vertel me niet
hoe ik moet dromen
of hoe de horizon beweegt

jij staat op een rots
en rolt een schaduw uit
over zee

ik zie meeuwen
in de verte

kon ik maar dichter, drijven
waar de wolken wachten, drinken
van de diepe gloed

geen golf raakt jou
of het licht dat tegen je gezicht
de dageraad zoekt

in de verte

vertel me niet
hoe ik moet vliegen
de lucht is gevuld met
dode vogels

jij staat op een rots
en ik in mijn dromen


kerima ellouise  ©

 

dicht
bij
in het veld
sta ik
de wind waait

om een boom
ontworteld
in diep bruine aarde
donker

ginds
ver
jaagt de storm
de wolken
leeg

en schijnbaar los
hou
vast
heb ik je daar ontmoet

onwaarschijnlijk
uren
ver
droomd


kerima ellouise ©

 

 

als ik over jou vertel
zit ik vaak op mezelf te wachten
stil starend
naar de richting van de wind

jij
die het eenzame raakt
door de woorden van morgen

ligt uitgestrekt
in verre gedachten
ongekend in handen
van gisteren en vandaag

als ik je tederheid ontvouw
in kleine druppels regen
zie ik jou
mijn glimlach vragen

jij
die mijn adem weent
in de voetstappen van morgen

in een verhaal
dat de wind als herinnering
draagt


kerima ellouise ©

hoe lief
een nachtegaal
passie leegschudt in huiverend glas

woorden kweekt
als rijpende vruchten
tegen een bezinnende boezem
net voor de val

in licht en donker met
een buitelend hart
schaduwen temt
langs de kamerwand

de bodem vult
met geoogste sterren :
haar dromen in een
komende dans


kerima ellouise ©

photographer : Frits Elders ©

ik laat de lente
in mijn handen spelen
wanneer ik een gedicht
op het linnenwater teken

over vlinders die gaan slapen
onder de verlegen schaduw
van onbedwingbare woorden
die ik zachtjes als nevels
uit mijn ogen laat stromen

naar de duizend stappen
die ik dans met jou
op een lichtsluier
van je lach

eindeloos mag ik zijn

in de dauwdromen
van jouw dag


kerima ellouise ©

Photographer: Ian Britton

dagen korten
in het nachttij
van een dromendichter

sterven in de duinen
van het eigenzinnig hart

woorden staren
wangenbleek
naar het ongekende afscheid

waar ik de zilte vloed
in mijn zakdoek druk

zilverwit
sterven vleugels
door de stilte van een open zee

op vreemde vogels

schrijf ik blauw wat eenzaamheid is


kerima ellouise ©

in stof en zand
wind en wolken
heb ik jouw naam gezocht

ik heb gevloekt getierd
gehuild gebeden
gezwegen

en ik ging verder, keek
in de eerste tweede derde
persoon, zocht
zelfs in meervoud

maar elk woord
bond me vast
aan mijn honger

ik kuste lippen
bomen bloemen
de stroom van een rivier

verleden en heden

en hoorde de toekomst
jouw naam fluisteren

- morgen -

maar morgen kwam te laat


kerima ellouise ©

we lachten
blauwe wangenwolkjes
dicht bij de zee

vielen in armen
van zandgegolfde duinen
langs groetende halmen
en de wind om ons heen

we bekleedden de liefde
met zonzomerse zoenen
onwetend van de woorden
die het tij heel zachtjes schreef

met een mondvol sterren
bewoog jij je schaduw
toen ik langs de stilte
van dromen gleed

nu breng ik me buiten mezelf
en drijf zinloos met wolken mee


kerima ellouise ©

 

vreemde droefheid
bouwt muren
rond woorden
en steeds vaker
ben ik de schaduw
van iedere dag

onder bomen
en wolken
dicht gewaaid

krom ik mijn handen
rond het eenzame lied

over druppeldiepe
stenen en
rauwe monden

schuurt het zand
de hese zinnen

van vogels die
ik niet herken maar
stroomafwaarts huilen

achter de schaduw
van mijn stilte

bouwen muren
de ruimte
voor einde – woorden


kerima ellouise ©

zonder ophouden ga ik
elders wenen
dan in transparante luchten
die ik met open ogen
hellend verlies door de
gedoofde woorden van morgen

rusteloos en zonder einde
onder het drukkende puin
van gisteren
ga ik graven in elk geluid
dat de dood wekt
door drijvende kiezels
die ik radeloos gooi
naar alle tranen van
mijn vlakke eenzaamheid

op bevroren vogelvleugels
schrijf ik een afscheidsbrief


kerima ellouise ©



bron foto : http://www.import.nl/viewobject.php?id=184

jij schrijft me
door het raam
een stil leven
van vage vlekken
aan elkaar geketend

waar ik als dichter
sterf buiten het zicht
van lege bomen
en uitgestorven vuur

vreemd lachend
hoor ik spotvogels
schateren met
afgerukte bladeren en
mijn grijsomrande huid

want alles wat
ik onderweg schreef
was de adem
van warmlicht verlangen

van dromen die naar morgen keken


kerima ellouise ©

ik woon niet in armen
noch in een gedicht
een beslapen ruimte
in woorden
mond aan mond

niet in een landschap
van zon en wolken
geledigde letters
in gloeiende wind

ik kan ook nog
minder wensen
een zwijgende morgen

- achter ramen begoten -

zin zonder zin
in het sterfhuis
van dit leven

long naar long


kerima ellouise ©

 

ik wankel naar de kant
waar een schaduw
mijn angst aanschouwt

langs huizen en bomen
langs het parkje in
mijn kinderdromen

waar ik een eerste kus
achterliet, ergens tussen
het kastanjebruin van
bijtjes en wat bloemen en
onvolwassen zomerogen

ik vond er de geur
van kersenrode beloftes en
slungelende lippenliefde
onder de krullende randen
van katoenen bloesjes en
blozende sterrenbeelden

van het licht en de liedjes
waarmee ik zwaaide naar
bruggen over water
en zo het rusteloze naar
ontgroeiende onschuld
kon verjagen

nu luister ik stil naar
wankelende nachten
en laat een zachte tenor
de schaduw opbergen

... con te partiro ...

kerima ellouise ©

 

vraag me niet
wat ik het mooiste aan je vind
ik zou je het antwoord
schuldig blijven

want jij
vind ik
het mooiste
aan jou

vraag me niet
of ik je woorden
kan toedichten

want ik
zou in de hoogste hoogten
moeten schrijven

vraag me of ik je liefheb
en ik antwoord

ja


kerima ellouise ©




bron foto : http://www.newage-online.nl/images/
affirmatiekaarten/orakel-vd-liefde2.jpg

 

weet jij wat liefde is
vroeg ik
toen het zicht verbreedde
in de straten van de stille stad

jij knikte
wriemelde aan mijn oren
en vroeg of je mocht
ontwaken in het licht van mijn ogen

je nam me voorzichtig bij de hand
leidde me door de eeuwige woorden
van Jan Hanlo en Andreus
en zei :
zo meen ik dat ook liefde is

ik las en las
rook aan rozen en aan lelies
liep langs bomen in de wind

en terwijl jij me bedekte
met tedere poëzie
heb ik je antwoord
schuchter bemind


kerima ellouise ©

de avond liep binnen
met waterige ogen
en schrobde het maanlicht
van mijn zilver bespatte huid

met zorg had ik
sterrenzaad gestrooid
tussen land en hemel
ver van de plaats
waar uren verdwijnen
en de dood zich in mijn
lichaam sleept

boven de horizon
en het slapende zuiden
kromde het licht
met ingehouden adem
toen jij stenen gooide
met groot geluid

ik keek op
de wolken zwegen
verloren de dag in

het regende sterren
op mijn gelaat


kerima ellouise ©

 

heen en weer
aan mijn raam voorbij
voorover gebogen
armen op de rug

misschien morgen, mompelt hij
met een oude hand
en versmalt langzaam de stilte
wanneer hij me te vroeg
verontschuldigend aankijkt

hij klimt weer verder
daalt op en af
breekt de wijzers
van een vermoeide dag

misschien morgen, mompelt hij
en steekt de tijd
terug onder zijn zwarte jas


kerima ellouise ©

wolken, op God gevest
strekken naar de hemel
en weven een zachte sluier

rond het tere, grijze blad
dat door licht omringd
zich nog verdiept
in de wijsheid
van zijn aardse zijn

net zoals leven en dood
kruisen poorten
zijn trage wereld

waarin hij dromen bouwt
rond vermoeide schaduwen
van zijn jeugd

maar waarin hij ook
woorden bewaart
die in slaap geschreid
zijn rijke zielsmuziek dragen

zacht kijkt hij door de duisternis heen
en omvat het licht
met trillende, dankbare handen

ik voel me zacht verheven
want om zijn mond zweeft
een glimlach naar me toe


Opgedragen aan Dhr. W.T.



kerima ellouise ©