maak mij niet wakker
als de dood me beschildert
met verstrooide kleuren
in een vertrouwd seizoen

neem me niet mee
als een late roos
nog bloeien wil
vredig in het herfstgroen

beroof me niet
van mijn stenen schaduw
als bladeren vallen
verdoofd door de wind

laat me rusten
in mijn laatste traan
die de droeve stilte
in leven en in dood bemint


kerima ellouise ©

ik raak de jaren aan
van gisteren en vandaag
wanneer de dagen mijn
ziel en botten hebben gefnuikt

voor mijn ogen trekt
de leegte voorbij
wanneer het verleden
me nog steeds misbruikt

koud wordt mijn lichaam
in deze enkele seconden
wanneer ik vertwijfeld
in deze schemerzone duik

angst vreet aan mijn ribben
tot de nacht slechts een skelet wordt
en de gieren zich te goed doen
in mijn scheurende buik


kerima ellouise ©

van het wachten zo moe
dringt het sterven door
in mijn smalle handen,
waar een witte kaars
mijn zuurstof doet opbranden

zonder te weten wat ik doe
grijp ik naar mijn adem
in mijn laatste zwerven,
waar ik een tere traan op
mijn wangen zal kerven

in mijn onleesbare geest
beweegt nog een verloren woord

mager worden mijn vingers
wanneer ik de stilte verlies
en wat ooit ontnomen is
wordt verstoord


kerima ellouise ©

op mijn schouder hangt
een zware schaduw

neergezonken in de biechtstoel
van mijn oor fluistert
het bloeddruppels,
bedelend om gehoor

zwarte woorden worden
doorweekt in rood,
een paars gordijn verzacht
de stromende dood

geprevelde tranen knielen
gevonnist op mijn mond,
rozenbladeren bedekken
mijn adem op de grond

bedelend schuift mijn schaduw
in mijn ogen achteruit,
lichtloos bewierook ik
mijn dovende huid


kerima ellouise ©

wanneer pijn en verdriet
niet meer te vertalen zijn,
geef me dan stenen tranen.
ze zullen breken op
een onbewerkte tafel en
de woorden koud uitbraken.

wanneer rauwe woorden
niet meer te genezen zijn,
geef me dan een stenen hart.
het zal kreunen op
het harde hout en
mijn ziel voor eeuwig vrijlaten.

wanneer mijn gierende ziel
niet meer te verachten valt,
geef me dan een stenen gelaat.
het zal barsten op
mijn gehavend graf en
de dood zal uit
een granieten steen ontwaken.


kerima ellouise ©

wanneer de witte maan
mij haast strelend omarmt
met een vleugje stilte
in een verzonnen droom,
dan zoek ik jouw naam

wanneer de diepe geur van
de nacht mijn heimwee omhelst
met een warme dans
in kleine druppels,
dan roep ik jouw naam

wanneer de slapende sterren
mij fluisterend dragen
met magisch licht
in mijn zacht huilende ogen,
dan ben jij het antwoord
in mijn verhaal


kerima ellousie ©

Ik ben als een blaadje in de wind.
tuimelend door velden en bossen
ga ik op zoek naar de lente
maar ik blijf aan tranen gekleefd
en daal neer op de wangen van een kind.

Ik ben als een vlinder.
fladderend tussen bloemen en struiken
ga ik op zoek naar de zomer
maar ik sterf voor de dag om is
en zijg neer in de haren van een kind.

Ik ben als een roos.
geurend naar de zon en de aarde
ga ik op zoek naar een beetje warmte
maar ik breek door de striemende regen
en verwelk in de handen van een kind.

Ik ben als een vlinder
in de ogen van een kind,
als een bloemblad van een roos
sterf ik in de wenende wind.


kerima ellouise ©

vrij spel


vlinders spelen vrij
in openluchttheater
een kleurig schouwspel



                  Overspel

in mijn hand een heel klein roosje
groeiend uit een tedere wens,
reikend naar de toppen van de bomen
verlang ik naar jou, als mens

ik bewonder een bos van regenbogen,
droom van een ademend woud
waar stilte zingt in elk gerucht en
dauwdruppels fluisteren in de morgenlucht

één ontwakende, verborgen dag,
in mijn hand een heel klein roosje,
een wens in een heel klein bloemendoosje


kerima ellouise ©

De innerlijke rust
die uit me vloeit
sterft in een ander
Ze vloeit naar een
ander lichaam,
een andere geest

Ik wil weten
hoe lang mijn ziel en mijn geest
zich zullen vereeuwigen

Kom en sluit je dampkring
rondom mij,
beziel mij met
jouw stromen,
maar geef mij die
stenen rust terug


kerima ellouise ©


10-04-1978

Op stille paadjes
in het groen
zie ik stil,
gekerfd in't hout,
een zoen.
Een oude boom
staat daar vergeten,
tedere woorden,
zo versleten.
Een oude bank,
Ik zet mij neer,
mijn gedachten wiegen heen en weer.
Een glimlach van weleer.


kerima ellouise ©

een oud huis vol
vergeeld papier
geschreven herinnering
grijze kamers
pijnlijk gefluister
lege kasten
stil geween
een oud huis vol
harde woorden
een gestolen jeugd
boeken worden steeds herbeleefd
Is dit nou later ?


kerima ellouise ©