hoe kan ik je uitleggen
zelfs met ogen van vertrouwen
welke vorm ik geef aan mijn
onvatbare wolken

ik wil ze letter
na letter neerleggen
in een speelse lijn voor je tekenen
zelfs de kleuren verzamelen waarin
ze verbonden kunnen dansen

ik schrijf en schrijf
de vlinders op mijn huid
streel wind in zomerzinnen
dicht vergeten rozen dichter in mij

hoe kan ik je zeggen
dat mijn hart
gewoon wil liefhebben
op één klein wolkje
vleugelvrij

jouw lucht geeft ruimte,
ademt het blauwe in een
zielsgebonden - blik

reeds in het koude bed
versteende mijn naam
die jij schaafde tot
bloedens toe

opgestroopte mouwen
persten de haat
in jouw handen,
toen ik je onschuldig
herkende als de maker
van mijn wieg

om het gemis toe
te dekken stotterde
jij enkele letters,
middernacht was al
lang voorbij

sinds die dag groei
ik in stilte,
jij sprak een taal
die maar niet went

de herinnering
spreekt in vele tranen

want ik draag geen
andere naam dan
die jij mij gaf

ik schreeuw naar de zomer
wil bloemblaadjes rapen
jouw wang doen rusten
in mijn hand

onder de maan leg ik een spiegel
wil sterren voor je raken
maar de hemel valt in stukken
wanneer een rimpel beweegt

mijn vingers scheuren
langzaam de rand
van de lente, rozen
zijn nog onooglijk klein

ik sleep het zomerlicht
tot in mijn buik, streel
daar je lach, liefkoos
je handen, heel
voorzichtig, dagenlang

wacht ademloos
woordeloos

tot jij fluistert

ik heb je lief

Hoog
kijk omhoog
naar mijn lange
ademstroom

ik til nevels op
uit alle kieren

laat bloemen
achter op blanco
blaadjes

vouw vlinders
tot een glimlach
in ontwakend zomerblauw

ach
kijk maar
niet omhoog
het is enkel de wind
in mijn toekomstdroom

achter alle broze woorden
herken je letters van jezelf
je draagt de stilte moeizaam
in iedere zin bewaard

jouw handen zijn zo moe
beschrijven elk gemis
berusten zinloos zwevend
in kilte van betekenis

de stilte draagt het lijden
voegt zich bij de tijd
schaduw breekt jouw glimlach
verminkt doorheen de strijd

och wacht niet tevergeefs
woel niet in lege dromen
steeds smaller wordt het pad
door zilte monologen

geef meervoud aan je weg
ja, geraak eraan gewend
in het licht op nieuwe wegen
daar ligt nu jouw accent

in mijn stilte
vind ik geen woorden
die je kan lezen
noch kan spreken

zelfs fluister
is niet te horen
beeldt enkel uit
tweevoudig jou

in mijn ogen
gebaar jij de warmte
die je doet zinnen
en ook doet weten

zelfs mijn lach
is niet te breken
licht steeds op
eenvoudig jou

in een woestijn gedreven
vernedert de hitte
mijn beroofde zinnen

onder de voeten
miljoenen tranen
uitgeperst, opgedroogd
oneindig in een witte vlakte

de wind giert cirkels
rond de stank
knaagt levenloos
de vingers van m'n geraamte

mijn dorst wankelt
ik begraaf het speeksel
van ijskoude woorden

het zand wordt zwaar
snikt in mijn karkas
uitgemergeld rollen
ogen naar een
korrelige bloedpas

de wind aast
hoort mijn ijle kreten
en strijkt neer in
het gezicht van de dood…

nog heel even beweeg ik mijn hoofd

spreek mij van
een innere taal,
een wereld waar
twijfels woekeren
net als woorden
nooit verstaan

zwijg mij in
een uiterst praten,
een werkelijkheid
waar schijn beweegt
net als het frêle,
doorzichtige verlaten

begrijp mij achter
een wonderlijke stilte
er is minder dan
een wereld, meer
dan jou en mij

onbegrepen
het verlangen voorbij

slordigheid
valt niet op te rapen,
je bent gestruikeld
op je tocht naar
gulzigheid,
niet buiten maar
in en door jezelf

je rangschikt me
als dertien
in een dozijn,
ooit uitverkoren
op je uitgelezen weg

nog even raap ik
je woorden op,
je hoeft zelfs
niet te zeggen
dat je me mist

ik lees de leugens
wel op het blanco blad

slordig onbeschreven

                                                                 blauwe regen 


                                                                 gekleurde tranen,
                                                                 gevormd in bloementrossen,
                                                                 snakken naar de zon



                                                               
                                                               
                                                                bron foto :
                                                                www.abbayedupalais.com

                                                                         


                                                                


                                      

                                      Skelet

                                         
                                       woorden snijden in
                                       menselijke waardigheid
                                       gevild tot het bot

                                      


kerima ellouise ©