reeds in het koude bed
versteende mijn naam
die jij schaafde tot
bloedens toe
opgestroopte mouwen
persten de haat
in jouw handen,
toen ik je onschuldig
herkende als de maker
van mijn wieg
om het gemis toe
te dekken stotterde
jij enkele letters,
middernacht was al
lang voorbij
sinds die dag groei
ik in stilte,
jij sprak een taal
die maar niet went
de herinnering
spreekt in vele tranen
want ik draag geen
andere naam dan
die jij mij gaf
|
