ik ben het meisje
in de hoek
besmeurd, verwond
en ongeboren

handen gebonden
tot tegen de borst
mijn mond en ogen
met kwaad gehecht

dat me doet
huilen in de kamer
om al het bloed
dat het mijne is

strak gebonden
nooit ontsnapt
aan die nauwelijks
zichtbare haken

ik ben de vrouw
alleen maar mezelf
in leven nog minder
dan in de dode hoek

zo vouw ik
ontzield en verlaten
mijn schouderbladen
met scherpe randen toe


kerima ellouise©

waar ik jou voel
in het aanraken van gedachten
overstijgt de stilte elke ruimte
die jouw lach als rode wangen
laat rimpelen op mijn mond

je bent meer
dan de hartstocht van dichters
die blauwer wordende luchten
wilden delen in open bunkers
van bloeiend vertrouwen

meer dan de lieflijke huizengevels
en droomgevulde schuren
waarop vervoerende woorden
werden gedrukt

langs stil zwaaiende halmen
en zomerse vruchten in
de warme holte van mijn hand
voel ik jou en

ben jij mijn ruimte
in herkennende poëzie

kerima ellouise©

jouw ruime hand
versterkt mijn ochtendlicht
glijdt wenkend naar
de nachten die ik wakker lig

onzeker over dichte ogen
schrijf ik een weg
tussen ontstane sterren
en doe een stap vooruit

naar paarlemoeren vlinders die
onverklaarbaar stromen
op golfjes van het schelpenpad

en die zo behoedzaam
uit de vloed van
jouw vingertoppen komen


kerima ellouise ©

woordeloos in open ogen
drink ik de ruimte
tussen elke stilte
die je laat nazinderen
als een droomvlucht
op mijn wang

blij en droef bonkt
mijn hart van verlangen
om zon-gevlinderd
te grijpen naar
het blauwe licht
van ademloos wachten

je handen raken zacht
mijn roerloos denken
verborgen in de troost
van je streellichte lach

zo teder zijn je gebaren
naar binnen gekeerd
dat mijn ogen zich sluiten
door verzen bezield

zo breekbaar en lief
als wang tegen wang

kerima ellouise ©

laat me maar
wandelen in
het zand op
blote voeten

witte, hoge
wolken, zelfs
de roze, zijn
niets voor mij

waar ik kan
wortelen in
stevige aarde

ook al geurt het
niet altijd fris
de wind neem
ik er wel bij

laat mijn
armen maar
reiken naar
kantjes rozen

ijskristallen
in mijn schoot
zouden me niet
lang bekoren

waar ik kan
leven, zo heel
dichtbij

de eenvoud
van schone
mensen
zoals
JIJ


kerima ellouise ©

zal ik je stem nog horen
dag na dag
in de lichte trilling
van je fluisteren
het dragen van mijn mond

want nog nooit heb je
mijn lippen gekust
zoals de wind
in het zachte spelen
met vleugjes rozen

zal je me nog warmen
uur na uur
in het teder wiegen
van je voelen
het strelen van mijn ogen

want nog nooit heb ik
jouw glimlach gekust
wanneer je alle sterren
laat verdwalen
in mijn pasgeboren armen


kerima ellouise ©

 

deel de lucht met me
mijn kind
en de wolken
en de toppen van de bomen

want gisteren
zomaar
door een paar woorden
liet je mij de zomer zien

je weet dat ik voor jou
zou willen sterven
mijn kind

jij, die de zon voor me reikt
door de hoge vensters
van je jeugd

gaf mij met je wondermooie ogen
jouw wereld

jij, mijn kind zei :

jij geeft me liefde
en dat is het mooiste geschenk
in mijn leven

ja
jij
mijn zoon


kerima ellouise ©

 

woorden wachten
in een doolhof van
donker zinkende
gerechtigheid

het roesten
van je gelaat
tekent het zwerven
langs smalle kieren
en verbannen hoeken

je aders
beitelen al zo lang
de stilte in de morgen
en in je zwart-witte ogen
sterft de dichter
een verborgen dood

nu je leven
later wordt en
je alle woorden vergeet
stroomt slechts de regen

als nachtwind, immer koud

kerima ellouise ©

's avonds raast
de wind langs
krimpende daken
kaarsen weren
duisternis en
ver open ramen

ik dompel me onder
in onzegbare
woorden
verzamel letters en
assen en oude
paragrafen

ik veer op
uit de sluimer
het tikken sterft weg
herinneringen
en liefde ooit
samen oprecht

de kamer blijft
rustig, verwonderd
kijk ik rond
maar zelfs een echo
weegt zwaarder
dan de morgenzon


kerima ellouise ©

je doet me denken
aan een verdwaalde avond
waar melancholische
papierprinsessen
dansen op lippen
in een verlangende vlucht
naar uitgestrekte armen

je doet me denken
aan het stille geluid
van platte steentjes
die dromen keilen
door eenzame nevels
tussen smalle sloten
van herinneringen
rakelings langs
het wateroppervlak

je doet me denken
aan die ene trage dag
toen we zilverbellen bliezen
en gestorven vlinders legden
in witte wolken bomen

waar we afscheid namen
van onze schaduw
en alle toekomstwoorden

kerima ellouise ©

waar cirkels zich
vermeerderen in
een eeuwig zoeken
blijft het stil
in de palm
van mijn hand

ik begeef me
vaak naar binnen
droom daar
de laatste wolken
niet groter dan
de woorden
het houden van

ik sluit de vloedlijn
op mijn huid
loop over 't schuim
van leven en dood

in het daglicht
dat de nacht nog
meer verstoort

volg ik de richting
van de wind en
cirkels in mijn hand

verlies daar de wolken
en het houden van


kerima ellouise ©

de toekomst schampert
naar het verleden
lacht om dood
gijzelt m'n blik

het huis verhaalt oud
gekromde levens
kamers ontvluchten
een verbeten geur

herinneringen spreiden
schrijven volle muren
krijten angst door
onzichtbare kreten

de vloer is doordrenkt
muren zijn vochtig
woede buit driftig
de bloedende pijn

tranen vreten
demonen vechten
verwonden opnieuw
door zinnen geschreeuwd

hard slaan de handen
in kleine ogen
door vuile ruiten
breek ik steeds weer

kerima ellouise©