Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn woordenalbum
Als u interesse heeft om dit bundeltje aan te schaffen, voel u vrij om me te contacteren op
kerima.ellouise@gmail.com
klik op de kleine foto om een gedicht uit deze bundel te beluisteren, voorgelezen tijdens de presentatie
-----------------
Stilte in het tegenlicht
De bundel bevat ongeveer 90 gedichten (2008)
ISBN 978-3-86703-895-9 Engelsdorfer Verlag
wil je één van mijn
schrijfselkes gebruiken, had ik graag dat je mijn naam erbij vermeldt en
ik zou het erg fijn vinden als je me dat even laat weten.
woorden
zijn er, soms onverwacht, ze geven en nemen iets van mij, ik laat ze
gaan als een zielenvlinder, zwerf even mee want nooit ben ik, alleen,
volledig
Hieronder vindt u de laatste
schrijfsels. Eerdere werkjes bevinden zich in het archief
(onder deze titels), per maand geordend.
Hoe graag zou je nu even de lente willen aanraken, het groen dat fluistert in het vijverwater van dichtersdromen over vlindervluchten, weerspiegelt in je zonnebloem
zo zachtjes terug, als wederkerende bloesems, koester je duizend beelden in één gloed weerkaatst
je legt ze teder neer in alle zomers, verlengt de geur van tijm in mei
je ademt de wind, vertraagt haar glimlach, in dichte herinneringen, zo beschermend teer
het najaar schemert in voorjaarswolken, in verre plekken, onsterfelijk en puur
waar vlinders vluchtig haar lach beroeren en kleuren scheppen in jouw verloren tuin
ze raakt de lente in jou
17-09-2005
Letterhoop
binnen in mijn hart herhaal je maar hoe kan dat
je herkent niet eens het inpakpapier en het lint dat je achteloos laat vallen
elk woord dat ons bezighield gooi jij op een letterhoop van roze strikken
een gokje misschien omdat mijn glimlach nog steeds een droom opwekt telkens ik in jou sterf
14-09-2005
branding
mezelf in het hier van gisteren, uren en dagen berichtten wie ik was
verdwenen in het schuim van een onbekend lichaam, de onmeetbare afstand schokkend geschuwd
uitgespuugd door meedogenloze wijzers weerkaatst de tijd dichtgeknoopte gaten en herhalend geroep
misschien leidt morgen me naar wie ik gisteren was
Roerloos sta je daar terwijl je leugens schetst in liefde
ik kijk toe als een breekbaar kind, verwilderd en ver van mezelf verwijderd
waar kunnen we nog heen gaan, morgen en later
mijn ziel ligt nog bij die nooit vergeten dag, de jouwe kijkt nooit meer door mijn ogen
deze dag zal vergaan en ergens tussen gisteren en vandaag heb ik jouw schetsen gestapeld
begraven in een gedicht
13-08-2005
Reeds duizendmaal
Telkens jouw hartstocht poëtische woorden blies en letters mij deden duizelen als een krachtig parfum, schilderde mijn adem de schuchtere vraag : wie ben je ?
Doorheen de schoonheid van taal en een bedeesde stilte ving ik het antwoord op, doch jouw naam verdwaalde toen onze blikken elkaar geblinddoekt raakten en ik weer wegdook in blozende witte wolkjes
Diep in mijn hart en in het midden van mijn hoofd kwam jij met geen ander overeen, gerstenat en waaiende woorden vulden mijn dankbare hart toen respect en bewondering cirkelden en gebaren groeiden in het zwijgen van mijn innerlijke wereld
laat mijn stilte jou daarom meer zeggen dan duizend woorden ooit zouden kunnen doen
06-08-2005
Surrogaat
een moeder scheurt haar lippen open, lappen huid in bloed doordrenkt
warme melk vloeit schaars en zuur, vocht dat zij voor vol aanzag
het kind drinkt gulzig magere woorden, wist het beeld van welkom hier
roze huid ruikt zacht en teer, schaduwspelend en tot last
surrogaat vult bedelflessen, onverschillig en niet gezoet
ik laat mijn ziel op een glimlach drijven, zacht bewogen door de avondwind. niemand begrijpt dit dromerig verdwalen, breekbare herinneringen verdwijnen erin
ik laat de nacht mijn adem zingen, licht geboren door de schemering, zoals iemand draalt bij t laatste licht en alle jonge stemmen samenbindt
ik laat de sterren mijn ogen schilderen, teer verborgen door verwondering. wie zal mijn streling aarzelend kleuren, verder blazen dan de schaduw binnenin
k was voor jou niet meer dan een manier van ontvluchten en ik, een kind, ik wist niet beter, wist niet dat jij in het diepste donker je vleugels zocht.
k gaf mijn glimlach aan de stilte, een stilte waarin leugens zich nestelden en jij, zwaar gewond, jij wist niet beter, wist niet dat ik geen andere ogen had om de waarheid te doorbreken.
k was voor jou niet meer dan je kind, je eigen kind, dat sprak over de dood, omdat jij, in je vlucht, mijn vleugels brak
wanneer ik zal gaan, wil ik geen tranen op je gezicht denk aan de lichte dagen die ik heb liefgehad, hou van mijn dromen ook al was ik nog zo zwak
wanneer ik heen zal gaan, wil ik geen duisternis in je ogen denk aan de fluisterende nachten die ik heb gedicht, open mijn stille woorden ook al verlang ik naar het witte licht
wanneer ik morgen heen zal gaan, wil ik geen kransen in je armen. denk aan een rode roos die ik heb ontmoet, neem afscheid van gisteren, ook al ga ik nu voorgoed
ik sla mijn dag in verlangen open een lieve, kleine vogel vliegt net voorbij de ochtend opent haar zachte dromen het zwerven verstilt ergens diep in mij
ik bevrijd mijn vleugels in gedachten woorden zingen lichtjes in mijn keel dauwdruppels kleuren de koude nachten de wind schildert warm met een penseel
ik vind mijn glimlach in de morgen een lieve, kleine vogel vliegt net voorbij de zon ruikt heerlijk zonder zorgen op zijn vleugels draagt hij de vrijheid voor mij
alleen de nacht brengt donkere ramen neemt de leugens in bezit verfraait de kamers met lege tafels de waarheid blijft onuitgewist
alleen de nacht verzamelt de schaduwen vult de hoeken met gelogen woorden verbergt de tijd tussen woedende tanden verraden hebben jouw ontrouwe handen
alleen de nacht vlucht voor de dag kropt alles op wat niet is gezegd schreeuwt de stoelen om door stikkende monden de nacht heeft het dunne touw in de schemer gevonden
Haar ogen dromen, staren langs de bomen, verwonderd om de leegte
Als twee blaadjes, hoog in de lucht, trillen ze , vermijden een zucht
Haar ogen strelen, sluiten zonder te bewegen, luisterend naar de stilte
Als twee veertjes, geruisloos in haar handen, zweven ze, breken het verlangen
Haar ogen sterven, zwijgen om het zwerven, fluisterend in een waterplas
Als twee druppels regen, zacht op haar wang, begraven ze de liefde, een eeuwigheid lang
21-04-2004
Een gevoel van eeuwigheid
Ooit beminde ik de lucht en kleurde ze hemelsblauw. Ik dook dan in de glimlach van een zachte schilderskwast en droomde dat dit stilleven de lente was.
Ooit zat ik op een bank en zong met zwaluwen mee. Ik danste dan op de vleugels van de zomer, wang tegen wang, en dacht, dit innere lied duurt een leven lang.
Ooit sierde ik de tuin en vlocht herfsttinten in mijn haar. Ik legde me dan neer op gouden neveldraden en hoorde de lieflijke klanken van de elfensnaren.
Ooit omarmde ik de winter en betoverde ze met ijskristallen. Maar ik gleed tussen de stilte van eeuwige, koude nachten en wist dat mijn laatste glimlach niet op de breekbare lente zou wachten.
ik word zo graag wakker in mijn dromen en nestel mij in de zachte schaduw van de schemering, hopende dat de duisternis mijn verlangen kan horen
gewoon wakker worden in mijn dromen, om te stoeien met lichte woorden, zodat ik aan een vreemde, koude wereld kan ontkomen
wakker worden met de letters van je naam, glimlachen naar de stilte van onze taal, het ontdekken van een diepe, onbekende tint, verwonderd zijn om het onuitgesprokene dat ons zo verbindt
laat me daarom zoeken naar de nacht, voor de eerste stralen van het ochtendgloren, want ik weet dat jij op me wacht in de zachtheid van mijn dromen
ik ween lange dagen, grijs en koud, breken mijn ogen, in wat ik liefhad, sterven mijn tranen, zinloos en leeg, drijven woorden, in gebroken vertrouwen, vluchten de schaduwen, onrustig en bang, huil ik doodse nachten, in wat ik verlangde, breekt mijn hart, stil en wit, streel ik jou, in lange uren, op een afstand van ons laatste lied
wanneer pijn en verdriet niet meer te vertalen zijn, geef me dan stenen tranen. ze zullen breken op een onbewerkte tafel en de woorden koud uitbraken.
wanneer rauwe woorden niet meer te genezen zijn, geef me dan een stenen hart. het zal kreunen op het harde hout en mijn ziel voor eeuwig vrijlaten.
wanneer mijn gierende ziel niet meer te verachten valt, geef me dan een stenen gelaat. het zal barsten op mijn gehavend graf en de dood zal uit een granieten steen ontwaken.
Ik ben als een blaadje in de wind. tuimelend door velden en bossen ga ik op zoek naar de lente maar ik blijf aan tranen gekleefd en daal neer op de wangen van een kind.
Ik ben als een vlinder. fladderend tussen bloemen en struiken ga ik op zoek naar de zomer maar ik sterf voor de dag om is en zijg neer in de haren van een kind.
Ik ben als een roos. geurend naar de zon en de aarde ga ik op zoek naar een beetje warmte maar ik breek door de striemende regen en verwelk in de handen van een kind.
Ik ben als een vlinder in de ogen van een kind, als een bloemblad van een roos sterf ik in de wenende wind.
Op stille paadjes in het groen zie ik stil, gekerfd in't hout, een zoen. Een oude boom staat daar vergeten, tedere woorden, zo versleten. Een oude bank, Ik zet mij neer, mijn gedachten wiegen heen en weer. Een glimlach van weleer.
