kijk, mijn kind
ik nam je hand
dag in dag uit

je gouden krullen
waaierden langs
de lente

de maan zo hoog
boven vuren vleugels

vlinders deinden
door ‘t open raam en
doorheen het zingen
van de eerste vogel

het beminnen nu, in witte kragen,
glijdt zacht en krachtig
naar de zomer

hoe mooi het lied, het bruidsgezang

ik laat je los
in sluiers en rozen


kerima ellouise ©






Opgedragen aan Corrie en Ad

 

ik zocht woorden
vond er geen
het geluid viel stil
in late rozen

weemoed en wind
in je naam verscholen
dromen die ik langzaam
heb veroverd

zacht en zuiver
aan mijn lippen gefluisterd
ik gloei rood glanzend
schapenwolkjes in de zomer


kerima ellouise ©

bevroren in het beeld
vermijdt de tong de woorden
die in een verward geloof
het geluid verstoren

ijzig houd ik mijn vraag in
over het meer van verlangen
om aan de oevertreden
gekraste cirkels te laten drogen

waar blijf ik met
mijn sterrenbeelden
die ik schaats als
hagelwitte rozenstruiken
om zo mijn dromen te vergeten

waar raak ik de rand
van een zwarte hemel
wanneer ik het leven
tussen stilte en vrieskou
laat sneeuwen


kerima ellouise ©


bron foto : http://ftp.pcworld.com/pub/screencams/frozen.jpg

 



in jou vergaat mijn leven
maar ondanks mijn ziel
ben ik ook vrouw

en een rivier bij zon of regen
waarin sterren vallen
onbewust

geef me een naam
schreeuw de dichter
door me heen

in iedere morgen of
in de avondval

maar vertel me
wanneer de woorden
zijn gelezen

dat ik meer ben
dan een kreet

meer dan het lied
van een weerloze rivier


kerima ellouise ©

 

de winter ging aan
wijdopen
in het nachtland
van afwezige rozen

in het water
tot ijs versteend
behangen met dichterswoorden
stond hij
die ik liefhad

ik was zonder gewicht
toen ik op mijn tenen
de zwarte lucht streelde
en zijn stilte liet rusten
in de wind

wolken schreven ijsvogels
op zijn schouders en lieten
sneeuw dalen
nog trager en hagelwit

ik bleef
dromen rapen
boven het blinde spiegelvlak

maar hij keek door mij heen
en ik verloor
wat ik verzameld had

er waren immers geen rozen


kerima ellouise ©

 

ik denk
aan die deur
telkens dezelfde deur

en aan jouw hand
die koele stilte over drempels draagt
in elk nalatend sterfgebaar

ik kijk
naar je oordeel
en de tien geboden

je ontneemt mijn blik
en bewaart de wind

beseft niet
dat de tocht, ook
doorheen het venster,
mijn borst omklemt

en dat die deur
door vloed bezwijkt

als iedere stap over het tapijt
een trage en donkere
sprong achterlaat


kerima ellouise ©

fluister zacht tegen de nacht dat
ik je teder in mijn naaktheid wil leggen

als wind die nooit het einde van de lente kent
en hunkerend vrije dromen laat ontluiken
boven de rode gloed van rozenvelden

daal langzaam met je handen op mijn schouders
als je bloemblaadjes tot hemelbogen zaait
ik zal je haren betranen met het maanlicht
wanneer je me ontvangt, uit niets geboren

fluister zacht tegen het leven dat
mijn ziel, die om je handen vraagt
jouw lichaam op het mijne wil beroeren

in een bed dat fluistert over liefde
met zijden draden van verbondenheid
nog lang na het sterfelijk ochtendgloren


kerima ellouise ©

 

een stil rumoer
binnenin mij
alsof je niet weet
dat meer dan handen
kunnen slaan

de ochtend van
de blauwe plekken
zal wel zakken of
ik laat ze wel knagen
onder mijn lange jas

die is nog wat zwarter
dan het dreunen van je stem
of de blinddoek die ik
letterloos moet dragen
om de kleurloze stenen
te stapelen tussen het
nachtbraken

ik leg me wel
terug neer op de grond
en verontschuldig mij
voor het bukken


kerima ellouise ©

liefde en losse vlinders op
je rode tongetje, zacht
gespin zwervend in wol
en roze maanpootjes
diep in de nacht

op mijn voeten
tussen sterrenpluis
lik je melk uit
de vroegte, speels
getjilp en lome luierzon

een beetje dromen, beetje
zweven, beetje heimwee
naar de boom, drijf nu
maar op knotjes wolken

ik zing aanhalig
de sprookjes
voor jou


kerima ellouise ©

  photographer : Ian Britton

 

alle schreden zijn versteend
en toch vind je me steeds weer

ineengedoken onder tafel
wanneer je droge, koude mond
het niet meer alleen kon halen

je armen zo geluidloos zwaar
toen ik ging schuilen
achter naakte wind

en nauwelijks beslagen ramen

vele volle manen hebben
mijn schaduw zwijgend beweend

want ik hoor nog elke stap
in nachten, maar ook in dagen


kerima ellouise ©

 

steeds wanneer ik gebukt ga
onder de afgestorven boom
zie ik die struik

ooit droeg ze
vruchten
nu liggen er alleen maar
bladeren
die krampachtig
het onkruid
bedwingen
met stuiptrekkende
trillingen

op de vlakke grond
breekt
het beloofde land
en snoeit
ruw
met wilde uithalen
de brandende wraak

uit ieder slagend uur
dat zich rauw en bitter
vastklampt
aan de onbeweeglijkheid
van het kaal en donkerkleurend
moederland



kerima ellouise ©

 photographer : Ian Britton

 

ik voel vertrouwen
in je armen
in het bewegen van je vingers

sierlijk laat je
schoonheid vloeien
in de zomer,
nu voorbij

het kringt in hoge twijgen
en het diep gegroefde schors

ontvangen over het water
wacht het stromen,
los in mij

langs oevers
en langs bomen,
de brug van noord
naar zuid
daar voel ik je adem
wanneer ik
de stilte sluit


kerima ellouise ©

photographer : Ian Britton

 

 

laat me niet dromen
over ontspoorde letters
als het bloed niet sterven wil
doorheen al mijn zinnen

want onbespreekbaar
wacht ik op vleugels en
armen vol rood gestold licht

omring me niet
met dichtbije nachten
die het sterven verbergen
in het opwaaiend stof

want in het schreien
en voorbij gaan
vallen de letters
in mijn handen
uiteen

strooi maar rozen


kerima ellouise ©

 

 

het raam sluit
weigerende woorden
in de kamer

gebaart van verre
kachelwarme tijden

toen ik nog dwaas liefhad
in het luchtblauw van
de zomer en dromen
voortbracht in jonglerende
schemerwijzers

niets kon verloren gaan
zelfs niet in
waterdichte winters

waar elke omhelzing
de lente bracht
in mijn donkerglanzend haar

ik zou uit bed moeten
maar laat de zon neer
als een vergeten vriend
waarnaar geen mens
meer vraagt

het is al dag
geen enkel geluid

toch nog even slapen

mijn voeten draait Hij later wel


kerima ellouise ©

 

kijk naar mijn handen
en zie hoe de nacht
zich verzamelt in’t
woordgestamel
van de wind

naamloos gegil
op warme monden
zo zwierven wij
samen vreemd

vingers jaagden
stormen naar
zich toe en werden
in sneeuw
begraven

kijk naar mijn handen
en zie wie ik ben
in de voetstappen
van beenloos bewegen


kerima ellouise ©



photographer : Ian Britton

de graaiende adem
van de nog herkenbare man
stolt rood in elk opgehoest woord

zijn trage handen
bewegen dun
de leeg geschreven bladzijden

het wachten daalt
- nog een laatste dag -
in een vage, verre glimlach
op blauwe lippen

en in ogen
zonder morgen

langs zijn oude mond
hecht een schim
de smalle klinkers
aan schemerzilte pijn

aan grenzen voorbij


kerima ellouise ©

photographer : Ian Britton


 

 

jij , juist jij
vertelde het geheim
van de spin en haar web

van het espenblad
dat wachtte tot het langzaam
ochtend zou worden

of van de herfstwilg
kronkelend door zijn
verloren geboorterecht

jij, juist jij
die een warme golf opende
in mijn verward geloof

laat mijn ogen weer
verzanden in tranen
van vluchtende bomen

in ijzige kou
van alle onleesbare
en ijle windwoorden

wie zal nu nog
de stilte begrijpen
van de vogel en zijn nest



kerima ellouise ©

 

 

buiten
zwaait de morgen
naar een vroege wandelaar
die daarvoor de nacht
gemeten heeft met
het splijten van woorden
net zolang
tot vernedering
zijn jonge vrouw met
het kind aan haar borst
had gegrepen

hij doet het plichtsgetrouw
sterfelijk, zoals zijn vader
hem heeft geleerd
om in gebonden schaduw
eigen pijnen te genezen
plichtsgetrouw
sterfelijk, plichtsgetrouw
sterfelijk


kerima ellouise ©

 

zachtjes, zei je
vergeef me, zei ik

dat ik het jubelen niet
in je haren heb gevlochten
of mijn meest zachte gedachte
van onzegbare dingen

vergeef me, zei ik

dat mijn schaduw op
het gebrandschilderd raam
de schoonheid niet raakte
van het genezend licht

rust maar,
zei je

in mij
eindeloos droef


kerima ellouise ©



bron foto : http://www.la-nlmer./images/kathedraal_nevers_groter.jp
tekening; kerima ellouise