ik draag
dit gedicht
in stilte

als woning ongeschikt

door scheefgroei
leunen woorden
tegen de tafel
waaraan ik bid

geef mij stenen lippen
of breek het spiegelglas

de dood kan geen daken vlechten
met gebroken zwaluwveren


kerima ellouise ©

bron foto : http://weesblij.punt.nl/upload/wolkje.jpeg


 

een beetje hoger

meer dan wat je vroeg
wil ik zijn. vandaag
in een beweging
naar morgen

adem je Mahler of
ik bij je was. gisteren
een beetje gek

wist ik het weten
minder. wil ik van
je weten

het antwoord in
een wolkje. dichter
naar je toe

zag je me wenen
in een druppel. meer
dan wat je vroeg

gisteren. wil ik zijn
vandaag

een beetje lief
eigen wijs
van jou


kerima ellouise ©

toen ik zei, ik heb je lief

steeds dieper
beweegt de tijd
het gedicht in mij

verder reikend
dan het hobbelige spoor
op mijn hand

ik bekleed
witte vlakken
met eindeloos geduld

terwijl het licht
de trouwe minnaar
in naamloze ogen vangt

mijn stem raakt de nacht
sneeuwt sterren uit hun lange baan

toch
laat ik hem vreemd
in mijn adem bewegen

en wanneer de lucht
donker vertrekt naar een gebed
zonder einde

vertel ik god over dit gedicht


kerima ellouise ©

vingers op glas

ik heb een raam zonder sterren
of zonder enige waarde
van jou tot mij

en woorden, woorden
om te vertellen
dat wat ik ben
niet meer is

tussen steen en wolken
vond je mijn naam om m’n ziel
te overtuigen

de vorm van
een open zicht

en diep zo diep
breken vingers
de zomer alvorens
die in mij kon dringen

en leeg zo leeg
wieg ik mijn niet-zijn
opnieuw


kerima ellouise ©

vol is de maan

de maan is weer
weggegaan nu
jij de stilte leeg
naast het janken
van de hond legt

ik draag het gehuil
uit armoede
omdat mijn handen
en ogen moe zijn
en ik geen andere
slaap kan vinden voor
deze besmette dood

doortrokken in de grond
zinkt het braaksel
naar zilte nachten

zelfs de hond ligt
aan mijn voeten
overdag


kerima ellouise ©

 

tussen diepte en dauw

spreek zachte woorden, liefje
in het onbeslapen bed
van heimwee

laat mijn handen strelen
naar alle zijden
van je taal

in een wervelstroom
tussen dromen en ontwaken

dek me toe, mijn liefje
met de warme zucht
van je zwijgen

mijn lichaam heeft jouw lichaam lief
doorheen de diepte van het linnen

adem mij, je liefde

ik wil samen met jou stijgen
naar het dauw
op onze lippen

door het volle maanlicht heen
ongetemd verlangen
tussen roze dijen


kerima ellouise ©

koude tenen

je stilt dagen van winter
en geeft me onwennige
kinderogen

bindt bitterheid
aan alle lege uren
nu dood sneeuwt
op koude voeten

de meisjesjurken, de lippen
gedragen, ongelezen
bij iedere gebroken vinger

en nu het donkere huis
de verte meet
zie ik door muren heen
de oude stenen in
mijn te kleine bouwdoos

jij kust me
maar maakt het kind niet meer in mij


kerima ellouise ©

het einde van de dag

ik treed uit je ogen
en ga wat dichter
naar de verte

elke stap opent
de einder waar
schreeuwende vogels
beuken tegen de branding
van barstend zelfbedrog

wanneer dagen korten
en zich losrukken
van wat ooit vleugels waren

over een vlakke zee
van meisjesjaren
die ik meedroeg
op mijn heupen
voor jij in mijn tepels beet
en het naïeve land bezeilde

ik treed uit je ogen
en verlaat het gesloten strand

eb slaat tegen rotsen


kerima ellouise ©




bron foto : http://www.kitchencontraptions.com/images/Beach%20on%20West%20Coast%20in%20Portland.jpg

mijn vriend

voorbij
de deur
toen de ochtend kwam
de geur van dood in het gras

ik zat naast jou en
mijn eigen leven in zachte
kleuren en witte vlokken

je zou niet terugkeren
toch niet naar mij, slechts
diepe stilte in het afscheid

ik heb je gestreeld
in het druppelend daglicht
en in al die jaren, langzaam oud

ga nu, mijn vriend
naar het onbekende

mijn tranen
op je zachte lijf



kerima ellouise ©

 
bron foto : http://www.gardenvision.net/funpics/rain.bmp

 

nog even

langzaam sterf ik
in een huis
dat wacht
regen in de ramen

ik poets de laatste dag
hang wolken aan de nacht
koud, steeds bleker
de lippen achter glas

ik praat nog over stenen
en leg ze op mijn huid
alsof de stilte slaapt
in een verre dag na deze

het is de hoogste tijd
het
regent
op mijn mond

buiten
valt
het raam


kerima ellouise ©

 

je stille glimlach
in de straten
tussen gevels

steeds kleiner
loopt de nacht mee
in lijnen
grijs of zwart

de huizen ademen
de ochtend in
minnaars
de zijden kousen

nog glanzend
tussen hoofd en buik
de wil tot meer

of ik van je houd
vraag je
en ik glimlach
wanneer de lichten uitgaan
in een stad die groter wordt

je gooit sterren als ontbijt


kerima ellouise ©

 

je was zoet, een roos
met dunne, sierlijke
hals

met onschuldige
tepels
en een verboden
handgebaar

in het verhaal van een stad
vol levende
dode bloemen

je was te jong
maar
jaren ver vooruit

voor het oude stof
van verleden geboorte

jouw raam opende
geen erbarmen

maar beet de
verminking
te rood belicht

in jaren vol haat
ingeademd
gezicht

er was geen wind
nergens wind

enkel zwavelzuur
en één dollar




kerima ellouise ©

 

voor een keer opende
ik mijn ogen en
liet mijn graf begroeien
met een teder lijf

lippen drukten zich
op mijn open mond en
enkel jouw stem deelde
de stervende vogels in mij

uren zochten alleen
nog maar jou en
alles dat ik in mezelf
had verlaten

ik wachtte op je woord
maar iets werd terug
niets; ik werd weer
zoals voorheen

engelen fluisteren nu
vleugels op mijn rug
en ik schuif de lus
terug om mijn nek


in vergane as
schrijf ik woorden
alsof ik niets ben geweest


kerima ellouise ©

in de ziel verzwegen
zo droom ik mijn dromen
als verloren regen
op een afgebroken twijg

waar jij nooit zal komen
of zeggen wat ik moet doen
in het stille ongestoorde
van mijn ware wezen

de eenzaamheid vermoeit
maar laat me klein en gebogen
groeien aan de schaduwzijde
van het toegetreden groen


kerima ellouise ©

 

je handen
spelen een schaduw
boven duinen

en ik zie slechts
woorden boven wolken

zacht en dichtbij
laat de wind ze liggen
in dat ene uur van stilte

wanneer je zand strooit
over dode vissen en de maan
doorheen de avondbranding

hoe koud de nacht is
in mijn buik

een mond in overvloed
maar ik hoor vogels wenen


kerima ellouise ©

 

onverwacht in mij
vond ik jou
en luchten vol licht

ik wil de dag achterna
dichtbij de kust
zomaar wat dromen
over geluk

het wordt later
ver van de stad
en op het strand
vegen witte wolken
de stilte bij elkaar

golven groeten
ook een kind
met een zoen
in haar wijde haar

net op dat moment
verdwijnt het zicht
en ik besef
dat ik in het ijle
een droom heb gedicht


kerima ellouise ©

 

ik weet
ik word morgen wakker
met diepe kleuren

als zonlicht of sterren
pasgeboren
nog nooit zo dichtbij

maar naaktheid
weegt zwaar
zwaarder

dan wolken vol winter
of het zoeken naar
het andere

het is geweest
maanlicht wit
in een lied
vol onstilbaarheid

het liefst praat
ik met jou
elk woord
in één nacht

ja, morgen
nog nooit zo veraf


kerima ellouise ©

 

 

wind snoeit dode stammen
over mythische velden
waar druppels bloed
van schimmige helden
in het ijzige morgenrood kappen

de doodstrijd breekt los;
scherp geslepen zwaarden
zijgen in de geur
van warme huid als
uit honderden monden
kreten verbranden

tegen de verbasterde lucht
herhaalt het kletteren
het duivels vuur boven
bange ogen

rompen zakken
in een bidgebaar;
uit de moederbuik
blaast de ochtend
nog een laatste adem
over hun ziel

en vroeg in de winter
wordt het stil


kerima ellouise ©

 

nu mijn adem zo sterk
de jouwe wordt
moet ik
wat uit mij geboren is
verlaten

nog eenmaal
zal ik slapen in de duinen

en de nacht
laten kijken
naar de golvende dansers
op een wolkenrij

uit mijn ogen
zal ruimte fluisteren
naar de zeewind
waarin jij bent gekomen

nu mijn stem moet zwijgen
zal ik nog eenmaal slapen
in de onverwisselbare duinen


kerima ellouise ©