steeds wanneer ik gebukt ga
onder de afgestorven boom
zie ik die struik

ooit droeg ze
vruchten
nu liggen er alleen maar
bladeren
die krampachtig
het onkruid
bedwingen
met stuiptrekkende
trillingen

op de vlakke grond
breekt
het beloofde land
en snoeit
ruw
met wilde uithalen
de brandende wraak

uit ieder slagend uur
dat zich rauw en bitter
vastklampt
aan de onbeweeglijkheid
van het kaal en donkerkleurend
moederland



kerima ellouise ©

 photographer : Ian Britton

 

ik voel vertrouwen
in je armen
in het bewegen van je vingers

sierlijk laat je
schoonheid vloeien
in de zomer,
nu voorbij

het kringt in hoge twijgen
en het diep gegroefde schors

ontvangen over het water
wacht het stromen,
los in mij

langs oevers
en langs bomen,
de brug van noord
naar zuid
daar voel ik je adem
wanneer ik
de stilte sluit


kerima ellouise ©

photographer : Ian Britton

 

 

laat me niet dromen
over ontspoorde letters
als het bloed niet sterven wil
doorheen al mijn zinnen

want onbespreekbaar
wacht ik op vleugels en
armen vol rood gestold licht

omring me niet
met dichtbije nachten
die het sterven verbergen
in het opwaaiend stof

want in het schreien
en voorbij gaan
vallen de letters
in mijn handen
uiteen

strooi maar rozen


kerima ellouise ©

 

 

het raam sluit
weigerende woorden
in de kamer

gebaart van verre
kachelwarme tijden

toen ik nog dwaas liefhad
in het luchtblauw van
de zomer en dromen
voortbracht in jonglerende
schemerwijzers

niets kon verloren gaan
zelfs niet in
waterdichte winters

waar elke omhelzing
de lente bracht
in mijn donkerglanzend haar

ik zou uit bed moeten
maar laat de zon neer
als een vergeten vriend
waarnaar geen mens
meer vraagt

het is al dag
geen enkel geluid

toch nog even slapen

mijn voeten draait Hij later wel


kerima ellouise ©

 

kijk naar mijn handen
en zie hoe de nacht
zich verzamelt in’t
woordgestamel
van de wind

naamloos gegil
op warme monden
zo zwierven wij
samen vreemd

vingers jaagden
stormen naar
zich toe en werden
in sneeuw
begraven

kijk naar mijn handen
en zie wie ik ben
in de voetstappen
van beenloos bewegen


kerima ellouise ©



photographer : Ian Britton

de graaiende adem
van de nog herkenbare man
stolt rood in elk opgehoest woord

zijn trage handen
bewegen dun
de leeg geschreven bladzijden

het wachten daalt
- nog een laatste dag -
in een vage, verre glimlach
op blauwe lippen

en in ogen
zonder morgen

langs zijn oude mond
hecht een schim
de smalle klinkers
aan schemerzilte pijn

aan grenzen voorbij


kerima ellouise ©

photographer : Ian Britton


 

 

jij , juist jij
vertelde het geheim
van de spin en haar web

van het espenblad
dat wachtte tot het langzaam
ochtend zou worden

of van de herfstwilg
kronkelend door zijn
verloren geboorterecht

jij, juist jij
die een warme golf opende
in mijn verward geloof

laat mijn ogen weer
verzanden in tranen
van vluchtende bomen

in ijzige kou
van alle onleesbare
en ijle windwoorden

wie zal nu nog
de stilte begrijpen
van de vogel en zijn nest



kerima ellouise ©

 

 

buiten
zwaait de morgen
naar een vroege wandelaar
die daarvoor de nacht
gemeten heeft met
het splijten van woorden
net zolang
tot vernedering
zijn jonge vrouw met
het kind aan haar borst
had gegrepen

hij doet het plichtsgetrouw
sterfelijk, zoals zijn vader
hem heeft geleerd
om in gebonden schaduw
eigen pijnen te genezen
plichtsgetrouw
sterfelijk, plichtsgetrouw
sterfelijk


kerima ellouise ©

 

zachtjes, zei je
vergeef me, zei ik

dat ik het jubelen niet
in je haren heb gevlochten
of mijn meest zachte gedachte
van onzegbare dingen

vergeef me, zei ik

dat mijn schaduw op
het gebrandschilderd raam
de schoonheid niet raakte
van het genezend licht

rust maar,
zei je

in mij
eindeloos droef


kerima ellouise ©



bron foto : http://www.la-nlmer./images/kathedraal_nevers_groter.jp
tekening; kerima ellouise

 

breek lucht en wolken
achter strand en water
in een overgevoelig
zwijgen

geef wind en regen
een onverbloemde naam
over het lichte veld
van doodse
droefheid

hemel maagden
met weergalmende onschuld
in ongemerkte pijn
van de aarde

sterf aan het eind
van ieder woord
tussen de duinen
van mijn melaatse buik

maar wuif me geen vaarwel

ook zonder gezicht
heb ik je lief


kerima ellouise ©

 

daar in de achterkeuken
scheurde haar lijf en alles
verbrijzelde zwart

borsten en buik werden
getooid met een lijkstoet
van razernij

bomen huilden
naakt en gekromd
om haar ogen in het gras

en de kinderhoofdjes
lagen stil , ongeneeslijk ziek
achter het raam van angst

ik zag wat ik morgen nog zie


kerima ellouise ©

 

 

geëtste lijnen
vervagen in
loodgrijze randen

van verloren tekens
die scherp snijden
in een voortgezette
levensschaduw

uit ogen
schreeuwt de angst
om het maagdelijk zaad
dat zonder een later
zich uitspreidt over lippen
van verloren strijd

waar schaamte loopt
langs het kwaad
van onuitwisbaar lijden



kerima ellouise ©

in herfst gewaaide
lege straten
ademt de wind
diep en vermoeid
kristallen woorden

ik kijk er doorheen en zie
de dichter

zijn lied schreeuwen
nog harder dan vogels
die langs jonge bruiden
en oude zondes
breken met de lichte val
van de zomer

hij draagt zijn pijn
in verstilde akkoorden
en zoekt troost bij
allen die willen horen

ik sluit mijn ogen
en op de plek waar ik was
heb ik gevoeld
hoe wegen
in een jaargetij
kunnen samenkomen

hij leunde tegen mijn dromen


kerima ellouise ©


bron foto : bron foto : http://sms.homelinux.org/~www/images/zoom/NSSDED/bank_inerste.jpg

 

 

de vlinders die de gek benoemt
in een woordgeschilderd omlijsten
van stille, wakkere nachten

snijden het weefnet van
gevangen dromen die
onder het tweehoofdig lijf
tollen als waren zij verkrampt
door de weeën van het baren

de dwaas laat zijn vleugels los
in het stuwen van het bloed
en zegeviert om wat hij achterlaat
onder het presse-papier van
dichtgeverfde ramen

die hij likt en vernist na
het stromen van de vloed
in de gekleurde spiegel
van zijn onstilbaar verwachten


kerima ellouise ©




bron foto : http://media.vivastreet.com/v1/6/5/6/photo_1517163

 

hoe dwaas is de gek
die schildert in mij
een duinland van dromen
waar opgekropte huid
zich rekt op onwezenlijke muren
om met beheerste penseelstreken
het ongedurige te verwoorden

wie zal beweren dat
de worsteling op mijn gelaat
niet op de lippen zal gaan liggen
van hen die met een weifelende borst
de vlinders doden in het stille gebied
van blinde enkelvoudigheid

wie, o wie zal het strijdgewoel
begrijpen van mijn gekte en dwaze
sprongen die de leegte laten wankelen
in omhoog gekropen uren


kerima ellouise ©


bron foto : http://members.lycos.nl/thura1954/levensgolf2.jpg

 

ik liet mijn vinger
glijden over de wind
toen jij me droeg over
lichte trillingen van
verdorrend hout

door herfst getooid
legde jij mijn hoofd
tegen je schouder
bedekte mijn haren
met de kom van je hand

ik vertelde je over
lage wolken en
over mijn dwalende blik
naar een kale tuin

in het gedempte licht
zoende jij mijn ogen
raakte mijn wangen
met een rode gloed

en voor de eerste keer
knielde de winter traag
in de eenheid van
diep omsloten rust


kerima ellouise ©

 

ik heb jou lief
je sterrenogen
vroeg in de morgen
laat in de nacht

ik volg je naar binnen
om de dag te vergroten
in zoete drang en
alles om me heen

laat me jou strelen
het zicht van je dromen
een enkel woord
tussen de zinnen

waar alleen ik
languit mag liggen
in één ademzucht
van bewegend beminnen


kerima ellouise ©

ver en nabij







ik ben niet meer
in mij
maak me los van mijn lichaam
bevrijd me van mijn dromen

niemand zal me nog raken
in mij
aan mij
tenzij het stof, het overschot

de slaap van het leven
niet in jou
niet naast jou
maar in monoloog met de aarde

vergaan zal ik
in zomers voorbij
ver
zal ik gaan
van mensenstromen


kerima ellouise ©

de stilte draagt mij terug
naar de woorden die ik
in de nacht verzameld had
nog voor ik aan het sterven dacht

toen vogels nog niet schreeuwden
dromen speels bewogen
en kinderen rode appels
uit stoffige bomen toverden

ik ging aan mijn huis voorbij
zag mijn moeder door het raam
en het glas dat ik had verbrijzeld
met mijn kleine vuisten

voor haar, lagen de scherven
nog steeds op het gras in
de achtertuin van het
machteloze krijsen

waar ik mijn kinderstem
in zwarte putten heb begraven
heel diep in de schachten
van de steenkoolmijnen

 

de stilte heeft me verder gedragen



kerima ellouise ©

 

 

ik kan hier alleen maar zitten
met mijn rug tegen een boom
en handen in het mos

ik wil schreeuwen
en verliezen
vergeten hoe licht het was

het einde van de zomer
breekt het uitzicht
door ramen van het vlakke glas

de dood overleeft
op doordeweekse dagen
in de onomkeerbaarheid van aanvaarden

ik zou moeten schreeuwen
ondraaglijk bewegen


kerima ellouise ©