photographer : Frits Elders ©

ik laat de lente
in mijn handen spelen
wanneer ik een gedicht
op het linnenwater teken

over vlinders die gaan slapen
onder de verlegen schaduw
van onbedwingbare woorden
die ik zachtjes als nevels
uit mijn ogen laat stromen

naar de duizend stappen
die ik dans met jou
op een lichtsluier
van je lach

eindeloos mag ik zijn

in de dauwdromen
van jouw dag


kerima ellouise ©

Photographer: Ian Britton

dagen korten
in het nachttij
van een dromendichter

sterven in de duinen
van het eigenzinnig hart

woorden staren
wangenbleek
naar het ongekende afscheid

waar ik de zilte vloed
in mijn zakdoek druk

zilverwit
sterven vleugels
door de stilte van een open zee

op vreemde vogels

schrijf ik blauw wat eenzaamheid is


kerima ellouise ©

in stof en zand
wind en wolken
heb ik jouw naam gezocht

ik heb gevloekt getierd
gehuild gebeden
gezwegen

en ik ging verder, keek
in de eerste tweede derde
persoon, zocht
zelfs in meervoud

maar elk woord
bond me vast
aan mijn honger

ik kuste lippen
bomen bloemen
de stroom van een rivier

verleden en heden

en hoorde de toekomst
jouw naam fluisteren

- morgen -

maar morgen kwam te laat


kerima ellouise ©

we lachten
blauwe wangenwolkjes
dicht bij de zee

vielen in armen
van zandgegolfde duinen
langs groetende halmen
en de wind om ons heen

we bekleedden de liefde
met zonzomerse zoenen
onwetend van de woorden
die het tij heel zachtjes schreef

met een mondvol sterren
bewoog jij je schaduw
toen ik langs de stilte
van dromen gleed

nu breng ik me buiten mezelf
en drijf zinloos met wolken mee


kerima ellouise ©

 

vreemde droefheid
bouwt muren
rond woorden
en steeds vaker
ben ik de schaduw
van iedere dag

onder bomen
en wolken
dicht gewaaid

krom ik mijn handen
rond het eenzame lied

over druppeldiepe
stenen en
rauwe monden

schuurt het zand
de hese zinnen

van vogels die
ik niet herken maar
stroomafwaarts huilen

achter de schaduw
van mijn stilte

bouwen muren
de ruimte
voor einde – woorden


kerima ellouise ©

zonder ophouden ga ik
elders wenen
dan in transparante luchten
die ik met open ogen
hellend verlies door de
gedoofde woorden van morgen

rusteloos en zonder einde
onder het drukkende puin
van gisteren
ga ik graven in elk geluid
dat de dood wekt
door drijvende kiezels
die ik radeloos gooi
naar alle tranen van
mijn vlakke eenzaamheid

op bevroren vogelvleugels
schrijf ik een afscheidsbrief


kerima ellouise ©

jij schrijft me
door het raam
een stil leven
van vage vlekken
aan elkaar geketend

waar ik als dichter
sterf buiten het zicht
van lege bomen
en uitgestorven vuur

vreemd lachend
hoor ik spotvogels
schateren met
afgerukte bladeren en
mijn grijsomrande huid

want alles wat
ik onderweg schreef
was de adem
van warmlicht verlangen

van dromen die naar morgen keken


kerima ellouise ©

ik woon niet in armen
noch in een gedicht
een beslapen ruimte
in woorden
mond aan mond

niet in een landschap
van zon en wolken
geledigde letters
in gloeiende wind

ik kan ook nog
minder wensen
een zwijgende morgen

- achter ramen begoten -

zin zonder zin
in het sterfhuis
van dit leven

long naar long


kerima ellouise ©

 

ik wankel naar de kant
waar een schaduw
mijn angst aanschouwt

langs huizen en bomen
langs het parkje in
mijn kinderdromen

waar ik een eerste kus
achterliet, ergens tussen
het kastanjebruin van
bijtjes en wat bloemen en
onvolwassen zomerogen

ik vond er de geur
van kersenrode beloftes en
slungelende lippenliefde
onder de krullende randen
van katoenen bloesjes en
blozende sterrenbeelden

van het licht en de liedjes
waarmee ik zwaaide naar
bruggen over water
en zo het rusteloze naar
ontgroeiende onschuld
kon verjagen

nu luister ik stil naar
wankelende nachten
en laat een zachte tenor
de schaduw opbergen

... con te partiro ...

kerima ellouise ©

vraag me niet
wat ik het mooiste aan je vind
ik zou je het antwoord
schuldig blijven

want jij
vind ik
het mooiste
aan jou

vraag me niet
of ik je woorden
kan toedichten

want ik
zou in de hoogste hoogten
moeten schrijven

vraag me of ik je liefheb
en ik antwoord

ja


kerima ellouise ©

 

weet jij wat liefde is
vroeg ik
toen het zicht verbreedde
in de straten van de stille stad

jij knikte
wriemelde aan mijn oren
en vroeg of je mocht
ontwaken in het licht van mijn ogen

je nam me voorzichtig bij de hand
leidde me door de eeuwige woorden
van Jan Hanlo en Andreus
en zei :
zo meen ik dat ook liefde is

ik las en las
rook aan rozen en aan lelies
liep langs bomen in de wind

en terwijl jij me bedekte
met tedere poëzie
heb ik je antwoord
schuchter bemind


kerima ellouise ©

de avond liep binnen
met waterige ogen
en schrobde het maanlicht
van mijn zilver bespatte huid

met zorg had ik
sterrenzaad gestrooid
tussen land en hemel
ver van de plaats
waar uren verdwijnen
en de dood zich in mijn
lichaam sleept

boven de horizon
en het slapende zuiden
kromde het licht
met ingehouden adem
toen jij stenen gooide
met groot geluid

ik keek op
de wolken zwegen
verloren de dag in

het regende sterren
op mijn gelaat


kerima ellouise ©

 

heen en weer
aan mijn raam voorbij
voorover gebogen
armen op de rug

misschien morgen, mompelt hij
met een oude hand
en versmalt langzaam de stilte
wanneer hij me te vroeg
verontschuldigend aankijkt

hij klimt weer verder
daalt op en af
breekt de wijzers
van een vermoeide dag

misschien morgen, mompelt hij
en steekt de tijd
terug onder zijn zwarte jas


kerima ellouise ©

wolken, op God gevest
strekken naar de hemel
en weven een zachte sluier

rond het tere, grijze blad
dat door licht omringd
zich nog verdiept
in de wijsheid
van zijn aardse zijn

net zoals leven en dood
kruisen poorten
zijn trage wereld

waarin hij dromen bouwt
rond vermoeide schaduwen
van zijn jeugd

maar waarin hij ook
woorden bewaart
die in slaap geschreid
zijn rijke zielsmuziek dragen

zacht kijkt hij door de duisternis heen
en omvat het licht
met trillende, dankbare handen

ik voel me zacht verheven
want om zijn mond zweeft
een glimlach naar me toe


Opgedragen aan Dhr. W.T.



kerima ellouise ©

laat mij in je slapen
vannacht
waar ik in je adem rust

en me geef

waar ik geen antwoord weeg
op witte muren of letters
verzameld in de lucht

wil je in me wonen
morgen
waar je innige stilte spreekt

met geen enkel onbeduidend woord
of zinnen over Liefde
zelfs niet over een zuivere dood

mag ik zijn
vederlicht
voltooien wat nooit werd voltooid

in de ruimte van je cirkelende buik


kerima ellouise ©

in het huis der gekken wordt

de waarheid van het bestaan bevestigd

kerima ellouise

koud spillebeenden voeten
over de striemen
van gezwollen tepels naar
de kille handen waarin
ik heb gewoond

met een handgebaar
en enkel ogen
schopten schoenen
naar zeepbellen;
leeg geblazen
op ongehoorde windvlagen

woorden werden gescalpeerd
en tranen beschilderd
met oorlogskleuren
die in langgerekte jaren
het knikken deden beven

in dunne lijnen en met
stijve armen splijt ik
de navel tussen tepel
en handen en haal nog
één keer diep adem

in het kind


kerima ellouise ©

laat mij verblijven
enkel en alleen
op de zachte toppen
van je vingers
laat me niet stijgen
noch dalen
in dromen licht van toon

ik wil ontwaken
in de rust van je morgen
in mooie woorden zonder schroom

laat mij
je handen vullen
met alles wat vleugels heeft
in lage en hoge wolken
waar vertrouwen wordt gestreeld

ik wil verlangen
daar en alleen daar
waar rozennevel
sterren strooit
in de kuiltjes van
je kruidige wangen


kerima ellouise ©

jij pakt mijn hand
loopt langs de vrouw
en op het dorpsplein
luister ik naar iedere stap
van mij naar jou

je draait je om
laat ogen kleden
en onder oude bomen
staar je naar het meisje
met een kortgerokt verleden

niets beweegt
geen droom, geen beelden
en als ik omkijk
van mij tot jou
verzamel ik de vrouw

in het heden



kerima ellouise ©

Vertolk me







ik sterf aan je
wanneer je me voor het laatst
door korenvelden draagt

langs verlangen van oneindigheid
waar iets van achter blijft
in het werkelijke land

je praat met me
doordringt mijn lichaam
en in zoveel om lief te hebben

vertaal jij voor mij de ochtendstilte
waardoor ik geruisloos als een vlinder
ben meegegaan

ik sterf aan je
maar in je adem
leef ik voort

een nooit vergeten vlinder


kerima ellouise ©

rond weergekeerde hielen
rimpelt het water
wanneer ik de rust liefkoos
van luie lentedagen
en iedere gedachte
die ik in mijn strandtas wil dragen

langs voorbij zeilende
woorden en kuierende lippen
vangen schelpen
het maanlicht
die als mijn schaduw, zo traag
dansen en draaien

ik lees vogels en bloemen
in duinzand en wolken
pluk zachtjes gefluister
en zeewier
uit je haren

laat een droom
langs de avondeinder
waaien


kerima ellouise ©

woorden vluchten
verdwijnen
een kus in de wind
zo ook mijn dag
jou
voor het laatst bemind

ik wil spreken
over liefde
maar
nee, denk ik
ik zwijg
leugens willen niets

achtergebleven
kijkt
de nacht naar buiten
doorzichtig
net aan de rand
van de dood

vertwijfeld zwaai ik
naar je lippen
woorden vallen
niet meer
rood

je schaamt je armen
om me heen
denk ik,
ja
gooi me maar
weg

ik verdwijn wel
terug
in woorden
ongezegd


kerima ellouise ©

de laatste woorden
onuitgesproken
wenken even bij het afscheid

wanneer mijn vingers
nog een streling vlechten
doorheen
de hartslag van een dag

de nacht weet niet
hoe
jij mijn ogen vangt
in zachte, stevige handen

wij
elkaar mateloos bestelen
in elke speelse, roze lach

ik wil wachten
dichten
onvertaalbaar
beroeren als een windekind

zomerstormend in je stromen
met de tintelende gloed
van mijn lentewind



kerima ellouise ©

jij hebt aan mijn leven
een dag toegevoegd
een duizelingwekkend moment
waarin ik was

licht tintelend vrij

jij droeg mijn uren
op lichte vlindervingertoppen

legde de stilte
in vleugels van vogels verzonken

ik heb een dag
van mijn leven gemeten
niet in stappen of in mijlen
maar door trillingen op mijn huid

en ik sloot mijn ogen…

licht tintelend vrij


kerima ellouise ©

bron foto : http://www.tedwolfe.com/Gallery/
ImagesForWeb

het werd donker
toen ik fluisterde
naar de goden

- bent u de dood -

ze hielden hun adem in
er gebeurde niets

mijn stem brak
en ik stamelde
tegen de Noordster

- bent u het licht -

met neerhalende zeilen
gleed zij langs de dagen
die voorbij waren gegaan

ik voerde dan een gesprek
met verleden en met heden
met vogels en met bloemen
met dichters in elk jaargetij

en zag zaadjes kiemen
in het leven en in mij


kerima ellouise ©

in het avonddwalen
wanneer de nacht
zich hees jankt door
het knarsen van de tijd

breekt mijn oog
meer dan ooit
door langzaam geweld
van woekervrees

onder het steenstof
van mijn laatste schaduw
schilfert het zwijgen
in elk stilstaand ogenblik

want meer dan toen
heb ik het doodgaan begrepen
nu de dag me ontglijdt
in ieder gebroken woord

vergeef me


kerima ellouise ©

langgerekt baant
een schaduw
het pad voor me uit

de stilte holt gretig
mijn voeten voorbij
laat sporen achter
waarin ik verdwijn

net voor het sterven
en voor de dag
kruipt de nacht
uit mijn magere mond

ik verlies het
onvoldragen zicht
om ademloos te
mogen leven

en om mezelf
aan de dood te geven

kerima ellouise ©

heel stil omhelst de zon het betreden pad
wanneer de dichter woorden laat vervagen
in ondergrondse, nachtelijke lagen
die nog schemeren doorheen zijn zielensmart

hij schikt het zwijgen in ’t bleke ochtendlicht
onder de grimmige wolken op de ruit
verzamelt zinnen voor zijn stervende bruid
wanneer zij het uur volgt zonder morgenzicht

en in die stilte van lijdzame dromen
heeft hij zijn liefhebben nooit verzwegen
als was hij uit haar tere schoot geboren

niet meer in staat om het einde te keren
opent de nacht nog één keer haar ogen
en begint het web rond de dood te weven


kerima ellouise ©

laat me sterven
in de naaktheid van je hand
waar ik stil verlangen adem

naar het zachte
schreien van de dood

laat me gaan
in de hartstocht van je huid
waar ik het zwijgen achterlaat

onder versteende longen
voorbij het verre avondrood

maar ontzeg me niet
de liefde, mijn liefde

laat ze bestaan
in geschreven morgenlicht
wanneer ik jou nader

in een verbonden droom

kerima ellouise ©

bron foto : http://home.planet.nl/~tloosbro
/index_bestanden/content_bestanden/manen.jpg

ik dicht jou
alle manen
van de melkweg toe
mijn hart lokt
sterren naar boven

nu ik me herinner
waar ik jou voor het eerst
heb aangeraakt

waar ik zei
ik zie je graag

jij dicht me
alle woorden
van poëten toe
in diepe zuchten
van dromerij

nu jij me draagt
op het lichte tij
van heden en verleden

waar jij zegt

ik zie je
ziel
graag


kerima ellouise ©

jij loog mijn leven
tot een machteloos schreeuwen
en ik tastte naar het kind
op de achtergrond

ik klom trappen omhoog
langs gespannen schaduwen
zocht de waarheid
in een open mond

in ogen zonder zonde
kleedde jij de nakende dag
jij sprak niet over morgen
een belofte dicht bij de dood

jij voedde me gebogen
liet geen geloven over
en in te vroege nachten
heb ik morgen nooit gedroomd

kerima ellouise ©

 

Dans met me





je bloesemt je ogen
heel even open
wanneer de lente
zich in je slaap beroert

met een wolkjeszucht
van onvoltooid verlangen
kom ik tot jou
en denk aan morgen

want waar, mijn lief
ga ik nog dromen vinden
die mij als symfonieën tillen
naar het zomerlicht

blijf nog even liggen
en stil mijn pijn
want waar
mijn lief
kan ik nog dwalen
dan in jouw uitnodigende bloementuin

kerima ellouise ©

 

ik draag nevel op vleugels
zo vlieg ik door je heen
kleur het heden in
tot aan de horizon met
het blauw dat jij creëert

op de breuklijn van mijn ogen
wis jij het verleden
en met sterrengefluister
spiegel je mijn wimpers
naar het open zuiden

waar het spelen met wolken
en kralen in de wind
mijn gesloten lippen verbazen
om het kind dat niet
werd bemind

ik geef je mijn stilte
in verwarrende zinnen
schrijf licht op toekomst
heel diep van binnen

zo vlieg ik door je heen
zo zacht en teer
en leg in mijn ogen
de hemel voor je neer


kerima ellouise ©

aan de rand van
een opgedroogde vijver
golfde het beminnen als
zacht kabbelend water
om me heen

van woorden onderweg
die jij verplaatste
van je handen naar
de zachte zucht die
ik zo stil luisterend
naar me toe dichtte

jij fluisterde de zon
en zachte zoenen
in rood en wit en
zomers blauw
naar mijn slenterend
hart en schouderliefde

naar de rillingen
op mijn rug en de
pluisjes in de wind

langs de rand van
mijn ogen en het
stil schreiend bankje


kerima ellouise ©

boven de wolken
vallen sterren
en ik wens

kijk je aan
terwijl je de nacht
op mijn armen drukt

boven de wind
luistert god
en ik bid

huil tevergeefs
wanneer je het daglicht
van mijn lichaam schraapt

in je ogen
wijkt de schaamte
en ik smeek

bedek bloedrood
de verloren strijd
van schrijnend verlies

onder de maan
sterven de sterren
en ik tel …

gevangen in de ruimte


kerima ellouise ©

in het tegenlicht
vind jij mijn ruimte
en ik geef je
mosgroene vogels
zonder naam

ik heb geen oog
voor de lucht en
het immer dromende

want in het ongekende
van jouw beeldentuin
leg jij bekoring neer
naast verborgen letters

op het ondoorzichtig glas
van omsloten vleugels

omring je me met woorden
in het lichtvoetige landschap
van evenwijdige en windstille rust

kerima ellouise ©

ogen en lippen
vol gekrast met verraad
van een verleden ver gezicht

waar maagdelijk kleine vingers
werden gefluisterd
in een tierlantijnen ledikant

toen zijn mond daalde
naar het poppenspel van
zweterige handen

en de geur vond
van een onbetreden
onschuld

nam ze afscheid
om wat ze verloor

er was geen sprake meer
van porseleinen liefde


kerima ellouise ©

ik ben het meisje
in de hoek
besmeurd, verwond
en ongeboren

handen gebonden
tot tegen de borst
mijn mond en ogen
met kwaad gehecht

dat me doet
huilen in de kamer
om al het bloed
dat het mijne is

strak gebonden
nooit ontsnapt
aan die nauwelijks
zichtbare haken

ik ben de vrouw
alleen maar mezelf
in leven nog minder
dan in de dode hoek

zo vouw ik
ontzield en verlaten
mijn schouderbladen
met scherpe randen toe


kerima ellouise©

waar ik jou voel
in het aanraken van gedachten
overstijgt de stilte elke ruimte
die jouw lach als rode wangen
laat rimpelen op mijn mond

je bent meer
dan de hartstocht van dichters
die blauwer wordende luchten
wilden delen in open bunkers
van bloeiend vertrouwen

meer dan de lieflijke huizengevels
en droomgevulde schuren
waarop vervoerende woorden
werden gedrukt

langs stil zwaaiende halmen
en zomerse vruchten in
de warme holte van mijn hand
voel ik jou en

ben jij mijn ruimte
in herkennende poëzie

kerima ellouise©

jouw ruime hand
versterkt mijn ochtendlicht
glijdt wenkend naar
de nachten die ik wakker lig

onzeker over dichte ogen
schrijf ik een weg
tussen ontstane sterren
en doe een stap vooruit

naar paarlemoeren vlinders die
onverklaarbaar stromen
op golfjes van het schelpenpad

en die zo behoedzaam
uit de vloed van
jouw vingertoppen komen


kerima ellouise ©

woordeloos in open ogen
drink ik de ruimte
tussen elke stilte
die je laat nazinderen
als een droomvlucht
op mijn wang

blij en droef bonkt
mijn hart van verlangen
om zon-gevlinderd
te grijpen naar
het blauwe licht
van ademloos wachten

je handen raken zacht
mijn roerloos denken
verborgen in de troost
van je streellichte lach

zo teder zijn je gebaren
naar binnen gekeerd
dat mijn ogen zich sluiten
door verzen bezield

zo breekbaar en lief
als wang tegen wang

kerima ellouise ©

laat me maar
wandelen in
het zand op
blote voeten

witte, hoge
wolken, zelfs
de roze, zijn
niets voor mij

waar ik kan
wortelen in
stevige aarde

ook al geurt het
niet altijd fris
de wind neem
ik er wel bij

laat mijn
armen maar
reiken naar
kantjes rozen

ijskristallen
in mijn schoot
zouden me niet
lang bekoren

waar ik kan
leven, zo heel
dichtbij

de eenvoud
van schone
mensen
zoals
JIJ


kerima ellouise ©

zal ik je stem nog horen
dag na dag
in de lichte trilling
van je fluisteren
het dragen van mijn mond

want nog nooit heb je
mijn lippen gekust
zoals de wind
in het zachte spelen
met vleugjes rozen

zal je me nog warmen
uur na uur
in het teder wiegen
van je voelen
het strelen van mijn ogen

want nog nooit heb ik
jouw glimlach gekust
wanneer je alle sterren
laat verdwalen
in mijn pasgeboren armen


kerima ellouise ©

 

deel de lucht met me
mijn kind
en de wolken
en de toppen van de bomen

want gisteren
zomaar
door een paar woorden
liet je mij de zomer zien

je weet dat ik voor jou
zou willen sterven
mijn kind

jij, die de zon voor me reikt
door de hoge vensters
van je jeugd

gaf mij met je wondermooie ogen
jouw wereld

jij, mijn kind zei :

jij geeft me liefde
en dat is het mooiste geschenk
in mijn leven

ja
jij
mijn zoon


kerima ellouise ©

 

woorden wachten
in een doolhof van
donker zinkende
gerechtigheid

het roesten
van je gelaat
tekent het zwerven
langs smalle kieren
en verbannen hoeken

je aders
beitelen al zo lang
de stilte in de morgen
en in je zwart-witte ogen
sterft de dichter
een verborgen dood

nu je leven
later wordt en
je alle woorden vergeet
stroomt slechts de regen

als nachtwind, immer koud

kerima ellouise ©

's avonds raast
de wind langs
krimpende daken
kaarsen weren
duisternis en
ver open ramen

ik dompel me onder
in onzegbare
woorden
verzamel letters en
assen en oude
paragrafen

ik veer op
uit de sluimer
het tikken sterft weg
herinneringen
en liefde ooit
samen oprecht

de kamer blijft
rustig, verwonderd
kijk ik rond
maar zelfs een echo
weegt zwaarder
dan de morgenzon


kerima ellouise ©

je doet me denken
aan een verdwaalde avond
waar melancholische
papierprinsessen
dansen op lippen
in een verlangende vlucht
naar uitgestrekte armen

je doet me denken
aan het stille geluid
van platte steentjes
die dromen keilen
door eenzame nevels
tussen smalle sloten
van herinneringen
rakelings langs
het wateroppervlak

je doet me denken
aan die ene trage dag
toen we zilverbellen bliezen
en gestorven vlinders legden
in witte wolken bomen

waar we afscheid namen
van onze schaduw
en alle toekomstwoorden

kerima ellouise ©

waar cirkels zich
vermeerderen in
een eeuwig zoeken
blijft het stil
in de palm
van mijn hand

ik begeef me
vaak naar binnen
droom daar
de laatste wolken
niet groter dan
de woorden
het houden van

ik sluit de vloedlijn
op mijn huid
loop over 't schuim
van leven en dood

in het daglicht
dat de nacht nog
meer verstoort

volg ik de richting
van de wind en
cirkels in mijn hand

verlies daar de wolken
en het houden van


kerima ellouise ©

de toekomst schampert
naar het verleden
lacht om dood
gijzelt m'n blik

het huis verhaalt oud
gekromde levens
kamers ontvluchten
een verbeten geur

herinneringen spreiden
schrijven volle muren
krijten angst door
onzichtbare kreten

de vloer is doordrenkt
muren zijn vochtig
woede buit driftig
de bloedende pijn

tranen vreten
demonen vechten
verwonden opnieuw
door zinnen geschreeuwd

hard slaan de handen
in kleine ogen
door vuile ruiten
breek ik steeds weer

kerima ellouise©

mag ik je regel zijn
woorden tussen
komma en punt
waar het onderwerp staat
niet rechts of links
maar gewoon er middenin

wil je me niet in
het verleden zetten
maar me vormen
naar de toekomst
gericht

waar je nabij
vertegenwoordigt
door het delen
van een woord

mag ik meewerken
aan het voegen
en het tekenen
van een vraag
zodat jij het lijden
kunt schrappen

niet passief
maar door het
inlassen van
mijn naam

leg jij de klemtoon
op de letters als
je zinnen schrijft

schuingedrukt

misschien krijg je
me wel
ooit
samengesteld

zonder punt
voltooid



kerima ellouise ©

 

ik leg
witte bloemen
op je schouders
kijk met ogen
die nooit hebben
liefgehad

zoveel
moet ik nog
leren over het
prille fluister van
sterrenbogen
het teder voelen
van een dromer

je geeft me
nachten
in feeënblauw
ademt
mijn adem
in wolkendauw

je spreekt me
over verloren
tover
en ruikers
vol rozen

over het nevellied
in de wind
waar je een zucht
van woorden
en mijn glimlach
vindt

ik nader je
in mijn gedicht
waar je met me
danst door
schaduw en licht

in een bron
van nieuwe dromen
je schenkt me
witte bloemen
in mijn ogen


kerima ellouise ©

 

met voorbedachte rade
heeft de dood
het schaduwnaakt
van uitgebraakt bloed
op de grond geworpen

longen spuwen gal
en gif op haar lijf
haar minnaar breekt
haar tong, ze is
de schaamte voorbij

hij snijdt het spreken
uit haar mond
martelt de woorden
in haar schoot waar ze
zwijgt in de kelder
ontkleed en beroofd

ik schreeuw barsten
in muren en in het
kruis rond haar hals
schuif voorzichtig
de schaduw naar het
vocht in haar ogen

ik trap op het teken
door het leven belogen
en was langzaam
heel langzaam
de zijden draad
uit haar lijf


ik neem
de schaamte op mij
en denk

god, die dag
waar was jij


kerima ellouise ©


bron foto :
http://www.partyshop.nl
/images/198.jpg

morgen zal slechts uit papier bestaan
papier waarin ik je glimlach vouw
samen met het laatste licht

jij laat me alleen
en gaat me voor
naar een dag
nog stiller
dan vandaag

wanneer ik in mijn lichaam ween
dieprode woorden

en de lucht grijs staar
door het breken
van je ogen

vang ik je stem
in lege wolken

want morgen zal zijn
als nooit meer
met jou


kerima ellouise ©

morgen zal zijn als wind
stampvoetend
tegen licht
en zomer

immer koel
fluitend op vingers
als een scherpe noordenwind
snijdend door tranen

koude lucht
zal me plooien
naar het graf van dode mensen
met zachte beelden in mijn hand

ver weg en dicht bij mijn ogen
waar ik onafgebroken regen plant

morgen zal zijn als wind
een laatste keer
mijn vriend

nooit meer licht
in zomer


kerima ellouise ©

duizend ogen trillen in mijn hand
en ik schud
schud het verdriet
in dichtgeknepen vingers

afdrukken op een doordeweekse dag
in een grote cirkel van leven naar dood
een eindeloze rij van dood naar leven

strak starend naar mijn adem
verlies ik de zin tot bestaan
en ik zwijg
zwijg het antwoord
in de tranen op mijn jas

van duizend lelies onderweg


kerima ellouise ©

op zwarte schouders
zwelt de stilte tot
een ongekende zwaarte

ik kus je houten lippen
en laat je koude handen
nog een keer rusten
in mijn ogen vol vragen

in bronnen van woorden
vind ik marmeren zinnen
die ik beitel in de aders
van je aardse graf

ik leg me neer
naast glazen vogels
en de geur van wierook
op het witte grint

waar bomen
prevelen tegen zerken
hun bloesems verzwijgen
in een fluisterend gebed

waar dagen
slapen in de nacht
en ik mijn hand leg
op je onbedekte hart

kerima ellouise ©

ik graaf de stilte op
schep ze tot wolken
en tengere draadjes
weef ze in een bruidssluier
vlak voor het altaar

ontkomen aan het licht
adem jij vage beloftes
sleep ik mijn naam
tot in je schaduw

ontrouw en dode woorden
rukken de nacht uit elkaar
alleen het gangpad blijft over
en schijnt door een bleek
wit gelaat

niemand zal zich
herinneren waar
die stilte ooit begon

maar ik
ik buig me over tranen
en loop ver achter je aan

steeds verder van jou vandaan



kerima ellouise ©


(bron foto :

http://www.living-arts.nl/Paintings/fotos/sluier.jpg

ja
duizendmaal
ja

laat je
dromen achter
meer dan alleen maar
het sneeuwen

morgen
zal nooit
verder komen

wanneer
ik verwonderd
naar je adem
staar

en druppels
lik van
het schreeuwen

wat jij stamelt
jarenlang
kan ik
niet dragen

want
duizend maal
laat je me achter

vandaag

ja
het wintert in mij


kerima ellouise ©




(bron foto : gedichtenfreaks)

dat de maan haar
stralen beweegt
is omdat ik
in jouw hoofd
woorden leg

zonder zou
ik niet komen

je blaast ze
liever zoet
verzint namen
in overvloed
gaandeweg

zonder zou
jij niet komen

dat de wolken
heel laag hangen
haast doorzichtig
is omdat verlangen
zo leeg is door
je honger naar pijn

mijn pijn

ik vraag niet meer
kom je nog


kerima ellouise ©

jij verbrijzelt
de sterren in mijn ogen
blikt handgeslagen wangenwoorden
waar vingers afdrukken laten
in het rode stromen
van mijn bloed

elke morgen
breekt het brood
op mijn ongebeiteld graf
wachtend tot de kille nacht
haar geheimen verbergt
onder welig tierend onkruid

letter na letter
kerf je leven en dood
tussen hel en aarde
waar je mijn naam blijft
herhalen door gulpende pijn

je hebt je eigen dood begraven


kerima ellouise ©

hoe kan ik je uitleggen
zelfs met ogen van vertrouwen
welke vorm ik geef aan mijn
onvatbare wolken

ik wil ze letter
na letter neerleggen
in een speelse lijn voor je tekenen
zelfs de kleuren verzamelen waarin
ze verbonden kunnen dansen

ik schrijf en schrijf
de vlinders op mijn huid
streel wind in zomerzinnen
dicht vergeten rozen dichter in mij

hoe kan ik je zeggen
dat mijn hart
gewoon wil liefhebben
op één klein wolkje
vleugelvrij

jouw lucht geeft ruimte,
ademt het blauwe in een
zielsgebonden - blik

reeds in het koude bed
versteende mijn naam
die jij schaafde tot
bloedens toe

opgestroopte mouwen
persten de haat
in jouw handen,
toen ik je onschuldig
herkende als de maker
van mijn wieg

om het gemis toe
te dekken stotterde
jij enkele letters,
middernacht was al
lang voorbij

sinds die dag groei
ik in stilte,
jij sprak een taal
die maar niet went

de herinnering
spreekt in vele tranen

want ik draag geen
andere naam dan
die jij mij gaf

ik schreeuw naar de zomer
wil bloemblaadjes rapen
jouw wang doen rusten
in mijn hand

onder de maan leg ik een spiegel
wil sterren voor je raken
maar de hemel valt in stukken
wanneer een rimpel beweegt

mijn vingers scheuren
langzaam de rand
van de lente, rozen
zijn nog onooglijk klein

ik sleep het zomerlicht
tot in mijn buik, streel
daar je lach, liefkoos
je handen, heel
voorzichtig, dagenlang

wacht ademloos
woordeloos

tot jij fluistert

ik heb je lief

Hoog
kijk omhoog
naar mijn lange
ademstroom

ik til nevels op
uit alle kieren

laat bloemen
achter op blanco
blaadjes

vouw vlinders
tot een glimlach
in ontwakend zomerblauw

ach
kijk maar
niet omhoog
het is enkel de wind
in mijn toekomstdroom

achter alle broze woorden
herken je letters van jezelf
je draagt de stilte moeizaam
in iedere zin bewaard

jouw handen zijn zo moe
beschrijven elk gemis
berusten zinloos zwevend
in kilte van betekenis

de stilte draagt het lijden
voegt zich bij de tijd
schaduw breekt jouw glimlach
verminkt doorheen de strijd

och wacht niet tevergeefs
woel niet in lege dromen
steeds smaller wordt het pad
door zilte monologen

geef meervoud aan je weg
ja, geraak eraan gewend
in het licht op nieuwe wegen
daar ligt nu jouw accent

in mijn stilte
vind ik geen woorden
die je kan lezen
noch kan spreken

zelfs fluister
is niet te horen
beeldt enkel uit
tweevoudig jou

in mijn ogen
gebaar jij de warmte
die je doet zinnen
en ook doet weten

zelfs mijn lach
is niet te breken
licht steeds op
eenvoudig jou

in een woestijn gedreven
vernedert de hitte
mijn beroofde zinnen

onder de voeten
miljoenen tranen
uitgeperst, opgedroogd
oneindig in een witte vlakte

de wind giert cirkels
rond de stank
knaagt levenloos
de vingers van m'n geraamte

mijn dorst wankelt
ik begraaf het speeksel
van ijskoude woorden

het zand wordt zwaar
snikt in mijn karkas
uitgemergeld rollen
ogen naar een
korrelige bloedpas

de wind aast
hoort mijn ijle kreten
en strijkt neer in
het gezicht van de dood…

nog heel even beweeg ik mijn hoofd

spreek mij van
een innere taal,
een wereld waar
twijfels woekeren
net als woorden
nooit verstaan

zwijg mij in
een uiterst praten,
een werkelijkheid
waar schijn beweegt
net als het frêle,
doorzichtige verlaten

begrijp mij achter
een wonderlijke stilte
er is minder dan
een wereld, meer
dan jou en mij

onbegrepen
het verlangen voorbij

slordigheid
valt niet op te rapen,
je bent gestruikeld
op je tocht naar
gulzigheid,
niet buiten maar
in en door jezelf

je rangschikt me
als dertien
in een dozijn,
ooit uitverkoren
op je uitgelezen weg

nog even raap ik
je woorden op,
je hoeft zelfs
niet te zeggen
dat je me mist

ik lees de leugens
wel op het blanco blad

slordig onbeschreven

                                                                 blauwe regen 


                                                                 gekleurde tranen,
                                                                 gevormd in bloementrossen,
                                                                 snakken naar de zon



                                                               
                                                               
                                                                bron foto :
                                                                www.abbayedupalais.com

                                                                         


                                                                


                                      

                                      Skelet

                                         
                                       woorden snijden in
                                       menselijke waardigheid
                                       gevild tot het bot

                                      


kerima ellouise ©
                                                   

waarom zeg jij niets
laat je de stilte weerklinken
als een uitgestrekte vlakte
waar leven zichzelf verloren heeft

waar vergane en blindgeworden zichten
zwerven langs oude bomen
met de dood achter zich aan

waarom zeg jij niets
laat je mijn stappen zinken
naast de langzaam stervende morgen
blootsvoets in het achteruitgaan

oneindig ver in het vergeten landschap
waar schaduwen rafelen op mijn huid
onomkeerbaar, zonder einde of begin

waarom zeg jij niets
laat je mij tot stof vergaan

ik spreek niet
wanneer ik ’s nachts
gebonden ben aan woorden
en de sterren mij vertellen
wat ik het mooiste vind

ik denk dan aan lavendel
de eenvoud van het maanlicht
de glimlach om je heen

een witte roos en blauwe vlinders
ieder moment in poëzie gedeeld

jij opende mijn schaduw
gaf me kleine, witte vogels
en op deze vriendenvleugels
heb ik de zuiverheid ervaren

jij gaf me terug de tranen in mijn ogen



kerima ellouise ©


opgedragen aan Corrie

Hoe graag zou je nu even
de lente willen aanraken,
het groen dat fluistert
in het vijverwater
van dichtersdromen
over vlindervluchten,
weerspiegelt in je
zonnebloem

zo zachtjes terug, als
wederkerende bloesems,
koester je duizend beelden
in één gloed weerkaatst

je legt ze teder neer
in alle zomers, verlengt
de geur van tijm in mei

je ademt de wind,
vertraagt haar glimlach,
in dichte herinneringen,
zo beschermend teer

het najaar schemert
in voorjaarswolken,
in verre plekken,
onsterfelijk en puur

waar vlinders vluchtig
haar lach beroeren
en kleuren scheppen
in jouw verloren tuin

ze raakt de lente in jou

binnen in mijn hart
herhaal je
maar hoe kan dat

je herkent niet eens
het inpakpapier en
het lint dat je
achteloos laat vallen

elk woord dat ons
bezighield gooi jij
op een letterhoop
van roze strikken

een gokje misschien
omdat mijn glimlach
nog steeds een droom
opwekt telkens ik
in jou sterf

mezelf
in het hier van gisteren,
uren en dagen
berichtten wie ik was

verdwenen in
het schuim van
een onbekend lichaam,
de onmeetbare afstand
schokkend geschuwd

uitgespuugd door
meedogenloze wijzers
weerkaatst de tijd
dichtgeknoopte gaten
en herhalend geroep

misschien
leidt morgen me
naar wie ik gisteren was

Je stierf
oude jaren geleden
toen waren onze vingers jong

ze roken naar lavendel
en prille tederheid

we vulden onze longen
met dromen in het rood
morsten lentedagen
in ‘t licht zo eindloos lief

wat ik zag
was het begin

vogels daalden
en verzamelden
op je schouder
de zomer verbleekte
in je korte, bruine haar

plots lag je stil
in een helderwitte kist
tussen rijen bomen
nog smaller dan je blik

de wereld was
voor jou niet af

Ik begreep niet
voelde slechts
de woorden van je moeder

ze herhaalde
een rimpeling in
jouw zuiver bestaan

verkrampt
door zachtheid
en verwarring
sprak je in de lente

op vleugels
vluchtig stil

kuste je vogels
van papier
je witte zomermond

wat ik zag
was het einde

jij las de herfst en
de winter niet meer

lavendel kleurt
nog steeds
mijn tranen

in een wereld
voor ons
onaf

Jij verdween
zwart
voor mij

ik leef
verder
in de wereld

vol kleur

vouwen
mijn vingers
dromen

vogels stijgen
onbewolkt

dagen knippen
lentegaten
zomers zoenen
het licht
zo groot

ik vraag niet meer
tussen rijen bomen
je blik versmalt

bedroeft mijn longen

in lavendelvelden
leef ik
verder

een zacht herinneren
van een papieren droom

Hij heeft een mooie lach
zo eentje
die de tijd doet stoppen,
tenen laat krullen
in zwarte sokken

een lach die je van
het strand zou willen oprapen
net als de mist
je brilglazen doet vervagen

een lach zo fris
die in een appel
blijft hangen,
zacht laat herinneren
hoe de lente smaakt

ja, zo een lach
ontwaakt

Wenn Träume und Wirklichkeit
einander flüchtig begrüssen
gibt es manchmal eine Stille

mijn woorden zullen zoeken
naar vleugels van vertrouwen
naar vertalende verhalen
in de armen van hun schepping

Wenn Gedanken schwirren durch das Herz
fliehen Wörter wie zarten Stimmen
in einem Buch ohne Geschichten

jij zal langs mijn woorden lopen
en letters laten binnenglippen
in het wezenlijke van een droom

op die dag zal jij mijn stilte drinken

Wolkengeflüster
zwischen erbeben und fassen

du und ich
in allen Welten

zwartgevlekte tralies
verbannen me naar
niemandsland,waar
bloed gutst over ruwe
treden van mijn wanhoop

met geplette handen
en brekend bot
daal ik af,
stap voor stap

kruip onder de steen
waar ontvelde vingers
stuiptrekkend
aan de waarheid sleuren

neergeworpen in
schreeuwende inktvlekken
worden stenen aangesleept

onder en boven elkaar
worden ze gelegd
op het moegeleefde
machteloze papier

zielenresten in verzen
ontdekken handen
een keer teveel gebroken

de tweede steniging

ik ben een heel klein blaadje
tuimel langs tranen
naar de grond

blijf hangen bij de lente
in de stilte van de velden
aan de haren van een kind


ik ben een krokus vlinder
dwarrel met de wind
op broos geloof

in een zomer vol frambozen

waarin ik stop met zwerven
op de wangen van een kind


ik ben een rozenknopje
geur naar verre regen
bemin het licht

waar de ochtendschemer
me teder laat verwelken
in de handen van een kind


een vlinderbloemenblad


kerima ellouise ©


bron foto :

http://www.skoveniskolen.dk/?m=18&a=1292

beelden
ze zijn toch van steen
waarom huil ik dan
en beweeg onzichtbaar mijn lippen

ik weet dat je er nog bent
want jouw geur van gezwollen aders
beitelt mijn hand tot een vuist

in mijn schoot brokkelen ogen
tot onherkenbare resten
van eens geprevelde gebeden

mijn lichaam stil en koud
leeg en kleurloos verhard
verzwegen tot steen


waarom huil ik dan nog

bron foto :

http://www.piazzadellarte.be/archief2/scholen/Marco%20Polo/fotoresultaten/pages/beeld.htm

Roerloos sta je daar
terwijl je leugens
schetst in liefde

ik kijk toe
als een breekbaar kind,
verwilderd en ver
van mezelf verwijderd

waar kunnen we nog
heen gaan,
morgen en later

mijn ziel ligt nog
bij die nooit vergeten dag,
de jouwe kijkt nooit
meer door mijn ogen

deze dag zal vergaan
en ergens tussen
gisteren en vandaag
heb ik jouw schetsen
gestapeld

begraven
in een gedicht

 

Telkens jouw hartstocht
poëtische woorden blies
en letters mij deden duizelen
als een krachtig parfum,
schilderde mijn adem
de schuchtere vraag :
wie ben je ?

Doorheen de schoonheid
van taal en een bedeesde stilte
ving ik het antwoord op,
doch jouw naam verdwaalde
toen onze blikken elkaar
geblinddoekt raakten
en ik weer wegdook in
blozende witte wolkjes

Diep in mijn hart en
in het midden van mijn hoofd
kwam jij met geen ander overeen,
gerstenat en waaiende woorden
vulden mijn dankbare hart
toen respect en bewondering
cirkelden en gebaren groeiden
in het zwijgen van mijn innerlijke wereld

laat mijn stilte jou daarom meer zeggen
dan duizend woorden ooit zouden kunnen doen

een moeder scheurt
haar lippen open,
lappen huid
in bloed doordrenkt

warme melk vloeit
schaars en zuur,
vocht dat zij
voor vol aanzag

het kind drinkt gulzig
magere woorden,
wist het beeld van
welkom hier

roze huid ruikt
zacht en teer,
schaduwspelend
en tot last

surrogaat vult
bedelflessen,
onverschillig en
niet gezoet

plastic zijn de armen
waarin het werd gevoed

bron foto : http://www.pacpubserver.com
/new/enter/11-28-99/ellisisland.html

schreiend
naast lijken
en gebeente
leg ik woorden
in de kast

blaas het stof
uit zinnen
van verhalen
en gebeden

de echo raapt
een holle schaduw
in de hoeken
van de kamer

schraapt
verbleekte
maar nog nooit
begraven schedels

vingers verstijven
gegil verstomt

geschreven is
de onvoltooide
grafrede

kerima ellouise ©

 

wanneer de nevel nog laag
over de velden zweeft
en de schemer vaag fluistert
tegen de nachtelijke wind

dan verbeeld ik me de stilte
van het beven van jouw handen,
van de adem die je me afnam
in een uiterst zachte zucht

ik luister met gesloten ogen
naar jouw handen op mijn dijen,
naar de toekomst die jij schreef
op mijn roze, warme huid

op mijn schouder voel ik woordjes
en lippenrode roosjes,
in duizend zachte geuren
die jij liet dromen op mijn mond

je bent lief,
zei je
en
de hemel
bewoog

 

weet je nog
jij en ik in de regen,
de wind vertelde
hand in hand
wat wij speels verzwegen

we sloten de wereld af
elke voetstap verafgelegen

weet je nog
jij en ik tussen
slapen en ontwaken,
we schuilden in elkaar,
een bron van tedere liefdesdaden

we ontvouwden onze stem
duizend woorden achterlatend

weet je nog
in de hoek van de kamer
jij en ik,
buiten de regen
de wind hield plotseling op,
jouw gedachten bewust vermeden

onze voetstappen in de wereld,
onze woorden ver vooruit

nu breken
mijn tranen
in tweeën

Jouw ogen vullen
zich grijs

kleuren schaduwen
in zwart-witte lijnen,
doorwaadbaar in
het spiegellicht

je wist de warmte,
smelt de schaamte
in wangenrode armen

donker en duister
apart
omrand je mijn huid
met een oogopslag

 

tussen zilverrustige
rimpels en zachte
herinneringen
teken ik cirkels
in de tijd

ik schets
oude zomers
en handen vol zee,
blote schouders
en dagen gedeeld

ik schep
wolken en verhalen,
fluister sterren
en beloftes,
stapel woorden
op de horizon,
daar waar jij verdween

nog één keer
omcirkel ik
zacht jouw naam,
bevrijd vogels
en vluchten

en glimlach
langzaam tussen
korrels zand
wanneer de tijd
zich eindelijk beweegt

" Ik laat je vrij "

speels wil ik
woorden losknopen,
struikelend in
mijn mond,
ongedwongen en
met moed kijk ik
de kamer rond

maar stilte
breekt mijn hoop
als de vragen
gaan vervagen,
blindgeworden letters
durf ik niet of
nauwelijks te raken

ruggelingse ogen
vullen zich met
zinnen nog te gaan,
onvoldragen klanken
die ik steeds maar
weer herhaal

woorden blijven
haperen, onzeker
in mijn keel,

ik zoek mijn
ongeboren stem,
in diepe wonden
nooit geheeld

wanneer ik in jouw ogen kijk
vormen woorden zich in mijn hart
ik wandel door gekleurde wolken
knip zonnetjes uit jouw zomerlach

ik loop langs woorden met lichte pas
schrijf vellen vol met blauwe inkt
letters zuchten in zachte zinnen
als een vrij en vrolijk windekind

in jouw adem wil ik zwijgen
duizend klanken achterlaten
in denken en in voelen
jouw omhelzing stil bewaren

ik zou graag willen huilen
zachtjes
zonder haasten
in de herinnering
waar ik jou heb aangeraakt

in de liefkozing van je hand
toen ik jou droomde
tussen vroeger maar nooit later

ik zou graag willen liefhebben
eeuwig
enkel jij
in de tranen
waar ik jou heb gefluisterd

in de regendruppels
toen jij mij vlocht
tussen uren maar nooit dagen

maar ik ben niet
door de wind gedragen
mijn zomers zingen ook
geen zwaluwzang

er is nooit gesproken
toen ik jou was
tussen mij en nooit later

geen dag zonder leugens
gekleurd in de was
gestreken, gevouwen
in de plooien van je jas

woorden wisselen sokken
blauw, zwart of bruin
dan ben je wel, dan ben je niet
gestreept of geruit

handen worden gewassen
met doorschijnende zeep
met onschuld en lucht
onvergeeflijk dit keer

op je tong druppelen
tranen, tandpasta en schuim
en terwijl jij gorgelt en spuwt
schrob ik je leugens van mijn huid


kerima ellouise ©

langzaam schept de herfst
doorzichtige velden met
bruinrode schaduwen

lijken op slagvelden van
verslagen ridders, verminkt
onder verloren licht

waar stormachtige bladeren
knielen naast naakte
winterbomen, huiverend
zonder zomergewaden

bidt de priester tussen
stervenskoude en beroofde
lichamen, ontdaan van al
het bladergoud

graaien kreunende
takken naar de laatste
zonnebeelden,langs
wolkende winden

en gekromde vingers,
verstijfd door dreigende
doodsbloemen na de
eerste sneeuwval

zalft de monnik flarden
herfst en winterse nevels
met wierooklucht

parce que la neige a purifé le sang


en de rode aarde bedekt
met guldenroede en een rozenkrans


… après le déluge


kerima ellouise ©

boven op een duin
wil ik mezelf achterlaten
in levende letters op steen

mijn ogen gesloten
onder de wijde nacht,
gedachten waaierend naar zee

nederig op het zand
toon ik de wereld mijn ziel,
in vogelvlucht, jij en ik één

heel in de verte hoort
men het deinend gefluister
‘strooi mijn assen in de wind,
nooit ben ik nog meer’


kerima ellouise ©

haar donkere ogen
onverstaanbaar
wanneer ze
nauwelijks zichtbaar,
niets meer wetend,
zich neerlegt
naast het water

haar koude schouders
rillen wanneer haar adem
de nacht instroomt,
niets meer voelend
van het vuur dat
binnenin haar smeult

op een afstand lijkt ze
op een klamme vlek,
niet beseffend dat
het sterven aan
haar enkels hurkt

nooit meer zal
het zwarte water
nog stilstaan
als toen die nacht
de dood
aan haar voeten lag


kerima ellouise ©

raak niet aan mijn tranen,
loop zachtjes om me heen,
nog even naar de sterren kijken
en het boogje van de maan

het ontwaken van de pijn,
vluchtig langs mijn wang,
draagt de stilte in jouw ogen
als wij de woorden overslaan

vraag maar aan de nacht,
slapend op mijn huid


' mag ik even bij jou schuilen
voor het leven mij verlaat '


het doven van gedachten
om wat de hemel zei
druppelt in jouw handen
als jij de laatste sterren raapt
voor mij


kerima ellouise ©

de lucht verft verbeelding,
verdraait de wereld op mijn gezicht,
doet het einde vragen waar 
alle twijfels ooit begonnen

het blauw glijdt volmaakt
doorheen de wering van het sterven,
doet elke seconde vertragen waar
de tranen ooit ontsprongen

ketens drijven zwaar aan
mijn gestrande voeten,
doen lucht en licht verzanden,
een wereld nooit verzonnen

schuimend draaien rimpels
zichtbaar in mijn maag,
doen het spreken van de zee
in dit perfecte beeld verstommen


kerima ellouise ©

raak niet aan mijn tranen,
loop zachtjes om me heen,
nog even naar de sterren kijken
en het boogje van de maan

het ontwaken van de pijn,
vluchtig langs mijn wang,
draagt de stilte in jouw ogen
als wij de woorden overslaan

vraag maar aan de nacht,
slapend op mijn huid


' mag ik even bij jou schuilen
voor het leven mij verlaat '


het doven van gedachten
om wat de hemel zei
druppelt in jouw handen
als jij de laatste sterren raapt
voor mij


kerima ellouise ©

de lucht verft verbeelding,
verdraait de wereld op mijn gezicht,
doet het einde vragen waar 
alle twijfels ooit begonnen

het blauw glijdt volmaakt
doorheen de wering van het sterven,
doet elke seconde vertragen waar
de tranen ooit ontsprongen

ketens drijven zwaar aan
mijn gestrande voeten,
doen lucht en licht verzanden,
een wereld nooit verzonnen

schuimend draaien rimpels
zichtbaar in mijn maag,
doen het spreken van de zee
in dit perfecte beeld verstommen


kerima ellouise ©

naakt voor de spiegel
buigt ze zich over donkere kamers,
haar hoofd valt diep
in de kelders van razernij

ze schuifelt offers tegen
de rand van dronken walging,
haar keel krijst stil
in vers, ontvleesde aders

pijn trekt een rode streep
over de koude, hijgende grond,
haar schuld wordt zwart
en zwicht voor duizend tongen

de dood wacht op het vonnis
ze vult het bad met bloedrode wijn


kerima ellouise ©

ik laat mijn ziel op een glimlach drijven,
zacht bewogen door de avondwind.
niemand begrijpt dit dromerig verdwalen,
breekbare herinneringen verdwijnen erin

ik laat de nacht mijn adem zingen,
licht geboren door de schemering,
zoals iemand draalt bij ’t laatste licht
en alle jonge stemmen samenbindt

ik laat de sterren mijn ogen schilderen,
teer verborgen door verwondering.
wie zal mijn streling aarzelend kleuren,
verder blazen dan de schaduw binnenin


kerima ellouise ©

aan de rand van de nacht
bots ik tegen nooit sluitende ogen,
het schreien van een kind
maakt zich los uit mijn lijf

in de diepste schemer liggen
kreten verborgen,
verdrukt door het zwijgen
van een grondloze tijd

scherp spuwt de wind
naar vreemde geuren,
ruw beukt de dood
rond een donkere zerk

stemmen klinken dof onder
dorre bladeren, vluchtende
voetjes ontwijken het
versteende gekerf

het kind zinkt krijsend
in mijn armen neer,
ik kijk naar haar ziel door
haar nooit sluitende ogen

in de ochtendnevels zoen
ik haar schuldeloze mond,
roerloos komt ze weer
in mijn lichaam wonen


kerima ellouise ©

aan het einde van het pad langs
een zijden schaduw van bronzen
bomen laat ik samen met jou
de herfst ontwaken

ik streel over ’t groenige water
en meng grijze tinten
doorheen het roestige bruin
van verdorde bladeren

in zachte bogen laat ik
je sierlijk dansen wanneer
een koele bries het kleurende
lover laat vervagen

door elke windvlaag stromen
mijn tranen naar de oeverkant,
nooit heb ik ze over het land
naar jouw graf kunnen dragen

zoekgeraakt door een stil leven
herschilder ik de jaren,
jouw naam rust al zo lang
in bestaande schaduwlagen

mijn ogen scheppen tranen
die ik moeizaam droog
na deze laatste maar
eerlijke herfstdialoog


kerima ellouise ©

bomen verdwijnen
in decemberglorie
waar liefde niet groot
of groter gedijt
in moeders schoot

de hemel onthecht zich
uit een knellende voet
wanneer wortels hol reiken
naar uitziende ogen

takken treuren,
zorgvuldig gekozen;
de wind waait immers
uit een verkeerde hoek

steeds minder
in het veld van vreugde
deelt het leven
de oude openbaring

wat daarna valt
is slechts
een ster

of wat er van een wens nog rest


kerima ellouise ©