zal ik je stem nog horen
dag na dag
in de lichte trilling
van je fluisteren
het dragen van mijn mond

want nog nooit heb je
mijn lippen gekust
zoals de wind
in het zachte spelen
met vleugjes rozen

zal je me nog warmen
uur na uur
in het teder wiegen
van je voelen
het strelen van mijn ogen

want nog nooit heb ik
jouw glimlach gekust
wanneer je alle sterren
laat verdwalen
in mijn pasgeboren armen


kerima ellouise ©

bron foto :
http://www.hhs.state.ne.us/protectachild/

 

deel de lucht met me
mijn kind
en de wolken
en de toppen van de bomen

want gisteren
zomaar
door een paar woorden
liet je mij de zomer zien

je weet dat ik voor jou
zou willen sterven
mijn kind

jij, die de zon voor me reikt
door de hoge vensters
van je jeugd

gaf mij met je wondermooie ogen
jouw wereld

jij, mijn kind zei :

jij geeft me liefde
en dat is het mooiste geschenk
in mijn leven

ja
jij
mijn zoon


kerima ellouise ©

 

woorden wachten
in een doolhof van
donker zinkende
gerechtigheid

het roesten
van je gelaat
tekent het zwerven
langs smalle kieren
en verbannen hoeken

je aders
beitelen al zo lang
de stilte in de morgen
en in je zwart-witte ogen
sterft de dichter
een verborgen dood

nu je leven
later wordt en
je alle woorden vergeet
stroomt slechts de regen

als nachtwind, immer koud

kerima ellouise ©

's avonds raast
de wind langs
krimpende daken
kaarsen weren
duisternis en
ver open ramen

ik dompel me onder
in onzegbare
woorden
verzamel letters en
assen en oude
paragrafen

ik veer op
uit de sluimer
het tikken sterft weg
herinneringen
en liefde ooit
samen oprecht

de kamer blijft
rustig, verwonderd
kijk ik rond
maar zelfs een echo
weegt zwaarder
dan de morgenzon


kerima ellouise ©



bron foto :

http://www.raadinfo.nl/
index_bestanden/image014.jpg

je doet me denken
aan een verdwaalde avond
waar melancholische
papierprinsessen
dansen op lippen
in een verlangende vlucht
naar uitgestrekte armen

je doet me denken
aan het stille geluid
van platte steentjes
die dromen keilen
door eenzame nevels
tussen smalle sloten
van herinneringen
rakelings langs
het wateroppervlak

je doet me denken
aan die ene trage dag
toen we zilverbellen bliezen
en gestorven vlinders legden
in witte wolken bomen

waar we afscheid namen
van onze schaduw
en alle toekomstwoorden

kerima ellouise ©

waar cirkels zich
vermeerderen in
een eeuwig zoeken
blijft het stil
in de palm
van mijn hand

ik begeef me
vaak naar binnen
droom daar
de laatste wolken
niet groter dan
de woorden
het houden van

ik sluit de vloedlijn
op mijn huid
loop over 't schuim
van leven en dood

in het daglicht
dat de nacht nog
meer verstoort

volg ik de richting
van de wind en
cirkels in mijn hand

verlies daar de wolken
en het houden van


kerima ellouise ©

de toekomst schampert
naar het verleden
lacht om dood
gijzelt m'n blik

het huis verhaalt oud
gekromde levens
kamers ontvluchten
een verbeten geur

herinneringen spreiden
schrijven volle muren
krijten angst door
onzichtbare kreten

de vloer is doordrenkt
muren zijn vochtig
woede buit driftig
de bloedende pijn

tranen vreten
demonen vechten
verwonden opnieuw
door zinnen geschreeuwd

hard slaan de handen
in kleine ogen
door vuile ruiten
breek ik steeds weer

kerima ellouise©

bron foto :
http://www.scarsdaleschools.k12.ny.us/elem/art/GR3photogallery/pages/letters.htm

mag ik je regel zijn
woorden tussen
komma en punt
waar het onderwerp staat
niet rechts of links
maar gewoon er middenin

wil je me niet in
het verleden zetten
maar me vormen
naar de toekomst
gericht

waar je nabij
vertegenwoordigt
door het delen
van een woord

mag ik meewerken
aan het voegen
en het tekenen
van een vraag
zodat jij het lijden
kunt schrappen

niet passief
maar door het
inlassen van
mijn naam

leg jij de klemtoon
op de letters als
je zinnen schrijft

schuingedrukt

misschien krijg je
me wel
ooit
samengesteld

zonder punt
voltooid



kerima ellouise ©

 

ik leg
witte bloemen
op je schouders
kijk met ogen
die nooit hebben
liefgehad

zoveel
moet ik nog
leren over het
prille fluister van
sterrenbogen
het teder voelen
van een dromer

je geeft me
nachten
in feeënblauw
ademt
mijn adem
in wolkendauw

je spreekt me
over verloren
tover
en ruikers
vol rozen

over het nevellied
in de wind
waar je een zucht
van woorden
en mijn glimlach
vindt

ik nader je
in mijn gedicht
waar je met me
danst door
schaduw en licht

in een bron
van nieuwe dromen
je schenkt me
witte bloemen
in mijn ogen


kerima ellouise ©

 

met voorbedachte rade
heeft de dood
het schaduwnaakt
van uitgebraakt bloed
op de grond geworpen

longen spuwen gal
en gif op haar lijf
haar minnaar breekt
haar tong, ze is
de schaamte voorbij

hij snijdt het spreken
uit haar mond
martelt de woorden
in haar schoot waar ze
zwijgt in de kelder
ontkleed en beroofd

ik schreeuw barsten
in muren en in het
kruis rond haar hals
schuif voorzichtig
de schaduw naar het
vocht in haar ogen

ik trap op het teken
door het leven belogen
en was langzaam
heel langzaam
de zijden draad
uit haar lijf


ik neem
de schaamte op mij
en denk

god, die dag
waar was jij


kerima ellouise ©


bron foto :
http://www.partyshop.nl
/images/198.jpg

morgen zal slechts uit papier bestaan
papier waarin ik je glimlach vouw
samen met het laatste licht

jij laat me alleen
en gaat me voor
naar een dag
nog stiller
dan vandaag

wanneer ik in mijn lichaam ween
dieprode woorden

en de lucht grijs staar
door het breken
van je ogen

vang ik je stem
in lege wolken

want morgen zal zijn
als nooit meer
met jou


kerima ellouise ©

morgen zal zijn als wind
stampvoetend
tegen licht
en zomer

immer koel
fluitend op vingers
als een scherpe noordenwind
snijdend door tranen

koude lucht
zal me plooien
naar het graf van dode mensen
met zachte beelden in mijn hand

ver weg en dicht bij mijn ogen
waar ik onafgebroken regen plant

morgen zal zijn als wind
een laatste keer
mijn vriend

nooit meer licht
in zomer


kerima ellouise ©

duizend ogen trillen in mijn hand
en ik schud
schud het verdriet
in dichtgeknepen vingers

afdrukken op een doordeweekse dag
in een grote cirkel van leven naar dood
een eindeloze rij van dood naar leven

strak starend naar mijn adem
verlies ik de zin tot bestaan
en ik zwijg
zwijg het antwoord
in de tranen op mijn jas

van duizend lelies onderweg


kerima ellouise ©

op zwarte schouders
zwelt de stilte tot
een ongekende zwaarte

ik kus je houten lippen
en laat je koude handen
nog een keer rusten
in mijn ogen vol vragen

in bronnen van woorden
vind ik marmeren zinnen
die ik beitel in de aders
van je aardse graf

ik leg me neer
naast glazen vogels
en de geur van wierook
op het witte grint

waar bomen
prevelen tegen zerken
hun bloesems verzwijgen
in een fluisterend gebed

waar dagen
slapen in de nacht
en ik mijn hand leg
op je onbedekte hart

kerima ellouise ©

ik graaf de stilte op
schep ze tot wolken
en tengere draadjes
weef ze in een bruidssluier
vlak voor het altaar

ontkomen aan het licht
adem jij vage beloftes
sleep ik mijn naam
tot in je schaduw

ontrouw en dode woorden
rukken de nacht uit elkaar
alleen het gangpad blijft over
en schijnt door een bleek
wit gelaat

niemand zal zich
herinneren waar
die stilte ooit begon

maar ik
ik buig me over tranen
en loop ver achter je aan

steeds verder van jou vandaan



kerima ellouise ©


(bron foto :

http://www.living-arts.nl/Paintings/fotos/sluier.jpg

ja
duizendmaal
ja

laat je
dromen achter
meer dan alleen maar
het sneeuwen

morgen
zal nooit
verder komen

wanneer
ik verwonderd
naar je adem
staar

en druppels
lik van
het schreeuwen

wat jij stamelt
jarenlang
kan ik
niet dragen

want
duizend maal
laat je me achter

vandaag

ja
het wintert in mij


kerima ellouise ©




(bron foto : gedichtenfreaks)

dat de maan haar
stralen beweegt
is omdat ik
in jouw hoofd
woorden leg

zonder zou
ik niet komen

je blaast ze
liever zoet
verzint namen
in overvloed
gaandeweg

zonder zou
jij niet komen

dat de wolken
heel laag hangen
haast doorzichtig
is omdat verlangen
zo leeg is door
je honger naar pijn

mijn pijn

ik vraag niet meer
kom je nog


kerima ellouise ©

jij verbrijzelt
de sterren in mijn ogen
blikt handgeslagen wangenwoorden
waar vingers afdrukken laten
in het rode stromen
van mijn bloed

elke morgen
breekt het brood
op mijn ongebeiteld graf
wachtend tot de kille nacht
haar geheimen verbergt
onder welig tierend onkruid

letter na letter
kerf je leven en dood
tussen hel en aarde
waar je mijn naam blijft
herhalen door gulpende pijn

je hebt je eigen dood begraven


kerima ellouise ©

hoe kan ik je uitleggen
zelfs met ogen van vertrouwen
welke vorm ik geef aan mijn
onvatbare wolken

ik wil ze letter
na letter neerleggen
in een speelse lijn voor je tekenen
zelfs de kleuren verzamelen waarin
ze verbonden kunnen dansen

ik schrijf en schrijf
de vlinders op mijn huid
streel wind in zomerzinnen
dicht vergeten rozen dichter in mij

hoe kan ik je zeggen
dat mijn hart
gewoon wil liefhebben
op één klein wolkje
vleugelvrij


(bron foto :
http://weesblij.punt.nl/upload/wolkje.jpeg)