vol is de maan

de maan is weer
weggegaan nu
jij de stilte leeg
naast het janken
van de hond legt

ik draag het gehuil
uit armoede
omdat mijn handen
en ogen moe zijn
en ik geen andere
slaap kan vinden voor
deze besmette dood

doortrokken in de grond
zinkt het braaksel
naar zilte nachten

zelfs de hond ligt
aan mijn voeten
overdag


kerima ellouise ©

 

tussen diepte en dauw

spreek zachte woorden, liefje
in het onbeslapen bed
van heimwee

laat mijn handen strelen
naar alle zijden
van je taal

in een wervelstroom
tussen dromen en ontwaken

dek me toe, mijn liefje
met de warme zucht
van je zwijgen

mijn lichaam heeft jouw lichaam lief
doorheen de diepte van het linnen

adem mij, je liefde

ik wil samen met jou stijgen
naar het dauw
op onze lippen

door het volle maanlicht heen
ongetemd verlangen
tussen roze dijen


kerima ellouise ©

koude tenen

je stilt dagen van winter
en geeft me onwennige
kinderogen

bindt bitterheid
aan alle lege uren
nu dood sneeuwt
op koude voeten

de meisjesjurken, de lippen
gedragen, ongelezen
bij iedere gebroken vinger

en nu het donkere huis
de verte meet
zie ik door muren heen
de oude stenen in
mijn te kleine bouwdoos

jij kust me
maar maakt het kind niet meer in mij


kerima ellouise ©

het einde van de dag

ik treed uit je ogen
en ga wat dichter
naar de verte

elke stap opent
de einder waar
schreeuwende vogels
beuken tegen de branding
van barstend zelfbedrog

wanneer dagen korten
en zich losrukken
van wat ooit vleugels waren

over een vlakke zee
van meisjesjaren
die ik meedroeg
op mijn heupen
voor jij in mijn tepels beet
en het naïeve land bezeilde

ik treed uit je ogen
en verlaat het gesloten strand

eb slaat tegen rotsen


kerima ellouise ©




bron foto : http://www.kitchencontraptions.com/images/Beach%20on%20West%20Coast%20in%20Portland.jpg

mijn vriend

voorbij
de deur
toen de ochtend kwam
de geur van dood in het gras

ik zat naast jou en
mijn eigen leven in zachte
kleuren en witte vlokken

je zou niet terugkeren
toch niet naar mij, slechts
diepe stilte in het afscheid

ik heb je gestreeld
in het druppelend daglicht
en in al die jaren, langzaam oud

ga nu, mijn vriend
naar het onbekende

mijn tranen
op je zachte lijf



kerima ellouise ©

 
bron foto : http://www.gardenvision.net/funpics/rain.bmp

 

nog even

langzaam sterf ik
in een huis
dat wacht
regen in de ramen

ik poets de laatste dag
hang wolken aan de nacht
koud, steeds bleker
de lippen achter glas

ik praat nog over stenen
en leg ze op mijn huid
alsof de stilte slaapt
in een verre dag na deze

het is de hoogste tijd
het
regent
op mijn mond

buiten
valt
het raam


kerima ellouise ©

 

je stille glimlach
in de straten
tussen gevels

steeds kleiner
loopt de nacht mee
in lijnen
grijs of zwart

de huizen ademen
de ochtend in
minnaars
de zijden kousen

nog glanzend
tussen hoofd en buik
de wil tot meer

of ik van je houd
vraag je
en ik glimlach
wanneer de lichten uitgaan
in een stad die groter wordt

je gooit sterren als ontbijt


kerima ellouise ©

 

je was zoet, een roos
met dunne, sierlijke
hals

met onschuldige
tepels
en een verboden
handgebaar

in het verhaal van een stad
vol levende
dode bloemen

je was te jong
maar
jaren ver vooruit

voor het oude stof
van verleden geboorte

jouw raam opende
geen erbarmen

maar beet de
verminking
te rood belicht

in jaren vol haat
ingeademd
gezicht

er was geen wind
nergens wind

enkel zwavelzuur
en één dollar




kerima ellouise ©

 

voor een keer opende
ik mijn ogen en
liet mijn graf begroeien
met een teder lijf

lippen drukten zich
op mijn open mond en
enkel jouw stem deelde
de stervende vogels in mij

uren zochten alleen
nog maar jou en
alles dat ik in mezelf
had verlaten

ik wachtte op je woord
maar iets werd terug
niets; ik werd weer
zoals voorheen

engelen fluisteren nu
vleugels op mijn rug
en ik schuif de lus
terug om mijn nek


in vergane as
schrijf ik woorden
alsof ik niets ben geweest


kerima ellouise ©

in de ziel verzwegen
zo droom ik mijn dromen
als verloren regen
op een afgebroken twijg

waar jij nooit zal komen
of zeggen wat ik moet doen
in het stille ongestoorde
van mijn ware wezen

de eenzaamheid vermoeit
maar laat me klein en gebogen
groeien aan de schaduwzijde
van het toegetreden groen


kerima ellouise ©

 

je handen
spelen een schaduw
boven duinen

en ik zie slechts
woorden boven wolken

zacht en dichtbij
laat de wind ze liggen
in dat ene uur van stilte

wanneer je zand strooit
over dode vissen en de maan
doorheen de avondbranding

hoe koud de nacht is
in mijn buik

een mond in overvloed
maar ik hoor vogels wenen


kerima ellouise ©

 

onverwacht in mij
vond ik jou
en luchten vol licht

ik wil de dag achterna
dichtbij de kust
zomaar wat dromen
over geluk

het wordt later
ver van de stad
en op het strand
vegen witte wolken
de stilte bij elkaar

golven groeten
ook een kind
met een zoen
in haar wijde haar

net op dat moment
verdwijnt het zicht
en ik besef
dat ik in het ijle
een droom heb gedicht


kerima ellouise ©

 

ik weet
ik word morgen wakker
met diepe kleuren

als zonlicht of sterren
pasgeboren
nog nooit zo dichtbij

maar naaktheid
weegt zwaar
zwaarder

dan wolken vol winter
of het zoeken naar
het andere

het is geweest
maanlicht wit
in een lied
vol onstilbaarheid

het liefst praat
ik met jou
elk woord
in één nacht

ja, morgen
nog nooit zo veraf


kerima ellouise ©

 

 

wind snoeit dode stammen
over mythische velden
waar druppels bloed
van schimmige helden
in het ijzige morgenrood kappen

de doodstrijd breekt los;
scherp geslepen zwaarden
zijgen in de geur
van warme huid als
uit honderden monden
kreten verbranden

tegen de verbasterde lucht
herhaalt het kletteren
het duivels vuur boven
bange ogen

rompen zakken
in een bidgebaar;
uit de moederbuik
blaast de ochtend
nog een laatste adem
over hun ziel

en vroeg in de winter
wordt het stil


kerima ellouise ©

 

nu mijn adem zo sterk
de jouwe wordt
moet ik
wat uit mij geboren is
verlaten

nog eenmaal
zal ik slapen in de duinen

en de nacht
laten kijken
naar de golvende dansers
op een wolkenrij

uit mijn ogen
zal ruimte fluisteren
naar de zeewind
waarin jij bent gekomen

nu mijn stem moet zwijgen
zal ik nog eenmaal slapen
in de onverwisselbare duinen


kerima ellouise ©

rode mond

ik ween
vaak binnenin
misschien omdat
mijn geboorte
zwarte vlekken baarde

zonder geluid
rondom het geraamte
van slapende tijd

de dag verdroeg
geen meisjesblikken
of dronken gefluister
in schreeuwerige gaten
van lichtverlies

de dood was elders
in schroeiende ogen

ik besta slechts
uit karton


kerima ellouise ©

 

langzaam
soms vlug
van luid naar stil
vul ik de overmacht van
zwaarbeladen dromen
met een gelood zwijgen

ik ween naar de maan
probeer de nacht te sluiten
omdat ik niet altijd
het doodgaan begrijp

de stad komt naderbij
haar geluid
breekt mijn nevel open

weer vind ik niet meer
wat ik gevonden had
maar ik ben niet bevreesd

haar gewoel
onwrikbaar bekend
behoedt mij immers voor het sterven


kerima ellouise ©

 

breed
en warm
golven woorden
over lippen
dorsten vingers
langs
liefde, rood
en gewillig

jouw vuur
wil ik zijn
in duizeldiepe kreten
jouw stroom
die in extase schreeuwt

je geurt zo
speels
naar kleine rozen
zo lispelzacht
in het vreemde zwijgen

en wanneer
je schouder naar
morgen danst

waait het leven
door onze lijven wanneer
ik je uit de nacht bemin


kerima ellouise ©

 

waar elke angstkreet
zich aan mijn lichaam bindt
en met mij de nacht ingaat

staar ik steeds kinderlijk klein
naar een ontwakende vrees
in verzegelde ribben

ik zoek godvergeten woorden
op mijn onbewogen mond
daar waar ik het sterven leerde

in ontzielde meisjeshanden
en het opgedroogd onzuiver bloed
staren mijn beroofde wimpers
naar het beenmerg in verbleekte botten

geblinddoekt beweeg ik naar morgen



kerima ellouise ©