de stilte draagt mij terug
naar de woorden die ik
in de nacht verzameld had
nog voor ik aan het sterven dacht

toen vogels nog niet schreeuwden
dromen speels bewogen
en kinderen rode appels
uit stoffige bomen toverden

ik ging aan mijn huis voorbij
zag mijn moeder door het raam
en het glas dat ik had verbrijzeld
met mijn kleine vuisten

voor haar, lagen de scherven
nog steeds op het gras in
de achtertuin van het
machteloze krijsen

waar ik mijn kinderstem
in zwarte putten heb begraven
heel diep in de schachten
van de steenkoolmijnen

 

de stilte heeft me verder gedragen



kerima ellouise ©

 

 

ik kan hier alleen maar zitten
met mijn rug tegen een boom
en handen in het mos

ik wil schreeuwen
en verliezen
vergeten hoe licht het was

het einde van de zomer
breekt het uitzicht
door ramen van het vlakke glas

de dood overleeft
op doordeweekse dagen
in de onomkeerbaarheid van aanvaarden

ik zou moeten schreeuwen
ondraaglijk bewegen


kerima ellouise ©

 

langzaam
oud, in het vergane licht
blaas ik nevel buiten de wereld
en kijk naar het stilstaan
van de schemer

wij hadden samen de nachten
en ik weet mijn liefste
de stilte kwelt

tussen het raam
van zon en maan
verraadt mijn geween
de eerste uren,
de dagen van toen

koude druppels in mijn hals
sterren als oud zilver
boven de stille avondrand

uit de verte waait nog de geur
van warme lakens

en je weet mijn lief
ik wil niets meer bezitten
dan die eerste uren van toen


kerima ellouise ©

ik kom
dicht bij jouw innerlijke
schoonheid, ze vloeit uit je ogen
over mijn open lijf, ontvangend wat
je ziel mij zo naakt laat zien

je komt
uit een landschap van
meer dan wind en wolken waar
het wonder van herkennen zich strekt,
vanuit je slanke vingers naar mijn zielengewoel

je rust blijft helder woorden schrijven,
laat vogels vliegen naar een hoge lucht
waar speels en ongerijmd je klanken mij verwennen

in die ene, dragende zucht



kerima ellouise ©

 

neem me mezelf niet af
wat rest er dan nog
van de nachtelijke regen
die zich langzaam kleurt
met het morgenrood
van de treurende nachtegaal

hoe zal hij weten dat
zelfs de schaduwen trillen
in de open fluisterende
vleugels van zijn verenkleed
wanneer de lucht geluidloos valt
in de plassen en het puin

ik loop er door, ben onderweg
ook als het gezang in mij blijft wenen

luister, dicht bij de grond
maar laat me in mijzelf leven


kerima ellouise ©

photographer : kerima ellouise ©

 

hoe stil is het gras
zelfs banken en bomen
wanneer ik je zacht
in de treurwind leg

hoe smal zijn je vingers
rond de wilgende vijver
en de witte vogel
van rozenhout

je verhalen zijn
zo traag en
haast vergeten
van dag tot dag
van zon tot zon

geen ster wekt
mijn dromen
zelfs de wolken
liggen dood

toch kan ik
niet verder gaan
het is de stilte
die ik hoor


kerima ellouise ©

 

zie wat ik voel
mijn naam is zwaar van zonde
zie, hoe donker zwart
door het ontbinden heen
schimmen passeren
voorbij mijn haard

zie
zie dan het gestamp van de nacht
mijn waanzin ligt bebloed
in de herinnering van het zelfmoordzaad

zie
en geef mijn borst
een onvergeeflijke naam
in het zwarte hart van
wat ik draag

zie
zie dan toch
in mijn lijf steekt een zwaard


kerima ellouise ©

 

hoe voelbaar stil
zijn onze woorden
wanneer het licht
over hemel en aarde

huilt in vele nachten
en het verdriet
in de armen sluit,
borst en buik

verzwakt door
het moeizame geschuifel
van onze tranen


hoe onzichtbaar
vertraagt het handschrift
van witgedrukte letters

ver van elkaar
in een avond zonder ochtend
en morgen onbestaand

zwart aan de rand
van de horizon

waar een engel zacht
haar vleugels tekent
naar de stille overzijde


kerima ellouise ©

ik duik in jou
mijn dichter
en waan me even
je minnares
op lippen zonder spreken

een eerste geliefde
bemint je niet beter
zoals ik je stem
onder ‘t bundelend licht
van begeren

ik murmel je ’s nachts
in de lucht van mijn longen
kruip in je woorden
om de kou te ontlopen

je bent zo mooi
in de zucht van mijn wereld
achter het raam
van mijn stille verbeelding

mijn handen beven
ik laat je niet gaan

hou je dichter
nog dichter van mij ?

zolang ik je lees
blijf ik bestaan


kerima ellouise ©

 

steeds vaker ga ik
op bezoek bij vrienden
om een stem te branden
in de stilte

- oh, ben je er al lang -


mijn tong vermijdt
woorden die het
geluid van minnaars
of hun drang naar bezit
kunnen verstoren

- meneer lijkt zich te schamen -


ik noem minnaressen
bij naam en staar
mijn zinnen naar
grijze, dove tegels

- mevrouw kijkt langs mijn haren -


al naargelang
de scherpte werpt
het licht me in de schaduw

- ik pas beter bij het behang -


de kamer draait zich ver van mij
en plakt sterren tegen de ramen


kerima ellouise ©

 

de geur van afwezigheid
in stilte bekranst
dooft geen sterren

in de zomer noch in de herfst

er zijn soms
geen woorden in gedachten
die lichtslierten laten stijgen

in de dag
of in het avondzwijgen

nauwelijks zichtbaar in die diepe stroom
beeft zacht en in zichzelf verloren
een tengere vogel
nog diep gebogen

met angst om haar vleugels
op een traag windblad
te laten drogen

en ook al breekt haar schaduw
nog door een ommuurde nacht

het zielsgefluister in haar naam
zal haar stem leiden
naar de lichtsterren van de dag


kerima ellouise ©


opgedragen aan Meltem

 

scheef septembert de dame
- Blanche genaamd -
een grijs, wollen hoedje

de zon en mijn hallo voorbij
zet ze zich met brede heupen
naast de wolken

de bloemen op haar boezem
omhelzen mijn wangen en
de schoot van de buurman

ze vangt de middag
op hangende lippen en
suikert haar koffie met
verzonnen verhalen

klokgelui vouwt
haar servet samen met
enkele afscheidswoorden

ze steekt de wind
onder haar hoedje en
net zoals vorige week

- dag oma -

lacht ze haar hart
omvangrijk open


kerima ellouise ©



bron foto :http://www.icecreamworld.info/recepten/Coupe%20Dame%20Blanche.htm

 

een zucht trekt door de tijd
en ik vergeet
doe toch alsof

mijn stem wordt trager
zwaarder of misschien
juist ijler

vreemd knikt
het tweeduister
mijn mond
naar zinnen
omlaag

waar mijn angst
woorden zeist
verder voorbij

het weigerend zelfbedrog
en mijn verminkte
zielenbeeld

ik vergeet
doe alsof

ik vergeet

net zolang
tot ik vergeet


kerima ellouise ©

lijkt die boom op mij
vroeg ik
woorden
scheurden in wolken

jij las verder
zwart-wit

lijkt die eenhoorn op mij
koos ik
toen een sprookjesland
dichter bij de leugen kwam

jij liep de ochtend uit
doofstom

ik ledigde jouw stilte
in mijn handen
en zweeg

opnieuw


kerima ellouise ©

 

ik leg een zwaluw op mijn mond
en verbreed de zomer
van tuin tot tuin
waar stilte niet zwijgt
noch verwondt

blaadje voor blaadje
en zonder haast
vertraag jij de aarde
voorbij het houten huis
waarin ik jou en mijn dromen
laat wonen

ik raak je aan
juist voor de herfst
als regen valt
wel duizendmaal

jij bent er niet
ook nooit geweest
maar ik heb je lief
heb maar geen vrees


kerima ellouise ©

   bron foto : http://home.twcny.rr.com/lousblues/pages/water-leaf.htm





jij luistert
hoe herfst valt
op blad en wind
in doffe straten

waar het gezicht
schaduw verbleekt
in’t geluidloze gewoel
van blinde dagen

over de brug
stroomt te vaak regen
naar spiegelruiten
die verzinken in onbeminde kamers

jij hebt gehoord
en stormen begrepen
maar de nacht is moe

heeft mij
en het uitgeputte blad
in de stad weggevreten


kerima ellouise ©

 

doodstil
heb ik me vanochtend
door je woorden gesleept

en er lag niemand
in mijn armen

voorzichtig
vouwde ik je brief
tot een witte schelp

maar zelfs de zee
was van karton

en op het strand
waar ik bellen blies
winterde een bladstroom
mijn huid ijzig wit

neerwaarts naar de kale takken
afgesneden van het middaglicht

ik heb je voetstappen
in wierook geblazen
doodstil
boven het spiegelvlak

geen golf deint nu nog
in mijn armen


kerima ellouise ©

ik betreed het ondergrondse geluid
waar de zelfgeslagen letters van mijn zerk
de maden overtuigen dat ik niets anders ben
dan wat schimmelende duisternis

nachtenlang heb ik tussen veldslagen gedoold,
lijken achtergelaten die ooit, voor hun sterven,
schreiden in mijn hongerende ziel om het
grijze vocht dat uit mijn ogen stroomde

en nog voor het uur dat de avond stil viel
wierp ik mijn schaduw ver vooruit

het graf bedekt nu mijn zwijgen
naaktheid die ik voor jou had geuit


kerima ellouise ©

Vreemd verbonden







langzaam zal mijn naam
een herinnering worden
wanneer de tijd zich vult
met grenzen uit verleden

wat ik ingehouden bezit
is slechts een rimpeling

- te min en vluchtig
om aan te raken –

gewenste dromen
het grote, onmogelijke woord
alles zal zich neerleggen
in wat ik was

een spoor achterlaten
in wat even heeft bestaan

vandaag


kerima ellouise ©