in herfst gewaaide
lege straten
ademt de wind
diep en vermoeid
kristallen woorden

ik kijk er doorheen en zie
de dichter

zijn lied schreeuwen
nog harder dan vogels
die langs jonge bruiden
en oude zondes
breken met de lichte val
van de zomer

hij draagt zijn pijn
in verstilde akkoorden
en zoekt troost bij
allen die willen horen

ik sluit mijn ogen
en op de plek waar ik was
heb ik gevoeld
hoe wegen
in een jaargetij
kunnen samenkomen

hij leunde tegen mijn dromen


kerima ellouise ©


bron foto : bron foto : http://sms.homelinux.org/~www/images/zoom/NSSDED/bank_inerste.jpg

 

 

de vlinders die de gek benoemt
in een woordgeschilderd omlijsten
van stille, wakkere nachten

snijden het weefnet van
gevangen dromen die
onder het tweehoofdig lijf
tollen als waren zij verkrampt
door de weeën van het baren

de dwaas laat zijn vleugels los
in het stuwen van het bloed
en zegeviert om wat hij achterlaat
onder het presse-papier van
dichtgeverfde ramen

die hij likt en vernist na
het stromen van de vloed
in de gekleurde spiegel
van zijn onstilbaar verwachten


kerima ellouise ©




bron foto : http://media.vivastreet.com/v1/6/5/6/photo_1517163

 

hoe dwaas is de gek
die schildert in mij
een duinland van dromen
waar opgekropte huid
zich rekt op onwezenlijke muren
om met beheerste penseelstreken
het ongedurige te verwoorden

wie zal beweren dat
de worsteling op mijn gelaat
niet op de lippen zal gaan liggen
van hen die met een weifelende borst
de vlinders doden in het stille gebied
van blinde enkelvoudigheid

wie, o wie zal het strijdgewoel
begrijpen van mijn gekte en dwaze
sprongen die de leegte laten wankelen
in omhoog gekropen uren


kerima ellouise ©


bron foto : http://members.lycos.nl/thura1954/levensgolf2.jpg

 

ik liet mijn vinger
glijden over de wind
toen jij me droeg over
lichte trillingen van
verdorrend hout

door herfst getooid
legde jij mijn hoofd
tegen je schouder
bedekte mijn haren
met de kom van je hand

ik vertelde je over
lage wolken en
over mijn dwalende blik
naar een kale tuin

in het gedempte licht
zoende jij mijn ogen
raakte mijn wangen
met een rode gloed

en voor de eerste keer
knielde de winter traag
in de eenheid van
diep omsloten rust


kerima ellouise ©

 

ik heb jou lief
je sterrenogen
vroeg in de morgen
laat in de nacht

ik volg je naar binnen
om de dag te vergroten
in zoete drang en
alles om me heen

laat me jou strelen
het zicht van je dromen
een enkel woord
tussen de zinnen

waar alleen ik
languit mag liggen
in één ademzucht
van bewegend beminnen


kerima ellouise ©

ver en nabij







ik ben niet meer
in mij
maak me los van mijn lichaam
bevrijd me van mijn dromen

niemand zal me nog raken
in mij
aan mij
tenzij het stof, het overschot

de slaap van het leven
niet in jou
niet naast jou
maar in monoloog met de aarde

vergaan zal ik
in zomers voorbij
ver
zal ik gaan
van mensenstromen


kerima ellouise ©

de stilte draagt mij terug
naar de woorden die ik
in de nacht verzameld had
nog voor ik aan het sterven dacht

toen vogels nog niet schreeuwden
dromen speels bewogen
en kinderen rode appels
uit stoffige bomen toverden

ik ging aan mijn huis voorbij
zag mijn moeder door het raam
en het glas dat ik had verbrijzeld
met mijn kleine vuisten

voor haar, lagen de scherven
nog steeds op het gras in
de achtertuin van het
machteloze krijsen

waar ik mijn kinderstem
in zwarte putten heb begraven
heel diep in de schachten
van de steenkoolmijnen

 

de stilte heeft me verder gedragen



kerima ellouise ©

 

 

ik kan hier alleen maar zitten
met mijn rug tegen een boom
en handen in het mos

ik wil schreeuwen
en verliezen
vergeten hoe licht het was

het einde van de zomer
breekt het uitzicht
door ramen van het vlakke glas

de dood overleeft
op doordeweekse dagen
in de onomkeerbaarheid van aanvaarden

ik zou moeten schreeuwen
ondraaglijk bewegen


kerima ellouise ©

 

langzaam
oud, in het vergane licht
blaas ik nevel buiten de wereld
en kijk naar het stilstaan
van de schemer

wij hadden samen de nachten
en ik weet mijn liefste
de stilte kwelt

tussen het raam
van zon en maan
verraadt mijn geween
de eerste uren,
de dagen van toen

koude druppels in mijn hals
sterren als oud zilver
boven de stille avondrand

uit de verte waait nog de geur
van warme lakens

en je weet mijn lief
ik wil niets meer bezitten
dan die eerste uren van toen


kerima ellouise ©

ik kom
dicht bij jouw innerlijke
schoonheid, ze vloeit uit je ogen
over mijn open lijf, ontvangend wat
je ziel mij zo naakt laat zien

je komt
uit een landschap van
meer dan wind en wolken waar
het wonder van herkennen zich strekt,
vanuit je slanke vingers naar mijn zielengewoel

je rust blijft helder woorden schrijven,
laat vogels vliegen naar een hoge lucht
waar speels en ongerijmd je klanken mij verwennen

in die ene, dragende zucht



kerima ellouise ©

 

neem me mezelf niet af
wat rest er dan nog
van de nachtelijke regen
die zich langzaam kleurt
met het morgenrood
van de treurende nachtegaal

hoe zal hij weten dat
zelfs de schaduwen trillen
in de open fluisterende
vleugels van zijn verenkleed
wanneer de lucht geluidloos valt
in de plassen en het puin

ik loop er door, ben onderweg
ook als het gezang in mij blijft wenen

luister, dicht bij de grond
maar laat me in mijzelf leven


kerima ellouise ©

photographer : kerima ellouise ©

 

hoe stil is het gras
zelfs banken en bomen
wanneer ik je zacht
in de treurwind leg

hoe smal zijn je vingers
rond de wilgende vijver
en de witte vogel
van rozenhout

je verhalen zijn
zo traag en
haast vergeten
van dag tot dag
van zon tot zon

geen ster wekt
mijn dromen
zelfs de wolken
liggen dood

toch kan ik
niet verder gaan
het is de stilte
die ik hoor


kerima ellouise ©

 

zie wat ik voel
mijn naam is zwaar van zonde
zie, hoe donker zwart
door het ontbinden heen
schimmen passeren
voorbij mijn haard

zie
zie dan het gestamp van de nacht
mijn waanzin ligt bebloed
in de herinnering van het zelfmoordzaad

zie
en geef mijn borst
een onvergeeflijke naam
in het zwarte hart van
wat ik draag

zie
zie dan toch
in mijn lijf steekt een zwaard


kerima ellouise ©

 

hoe voelbaar stil
zijn onze woorden
wanneer het licht
over hemel en aarde

huilt in vele nachten
en het verdriet
in de armen sluit,
borst en buik

verzwakt door
het moeizame geschuifel
van onze tranen


hoe onzichtbaar
vertraagt het handschrift
van witgedrukte letters

ver van elkaar
in een avond zonder ochtend
en morgen onbestaand

zwart aan de rand
van de horizon

waar een engel zacht
haar vleugels tekent
naar de stille overzijde


kerima ellouise ©

ik duik in jou
mijn dichter
en waan me even
je minnares
op lippen zonder spreken

een eerste geliefde
bemint je niet beter
zoals ik je stem
onder ‘t bundelend licht
van begeren

ik murmel je ’s nachts
in de lucht van mijn longen
kruip in je woorden
om de kou te ontlopen

je bent zo mooi
in de zucht van mijn wereld
achter het raam
van mijn stille verbeelding

mijn handen beven
ik laat je niet gaan

hou je dichter
nog dichter van mij ?

zolang ik je lees
blijf ik bestaan


kerima ellouise ©

 

steeds vaker ga ik
op bezoek bij vrienden
om een stem te branden
in de stilte

- oh, ben je er al lang -


mijn tong vermijdt
woorden die het
geluid van minnaars
of hun drang naar bezit
kunnen verstoren

- meneer lijkt zich te schamen -


ik noem minnaressen
bij naam en staar
mijn zinnen naar
grijze, dove tegels

- mevrouw kijkt langs mijn haren -


al naargelang
de scherpte werpt
het licht me in de schaduw

- ik pas beter bij het behang -


de kamer draait zich ver van mij
en plakt sterren tegen de ramen


kerima ellouise ©

 

de geur van afwezigheid
in stilte bekranst
dooft geen sterren

in de zomer noch in de herfst

er zijn soms
geen woorden in gedachten
die lichtslierten laten stijgen

in de dag
of in het avondzwijgen

nauwelijks zichtbaar in die diepe stroom
beeft zacht en in zichzelf verloren
een tengere vogel
nog diep gebogen

met angst om haar vleugels
op een traag windblad
te laten drogen

en ook al breekt haar schaduw
nog door een ommuurde nacht

het zielsgefluister in haar naam
zal haar stem leiden
naar de lichtsterren van de dag


kerima ellouise ©


opgedragen aan Meltem

 

scheef septembert de dame
- Blanche genaamd -
een grijs, wollen hoedje

de zon en mijn hallo voorbij
zet ze zich met brede heupen
naast de wolken

de bloemen op haar boezem
omhelzen mijn wangen en
de schoot van de buurman

ze vangt de middag
op hangende lippen en
suikert haar koffie met
verzonnen verhalen

klokgelui vouwt
haar servet samen met
enkele afscheidswoorden

ze steekt de wind
onder haar hoedje en
net zoals vorige week

- dag oma -

lacht ze haar hart
omvangrijk open


kerima ellouise ©



bron foto :http://www.icecreamworld.info/recepten/Coupe%20Dame%20Blanche.htm

 

een zucht trekt door de tijd
en ik vergeet
doe toch alsof

mijn stem wordt trager
zwaarder of misschien
juist ijler

vreemd knikt
het tweeduister
mijn mond
naar zinnen
omlaag

waar mijn angst
woorden zeist
verder voorbij

het weigerend zelfbedrog
en mijn verminkte
zielenbeeld

ik vergeet
doe alsof

ik vergeet

net zolang
tot ik vergeet


kerima ellouise ©