Vertolk me







ik sterf aan je
wanneer je me voor het laatst
door korenvelden draagt

langs verlangen van oneindigheid
waar iets van achter blijft
in het werkelijke land

je praat met me
doordringt mijn lichaam
en in zoveel om lief te hebben

vertaal jij voor mij de ochtendstilte
waardoor ik geruisloos als een vlinder
ben meegegaan

ik sterf aan je
maar in je adem
leef ik voort

een nooit vergeten vlinder


kerima ellouise ©

rond weergekeerde hielen
rimpelt het water
wanneer ik de rust liefkoos
van luie lentedagen
en iedere gedachte
die ik in mijn strandtas wil dragen

langs voorbij zeilende
woorden en kuierende lippen
vangen schelpen
het maanlicht
die als mijn schaduw, zo traag
dansen en draaien

ik lees vogels en bloemen
in duinzand en wolken
pluk zachtjes gefluister
en zeewier
uit je haren

laat een droom
langs de avondeinder
waaien


kerima ellouise ©

woorden vluchten
verdwijnen
een kus in de wind
zo ook mijn dag
jou
voor het laatst bemind

ik wil spreken
over liefde
maar
nee, denk ik
ik zwijg
leugens willen niets

achtergebleven
kijkt
de nacht naar buiten
doorzichtig
net aan de rand
van de dood

vertwijfeld zwaai ik
naar je lippen
woorden vallen
niet meer
rood

je schaamt je armen
om me heen
denk ik,
ja
gooi me maar
weg

ik verdwijn wel
terug
in woorden
ongezegd


kerima ellouise ©

de laatste woorden
onuitgesproken
wenken even bij het afscheid

wanneer mijn vingers
nog een streling vlechten
doorheen
de hartslag van een dag

de nacht weet niet
hoe
jij mijn ogen vangt
in zachte, stevige handen

wij
elkaar mateloos bestelen
in elke speelse, roze lach

ik wil wachten
dichten
onvertaalbaar
beroeren als een windekind

zomerstormend in je stromen
met de tintelende gloed
van mijn lentewind



kerima ellouise ©

jij hebt aan mijn leven
een dag toegevoegd
een duizelingwekkend moment
waarin ik was

licht tintelend vrij

jij droeg mijn uren
op lichte vlindervingertoppen

legde de stilte
in vleugels van vogels verzonken

ik heb een dag
van mijn leven gemeten
niet in stappen of in mijlen
maar door trillingen op mijn huid

en ik sloot mijn ogen…

licht tintelend vrij


kerima ellouise ©

bron foto : http://www.tedwolfe.com/Gallery/
ImagesForWeb

het werd donker
toen ik fluisterde
naar de goden

- bent u de dood -

ze hielden hun adem in
er gebeurde niets

mijn stem brak
en ik stamelde
tegen de Noordster

- bent u het licht -

met neerhalende zeilen
gleed zij langs de dagen
die voorbij waren gegaan

ik voerde dan een gesprek
met verleden en met heden
met vogels en met bloemen
met dichters in elk jaargetij

en zag zaadjes kiemen
in het leven en in mij


kerima ellouise ©

in het avonddwalen
wanneer de nacht
zich hees jankt door
het knarsen van de tijd

breekt mijn oog
meer dan ooit
door langzaam geweld
van woekervrees

onder het steenstof
van mijn laatste schaduw
schilfert het zwijgen
in elk stilstaand ogenblik

want meer dan toen
heb ik het doodgaan begrepen
nu de dag me ontglijdt
in ieder gebroken woord

vergeef me


kerima ellouise ©

langgerekt baant
een schaduw
het pad voor me uit

de stilte holt gretig
mijn voeten voorbij
laat sporen achter
waarin ik verdwijn

net voor het sterven
en voor de dag
kruipt de nacht
uit mijn magere mond

ik verlies het
onvoldragen zicht
om ademloos te
mogen leven

en om mezelf
aan de dood te geven

kerima ellouise ©

heel stil omhelst de zon het betreden pad
wanneer de dichter woorden laat vervagen
in ondergrondse, nachtelijke lagen
die nog schemeren doorheen zijn zielensmart

hij schikt het zwijgen in ’t bleke ochtendlicht
onder de grimmige wolken op de ruit
verzamelt zinnen voor zijn stervende bruid
wanneer zij het uur volgt zonder morgenzicht

en in die stilte van lijdzame dromen
heeft hij zijn liefhebben nooit verzwegen
als was hij uit haar tere schoot geboren

niet meer in staat om het einde te keren
opent de nacht nog één keer haar ogen
en begint het web rond de dood te weven


kerima ellouise ©

laat me sterven
in de naaktheid van je hand
waar ik stil verlangen adem

naar het zachte
schreien van de dood

laat me gaan
in de hartstocht van je huid
waar ik het zwijgen achterlaat

onder versteende longen
voorbij het verre avondrood

maar ontzeg me niet
de liefde, mijn liefde

laat ze bestaan
in geschreven morgenlicht
wanneer ik jou nader

in een verbonden droom

kerima ellouise ©

bron foto : http://home.planet.nl/~tloosbro
/index_bestanden/content_bestanden/manen.jpg

ik dicht jou
alle manen
van de melkweg toe
mijn hart lokt
sterren naar boven

nu ik me herinner
waar ik jou voor het eerst
heb aangeraakt

waar ik zei
ik zie je graag

jij dicht me
alle woorden
van poëten toe
in diepe zuchten
van dromerij

nu jij me draagt
op het lichte tij
van heden en verleden

waar jij zegt

ik zie je
ziel
graag


kerima ellouise ©

jij loog mijn leven
tot een machteloos schreeuwen
en ik tastte naar het kind
op de achtergrond

ik klom trappen omhoog
langs gespannen schaduwen
zocht de waarheid
in een open mond

in ogen zonder zonde
kleedde jij de nakende dag
jij sprak niet over morgen
een belofte dicht bij de dood

jij voedde me gebogen
liet geen geloven over
en in te vroege nachten
heb ik morgen nooit gedroomd

kerima ellouise ©

 

Dans met me





je bloesemt je ogen
heel even open
wanneer de lente
zich in je slaap beroert

met een wolkjeszucht
van onvoltooid verlangen
kom ik tot jou
en denk aan morgen

want waar, mijn lief
ga ik nog dromen vinden
die mij als symfonieën tillen
naar het zomerlicht

blijf nog even liggen
en stil mijn pijn
want waar
mijn lief
kan ik nog dwalen
dan in jouw uitnodigende bloementuin

kerima ellouise ©

 

ik draag nevel op vleugels
zo vlieg ik door je heen
kleur het heden in
tot aan de horizon met
het blauw dat jij creëert

op de breuklijn van mijn ogen
wis jij het verleden
en met sterrengefluister
spiegel je mijn wimpers
naar het open zuiden

waar het spelen met wolken
en kralen in de wind
mijn gesloten lippen verbazen
om het kind dat niet
werd bemind

ik geef je mijn stilte
in verwarrende zinnen
schrijf licht op toekomst
heel diep van binnen

zo vlieg ik door je heen
zo zacht en teer
en leg in mijn ogen
de hemel voor je neer


kerima ellouise ©

aan de rand van
een opgedroogde vijver
golfde het beminnen als
zacht kabbelend water
om me heen

van woorden onderweg
die jij verplaatste
van je handen naar
de zachte zucht die
ik zo stil luisterend
naar me toe dichtte

jij fluisterde de zon
en zachte zoenen
in rood en wit en
zomers blauw
naar mijn slenterend
hart en schouderliefde

naar de rillingen
op mijn rug en de
pluisjes in de wind

langs de rand van
mijn ogen en het
stil schreiend bankje


kerima ellouise ©

boven de wolken
vallen sterren
en ik wens

kijk je aan
terwijl je de nacht
op mijn armen drukt

boven de wind
luistert god
en ik bid

huil tevergeefs
wanneer je het daglicht
van mijn lichaam schraapt

in je ogen
wijkt de schaamte
en ik smeek

bedek bloedrood
de verloren strijd
van schrijnend verlies

onder de maan
sterven de sterren
en ik tel …

gevangen in de ruimte


kerima ellouise ©

in het tegenlicht
vind jij mijn ruimte
en ik geef je
mosgroene vogels
zonder naam

ik heb geen oog
voor de lucht en
het immer dromende

want in het ongekende
van jouw beeldentuin
leg jij bekoring neer
naast verborgen letters

op het ondoorzichtig glas
van omsloten vleugels

omring je me met woorden
in het lichtvoetige landschap
van evenwijdige en windstille rust

kerima ellouise ©

ogen en lippen
vol gekrast met verraad
van een verleden ver gezicht

waar maagdelijk kleine vingers
werden gefluisterd
in een tierlantijnen ledikant

toen zijn mond daalde
naar het poppenspel van
zweterige handen

en de geur vond
van een onbetreden
onschuld

nam ze afscheid
om wat ze verloor

er was geen sprake meer
van porseleinen liefde


kerima ellouise ©