jij loog mijn leven
tot een machteloos schreeuwen
en ik tastte naar het kind
op de achtergrond

ik klom trappen omhoog
langs gespannen schaduwen
zocht de waarheid
in een open mond

in ogen zonder zonde
kleedde jij de nakende dag
jij sprak niet over morgen
een belofte dicht bij de dood

jij voedde me gebogen
liet geen geloven over
en in te vroege nachten
heb ik morgen nooit gedroomd

kerima ellouise ©

 

Dans met me





je bloesemt je ogen
heel even open
wanneer de lente
zich in je slaap beroert

met een wolkjeszucht
van onvoltooid verlangen
kom ik tot jou
en denk aan morgen

want waar, mijn lief
ga ik nog dromen vinden
die mij als symfonieën tillen
naar het zomerlicht

blijf nog even liggen
en stil mijn pijn
want waar
mijn lief
kan ik nog dwalen
dan in jouw uitnodigende bloementuin

kerima ellouise ©

 

ik draag nevel op vleugels
zo vlieg ik door je heen
kleur het heden in
tot aan de horizon met
het blauw dat jij creëert

op de breuklijn van mijn ogen
wis jij het verleden
en met sterrengefluister
spiegel je mijn wimpers
naar het open zuiden

waar het spelen met wolken
en kralen in de wind
mijn gesloten lippen verbazen
om het kind dat niet
werd bemind

ik geef je mijn stilte
in verwarrende zinnen
schrijf licht op toekomst
heel diep van binnen

zo vlieg ik door je heen
zo zacht en teer
en leg in mijn ogen
de hemel voor je neer


kerima ellouise ©

aan de rand van
een opgedroogde vijver
golfde het beminnen als
zacht kabbelend water
om me heen

van woorden onderweg
die jij verplaatste
van je handen naar
de zachte zucht die
ik zo stil luisterend
naar me toe dichtte

jij fluisterde de zon
en zachte zoenen
in rood en wit en
zomers blauw
naar mijn slenterend
hart en schouderliefde

naar de rillingen
op mijn rug en de
pluisjes in de wind

langs de rand van
mijn ogen en het
stil schreiend bankje


kerima ellouise ©

boven de wolken
vallen sterren
en ik wens

kijk je aan
terwijl je de nacht
op mijn armen drukt

boven de wind
luistert god
en ik bid

huil tevergeefs
wanneer je het daglicht
van mijn lichaam schraapt

in je ogen
wijkt de schaamte
en ik smeek

bedek bloedrood
de verloren strijd
van schrijnend verlies

onder de maan
sterven de sterren
en ik tel …

gevangen in de ruimte


kerima ellouise ©

in het tegenlicht
vind jij mijn ruimte
en ik geef je
mosgroene vogels
zonder naam

ik heb geen oog
voor de lucht en
het immer dromende

want in het ongekende
van jouw beeldentuin
leg jij bekoring neer
naast verborgen letters

op het ondoorzichtig glas
van omsloten vleugels

omring je me met woorden
in het lichtvoetige landschap
van evenwijdige en windstille rust

kerima ellouise ©

ogen en lippen
vol gekrast met verraad
van een verleden ver gezicht

waar maagdelijk kleine vingers
werden gefluisterd
in een tierlantijnen ledikant

toen zijn mond daalde
naar het poppenspel van
zweterige handen

en de geur vond
van een onbetreden
onschuld

nam ze afscheid
om wat ze verloor

er was geen sprake meer
van porseleinen liefde


kerima ellouise ©

ik ben het meisje
in de hoek
besmeurd, verwond
en ongeboren

handen gebonden
tot tegen de borst
mijn mond en ogen
met kwaad gehecht

dat me doet
huilen in de kamer
om al het bloed
dat het mijne is

strak gebonden
nooit ontsnapt
aan die nauwelijks
zichtbare haken

ik ben de vrouw
alleen maar mezelf
in leven nog minder
dan in de dode hoek

zo vouw ik
ontzield en verlaten
mijn schouderbladen
met scherpe randen toe


kerima ellouise©

waar ik jou voel
in het aanraken van gedachten
overstijgt de stilte elke ruimte
die jouw lach als rode wangen
laat rimpelen op mijn mond

je bent meer
dan de hartstocht van dichters
die blauwer wordende luchten
wilden delen in open bunkers
van bloeiend vertrouwen

meer dan de lieflijke huizengevels
en droomgevulde schuren
waarop vervoerende woorden
werden gedrukt

langs stil zwaaiende halmen
en zomerse vruchten in
de warme holte van mijn hand
voel ik jou en

ben jij mijn ruimte
in herkennende poëzie

kerima ellouise©

bron foto : http://log.krak.nl/wateenswas/e653.html

jouw ruime hand
versterkt mijn ochtendlicht
glijdt wenkend naar
de nachten die ik wakker lig

onzeker over dichte ogen
schrijf ik een weg
tussen ontstane sterren
en doe een stap vooruit

naar paarlemoeren vlinders die
onverklaarbaar stromen
op golfjes van het schelpenpad

en die zo behoedzaam
uit de vloed van
jouw vingertoppen komen


kerima ellouise ©

woordeloos in open ogen
drink ik de ruimte
tussen elke stilte
die je laat nazinderen
als een droomvlucht
op mijn wang

blij en droef bonkt
mijn hart van verlangen
om zon-gevlinderd
te grijpen naar
het blauwe licht
van ademloos wachten

je handen raken zacht
mijn roerloos denken
verborgen in de troost
van je streellichte lach

zo teder zijn je gebaren
naar binnen gekeerd
dat mijn ogen zich sluiten
door verzen bezield

zo breekbaar en lief
als wang tegen wang

kerima ellouise ©

laat me maar
wandelen in
het zand op
blote voeten

witte, hoge
wolken, zelfs
de roze, zijn
niets voor mij

waar ik kan
wortelen in
stevige aarde

ook al geurt het
niet altijd fris
de wind neem
ik er wel bij

laat mijn
armen maar
reiken naar
kantjes rozen

ijskristallen
in mijn schoot
zouden me niet
lang bekoren

waar ik kan
leven, zo heel
dichtbij

de eenvoud
van schone
mensen
zoals
JIJ


kerima ellouise ©

bron foto : http://yvonnep.web-log.nl/photos/uncategorized/weg.jpg

zal ik je stem nog horen
dag na dag
in de lichte trilling
van je fluisteren
het dragen van mijn mond

want nog nooit heb je
mijn lippen gekust
zoals de wind
in het zachte spelen
met vleugjes rozen

zal je me nog warmen
uur na uur
in het teder wiegen
van je voelen
het strelen van mijn ogen

want nog nooit heb ik
jouw glimlach gekust
wanneer je alle sterren
laat verdwalen
in mijn pasgeboren armen


kerima ellouise ©

bron foto :
http://www.hhs.state.ne.us/protectachild/

 

deel de lucht met me
mijn kind
en de wolken
en de toppen van de bomen

want gisteren
zomaar
door een paar woorden
liet je mij de zomer zien

je weet dat ik voor jou
zou willen sterven
mijn kind

jij, die de zon voor me reikt
door de hoge vensters
van je jeugd

gaf mij met je wondermooie ogen
jouw wereld

jij, mijn kind zei :

jij geeft me liefde
en dat is het mooiste geschenk
in mijn leven

ja
jij
mijn zoon


kerima ellouise ©

 

woorden wachten
in een doolhof van
donker zinkende
gerechtigheid

het roesten
van je gelaat
tekent het zwerven
langs smalle kieren
en verbannen hoeken

je aders
beitelen al zo lang
de stilte in de morgen
en in je zwart-witte ogen
sterft de dichter
een verborgen dood

nu je leven
later wordt en
je alle woorden vergeet
stroomt slechts de regen

als nachtwind, immer koud

kerima ellouise ©

's avonds raast
de wind langs
krimpende daken
kaarsen weren
duisternis en
ver open ramen

ik dompel me onder
in onzegbare
woorden
verzamel letters en
assen en oude
paragrafen

ik veer op
uit de sluimer
het tikken sterft weg
herinneringen
en liefde ooit
samen oprecht

de kamer blijft
rustig, verwonderd
kijk ik rond
maar zelfs een echo
weegt zwaarder
dan de morgenzon


kerima ellouise ©



bron foto :

http://www.raadinfo.nl/
index_bestanden/image014.jpg

je doet me denken
aan een verdwaalde avond
waar melancholische
papierprinsessen
dansen op lippen
in een verlangende vlucht
naar uitgestrekte armen

je doet me denken
aan het stille geluid
van platte steentjes
die dromen keilen
door eenzame nevels
tussen smalle sloten
van herinneringen
rakelings langs
het wateroppervlak

je doet me denken
aan die ene trage dag
toen we zilverbellen bliezen
en gestorven vlinders legden
in witte wolken bomen

waar we afscheid namen
van onze schaduw
en alle toekomstwoorden

kerima ellouise ©