Bloemen in de wind

jij, die in het oosten woont
adem mij je dichtzang
laat de lentemaan stijgen
in ‘t lied, door sneeuw bedekt

het landschap wervelt traag
met ranke rug gebogen
naar de sterren en
mijn abrikozen droom

kom, strijk neer
ik werp bloemen in de verte
over maagdelijke bomen en
de stilte van een winterzee

kom, rust uit
op het windkussen
van de nacht

vlij zachtjes neer


kerima ellouise ©

 

kan je me het sterven geven
wanneer stilte draagt
in morgendauw
wolken geboren
in zomerregen

mijn nachten buiten
betovering

bloem wordt bloem
van kind naar boom

op het gelaat bestreden
zonne - wegen

kan je me het leven geven
een leven lichter dan
een droom


kerima ellouise ©

 

en tegenover het bezongen leven
ligt de doodse stilte op het gras
in het eeuwenoude treurlied

dat door buien van neerslachtigheid
wordt geschreven, ver voor de tijd
en in de diepte van willen vergeten

ik huiver om het kerend verlangen
wanneer de avond, moe gewaakt,
zich wentelt in het niet meer zijn

het zielenzwijgen zondig vindt
wanneer de ochtend uit de hemel valt
op mijn onbekend en verlaten lijf


kerima ellouise ©

 

zo geef je me
jouw leven
op de grenslijn
dichtbeschreven

liefde heeft te
vaak gestolen;
het meer dan alleen gekir
de kunst van samen slapen

nachten blijven vallen
op het binnenpad
naar stilte

de schemering
heen en weer
om het schreeuwen
te ontrafelen

zo geef je me
je ziel
door eenzaamheid
gesneden

en ik

ik wil slechts in het licht
naar je toe
bewegen

kerima ellouise ©

Liefde volgt

in het geheim
van leven en dood
past elke sleutel
diep in alles en niets

schrijf ik dan stilte
of een lied
als adem loopt
in alle sloten
door ieders naam
en engelenweg

misschien wordt leegte
overeind gehouden
of spreekt liefde
in het tere vlees

leven kiest dood
dood het leven
het is waar jij en ik
naar oud gebruik
onze longen op
bouwen


kerima ellouise ©

panorama

hoog
reiken de dunne poten
van de gazelle
in de poel
waar vogels af en aan vliegen

ik leg
me te rusten
in de jaarringen van bomen
en de stilte in mijn buik

het open landschap
en de bloemen in mijn hand
strelen op je mond
de geur van het beminnen

ik schrei jouw naam
in duizend wolken en begeef
me naar de kraterrand
voorbij de heuvels op een rij


kerima ellouise ©

In open wind

wanneer je gaat
verder loopt dan de middagzon
verslaapt de dag zich
omgekeerd

ik zing doorheen de afspraak
en druppel tranen
afwezig
in de dichtstbijzijnde lucht

onbeweeglijk ontstaan
verdoofde blikken
in het luisteren
naar een synoniem

op je rug draag je
de maan, liefde voorbij
een schuivend vergezicht

het voelt als leegte
en toch waait wind me tegemoet


kerima ellouise ©

 

jouw duizend stappen worden winterstil
verdwijnen maanloos in grote ogen
door het treurlied, in mijn ziel bewogen
omdat je dode wereld niet rusten wil

die avond breekt het licht aan de ramen
alsof het allerlaatste weten sterft
wanneer je aardse naam de leegte kerft
in de zwaarte van een tergend amen

zelfs de rozen in het gebleekte veld
worden haastig en vreemd, ‘als traan op traan’,
zei ik zacht, uren nooit vooruit geteld

je schoof de schaduwen tegen je aan
toen herfst het nachtzingen had vergezeld
en ik, zo traag, heuvelopwaarts moest gaan


kerima ellouise ©

Mijn schaduw en ik

Ik slaap niet, ik luister
naar mijn schaduw
zie hoe bedroefd hij
de handen in zijn zakken
steekt en af en toe
knijpt in de nacht

soms bukt hij zich
eigenlijk al sinds jaar en dag
om een dode vogel
onder de houten planken
te begraven

hij laat de wind
met de duisternis praten
ontbindt zelfs geen stormen
in de ijzige kou

hij ademt enkel
op het ritme van
mijn dromen, zweeft
soms zuiver, soms verloren

maar nooit sluit hij
zijn ogen
want hij is er
om mijn ziel te bewaken


kerima ellouise ©

Er is sneeuw voorspeld

de wind aarzelt
wanneer ik woorden schrijf
in de kille schaduw van de winter

ik haast me door het gebladerte
schraap zinnen van stugge takken

voor deze zich overgeven
aan het troosteloze gerucht
van gewillige, grijze wolken

vanuit de aarde
verkondigen ze het sterven
terwijl de nacht wordt meegesleept
in de herberg van mijn angsten

ik houd de adem in
en langzaam, met twee handen
krassen blauwe vingers
de winterstilte op mijn graf


kerima ellouise ©

 

bomen legden zich neer
naast mij
en droegen de tijd
op het ademend mos

kon jij verstaan
hoe duizelend licht
woordenwind zeilde
in de hoogland schaduw
van de herfst

naar de lage duinen
onder de blauwe stroom
waar ik mijn ogen sloot
en in jouw leven lag

waar je danste en wervelde
een nest bouwde

de toekomst
van mijn verleden was

kon je verstaan
dat jij aan mij
een lichtwind in
lijfelijke poëzie gaf


kerima ellouise ©

 

wanneer een gedicht opent
als raakte het de hemel
in een zucht en met
rood doorweven

treur dan niet om herfst
of wind die aan de winter tast

sluier schaduwen met stemmen van de zee
of laat rozen zweven, in het zonlicht spiegelen

u hebt immers uw zielenkracht gevonden
omhoog, omlaag, als trillende vleugels

stil gefluisterd in het bloemenblad
van uw ontvangend lezen


kerima ellouise ©

 

al wat ik in jou
niet meer ben
speelt onbegrepen verder
in mijn dromen

ik draal iedere dag
in het herinneringslicht
terwijl jij de koude wind verzamelt
en de gaten in het raam

zelfs het weer vlucht
voor de vragen
nog open in vreemde pijn

er blijft niets meer
over in de vertespiegel
of van de toekomst
morgen nabij


kerima ellouise ©

dat lieve woord

jarig, de dromen in het gras
en hoe ze bloeien terwijl
de wolken slapen

het is mooi weer
wanneer ik ze wil proeven
de vruchten in een plof

ik wandel traag en met jou
leg zacht je schaduw
op de ochtend neer

het is een vlinder
naast je schouder, vier zomers
in de dag van morgen

de zon zo hoog in de lucht



--------------

opgedragen aan Corrie


kerima ellouise ©

 
bron foto : http://ffden-2.phys.uaf.edu/211.fall2000.web.projects/K.%20Vaughan%20and%20M%20Lee/Illusions%20of%20The%20Moon.htm

de maan op overschot

diep, zeer diep
buig ik over treurigheid
grondloos in de troonzaal
van tijd

het is het oude liedje
dat ik hoor
schrapend langs
de onbereikbaarheid
van liefde, de dronken taal
doordrongen in eigen huid

de nacht aarzelt door
de rauwe liefkozing die
aan handen blijft kleven

mijn vingers wijzen nog naar de maan
maar de graver snakt naar dood
en danst de laatste wals met mij


kerima ellouise ©

Alsof

ze
zeggen zo vaak
van de doden niets dan goeds

dan ga ik je vast
na het sterven
liefhebben

alleen
weet ik nog niet
of het jouw of mijn dood wordt


kerima ellouise ©

wie heeft jou lief
als je het daglicht klauwt
met ongetemde slagen

als je knaagt
aan blootgelegde schedels
in het land van schaduwgras

je misleidt de dood
hoog in het zuiden
verstilt de aarde naderbij

grijpt breed de blauwe lucht
wijd uitgestrekt in ‘t zweven

volg de wind, volg je vleugels
in het dalen van de dag

vlieg, volg je kreten
vlieg waardig
vrij


kerima ellouise ©

 

bron foto : www.smarts.nl/blog/archives/archive_2004-m08.php

 

geloof ik je
in vellen vol waarheid
want nooit sprak je
de woorden van de
gestorven dichter

ik zag met jouw ogen
zonder om te kijken
naar het kind dat een
maanliedje fluisterde
langs mijn dood

de bloemen leegzoog
van de lente
tot de winter viel
uit de nachtschade
van die ene avond

toen ik stierf na
het vellen van je vonnis
en het kind herkende
naast mijn onverwoorde graf


kerima ellouise ©

bron foto : www.teunveldman.com/.../pagina/enkel_blad.htm

 


als woorden op water
lees ik van jou van iemand
de naam het spreken
de verbinding naar heimwee
het blad naar golven
het hoofd wat scheef

in een lichtgebaar
van voet naar hals
het tillen het dalen
de houdgreep van gisteren
van vlucht naar aarde
de hand in je haren

gedachten dicht
van ziel naar adem
de stilte glijdt
langs rustende jaren
lees ik jou van mij
een glimlach op huid
van jou van iemand
in ogen ik huil


kerima ellouise ©

 

ik draag
dit gedicht
in stilte

als woning ongeschikt

door scheefgroei
leunen woorden
tegen de tafel
waaraan ik bid

geef mij stenen lippen
of breek het spiegelglas

de dood kan geen daken vlechten
met gebroken zwaluwveren


kerima ellouise ©

een beetje hoger

meer dan wat je vroeg
wil ik zijn. vandaag
in een beweging
naar morgen

adem je Mahler of
ik bij je was. gisteren
een beetje gek

wist ik het weten
minder. wil ik van
je weten

het antwoord in
een wolkje. dichter
naar je toe

zag je me wenen
in een druppel. meer
dan wat je vroeg

gisteren. wil ik zijn
vandaag

een beetje lief
eigen wijs
van jou


kerima ellouise ©

toen ik zei, ik heb je lief

steeds dieper
beweegt de tijd
het gedicht in mij

verder reikend
dan het hobbelige spoor
op mijn hand

ik bekleed
witte vlakken
met eindeloos geduld

terwijl het licht
de trouwe minnaar
in naamloze ogen vangt

mijn stem raakt de nacht
sneeuwt sterren uit hun lange baan

toch
laat ik hem vreemd
in mijn adem bewegen

en wanneer de lucht
donker vertrekt naar een gebed
zonder einde

vertel ik god over dit gedicht


kerima ellouise ©

vingers op glas

ik heb een raam zonder sterren
of zonder enige waarde
van jou tot mij

en woorden, woorden
om te vertellen
dat wat ik ben
niet meer is

tussen steen en wolken
vond je mijn naam om m’n ziel
te overtuigen

de vorm van
een open zicht

en diep zo diep
breken vingers
de zomer alvorens
die in mij kon dringen

en leeg zo leeg
wieg ik mijn niet-zijn
opnieuw


kerima ellouise ©

vol is de maan

de maan is weer
weggegaan nu
jij de stilte leeg
naast het janken
van de hond legt

ik draag het gehuil
uit armoede
omdat mijn handen
en ogen moe zijn
en ik geen andere
slaap kan vinden voor
deze besmette dood

doortrokken in de grond
zinkt het braaksel
naar zilte nachten

zelfs de hond ligt
aan mijn voeten
overdag


kerima ellouise ©

 

tussen diepte en dauw

spreek zachte woorden, liefje
in het onbeslapen bed
van heimwee

laat mijn handen strelen
naar alle zijden
van je taal

in een wervelstroom
tussen dromen en ontwaken

dek me toe, mijn liefje
met de warme zucht
van je zwijgen

mijn lichaam heeft jouw lichaam lief
doorheen de diepte van het linnen

adem mij, je liefde

ik wil samen met jou stijgen
naar het dauw
op onze lippen

door het volle maanlicht heen
ongetemd verlangen
tussen roze dijen


kerima ellouise ©

koude tenen

je stilt dagen van winter
en geeft me onwennige
kinderogen

bindt bitterheid
aan alle lege uren
nu dood sneeuwt
op koude voeten

de meisjesjurken, de lippen
gedragen, ongelezen
bij iedere gebroken vinger

en nu het donkere huis
de verte meet
zie ik door muren heen
de oude stenen in
mijn te kleine bouwdoos

jij kust me
maar maakt het kind niet meer in mij


kerima ellouise ©

het einde van de dag

ik treed uit je ogen
en ga wat dichter
naar de verte

elke stap opent
de einder waar
schreeuwende vogels
beuken tegen de branding
van barstend zelfbedrog

wanneer dagen korten
en zich losrukken
van wat ooit vleugels waren

over een vlakke zee
van meisjesjaren
die ik meedroeg
op mijn heupen
voor jij in mijn tepels beet
en het naïeve land bezeilde

ik treed uit je ogen
en verlaat het gesloten strand

eb slaat tegen rotsen


kerima ellouise ©




bron foto : http://www.kitchencontraptions.com/images/Beach%20on%20West%20Coast%20in%20Portland.jpg

mijn vriend

voorbij
de deur
toen de ochtend kwam
de geur van dood in het gras

ik zat naast jou en
mijn eigen leven in zachte
kleuren en witte vlokken

je zou niet terugkeren
toch niet naar mij, slechts
diepe stilte in het afscheid

ik heb je gestreeld
in het druppelend daglicht
en in al die jaren, langzaam oud

ga nu, mijn vriend
naar het onbekende

mijn tranen
op je zachte lijf



kerima ellouise ©

langzaam sterf ik
in een huis
dat wacht
regen in de ramen

ik poets de laatste dag
hang wolken aan de nacht
koud, steeds bleker
de lippen achter glas

ik praat nog over stenen
en leg ze op mijn huid
alsof de stilte slaapt
in een verre dag na deze

het is de hoogste tijd
het
regent
op mijn mond

buiten
valt
het raam


kerima ellouise ©

 

je stille glimlach
in de straten
tussen gevels

steeds kleiner
loopt de nacht mee
in lijnen
grijs of zwart

de huizen ademen
de ochtend in
minnaars
de zijden kousen

nog glanzend
tussen hoofd en buik
de wil tot meer

of ik van je houd
vraag je
en ik glimlach
wanneer de lichten uitgaan
in een stad die groter wordt

je gooit sterren als ontbijt


kerima ellouise ©

 

je was zoet, een roos
met dunne, sierlijke
hals

met onschuldige
tepels
en een verboden
handgebaar

in het verhaal van een stad
vol levende
dode bloemen

je was te jong
maar
jaren ver vooruit

voor het oude stof
van verleden geboorte

jouw raam opende
geen erbarmen

maar beet de
verminking
te rood belicht

in jaren vol haat
ingeademd
gezicht

er was geen wind
nergens wind

enkel zwavelzuur
en één dollar




kerima ellouise ©

 

voor een keer opende
ik mijn ogen en
liet mijn graf begroeien
met een teder lijf

lippen drukten zich
op mijn open mond en
enkel jouw stem deelde
de stervende vogels in mij

uren zochten alleen
nog maar jou en
alles dat ik in mezelf
had verlaten

ik wachtte op je woord
maar iets werd terug
niets; ik werd weer
zoals voorheen

engelen fluisteren nu
vleugels op mijn rug
en ik schuif de lus
terug om mijn nek


in vergane as
schrijf ik woorden
alsof ik niets ben geweest


kerima ellouise ©

in de ziel verzwegen
zo droom ik mijn dromen
als verloren regen
op een afgebroken twijg

waar jij nooit zal komen
of zeggen wat ik moet doen
in het stille ongestoorde
van mijn ware wezen

de eenzaamheid vermoeit
maar laat me klein en gebogen
groeien aan de schaduwzijde
van het toegetreden groen


kerima ellouise ©

 

je handen
spelen een schaduw
boven duinen

en ik zie slechts
woorden boven wolken

zacht en dichtbij
laat de wind ze liggen
in dat ene uur van stilte

wanneer je zand strooit
over dode vissen en de maan
doorheen de avondbranding

hoe koud de nacht is
in mijn buik

een mond in overvloed
maar ik hoor vogels wenen


kerima ellouise ©

 

onverwacht in mij
vond ik jou
en luchten vol licht

ik wil de dag achterna
dichtbij de kust
zomaar wat dromen
over geluk

het wordt later
ver van de stad
en op het strand
vegen witte wolken
de stilte bij elkaar

golven groeten
ook een kind
met een zoen
in haar wijde haar

net op dat moment
verdwijnt het zicht
en ik besef
dat ik in het ijle
een droom heb gedicht


kerima ellouise ©

 

ik weet
ik word morgen wakker
met diepe kleuren

als zonlicht of sterren
pasgeboren
nog nooit zo dichtbij

maar naaktheid
weegt zwaar
zwaarder

dan wolken vol winter
of het zoeken naar
het andere

het is geweest
maanlicht wit
in een lied
vol onstilbaarheid

het liefst praat
ik met jou
elk woord
in één nacht

ja, morgen
nog nooit zo veraf


kerima ellouise ©

 

 

wind snoeit dode stammen
over mythische velden
waar druppels bloed
van schimmige helden
in het ijzige morgenrood kappen

de doodstrijd breekt los;
scherp geslepen zwaarden
zijgen in de geur
van warme huid als
uit honderden monden
kreten verbranden

tegen de verbasterde lucht
herhaalt het kletteren
het duivels vuur boven
bange ogen

rompen zakken
in een bidgebaar;
uit de moederbuik
blaast de ochtend
nog een laatste adem
over hun ziel

en vroeg in de winter
wordt het stil


kerima ellouise ©

 

nu mijn adem zo sterk
de jouwe wordt
moet ik
wat uit mij geboren is
verlaten

nog eenmaal
zal ik slapen in de duinen

en de nacht
laten kijken
naar de golvende dansers
op een wolkenrij

uit mijn ogen
zal ruimte fluisteren
naar de zeewind
waarin jij bent gekomen

nu mijn stem moet zwijgen
zal ik nog eenmaal slapen
in de onverwisselbare duinen


kerima ellouise ©

rode mond

ik ween
vaak binnenin
misschien omdat
mijn geboorte
zwarte vlekken baarde

zonder geluid
rondom het geraamte
van slapende tijd

de dag verdroeg
geen meisjesblikken
of dronken gefluister
in schreeuwerige gaten
van lichtverlies

de dood was elders
in schroeiende ogen

ik besta slechts
uit karton


kerima ellouise ©

 

langzaam
soms vlug
van luid naar stil
vul ik de overmacht van
zwaarbeladen dromen
met een gelood zwijgen

ik ween naar de maan
probeer de nacht te sluiten
omdat ik niet altijd
het doodgaan begrijp

de stad komt naderbij
haar geluid
breekt mijn nevel open

weer vind ik niet meer
wat ik gevonden had
maar ik ben niet bevreesd

haar gewoel
onwrikbaar bekend
behoedt mij immers voor het sterven


kerima ellouise ©

 

breed
en warm
golven woorden
over lippen
dorsten vingers
langs
liefde, rood
en gewillig

jouw vuur
wil ik zijn
in duizeldiepe kreten
jouw stroom
die in extase schreeuwt

je geurt zo
speels
naar kleine rozen
zo lispelzacht
in het vreemde zwijgen

en wanneer
je schouder naar
morgen danst

waait het leven
door onze lijven wanneer
ik je uit de nacht bemin


kerima ellouise ©

 

waar elke angstkreet
zich aan mijn lichaam bindt
en met mij de nacht ingaat

staar ik steeds kinderlijk klein
naar een ontwakende vrees
in verzegelde ribben

ik zoek godvergeten woorden
op mijn onbewogen mond
daar waar ik het sterven leerde

in ontzielde meisjeshanden
en het opgedroogd onzuiver bloed
staren mijn beroofde wimpers
naar het beenmerg in verbleekte botten

geblinddoekt beweeg ik naar morgen



kerima ellouise ©

 

ik zag je zwijgen
afwezig
van de waarheid

je kuste haar mond
met een oud slaapliedje
beveiligd door eeuwen heen

je legde haar bloot
in het dichte licht
van sprookjesland

en in het overgaan
van stilte naar huilen
beefde haar mond
toen geluid bewoog

zag ik je zwijgen
door dagen en
jaren heen

zag je me huilen
toen onschuld
verdween


kerima ellouise ©

 

de zee droomt het landschap
het neerleggen op mij
de rust, het keren
de kleine verzen

dwalen mag ik
licht boven licht
op blote voeten
het zachte praten

op en neer van
volmaakte ogen
het zuiden, jouw ziel
teder het voelen

de warme buik
van duinen en gras
de zon spoelt aan
in' t stijgende water

zo onvertaalbaar
heb ik je lief
ik laat niet los
ook niet het zwijgen



kerima ellouise ©

 

het volle daglicht
tekent vlinders
in rotsen

wanneer
je het baren wiegt
gereed om te gaan

hou van me
tot waar de zee ons
breekt

of geef me korrels
als eilanden
tussen bruidsbloemen en
avondmaal

raak me even aan
tot de maan ons
in de wind zal scheiden

schrei geen rozen
of stranden vol
wolken

in een laatste, witte stilte
getuig ik
jou



kerima ellouise ©

 

en je ademt mijn adem
van wind en water
zoals de dag druppelt
langs mijn woorden heen

waar stilte onbespreekbaar
waait onder ijsvleugels
van de reiger

vijverkoud boven
het wintervlak van
onbeweeglijk riet

met opzwaaiende, tere
handen en duizend
voetstappen
breed en breder

sneeuw ik
de laatste woorden
uit het zicht
van diepe vederslagen

waar krassende, rauwe
geluiden het licht breken
op de grens

van lucht
en het ongenaakbare moeras


kerima ellouise ©

 

ik sta stil
en geef je het geschenk
van mijn woorden

verpakt in ‘t feestgedruis
van jaren

ik houd je vast
volg mijn hart

en geef je belletjes
aan een rozenstrik

je stem wordt wat grijzer
mij zachtjes bekorend
wanneer het begin
van alles zich
herhaalt

je lachte loom
in ’t hoge licht

de herfst wat buikig gebogen


kerima ellouise ©

 

inwoners van het licht
morgen verwacht ik
jullie aanwezigheid
bij mijn graf


spreek verblijd
met hees gefluister
vanuit mijn nimmer
goed te maken hart

laat de nachten bij me blijven
teken ze desnoods op mijn gezicht
maar zorg ervoor dat mijn naam
op eeuwige stilte zal rijmen

begraven in genoeg stof
voor een lied of een gedicht
zal er niet één zijn die eenzaam gaat
de duivels dansen immers in het rond
op mijn eindelijk gezwegen mond

wees niet bevreesd
ik vraag niet om lof
of om een deftige traan

want we zijn toch allemaal
elkanders gelijken

in de dood en
het gevonden geheim



kerima ellouise ©

 

het landschap herkent
de verte
de leeggeschudde stilte van de dood

windvlagen vormen losgebroken woorden
volgen het uitgeputte zwijgen
in gelezen verzen

zwart getuigt de hemel
de nacht in je ogen
de wolken ooit teerbemind

ik lees je
naakt
in de diepte
en noem je fluisterend
mijn vreemdeling


kerima ellouise ©

 

zo grondloos schreef zij
woorden tussen hoge, kleine kamers
en onbedwingbare hoop
om ooit haar voeten
te laten dansen
op gele sterren

die voor het doden door
treinen werden gereden
naar de laatste tocht

in een open, dankbare hand
volgde ze stil de letters
in het murmelende duister
waar zelfs de lage wind in
het jonge hart moest zwijgen

foto’s werden ramen om
Gods goedheid te baren
in de armste uren van
moegetogen dromen

zo onsterflijk beminde zij
de kleine zon die
een grauwe afdruk werd
voor later

kerima ellouise ©


(Anne Frank 1929 – 1945)

 

van bloem en blad
blaast de winter
een lange zucht
naar een stuk
van gisteren

‘k zie de afdruk
van je voeten
als de doorsnee

van iedere halte
waar je naam
als jaarring stond
in een achteraf
vertraagde groei


van lucht en maan
veeg ik wat aarde
naar het grijze
vergezicht

naar de voorbijganger
en het splijten
van de weg
waar elke steen
schuurde
mij tot zwijgen bracht

en in al wat ik zweeg
zag ik hoe smal
het voorjaarshout
bladerde

hoe donker
het landschap beukte
tegen de zomer
waarin jij mijn stilte
versteende


kerima ellouise ©

 

mag ik jouw tuin lenen
om de stilte te horen
en de wind

traag en met geblazen wolken
terwijl de witte rozen
langzaam slingeren
rond de groeven op de grond

voordat de winter
met verschraalde vlagen
de maannacht laat betranen
op woorden van steen

en de wilde wingerd likt
aan het slapend rood


mag ik jouw tuin lenen
zodat ik laag na laag
kan bewegen

voelen
hoe jij teder
mijn aarde bevrijdt
met lucht doorwaaide nevels

mag het
tot mijn schaduw toe
in iedere hartklop
van jouw leven


kerima ellouise ©

 

 

zonder verbeelding
raak je de winter
een handbreedte
van mij af

er rust geen tuin
meer onder je
woorden

of de enkele bloem
die ik van je lippen pluk
wendt zich af
van het geluid

wanneer ik het veld
meet, dat doodstil
de vlokken telt
in onrustige dagen
van verweer

ik vind nog slechts
het zwijgen, rouw
tot bloedens toe

zelfs in zomerdroogte
groeit stilte
niet meer


kerima ellouise ©

 

jij spreekt me aan
weet niet eens dat ik
het koud heb

wanneer je me omlijst
met versleten kledingstukken
en met het stof op je
uitgestalde barmhartigheid

veraf van je borsten
en de oude schommelstoel
die naast het bed van ijzer
nooit verhalen te vertellen hadden

ik geef je gelijk, mijn stem
wordt schor
meer in het donker
dan in het licht

ik ben niet meer
dan een gezwel
dat je bloedend
baarde

oui maman, je parle
français


kerima ellouise ©

een ogenblik maar
zal jij naast me staan
en nooit zal je nog wederkeren

jij bent slechts gekomen
om even warm te raken
want het antwoord gaf je al
voor de tijd in stukken viel

en ik door de bruine aarde kroop
met smalle, bleke handen omdat
ik geen bomen kan verplaatsen
of sterren tot een ongekende
hoogte kan bewegen

met een verre vleugelslag en
nog zwarter dan de nacht
schuif je de diepte in mijn oor

hoe lang nog, vraag ik
aan de volgende uren
eer de dood mij weer bekoort


kerima ellouise ©

 

kijk, mijn kind
ik nam je hand
dag in dag uit

je gouden krullen
waaierden langs
de lente

de maan zo hoog
boven vuren vleugels

vlinders deinden
door ‘t open raam en
doorheen het zingen
van de eerste vogel

het beminnen nu, in witte kragen,
glijdt zacht en krachtig
naar de zomer

hoe mooi het lied, het bruidsgezang

ik laat je los
in sluiers en rozen


kerima ellouise ©






Opgedragen aan Corrie en Ad

 

ik zocht woorden
vond er geen
het geluid viel stil
in late rozen

weemoed en wind
in je naam verscholen
dromen die ik langzaam
heb veroverd

zacht en zuiver
aan mijn lippen gefluisterd
ik gloei rood glanzend
schapenwolkjes in de zomer


kerima ellouise ©

bevroren in het beeld
vermijdt de tong de woorden
die in een verward geloof
het geluid verstoren

ijzig houd ik mijn vraag in
over het meer van verlangen
om aan de oevertreden
gekraste cirkels te laten drogen

waar blijf ik met
mijn sterrenbeelden
die ik schaats als
hagelwitte rozenstruiken
om zo mijn dromen te vergeten

waar raak ik de rand
van een zwarte hemel
wanneer ik het leven
tussen stilte en vrieskou
laat sneeuwen


kerima ellouise ©


bron foto : http://ftp.pcworld.com/pub/screencams/frozen.jpg

 



in jou vergaat mijn leven
maar ondanks mijn ziel
ben ik ook vrouw

en een rivier bij zon of regen
waarin sterren vallen
onbewust

geef me een naam
schreeuw de dichter
door me heen

in iedere morgen of
in de avondval

maar vertel me
wanneer de woorden
zijn gelezen

dat ik meer ben
dan een kreet

meer dan het lied
van een weerloze rivier


kerima ellouise ©

 

de winter ging aan
wijdopen
in het nachtland
van afwezige rozen

in het water
tot ijs versteend
behangen met dichterswoorden
stond hij
die ik liefhad

ik was zonder gewicht
toen ik op mijn tenen
de zwarte lucht streelde
en zijn stilte liet rusten
in de wind

wolken schreven ijsvogels
op zijn schouders en lieten
sneeuw dalen
nog trager en hagelwit

ik bleef
dromen rapen
boven het blinde spiegelvlak

maar hij keek door mij heen
en ik verloor
wat ik verzameld had

er waren immers geen rozen


kerima ellouise ©

 

ik denk
aan die deur
telkens dezelfde deur

en aan jouw hand
die koele stilte over drempels draagt
in elk nalatend sterfgebaar

ik kijk
naar je oordeel
en de tien geboden

je ontneemt mijn blik
en bewaart de wind

beseft niet
dat de tocht, ook
doorheen het venster,
mijn borst omklemt

en dat die deur
door vloed bezwijkt

als iedere stap over het tapijt
een trage en donkere
sprong achterlaat


kerima ellouise ©

fluister zacht tegen de nacht dat
ik je teder in mijn naaktheid wil leggen

als wind die nooit het einde van de lente kent
en hunkerend vrije dromen laat ontluiken
boven de rode gloed van rozenvelden

daal langzaam met je handen op mijn schouders
als je bloemblaadjes tot hemelbogen zaait
ik zal je haren betranen met het maanlicht
wanneer je me ontvangt, uit niets geboren

fluister zacht tegen het leven dat
mijn ziel, die om je handen vraagt
jouw lichaam op het mijne wil beroeren

in een bed dat fluistert over liefde
met zijden draden van verbondenheid
nog lang na het sterfelijk ochtendgloren


kerima ellouise ©

 

een stil rumoer
binnenin mij
alsof je niet weet
dat meer dan handen
kunnen slaan

de ochtend van
de blauwe plekken
zal wel zakken of
ik laat ze wel knagen
onder mijn lange jas

die is nog wat zwarter
dan het dreunen van je stem
of de blinddoek die ik
letterloos moet dragen
om de kleurloze stenen
te stapelen tussen het
nachtbraken

ik leg me wel
terug neer op de grond
en verontschuldig mij
voor het bukken


kerima ellouise ©

liefde en losse vlinders op
je rode tongetje, zacht
gespin zwervend in wol
en roze maanpootjes
diep in de nacht

op mijn voeten
tussen sterrenpluis
lik je melk uit
de vroegte, speels
getjilp en lome luierzon

een beetje dromen, beetje
zweven, beetje heimwee
naar de boom, drijf nu
maar op knotjes wolken

ik zing aanhalig
de sprookjes
voor jou


kerima ellouise ©

  photographer : Ian Britton

 

alle schreden zijn versteend
en toch vind je me steeds weer

ineengedoken onder tafel
wanneer je droge, koude mond
het niet meer alleen kon halen

je armen zo geluidloos zwaar
toen ik ging schuilen
achter naakte wind

en nauwelijks beslagen ramen

vele volle manen hebben
mijn schaduw zwijgend beweend

want ik hoor nog elke stap
in nachten, maar ook in dagen


kerima ellouise ©

 

steeds wanneer ik gebukt ga
onder de afgestorven boom
zie ik die struik

ooit droeg ze
vruchten
nu liggen er alleen maar
bladeren
die krampachtig
het onkruid
bedwingen
met stuiptrekkende
trillingen

op de vlakke grond
breekt
het beloofde land
en snoeit
ruw
met wilde uithalen
de brandende wraak

uit ieder slagend uur
dat zich rauw en bitter
vastklampt
aan de onbeweeglijkheid
van het kaal en donkerkleurend
moederland



kerima ellouise ©

 photographer : Ian Britton

 

ik voel vertrouwen
in je armen
in het bewegen van je vingers

sierlijk laat je
schoonheid vloeien
in de zomer,
nu voorbij

het kringt in hoge twijgen
en het diep gegroefde schors

ontvangen over het water
wacht het stromen,
los in mij

langs oevers
en langs bomen,
de brug van noord
naar zuid
daar voel ik je adem
wanneer ik
de stilte sluit


kerima ellouise ©

photographer : Ian Britton

 

 

laat me niet dromen
over ontspoorde letters
als het bloed niet sterven wil
doorheen al mijn zinnen

want onbespreekbaar
wacht ik op vleugels en
armen vol rood gestold licht

omring me niet
met dichtbije nachten
die het sterven verbergen
in het opwaaiend stof

want in het schreien
en voorbij gaan
vallen de letters
in mijn handen
uiteen

strooi maar rozen


kerima ellouise ©

 

 

het raam sluit
weigerende woorden
in de kamer

gebaart van verre
kachelwarme tijden

toen ik nog dwaas liefhad
in het luchtblauw van
de zomer en dromen
voortbracht in jonglerende
schemerwijzers

niets kon verloren gaan
zelfs niet in
waterdichte winters

waar elke omhelzing
de lente bracht
in mijn donkerglanzend haar

ik zou uit bed moeten
maar laat de zon neer
als een vergeten vriend
waarnaar geen mens
meer vraagt

het is al dag
geen enkel geluid

toch nog even slapen

mijn voeten draait Hij later wel


kerima ellouise ©

 

kijk naar mijn handen
en zie hoe de nacht
zich verzamelt in’t
woordgestamel
van de wind

naamloos gegil
op warme monden
zo zwierven wij
samen vreemd

vingers jaagden
stormen naar
zich toe en werden
in sneeuw
begraven

kijk naar mijn handen
en zie wie ik ben
in de voetstappen
van beenloos bewegen


kerima ellouise ©



photographer : Ian Britton

de graaiende adem
van de nog herkenbare man
stolt rood in elk opgehoest woord

zijn trage handen
bewegen dun
de leeg geschreven bladzijden

het wachten daalt
- nog een laatste dag -
in een vage, verre glimlach
op blauwe lippen

en in ogen
zonder morgen

langs zijn oude mond
hecht een schim
de smalle klinkers
aan schemerzilte pijn

aan grenzen voorbij


kerima ellouise ©

photographer : Ian Britton


 

 

jij , juist jij
vertelde het geheim
van de spin en haar web

van het espenblad
dat wachtte tot het langzaam
ochtend zou worden

of van de herfstwilg
kronkelend door zijn
verloren geboorterecht

jij, juist jij
die een warme golf opende
in mijn verward geloof

laat mijn ogen weer
verzanden in tranen
van vluchtende bomen

in ijzige kou
van alle onleesbare
en ijle windwoorden

wie zal nu nog
de stilte begrijpen
van de vogel en zijn nest



kerima ellouise ©

 

 

buiten
zwaait de morgen
naar een vroege wandelaar
die daarvoor de nacht
gemeten heeft met
het splijten van woorden
net zolang
tot vernedering
zijn jonge vrouw met
het kind aan haar borst
had gegrepen

hij doet het plichtsgetrouw
sterfelijk, zoals zijn vader
hem heeft geleerd
om in gebonden schaduw
eigen pijnen te genezen
plichtsgetrouw
sterfelijk, plichtsgetrouw
sterfelijk


kerima ellouise ©

 

zachtjes, zei je
vergeef me, zei ik

dat ik het jubelen niet
in je haren heb gevlochten
of mijn meest zachte gedachte
van onzegbare dingen

vergeef me, zei ik

dat mijn schaduw op
het gebrandschilderd raam
de schoonheid niet raakte
van het genezend licht

rust maar,
zei je

in mij
eindeloos droef


kerima ellouise ©



bron foto : http://www.la-nlmer./images/kathedraal_nevers_groter.jp
tekening; kerima ellouise

 

breek lucht en wolken
achter strand en water
in een overgevoelig
zwijgen

geef wind en regen
een onverbloemde naam
over het lichte veld
van doodse
droefheid

hemel maagden
met weergalmende onschuld
in ongemerkte pijn
van de aarde

sterf aan het eind
van ieder woord
tussen de duinen
van mijn melaatse buik

maar wuif me geen vaarwel

ook zonder gezicht
heb ik je lief


kerima ellouise ©

 

daar in de achterkeuken
scheurde haar lijf en alles
verbrijzelde zwart

borsten en buik werden
getooid met een lijkstoet
van razernij

bomen huilden
naakt en gekromd
om haar ogen in het gras

en de kinderhoofdjes
lagen stil , ongeneeslijk ziek
achter het raam van angst

ik zag wat ik morgen nog zie


kerima ellouise ©

 

 

geëtste lijnen
vervagen in
loodgrijze randen

van verloren tekens
die scherp snijden
in een voortgezette
levensschaduw

uit ogen
schreeuwt de angst
om het maagdelijk zaad
dat zonder een later
zich uitspreidt over lippen
van verloren strijd

waar schaamte loopt
langs het kwaad
van onuitwisbaar lijden



kerima ellouise ©

in herfst gewaaide
lege straten
ademt de wind
diep en vermoeid
kristallen woorden

ik kijk er doorheen en zie
de dichter

zijn lied schreeuwen
nog harder dan vogels
die langs jonge bruiden
en oude zondes
breken met de lichte val
van de zomer

hij draagt zijn pijn
in verstilde akkoorden
en zoekt troost bij
allen die willen horen

ik sluit mijn ogen
en op de plek waar ik was
heb ik gevoeld
hoe wegen
in een jaargetij
kunnen samenkomen

hij leunde tegen mijn dromen


kerima ellouise ©

 

 

de vlinders die de gek benoemt
in een woordgeschilderd omlijsten
van stille, wakkere nachten

snijden het weefnet van
gevangen dromen die
onder het tweehoofdig lijf
tollen als waren zij verkrampt
door de weeën van het baren

de dwaas laat zijn vleugels los
in het stuwen van het bloed
en zegeviert om wat hij achterlaat
onder het presse-papier van
dichtgeverfde ramen

die hij likt en vernist na
het stromen van de vloed
in de gekleurde spiegel
van zijn onstilbaar verwachten


kerima ellouise ©

 

hoe dwaas is de gek
die schildert in mij
een duinland van dromen
waar opgekropte huid
zich rekt op onwezenlijke muren
om met beheerste penseelstreken
het ongedurige te verwoorden

wie zal beweren dat
de worsteling op mijn gelaat
niet op de lippen zal gaan liggen
van hen die met een weifelende borst
de vlinders doden in het stille gebied
van blinde enkelvoudigheid

wie, o wie zal het strijdgewoel
begrijpen van mijn gekte en dwaze
sprongen die de leegte laten wankelen
in omhoog gekropen uren


kerima ellouise ©

 

ik liet mijn vinger
glijden over de wind
toen jij me droeg over
lichte trillingen van
verdorrend hout

door herfst getooid
legde jij mijn hoofd
tegen je schouder
bedekte mijn haren
met de kom van je hand

ik vertelde je over
lage wolken en
over mijn dwalende blik
naar een kale tuin

in het gedempte licht
zoende jij mijn ogen
raakte mijn wangen
met een rode gloed

en voor de eerste keer
knielde de winter traag
in de eenheid van
diep omsloten rust


kerima ellouise ©

 

ik heb jou lief
je sterrenogen
vroeg in de morgen
laat in de nacht

ik volg je naar binnen
om de dag te vergroten
in zoete drang en
alles om me heen

laat me jou strelen
het zicht van je dromen
een enkel woord
tussen de zinnen

waar alleen ik
languit mag liggen
in één ademzucht
van bewegend beminnen


kerima ellouise ©

ver en nabij







ik ben niet meer
in mij
maak me los van mijn lichaam
bevrijd me van mijn dromen

niemand zal me nog raken
in mij
aan mij
tenzij het stof, het overschot

de slaap van het leven
niet in jou
niet naast jou
maar in monoloog met de aarde

vergaan zal ik
in zomers voorbij
ver
zal ik gaan
van mensenstromen


kerima ellouise ©

de stilte draagt mij terug
naar de woorden die ik
in de nacht verzameld had
nog voor ik aan het sterven dacht

toen vogels nog niet schreeuwden
dromen speels bewogen
en kinderen rode appels
uit stoffige bomen toverden

ik ging aan mijn huis voorbij
zag mijn moeder door het raam
en het glas dat ik had verbrijzeld
met mijn kleine vuisten

voor haar, lagen de scherven
nog steeds op het gras in
de achtertuin van het
machteloze krijsen

waar ik mijn kinderstem
in zwarte putten heb begraven
heel diep in de schachten
van de steenkoolmijnen

 

de stilte heeft me verder gedragen



kerima ellouise ©

 

 

ik kan hier alleen maar zitten
met mijn rug tegen een boom
en handen in het mos

ik wil schreeuwen
en verliezen
vergeten hoe licht het was

het einde van de zomer
breekt het uitzicht
door ramen van het vlakke glas

de dood overleeft
op doordeweekse dagen
in de onomkeerbaarheid van aanvaarden

ik zou moeten schreeuwen
ondraaglijk bewegen


kerima ellouise ©

 

langzaam
oud, in het vergane licht
blaas ik nevel buiten de wereld
en kijk naar het stilstaan
van de schemer

wij hadden samen de nachten
en ik weet mijn liefste
de stilte kwelt

tussen het raam
van zon en maan
verraadt mijn geween
de eerste uren,
de dagen van toen

koude druppels in mijn hals
sterren als oud zilver
boven de stille avondrand

uit de verte waait nog de geur
van warme lakens

en je weet mijn lief
ik wil niets meer bezitten
dan die eerste uren van toen


kerima ellouise ©

ik kom
dicht bij jouw innerlijke
schoonheid, ze vloeit uit je ogen
over mijn open lijf, ontvangend wat
je ziel mij zo naakt laat zien

je komt
uit een landschap van
meer dan wind en wolken waar
het wonder van herkennen zich strekt,
vanuit je slanke vingers naar mijn zielengewoel

je rust blijft helder woorden schrijven,
laat vogels vliegen naar een hoge lucht
waar speels en ongerijmd je klanken mij verwennen

in die ene, dragende zucht



kerima ellouise ©

 

neem me mezelf niet af
wat rest er dan nog
van de nachtelijke regen
die zich langzaam kleurt
met het morgenrood
van de treurende nachtegaal

hoe zal hij weten dat
zelfs de schaduwen trillen
in de open fluisterende
vleugels van zijn verenkleed
wanneer de lucht geluidloos valt
in de plassen en het puin

ik loop er door, ben onderweg
ook als het gezang in mij blijft wenen

luister, dicht bij de grond
maar laat me in mijzelf leven


kerima ellouise ©

photographer : kerima ellouise ©

 

hoe stil is het gras
zelfs banken en bomen
wanneer ik je zacht
in de treurwind leg

hoe smal zijn je vingers
rond de wilgende vijver
en de witte vogel
van rozenhout

je verhalen zijn
zo traag en
haast vergeten
van dag tot dag
van zon tot zon

geen ster wekt
mijn dromen
zelfs de wolken
liggen dood

toch kan ik
niet verder gaan
het is de stilte
die ik hoor


kerima ellouise ©

 

zie wat ik voel
mijn naam is zwaar van zonde
zie, hoe donker zwart
door het ontbinden heen
schimmen passeren
voorbij mijn haard

zie
zie dan het gestamp van de nacht
mijn waanzin ligt bebloed
in de herinnering van het zelfmoordzaad

zie
en geef mijn borst
een onvergeeflijke naam
in het zwarte hart van
wat ik draag

zie
zie dan toch
in mijn lijf steekt een zwaard


kerima ellouise ©

 

hoe voelbaar stil
zijn onze woorden
wanneer het licht
over hemel en aarde

huilt in vele nachten
en het verdriet
in de armen sluit,
borst en buik

verzwakt door
het moeizame geschuifel
van onze tranen


hoe onzichtbaar
vertraagt het handschrift
van witgedrukte letters

ver van elkaar
in een avond zonder ochtend
en morgen onbestaand

zwart aan de rand
van de horizon

waar een engel zacht
haar vleugels tekent
naar de stille overzijde


kerima ellouise ©

ik duik in jou
mijn dichter
en waan me even
je minnares
op lippen zonder spreken

een eerste geliefde
bemint je niet beter
zoals ik je stem
onder ‘t bundelend licht
van begeren

ik murmel je ’s nachts
in de lucht van mijn longen
kruip in je woorden
om de kou te ontlopen

je bent zo mooi
in de zucht van mijn wereld
achter het raam
van mijn stille verbeelding

mijn handen beven
ik laat je niet gaan

hou je dichter
nog dichter van mij ?

zolang ik je lees
blijf ik bestaan


kerima ellouise ©

 

steeds vaker ga ik
op bezoek bij vrienden
om een stem te branden
in de stilte

- oh, ben je er al lang -


mijn tong vermijdt
woorden die het
geluid van minnaars
of hun drang naar bezit
kunnen verstoren

- meneer lijkt zich te schamen -


ik noem minnaressen
bij naam en staar
mijn zinnen naar
grijze, dove tegels

- mevrouw kijkt langs mijn haren -


al naargelang
de scherpte werpt
het licht me in de schaduw

- ik pas beter bij het behang -


de kamer draait zich ver van mij
en plakt sterren tegen de ramen


kerima ellouise ©

 

de geur van afwezigheid
in stilte bekranst
dooft geen sterren

in de zomer noch in de herfst

er zijn soms
geen woorden in gedachten
die lichtslierten laten stijgen

in de dag
of in het avondzwijgen

nauwelijks zichtbaar in die diepe stroom
beeft zacht en in zichzelf verloren
een tengere vogel
nog diep gebogen

met angst om haar vleugels
op een traag windblad
te laten drogen

en ook al breekt haar schaduw
nog door een ommuurde nacht

het zielsgefluister in haar naam
zal haar stem leiden
naar de lichtsterren van de dag


kerima ellouise ©


opgedragen aan Meltem

 

scheef septembert de dame
- Blanche genaamd -
een grijs, wollen hoedje

de zon en mijn hallo voorbij
zet ze zich met brede heupen
naast de wolken

de bloemen op haar boezem
omhelzen mijn wangen en
de schoot van de buurman

ze vangt de middag
op hangende lippen en
suikert haar koffie met
verzonnen verhalen

klokgelui vouwt
haar servet samen met
enkele afscheidswoorden

ze steekt de wind
onder haar hoedje en
net zoals vorige week

- dag oma -

lacht ze haar hart
omvangrijk open


kerima ellouise ©

 

een zucht trekt door de tijd
en ik vergeet
doe toch alsof

mijn stem wordt trager
zwaarder of misschien
juist ijler

vreemd knikt
het tweeduister
mijn mond
naar zinnen
omlaag

waar mijn angst
woorden zeist
verder voorbij

het weigerend zelfbedrog
en mijn verminkte
zielenbeeld

ik vergeet
doe alsof

ik vergeet

net zolang
tot ik vergeet


kerima ellouise ©

lijkt die boom op mij
vroeg ik
woorden
scheurden in wolken

jij las verder
zwart-wit

lijkt die eenhoorn op mij
koos ik
toen een sprookjesland
dichter bij de leugen kwam

jij liep de ochtend uit
doofstom

ik ledigde jouw stilte
in mijn handen
en zweeg

opnieuw


kerima ellouise ©

 

ik leg een zwaluw op mijn mond
en verbreed de zomer
van tuin tot tuin
waar stilte niet zwijgt
noch verwondt

blaadje voor blaadje
en zonder haast
vertraag jij de aarde
voorbij het houten huis
waarin ik jou en mijn dromen
laat wonen

ik raak je aan
juist voor de herfst
als regen valt
wel duizendmaal

jij bent er niet
ook nooit geweest
maar ik heb je lief
heb maar geen vrees


kerima ellouise ©

 




jij luistert
hoe herfst valt
op blad en wind
in doffe straten

waar het gezicht
schaduw verbleekt
in’t geluidloze gewoel
van blinde dagen

over de brug
stroomt te vaak regen
naar spiegelruiten
die verzinken in onbeminde kamers

jij hebt gehoord
en stormen begrepen
maar de nacht is moe

heeft mij
en het uitgeputte blad
in de stad weggevreten


kerima ellouise ©

 

doodstil
heb ik me vanochtend
door je woorden gesleept

en er lag niemand
in mijn armen

voorzichtig
vouwde ik je brief
tot een witte schelp

maar zelfs de zee
was van karton

en op het strand
waar ik bellen blies
winterde een bladstroom
mijn huid ijzig wit

neerwaarts naar de kale takken
afgesneden van het middaglicht

ik heb je voetstappen
in wierook geblazen
doodstil
boven het spiegelvlak

geen golf deint nu nog
in mijn armen


kerima ellouise ©

ik betreed het ondergrondse geluid
waar de zelfgeslagen letters van mijn zerk
de maden overtuigen dat ik niets anders ben
dan wat schimmelende duisternis

nachtenlang heb ik tussen veldslagen gedoold,
lijken achtergelaten die ooit, voor hun sterven,
schreiden in mijn hongerende ziel om het
grijze vocht dat uit mijn ogen stroomde

en nog voor het uur dat de avond stil viel
wierp ik mijn schaduw ver vooruit

het graf bedekt nu mijn zwijgen
naaktheid die ik voor jou had geuit


kerima ellouise ©

Vreemd verbonden







langzaam zal mijn naam
een herinnering worden
wanneer de tijd zich vult
met grenzen uit verleden

wat ik ingehouden bezit
is slechts een rimpeling

- te min en vluchtig
om aan te raken –

gewenste dromen
het grote, onmogelijke woord
alles zal zich neerleggen
in wat ik was

een spoor achterlaten
in wat even heeft bestaan

vandaag


kerima ellouise ©

het doet er niet toe, zei ik
hij is dood
ik legde het geweer op de vreemdeling
plukte plastic geraniums en gooide ze
voorbij mijn triomferende blik

die avond liep ik in de tuin
de wind ging me voorbij en
zakte in de wolken toen ik met
dit gedicht op mijn huid
de hemel betrad

door de spiegel heen
spuugde ik nog een laatste keer
op de vleesgeworden woorden

ik draaide me om naar
het kind tussen de sterren en
wiegde het in mijn armen

een glans verscheen

in het eerste morgenlicht
herschreef ik haar geboorterecht


kerima ellouise ©

 

ik zag een kind vallen uit een boom
het ademde een woord. een eerste woord.
blind. vader bevroor

het kreeg omtrek en wat vormen
hij droeg haar naar de dag. een eerste nacht.
donker. het kind bevroor

de wind liet niets blijken en schoof verder
voorbij het veld van verborgen mos.
doof. moeders gehoor

ik zag een kind sterven
en raapte het op
onder de onbuigzame boom


­kerima ellouise ©

 

hoe schijnbaar lucht danst
in de weerspiegeling
van getraliede ramen

blauwig paarse bloemen
geuren mij toe in het nest
van het met riet getooide huis

achter me een stenen muur
waar een eenzame tafel
enkel de wolken draagt
als in gebed verzonken

het is mijn tuin niet
ik snoei ook de rozen niet

maar plooi me nederig
tussen de avond en
schrijf woorden

op het herfstpad
van leegte en
vervlogen dagen


kerima ellouise ©

 

jij zag hoe mijn jurk versmalde
samen met het uitzicht van
een zwart omrande boord

ik keek naar rood gekraste ogen
kleedde me met schaduwen en
verborg zo mijn magere lijf

bloemen waren er in overvloed
die dag dat ik mijn mond bedekte
met een marmeren rozenblad

jij hebt me begraven gezien
toen alles zwijgend werd en
ik het liefhebben op stenen schreef


kerima ellouise ©

er is sneeuw voorspeld
de wind aarzelt
wanneer ik woorden schrijf
in de kille schaduw van de winter

ik haast me door het gebladerte
schraap zinnen van stugge takken

voor deze zich overgeven
aan het troosteloze gerucht
van gewillige, grijze wolken

vanuit de aarde
verkondigen ze het sterven
terwijl de nacht wordt meegesleept
in de herberg van mijn angsten

ik houd de adem in
en langzaam, met twee handen
krassen blauwe vingers
de winterstilte op mijn graf


kerima ellouise ©

jij legde de schaduw
naast het smalle pad
terwijl de wereld was verlaten
al ver voor het komen van de nacht

aan de bosrand
met een handvol bladeren
trad een voorzichtige eik
nog nabij om zo oud
de gebroken herinneringen
in het sterven te verjagen

wil je niet in de zon gaan staan
vroeg jij
want de zon draagt niet jou
maar jij draagt haar

en nooit zal ik nog zijn zoals ik was


kerima ellouise ©

 

waarom schreeuw ik
ik weet er is geen andere weg
want elk woord was op voorhand
al gedoemd tot sterven

waarom droom ik
wanneer ik beter over
dood kan spreken in
mijn leeg verloren lichaam

al wat bestond lees ik
met stompe letters
want ik sterf in jou
eer je bestond

ik schrijf mezelf weer
in de scherpe hoek
waarin ik beter
had gebleven

ik had het kunnen weten


kerima ellouise ©

 

er staat een boom
vlakbij mijn raam
het is een treurwilg

zijn tranen kruipen
naar de winter
losgeraakt
doorheen de nacht

ik wil niet zien
waar de zomer ligt
of waar ik mijn adem
heb achtergelaten

ik vlucht wel verder
op stille voeten
ontkleed mijn dromen
van ster en maan

want de lippen
die mij hebben gekust

ze doofden na lust
en vergaten mijn naam



kerima ellouise ©

 

 

ik heb nog nooit iemand zo liefgehad
zong jij
en ik begreep je woorden van groot geluk

want uit mijn mond zweefde
een glimlach naar de Japanse zomer
een oud geheim
nu op alle winden vrij

ik weet dat toen de nacht viel
tussen het klavier en romantiek
jij verder droomde in je eigen zonnetuin

en ik met mijn laatste zekerheid
de ogen sloot en onder zachte regen
de letters vergrootte

in de klanken van je hele zijn


kerima ellouise ©