jij schrijft me
door het raam
een stil leven
van vage vlekken
aan elkaar geketend

waar ik als dichter
sterf buiten het zicht
van lege bomen
en uitgestorven vuur

vreemd lachend
hoor ik spotvogels
schateren met
afgerukte bladeren en
mijn grijsomrande huid

want alles wat
ik onderweg schreef
was de adem
van warmlicht verlangen

van dromen die naar morgen keken


kerima ellouise ©

ik woon niet in armen
noch in een gedicht
een beslapen ruimte
in woorden
mond aan mond

niet in een landschap
van zon en wolken
geledigde letters
in gloeiende wind

ik kan ook nog
minder wensen
een zwijgende morgen

- achter ramen begoten -

zin zonder zin
in het sterfhuis
van dit leven

long naar long


kerima ellouise ©

 

ik wankel naar de kant
waar een schaduw
mijn angst aanschouwt

langs huizen en bomen
langs het parkje in
mijn kinderdromen

waar ik een eerste kus
achterliet, ergens tussen
het kastanjebruin van
bijtjes en wat bloemen en
onvolwassen zomerogen

ik vond er de geur
van kersenrode beloftes en
slungelende lippenliefde
onder de krullende randen
van katoenen bloesjes en
blozende sterrenbeelden

van het licht en de liedjes
waarmee ik zwaaide naar
bruggen over water
en zo het rusteloze naar
ontgroeiende onschuld
kon verjagen

nu luister ik stil naar
wankelende nachten
en laat een zachte tenor
de schaduw opbergen

... con te partiro ...

kerima ellouise ©

 

vraag me niet
wat ik het mooiste aan je vind
ik zou je het antwoord
schuldig blijven

want jij
vind ik
het mooiste
aan jou

vraag me niet
of ik je woorden
kan toedichten

want ik
zou in de hoogste hoogten
moeten schrijven

vraag me of ik je liefheb
en ik antwoord

ja


kerima ellouise ©




bron foto : http://www.newage-online.nl/images/
affirmatiekaarten/orakel-vd-liefde2.jpg

 

weet jij wat liefde is
vroeg ik
toen het zicht verbreedde
in de straten van de stille stad

jij knikte
wriemelde aan mijn oren
en vroeg of je mocht
ontwaken in het licht van mijn ogen

je nam me voorzichtig bij de hand
leidde me door de eeuwige woorden
van Jan Hanlo en Andreus
en zei :
zo meen ik dat ook liefde is

ik las en las
rook aan rozen en aan lelies
liep langs bomen in de wind

en terwijl jij me bedekte
met tedere poëzie
heb ik je antwoord
schuchter bemind


kerima ellouise ©

de avond liep binnen
met waterige ogen
en schrobde het maanlicht
van mijn zilver bespatte huid

met zorg had ik
sterrenzaad gestrooid
tussen land en hemel
ver van de plaats
waar uren verdwijnen
en de dood zich in mijn
lichaam sleept

boven de horizon
en het slapende zuiden
kromde het licht
met ingehouden adem
toen jij stenen gooide
met groot geluid

ik keek op
de wolken zwegen
verloren de dag in

het regende sterren
op mijn gelaat


kerima ellouise ©

 

heen en weer
aan mijn raam voorbij
voorover gebogen
armen op de rug

misschien morgen, mompelt hij
met een oude hand
en versmalt langzaam de stilte
wanneer hij me te vroeg
verontschuldigend aankijkt

hij klimt weer verder
daalt op en af
breekt de wijzers
van een vermoeide dag

misschien morgen, mompelt hij
en steekt de tijd
terug onder zijn zwarte jas


kerima ellouise ©

wolken, op God gevest
strekken naar de hemel
en weven een zachte sluier

rond het tere, grijze blad
dat door licht omringd
zich nog verdiept
in de wijsheid
van zijn aardse zijn

net zoals leven en dood
kruisen poorten
zijn trage wereld

waarin hij dromen bouwt
rond vermoeide schaduwen
van zijn jeugd

maar waarin hij ook
woorden bewaart
die in slaap geschreid
zijn rijke zielsmuziek dragen

zacht kijkt hij door de duisternis heen
en omvat het licht
met trillende, dankbare handen

ik voel me zacht verheven
want om zijn mond zweeft
een glimlach naar me toe


Opgedragen aan Dhr. W.T.



kerima ellouise ©

bron foto :http://www.rubybutterfly.com/catalog/
images/feather_lightpurple.jpg

laat mij in je slapen
vannacht
waar ik in je adem rust

en me geef

waar ik geen antwoord weeg
op witte muren of letters
verzameld in de lucht

wil je in me wonen
morgen
waar je innige stilte spreekt

met geen enkel onbeduidend woord
of zinnen over Liefde
zelfs niet over een zuivere dood

mag ik zijn
vederlicht
voltooien wat nooit werd voltooid

in de ruimte van je cirkelende buik


kerima ellouise ©

in het huis der gekken wordt

de waarheid van het bestaan bevestigd

kerima ellouise
 
picture by
© Roberto

koud spillebeenden voeten
over de striemen
van gezwollen tepels naar
de kille handen waarin
ik heb gewoond

met een handgebaar
en enkel ogen
schopten schoenen
naar zeepbellen;
leeg geblazen
op ongehoorde windvlagen

woorden werden gescalpeerd
en tranen beschilderd
met oorlogskleuren
die in langgerekte jaren
het knikken deden beven

in dunne lijnen en met
stijve armen splijt ik
de navel tussen tepel
en handen en haal nog
één keer diep adem

in het kind


kerima ellouise ©

laat mij verblijven
enkel en alleen
op de zachte toppen
van je vingers
laat me niet stijgen
noch dalen
in dromen licht van toon

ik wil ontwaken
in de rust van je morgen
in mooie woorden zonder schroom

laat mij
je handen vullen
met alles wat vleugels heeft
in lage en hoge wolken
waar vertrouwen wordt gestreeld

ik wil verlangen
daar en alleen daar
waar rozennevel
sterren strooit
in de kuiltjes van
je kruidige wangen


kerima ellouise ©

jij pakt mijn hand
loopt langs de vrouw
en op het dorpsplein
luister ik naar iedere stap
van mij naar jou

je draait je om
laat ogen kleden
en onder oude bomen
staar je naar het meisje
met een kortgerokt verleden

niets beweegt
geen droom, geen beelden
en als ik omkijk
van mij tot jou
verzamel ik de vrouw

in het heden



kerima ellouise ©

Vertolk me







ik sterf aan je
wanneer je me voor het laatst
door korenvelden draagt

langs verlangen van oneindigheid
waar iets van achter blijft
in het werkelijke land

je praat met me
doordringt mijn lichaam
en in zoveel om lief te hebben

vertaal jij voor mij de ochtendstilte
waardoor ik geruisloos als een vlinder
ben meegegaan

ik sterf aan je
maar in je adem
leef ik voort

een nooit vergeten vlinder


kerima ellouise ©

rond weergekeerde hielen
rimpelt het water
wanneer ik de rust liefkoos
van luie lentedagen
en iedere gedachte
die ik in mijn strandtas wil dragen

langs voorbij zeilende
woorden en kuierende lippen
vangen schelpen
het maanlicht
die als mijn schaduw, zo traag
dansen en draaien

ik lees vogels en bloemen
in duinzand en wolken
pluk zachtjes gefluister
en zeewier
uit je haren

laat een droom
langs de avondeinder
waaien


kerima ellouise ©

woorden vluchten
verdwijnen
een kus in de wind
zo ook mijn dag
jou
voor het laatst bemind

ik wil spreken
over liefde
maar
nee, denk ik
ik zwijg
leugens willen niets

achtergebleven
kijkt
de nacht naar buiten
doorzichtig
net aan de rand
van de dood

vertwijfeld zwaai ik
naar je lippen
woorden vallen
niet meer
rood

je schaamt je armen
om me heen
denk ik,
ja
gooi me maar
weg

ik verdwijn wel
terug
in woorden
ongezegd


kerima ellouise ©

de laatste woorden
onuitgesproken
wenken even bij het afscheid

wanneer mijn vingers
nog een streling vlechten
doorheen
de hartslag van een dag

de nacht weet niet
hoe
jij mijn ogen vangt
in zachte, stevige handen

wij
elkaar mateloos bestelen
in elke speelse, roze lach

ik wil wachten
dichten
onvertaalbaar
beroeren als een windekind

zomerstormend in je stromen
met de tintelende gloed
van mijn lentewind



kerima ellouise ©

jij hebt aan mijn leven
een dag toegevoegd
een duizelingwekkend moment
waarin ik was

licht tintelend vrij

jij droeg mijn uren
op lichte vlindervingertoppen

legde de stilte
in vleugels van vogels verzonken

ik heb een dag
van mijn leven gemeten
niet in stappen of in mijlen
maar door trillingen op mijn huid

en ik sloot mijn ogen…

licht tintelend vrij


kerima ellouise ©

bron foto : http://www.tedwolfe.com/Gallery/
ImagesForWeb

het werd donker
toen ik fluisterde
naar de goden

- bent u de dood -

ze hielden hun adem in
er gebeurde niets

mijn stem brak
en ik stamelde
tegen de Noordster

- bent u het licht -

met neerhalende zeilen
gleed zij langs de dagen
die voorbij waren gegaan

ik voerde dan een gesprek
met verleden en met heden
met vogels en met bloemen
met dichters in elk jaargetij

en zag zaadjes kiemen
in het leven en in mij


kerima ellouise ©

in het avonddwalen
wanneer de nacht
zich hees jankt door
het knarsen van de tijd

breekt mijn oog
meer dan ooit
door langzaam geweld
van woekervrees

onder het steenstof
van mijn laatste schaduw
schilfert het zwijgen
in elk stilstaand ogenblik

want meer dan toen
heb ik het doodgaan begrepen
nu de dag me ontglijdt
in ieder gebroken woord

vergeef me


kerima ellouise ©