste weten sterft
wanneer je aardse naam de leegte kerft
in de zwaarte van een tergend amen

zelfs de rozen in het gebleekte veld
worden haastig en vreemd, ‘als traan op traan’,
zei ik zacht, uren nooit vooruit geteld

je schoof de schaduwen tegen je aan
toen herfst het nachtzingen had vergezeld
en ik, zo traag, heuvelopwaarts moest gaan


kerima ellouise ©

Mijn schaduw en ik

Ik slaap niet, ik luister
naar mijn schaduw
zie hoe bedroefd hij
de handen in zijn zakken
steekt en af en toe
knijpt in de nacht

soms bukt hij zich
eigenlijk al sinds jaar en dag
om een dode vogel
onder de houten planken
te begraven

hij laat de wind
met de duisternis praten
ontbindt zelfs geen stormen
in de ijzige kou

hij ademt enkel
op het ritme van
mijn dromen, zweeft
soms zuiver, soms verloren

maar nooit sluit hij
zijn ogen
want hij is er
om mijn ziel te bewaken


kerima ellouise ©

Er is sneeuw voorspeld

de wind aarzelt
wanneer ik woorden schrijf
in de kille schaduw van de winter

ik haast me door het gebladerte
schraap zinnen van stugge takken

voor deze zich overgeven
aan het troosteloze gerucht
van gewillige, grijze wolken

vanuit de aarde
verkondigen ze het sterven
terwijl de nacht wordt meegesleept
in de herberg van mijn angsten

ik houd de adem in
en langzaam, met twee handen
krassen blauwe vingers
de winterstilte op mijn graf


kerima ellouise ©

 

bomen legden zich neer
naast mij
en droegen de tijd
op het ademend mos

kon jij verstaan
hoe duizelend licht
woordenwind zeilde
in de hoogland schaduw
van de herfst

naar de lage duinen
onder de blauwe stroom
waar ik mijn ogen sloot
en in jouw leven lag

waar je danste en wervelde
een nest bouwde

de toekomst
van mijn verleden was

kon je verstaan
dat jij aan mij
een lichtwind in
lijfelijke poëzie gaf


kerima ellouise ©