langzaam
soms vlug
van luid naar stil
vul ik de overmacht van
zwaarbeladen dromen
met een gelood zwijgen

ik ween naar de maan
probeer de nacht te sluiten
omdat ik niet altijd
het doodgaan begrijp

de stad komt naderbij
haar geluid
breekt mijn nevel open

weer vind ik niet meer
wat ik gevonden had
maar ik ben niet bevreesd

haar gewoel
onwrikbaar bekend
behoedt mij immers voor het sterven


kerima ellouise ©

 

breed
en warm
golven woorden
over lippen
dorsten vingers
langs
liefde, rood
en gewillig

jouw vuur
wil ik zijn
in duizeldiepe kreten
jouw stroom
die in extase schreeuwt

je geurt zo
speels
naar kleine rozen
zo lispelzacht
in het vreemde zwijgen

en wanneer
je schouder naar
morgen danst

waait het leven
door onze lijven wanneer
ik je uit de nacht bemin


kerima ellouise ©

 

waar elke angstkreet
zich aan mijn lichaam bindt
en met mij de nacht ingaat

staar ik steeds kinderlijk klein
naar een ontwakende vrees
in verzegelde ribben

ik zoek godvergeten woorden
op mijn onbewogen mond
daar waar ik het sterven leerde

in ontzielde meisjeshanden
en het opgedroogd onzuiver bloed
staren mijn beroofde wimpers
naar het beenmerg in verbleekte botten

geblinddoekt beweeg ik naar morgen



kerima ellouise ©

 

ik zag je zwijgen
afwezig
van de waarheid

je kuste haar mond
met een oud slaapliedje
beveiligd door eeuwen heen

je legde haar bloot
in het dichte licht
van sprookjesland

en in het overgaan
van stilte naar huilen
beefde haar mond
toen geluid bewoog

zag ik je zwijgen
door dagen en
jaren heen

zag je me huilen
toen onschuld
verdween


kerima ellouise ©

 

de zee droomt het landschap
het neerleggen op mij
de rust, het keren
de kleine verzen

dwalen mag ik
licht boven licht
op blote voeten
het zachte praten

op en neer van
volmaakte ogen
het zuiden, jouw ziel
teder het voelen

de warme buik
van duinen en gras
de zon spoelt aan
in' t stijgende water

zo onvertaalbaar
heb ik je lief
ik laat niet los
ook niet het zwijgen



kerima ellouise ©

 

het volle daglicht
tekent vlinders
in rotsen

wanneer
je het baren wiegt
gereed om te gaan

hou van me
tot waar de zee ons
breekt

of geef me korrels
als eilanden
tussen bruidsbloemen en
avondmaal

raak me even aan
tot de maan ons
in de wind zal scheiden

schrei geen rozen
of stranden vol
wolken

in een laatste, witte stilte
getuig ik
jou



kerima ellouise ©

 

en je ademt mijn adem
van wind en water
zoals de dag druppelt
langs mijn woorden heen

waar stilte onbespreekbaar
waait onder ijsvleugels
van de reiger

vijverkoud boven
het wintervlak van
onbeweeglijk riet

met opzwaaiende, tere
handen en duizend
voetstappen
breed en breder

sneeuw ik
de laatste woorden
uit het zicht
van diepe vederslagen

waar krassende, rauwe
geluiden het licht breken
op de grens

van lucht
en het ongenaakbare moeras


kerima ellouise ©

 

ik sta stil
en geef je het geschenk
van mijn woorden

verpakt in ‘t feestgedruis
van jaren

ik houd je vast
volg mijn hart

en geef je belletjes
aan een rozenstrik

je stem wordt wat grijzer
mij zachtjes bekorend
wanneer het begin
van alles zich
herhaalt

je lachte loom
in ’t hoge licht

de herfst wat buikig gebogen


kerima ellouise ©

 

inwoners van het licht
morgen verwacht ik
jullie aanwezigheid
bij mijn graf


spreek verblijd
met hees gefluister
vanuit mijn nimmer
goed te maken hart

laat de nachten bij me blijven
teken ze desnoods op mijn gezicht
maar zorg ervoor dat mijn naam
op eeuwige stilte zal rijmen

begraven in genoeg stof
voor een lied of een gedicht
zal er niet één zijn die eenzaam gaat
de duivels dansen immers in het rond
op mijn eindelijk gezwegen mond

wees niet bevreesd
ik vraag niet om lof
of om een deftige traan

want we zijn toch allemaal
elkanders gelijken

in de dood en
het gevonden geheim



kerima ellouise ©

 

het landschap herkent
de verte
de leeggeschudde stilte van de dood

windvlagen vormen losgebroken woorden
volgen het uitgeputte zwijgen
in gelezen verzen

zwart getuigt de hemel
de nacht in je ogen
de wolken ooit teerbemind

ik lees je
naakt
in de diepte
en noem je fluisterend
mijn vreemdeling


kerima ellouise ©

 

zo grondloos schreef zij
woorden tussen hoge, kleine kamers
en onbedwingbare hoop
om ooit haar voeten
te laten dansen
op gele sterren

die voor het doden door
treinen werden gereden
naar de laatste tocht

in een open, dankbare hand
volgde ze stil de letters
in het murmelende duister
waar zelfs de lage wind in
het jonge hart moest zwijgen

foto’s werden ramen om
Gods goedheid te baren
in de armste uren van
moegetogen dromen

zo onsterflijk beminde zij
de kleine zon die
een grauwe afdruk werd
voor later

kerima ellouise ©


(Anne Frank 1929 – 1945)

 

van bloem en blad
blaast de winter
een lange zucht
naar een stuk
van gisteren

‘k zie de afdruk
van je voeten
als de doorsnee

van iedere halte
waar je naam
als jaarring stond
in een achteraf
vertraagde groei


van lucht en maan
veeg ik wat aarde
naar het grijze
vergezicht

naar de voorbijganger
en het splijten
van de weg
waar elke steen
schuurde
mij tot zwijgen bracht

en in al wat ik zweeg
zag ik hoe smal
het voorjaarshout
bladerde

hoe donker
het landschap beukte
tegen de zomer
waarin jij mijn stilte
versteende


kerima ellouise ©

 

mag ik jouw tuin lenen
om de stilte te horen
en de wind

traag en met geblazen wolken
terwijl de witte rozen
langzaam slingeren
rond de groeven op de grond

voordat de winter
met verschraalde vlagen
de maannacht laat betranen
op woorden van steen

en de wilde wingerd likt
aan het slapend rood


mag ik jouw tuin lenen
zodat ik laag na laag
kan bewegen

voelen
hoe jij teder
mijn aarde bevrijdt
met lucht doorwaaide nevels

mag het
tot mijn schaduw toe
in iedere hartklop
van jouw leven


kerima ellouise ©

 

 

zonder verbeelding
raak je de winter
een handbreedte
van mij af

er rust geen tuin
meer onder je
woorden

of de enkele bloem
die ik van je lippen pluk
wendt zich af
van het geluid

wanneer ik het veld
meet, dat doodstil
de vlokken telt
in onrustige dagen
van verweer

ik vind nog slechts
het zwijgen, rouw
tot bloedens toe

zelfs in zomerdroogte
groeit stilte
niet meer


kerima ellouise ©

 

jij spreekt me aan
weet niet eens dat ik
het koud heb

wanneer je me omlijst
met versleten kledingstukken
en met het stof op je
uitgestalde barmhartigheid

veraf van je borsten
en de oude schommelstoel
die naast het bed van ijzer
nooit verhalen te vertellen hadden

ik geef je gelijk, mijn stem
wordt schor
meer in het donker
dan in het licht

ik ben niet meer
dan een gezwel
dat je bloedend
baarde

oui maman, je parle
français


kerima ellouise ©

een ogenblik maar
zal jij naast me staan
en nooit zal je nog wederkeren

jij bent slechts gekomen
om even warm te raken
want het antwoord gaf je al
voor de tijd in stukken viel

en ik door de bruine aarde kroop
met smalle, bleke handen omdat
ik geen bomen kan verplaatsen
of sterren tot een ongekende
hoogte kan bewegen

met een verre vleugelslag en
nog zwarter dan de nacht
schuif je de diepte in mijn oor

hoe lang nog, vraag ik
aan de volgende uren
eer de dood mij weer bekoort


kerima ellouise ©

 

kijk, mijn kind
ik nam je hand
dag in dag uit

je gouden krullen
waaierden langs
de lente

de maan zo hoog
boven vuren vleugels

vlinders deinden
door ‘t open raam en
doorheen het zingen
van de eerste vogel

het beminnen nu, in witte kragen,
glijdt zacht en krachtig
naar de zomer

hoe mooi het lied, het bruidsgezang

ik laat je los
in sluiers en rozen


kerima ellouise ©






Opgedragen aan Corrie en Ad

 

ik zocht woorden
vond er geen
het geluid viel stil
in late rozen

weemoed en wind
in je naam verscholen
dromen die ik langzaam
heb veroverd

zacht en zuiver
aan mijn lippen gefluisterd
ik gloei rood glanzend
schapenwolkjes in de zomer


kerima ellouise ©

bevroren in het beeld
vermijdt de tong de woorden
die in een verward geloof
het geluid verstoren

ijzig houd ik mijn vraag in
over het meer van verlangen
om aan de oevertreden
gekraste cirkels te laten drogen

waar blijf ik met
mijn sterrenbeelden
die ik schaats als
hagelwitte rozenstruiken
om zo mijn dromen te vergeten

waar raak ik de rand
van een zwarte hemel
wanneer ik het leven
tussen stilte en vrieskou
laat sneeuwen


kerima ellouise ©


bron foto : http://ftp.pcworld.com/pub/screencams/frozen.jpg

 



in jou vergaat mijn leven
maar ondanks mijn ziel
ben ik ook vrouw

en een rivier bij zon of regen
waarin sterren vallen
onbewust

geef me een naam
schreeuw de dichter
door me heen

in iedere morgen of
in de avondval

maar vertel me
wanneer de woorden
zijn gelezen

dat ik meer ben
dan een kreet

meer dan het lied
van een weerloze rivier


kerima ellouise ©

 

de winter ging aan
wijdopen
in het nachtland
van afwezige rozen

in het water
tot ijs versteend
behangen met dichterswoorden
stond hij
die ik liefhad

ik was zonder gewicht
toen ik op mijn tenen
de zwarte lucht streelde
en zijn stilte liet rusten
in de wind

wolken schreven ijsvogels
op zijn schouders en lieten
sneeuw dalen
nog trager en hagelwit

ik bleef
dromen rapen
boven het blinde spiegelvlak

maar hij keek door mij heen
en ik verloor
wat ik verzameld had

er waren immers geen rozen


kerima ellouise ©

 

ik denk
aan die deur
telkens dezelfde deur

en aan jouw hand
die koele stilte over drempels draagt
in elk nalatend sterfgebaar

ik kijk
naar je oordeel
en de tien geboden

je ontneemt mijn blik
en bewaart de wind

beseft niet
dat de tocht, ook
doorheen het venster,
mijn borst omklemt

en dat die deur
door vloed bezwijkt

als iedere stap over het tapijt
een trage en donkere
sprong achterlaat


kerima ellouise ©

fluister zacht tegen de nacht dat
ik je teder in mijn naaktheid wil leggen

als wind die nooit het einde van de lente kent
en hunkerend vrije dromen laat ontluiken
boven de rode gloed van rozenvelden

daal langzaam met je handen op mijn schouders
als je bloemblaadjes tot hemelbogen zaait
ik zal je haren betranen met het maanlicht
wanneer je me ontvangt, uit niets geboren

fluister zacht tegen het leven dat
mijn ziel, die om je handen vraagt
jouw lichaam op het mijne wil beroeren

in een bed dat fluistert over liefde
met zijden draden van verbondenheid
nog lang na het sterfelijk ochtendgloren


kerima ellouise ©

 

een stil rumoer
binnenin mij
alsof je niet weet
dat meer dan handen
kunnen slaan

de ochtend van
de blauwe plekken
zal wel zakken of
ik laat ze wel knagen
onder mijn lange jas

die is nog wat zwarter
dan het dreunen van je stem
of de blinddoek die ik
letterloos moet dragen
om de kleurloze stenen
te stapelen tussen het
nachtbraken

ik leg me wel
terug neer op de grond
en verontschuldig mij
voor het bukken


kerima ellouise ©

liefde en losse vlinders op
je rode tongetje, zacht
gespin zwervend in wol
en roze maanpootjes
diep in de nacht

op mijn voeten
tussen sterrenpluis
lik je melk uit
de vroegte, speels
getjilp en lome luierzon

een beetje dromen, beetje
zweven, beetje heimwee
naar de boom, drijf nu
maar op knotjes wolken

ik zing aanhalig
de sprookjes
voor jou


kerima ellouise ©

  photographer : Ian Britton

 

alle schreden zijn versteend
en toch vind je me steeds weer

ineengedoken onder tafel
wanneer je droge, koude mond
het niet meer alleen kon halen

je armen zo geluidloos zwaar
toen ik ging schuilen
achter naakte wind

en nauwelijks beslagen ramen

vele volle manen hebben
mijn schaduw zwijgend beweend

want ik hoor nog elke stap
in nachten, maar ook in dagen


kerima ellouise ©

 

steeds wanneer ik gebukt ga
onder de afgestorven boom
zie ik die struik

ooit droeg ze
vruchten
nu liggen er alleen maar
bladeren
die krampachtig
het onkruid
bedwingen
met stuiptrekkende
trillingen

op de vlakke grond
breekt
het beloofde land
en snoeit
ruw
met wilde uithalen
de brandende wraak

uit ieder slagend uur
dat zich rauw en bitter
vastklampt
aan de onbeweeglijkheid
van het kaal en donkerkleurend
moederland



kerima ellouise ©

 photographer : Ian Britton

 

ik voel vertrouwen
in je armen
in het bewegen van je vingers

sierlijk laat je
schoonheid vloeien
in de zomer,
nu voorbij

het kringt in hoge twijgen
en het diep gegroefde schors

ontvangen over het water
wacht het stromen,
los in mij

langs oevers
en langs bomen,
de brug van noord
naar zuid
daar voel ik je adem
wanneer ik
de stilte sluit


kerima ellouise ©

photographer : Ian Britton

 

 

laat me niet dromen
over ontspoorde letters
als het bloed niet sterven wil
doorheen al mijn zinnen

want onbespreekbaar
wacht ik op vleugels en
armen vol rood gestold licht

omring me niet
met dichtbije nachten
die het sterven verbergen
in het opwaaiend stof

want in het schreien
en voorbij gaan
vallen de letters
in mijn handen
uiteen

strooi maar rozen


kerima ellouise ©

 

 

het raam sluit
weigerende woorden
in de kamer

gebaart van verre
kachelwarme tijden

toen ik nog dwaas liefhad
in het luchtblauw van
de zomer en dromen
voortbracht in jonglerende
schemerwijzers

niets kon verloren gaan
zelfs niet in
waterdichte winters

waar elke omhelzing
de lente bracht
in mijn donkerglanzend haar

ik zou uit bed moeten
maar laat de zon neer
als een vergeten vriend
waarnaar geen mens
meer vraagt

het is al dag
geen enkel geluid

toch nog even slapen

mijn voeten draait Hij later wel


kerima ellouise ©

 

kijk naar mijn handen
en zie hoe de nacht
zich verzamelt in’t
woordgestamel
van de wind

naamloos gegil
op warme monden
zo zwierven wij
samen vreemd

vingers jaagden
stormen naar
zich toe en werden
in sneeuw
begraven

kijk naar mijn handen
en zie wie ik ben
in de voetstappen
van beenloos bewegen


kerima ellouise ©



photographer : Ian Britton

de graaiende adem
van de nog herkenbare man
stolt rood in elk opgehoest woord

zijn trage handen
bewegen dun
de leeg geschreven bladzijden

het wachten daalt
- nog een laatste dag -
in een vage, verre glimlach
op blauwe lippen

en in ogen
zonder morgen

langs zijn oude mond
hecht een schim
de smalle klinkers
aan schemerzilte pijn

aan grenzen voorbij


kerima ellouise ©

photographer : Ian Britton


 

 

jij , juist jij
vertelde het geheim
van de spin en haar web

van het espenblad
dat wachtte tot het langzaam
ochtend zou worden

of van de herfstwilg
kronkelend door zijn
verloren geboorterecht

jij, juist jij
die een warme golf opende
in mijn verward geloof

laat mijn ogen weer
verzanden in tranen
van vluchtende bomen

in ijzige kou
van alle onleesbare
en ijle windwoorden

wie zal nu nog
de stilte begrijpen
van de vogel en zijn nest



kerima ellouise ©

 

 

buiten
zwaait de morgen
naar een vroege wandelaar
die daarvoor de nacht
gemeten heeft met
het splijten van woorden
net zolang
tot vernedering
zijn jonge vrouw met
het kind aan haar borst
had gegrepen

hij doet het plichtsgetrouw
sterfelijk, zoals zijn vader
hem heeft geleerd
om in gebonden schaduw
eigen pijnen te genezen
plichtsgetrouw
sterfelijk, plichtsgetrouw
sterfelijk


kerima ellouise ©

 

zachtjes, zei je
vergeef me, zei ik

dat ik het jubelen niet
in je haren heb gevlochten
of mijn meest zachte gedachte
van onzegbare dingen

vergeef me, zei ik

dat mijn schaduw op
het gebrandschilderd raam
de schoonheid niet raakte
van het genezend licht

rust maar,
zei je

in mij
eindeloos droef


kerima ellouise ©



bron foto : http://www.la-nlmer./images/kathedraal_nevers_groter.jp
tekening; kerima ellouise

 

breek lucht en wolken
achter strand en water
in een overgevoelig
zwijgen

geef wind en regen
een onverbloemde naam
over het lichte veld
van doodse
droefheid

hemel maagden
met weergalmende onschuld
in ongemerkte pijn
van de aarde

sterf aan het eind
van ieder woord
tussen de duinen
van mijn melaatse buik

maar wuif me geen vaarwel

ook zonder gezicht
heb ik je lief


kerima ellouise ©

 

daar in de achterkeuken
scheurde haar lijf en alles
verbrijzelde zwart

borsten en buik werden
getooid met een lijkstoet
van razernij

bomen huilden
naakt en gekromd
om haar ogen in het gras

en de kinderhoofdjes
lagen stil , ongeneeslijk ziek
achter het raam van angst

ik zag wat ik morgen nog zie


kerima ellouise ©

 

 

geëtste lijnen
vervagen in
loodgrijze randen

van verloren tekens
die scherp snijden
in een voortgezette
levensschaduw

uit ogen
schreeuwt de angst
om het maagdelijk zaad
dat zonder een later
zich uitspreidt over lippen
van verloren strijd

waar schaamte loopt
langs het kwaad
van onuitwisbaar lijden



kerima ellouise ©

in herfst gewaaide
lege straten
ademt de wind
diep en vermoeid
kristallen woorden

ik kijk er doorheen en zie
de dichter

zijn lied schreeuwen
nog harder dan vogels
die langs jonge bruiden
en oude zondes
breken met de lichte val
van de zomer

hij draagt zijn pijn
in verstilde akkoorden
en zoekt troost bij
allen die willen horen

ik sluit mijn ogen
en op de plek waar ik was
heb ik gevoeld
hoe wegen
in een jaargetij
kunnen samenkomen

hij leunde tegen mijn dromen


kerima ellouise ©

 

 

de vlinders die de gek benoemt
in een woordgeschilderd omlijsten
van stille, wakkere nachten

snijden het weefnet van
gevangen dromen die
onder het tweehoofdig lijf
tollen als waren zij verkrampt
door de weeën van het baren

de dwaas laat zijn vleugels los
in het stuwen van het bloed
en zegeviert om wat hij achterlaat
onder het presse-papier van
dichtgeverfde ramen

die hij likt en vernist na
het stromen van de vloed
in de gekleurde spiegel
van zijn onstilbaar verwachten


kerima ellouise ©

 

hoe dwaas is de gek
die schildert in mij
een duinland van dromen
waar opgekropte huid
zich rekt op onwezenlijke muren
om met beheerste penseelstreken
het ongedurige te verwoorden

wie zal beweren dat
de worsteling op mijn gelaat
niet op de lippen zal gaan liggen
van hen die met een weifelende borst
de vlinders doden in het stille gebied
van blinde enkelvoudigheid

wie, o wie zal het strijdgewoel
begrijpen van mijn gekte en dwaze
sprongen die de leegte laten wankelen
in omhoog gekropen uren


kerima ellouise ©

 

ik liet mijn vinger
glijden over de wind
toen jij me droeg over
lichte trillingen van
verdorrend hout

door herfst getooid
legde jij mijn hoofd
tegen je schouder
bedekte mijn haren
met de kom van je hand

ik vertelde je over
lage wolken en
over mijn dwalende blik
naar een kale tuin

in het gedempte licht
zoende jij mijn ogen
raakte mijn wangen
met een rode gloed

en voor de eerste keer
knielde de winter traag
in de eenheid van
diep omsloten rust


kerima ellouise ©

 

ik heb jou lief
je sterrenogen
vroeg in de morgen
laat in de nacht

ik volg je naar binnen
om de dag te vergroten
in zoete drang en
alles om me heen

laat me jou strelen
het zicht van je dromen
een enkel woord
tussen de zinnen

waar alleen ik
languit mag liggen
in één ademzucht
van bewegend beminnen


kerima ellouise ©

ver en nabij







ik ben niet meer
in mij
maak me los van mijn lichaam
bevrijd me van mijn dromen

niemand zal me nog raken
in mij
aan mij
tenzij het stof, het overschot

de slaap van het leven
niet in jou
niet naast jou
maar in monoloog met de aarde

vergaan zal ik
in zomers voorbij
ver
zal ik gaan
van mensenstromen


kerima ellouise ©

de stilte draagt mij terug
naar de woorden die ik
in de nacht verzameld had
nog voor ik aan het sterven dacht

toen vogels nog niet schreeuwden
dromen speels bewogen
en kinderen rode appels
uit stoffige bomen toverden

ik ging aan mijn huis voorbij
zag mijn moeder door het raam
en het glas dat ik had verbrijzeld
met mijn kleine vuisten

voor haar, lagen de scherven
nog steeds op het gras in
de achtertuin van het
machteloze krijsen

waar ik mijn kinderstem
in zwarte putten heb begraven
heel diep in de schachten
van de steenkoolmijnen

 

de stilte heeft me verder gedragen



kerima ellouise ©

 

 

ik kan hier alleen maar zitten
met mijn rug tegen een boom
en handen in het mos

ik wil schreeuwen
en verliezen
vergeten hoe licht het was

het einde van de zomer
breekt het uitzicht
door ramen van het vlakke glas

de dood overleeft
op doordeweekse dagen
in de onomkeerbaarheid van aanvaarden

ik zou moeten schreeuwen
ondraaglijk bewegen


kerima ellouise ©

 

langzaam
oud, in het vergane licht
blaas ik nevel buiten de wereld
en kijk naar het stilstaan
van de schemer

wij hadden samen de nachten
en ik weet mijn liefste
de stilte kwelt

tussen het raam
van zon en maan
verraadt mijn geween
de eerste uren,
de dagen van toen

koude druppels in mijn hals
sterren als oud zilver
boven de stille avondrand

uit de verte waait nog de geur
van warme lakens

en je weet mijn lief
ik wil niets meer bezitten
dan die eerste uren van toen


kerima ellouise ©

ik kom
dicht bij jouw innerlijke
schoonheid, ze vloeit uit je ogen
over mijn open lijf, ontvangend wat
je ziel mij zo naakt laat zien

je komt
uit een landschap van
meer dan wind en wolken waar
het wonder van herkennen zich strekt,
vanuit je slanke vingers naar mijn zielengewoel

je rust blijft helder woorden schrijven,
laat vogels vliegen naar een hoge lucht
waar speels en ongerijmd je klanken mij verwennen

in die ene, dragende zucht



kerima ellouise ©

 

neem me mezelf niet af
wat rest er dan nog
van de nachtelijke regen
die zich langzaam kleurt
met het morgenrood
van de treurende nachtegaal

hoe zal hij weten dat
zelfs de schaduwen trillen
in de open fluisterende
vleugels van zijn verenkleed
wanneer de lucht geluidloos valt
in de plassen en het puin

ik loop er door, ben onderweg
ook als het gezang in mij blijft wenen

luister, dicht bij de grond
maar laat me in mijzelf leven


kerima ellouise ©

photographer : kerima ellouise ©

 

hoe stil is het gras
zelfs banken en bomen
wanneer ik je zacht
in de treurwind leg

hoe smal zijn je vingers
rond de wilgende vijver
en de witte vogel
van rozenhout

je verhalen zijn
zo traag en
haast vergeten
van dag tot dag
van zon tot zon

geen ster wekt
mijn dromen
zelfs de wolken
liggen dood

toch kan ik
niet verder gaan
het is de stilte
die ik hoor


kerima ellouise ©

 

zie wat ik voel
mijn naam is zwaar van zonde
zie, hoe donker zwart
door het ontbinden heen
schimmen passeren
voorbij mijn haard

zie
zie dan het gestamp van de nacht
mijn waanzin ligt bebloed
in de herinnering van het zelfmoordzaad

zie
en geef mijn borst
een onvergeeflijke naam
in het zwarte hart van
wat ik draag

zie
zie dan toch
in mijn lijf steekt een zwaard


kerima ellouise ©

 

hoe voelbaar stil
zijn onze woorden
wanneer het licht
over hemel en aarde

huilt in vele nachten
en het verdriet
in de armen sluit,
borst en buik

verzwakt door
het moeizame geschuifel
van onze tranen


hoe onzichtbaar
vertraagt het handschrift
van witgedrukte letters

ver van elkaar
in een avond zonder ochtend
en morgen onbestaand

zwart aan de rand
van de horizon

waar een engel zacht
haar vleugels tekent
naar de stille overzijde


kerima ellouise ©

ik duik in jou
mijn dichter
en waan me even
je minnares
op lippen zonder spreken

een eerste geliefde
bemint je niet beter
zoals ik je stem
onder ‘t bundelend licht
van begeren

ik murmel je ’s nachts
in de lucht van mijn longen
kruip in je woorden
om de kou te ontlopen

je bent zo mooi
in de zucht van mijn wereld
achter het raam
van mijn stille verbeelding

mijn handen beven
ik laat je niet gaan

hou je dichter
nog dichter van mij ?

zolang ik je lees
blijf ik bestaan


kerima ellouise ©

 

steeds vaker ga ik
op bezoek bij vrienden
om een stem te branden
in de stilte

- oh, ben je er al lang -


mijn tong vermijdt
woorden die het
geluid van minnaars
of hun drang naar bezit
kunnen verstoren

- meneer lijkt zich te schamen -


ik noem minnaressen
bij naam en staar
mijn zinnen naar
grijze, dove tegels

- mevrouw kijkt langs mijn haren -


al naargelang
de scherpte werpt
het licht me in de schaduw

- ik pas beter bij het behang -


de kamer draait zich ver van mij
en plakt sterren tegen de ramen


kerima ellouise ©

 

de geur van afwezigheid
in stilte bekranst
dooft geen sterren

in de zomer noch in de herfst

er zijn soms
geen woorden in gedachten
die lichtslierten laten stijgen

in de dag
of in het avondzwijgen

nauwelijks zichtbaar in die diepe stroom
beeft zacht en in zichzelf verloren
een tengere vogel
nog diep gebogen

met angst om haar vleugels
op een traag windblad
te laten drogen

en ook al breekt haar schaduw
nog door een ommuurde nacht

het zielsgefluister in haar naam
zal haar stem leiden
naar de lichtsterren van de dag


kerima ellouise ©


opgedragen aan Meltem

 

scheef septembert de dame
- Blanche genaamd -
een grijs, wollen hoedje

de zon en mijn hallo voorbij
zet ze zich met brede heupen
naast de wolken

de bloemen op haar boezem
omhelzen mijn wangen en
de schoot van de buurman

ze vangt de middag
op hangende lippen en
suikert haar koffie met
verzonnen verhalen

klokgelui vouwt
haar servet samen met
enkele afscheidswoorden

ze steekt de wind
onder haar hoedje en
net zoals vorige week

- dag oma -

lacht ze haar hart
omvangrijk open


kerima ellouise ©

 

een zucht trekt door de tijd
en ik vergeet
doe toch alsof

mijn stem wordt trager
zwaarder of misschien
juist ijler

vreemd knikt
het tweeduister
mijn mond
naar zinnen
omlaag

waar mijn angst
woorden zeist
verder voorbij

het weigerend zelfbedrog
en mijn verminkte
zielenbeeld

ik vergeet
doe alsof

ik vergeet

net zolang
tot ik vergeet


kerima ellouise ©

lijkt die boom op mij
vroeg ik
woorden
scheurden in wolken

jij las verder
zwart-wit

lijkt die eenhoorn op mij
koos ik
toen een sprookjesland
dichter bij de leugen kwam

jij liep de ochtend uit
doofstom

ik ledigde jouw stilte
in mijn handen
en zweeg

opnieuw


kerima ellouise ©

 

ik leg een zwaluw op mijn mond
en verbreed de zomer
van tuin tot tuin
waar stilte niet zwijgt
noch verwondt

blaadje voor blaadje
en zonder haast
vertraag jij de aarde
voorbij het houten huis
waarin ik jou en mijn dromen
laat wonen

ik raak je aan
juist voor de herfst
als regen valt
wel duizendmaal

jij bent er niet
ook nooit geweest
maar ik heb je lief
heb maar geen vrees


kerima ellouise ©

 




jij luistert
hoe herfst valt
op blad en wind
in doffe straten

waar het gezicht
schaduw verbleekt
in’t geluidloze gewoel
van blinde dagen

over de brug
stroomt te vaak regen
naar spiegelruiten
die verzinken in onbeminde kamers

jij hebt gehoord
en stormen begrepen
maar de nacht is moe

heeft mij
en het uitgeputte blad
in de stad weggevreten


kerima ellouise ©

 

doodstil
heb ik me vanochtend
door je woorden gesleept

en er lag niemand
in mijn armen

voorzichtig
vouwde ik je brief
tot een witte schelp

maar zelfs de zee
was van karton

en op het strand
waar ik bellen blies
winterde een bladstroom
mijn huid ijzig wit

neerwaarts naar de kale takken
afgesneden van het middaglicht

ik heb je voetstappen
in wierook geblazen
doodstil
boven het spiegelvlak

geen golf deint nu nog
in mijn armen


kerima ellouise ©

ik betreed het ondergrondse geluid
waar de zelfgeslagen letters van mijn zerk
de maden overtuigen dat ik niets anders ben
dan wat schimmelende duisternis

nachtenlang heb ik tussen veldslagen gedoold,
lijken achtergelaten die ooit, voor hun sterven,
schreiden in mijn hongerende ziel om het
grijze vocht dat uit mijn ogen stroomde

en nog voor het uur dat de avond stil viel
wierp ik mijn schaduw ver vooruit

het graf bedekt nu mijn zwijgen
naaktheid die ik voor jou had geuit


kerima ellouise ©

Vreemd verbonden







langzaam zal mijn naam
een herinnering worden
wanneer de tijd zich vult
met grenzen uit verleden

wat ik ingehouden bezit
is slechts een rimpeling

- te min en vluchtig
om aan te raken –

gewenste dromen
het grote, onmogelijke woord
alles zal zich neerleggen
in wat ik was

een spoor achterlaten
in wat even heeft bestaan

vandaag


kerima ellouise ©

het doet er niet toe, zei ik
hij is dood
ik legde het geweer op de vreemdeling
plukte plastic geraniums en gooide ze
voorbij mijn triomferende blik

die avond liep ik in de tuin
de wind ging me voorbij en
zakte in de wolken toen ik met
dit gedicht op mijn huid
de hemel betrad

door de spiegel heen
spuugde ik nog een laatste keer
op de vleesgeworden woorden

ik draaide me om naar
het kind tussen de sterren en
wiegde het in mijn armen

een glans verscheen

in het eerste morgenlicht
herschreef ik haar geboorterecht


kerima ellouise ©

 

ik zag een kind vallen uit een boom
het ademde een woord. een eerste woord.
blind. vader bevroor

het kreeg omtrek en wat vormen
hij droeg haar naar de dag. een eerste nacht.
donker. het kind bevroor

de wind liet niets blijken en schoof verder
voorbij het veld van verborgen mos.
doof. moeders gehoor

ik zag een kind sterven
en raapte het op
onder de onbuigzame boom


­kerima ellouise ©

 

hoe schijnbaar lucht danst
in de weerspiegeling
van getraliede ramen

blauwig paarse bloemen
geuren mij toe in het nest
van het met riet getooide huis

achter me een stenen muur
waar een eenzame tafel
enkel de wolken draagt
als in gebed verzonken

het is mijn tuin niet
ik snoei ook de rozen niet

maar plooi me nederig
tussen de avond en
schrijf woorden

op het herfstpad
van leegte en
vervlogen dagen


kerima ellouise ©

 

jij zag hoe mijn jurk versmalde
samen met het uitzicht van
een zwart omrande boord

ik keek naar rood gekraste ogen
kleedde me met schaduwen en
verborg zo mijn magere lijf

bloemen waren er in overvloed
die dag dat ik mijn mond bedekte
met een marmeren rozenblad

jij hebt me begraven gezien
toen alles zwijgend werd en
ik het liefhebben op stenen schreef


kerima ellouise ©

er is sneeuw voorspeld
de wind aarzelt
wanneer ik woorden schrijf
in de kille schaduw van de winter

ik haast me door het gebladerte
schraap zinnen van stugge takken

voor deze zich overgeven
aan het troosteloze gerucht
van gewillige, grijze wolken

vanuit de aarde
verkondigen ze het sterven
terwijl de nacht wordt meegesleept
in de herberg van mijn angsten

ik houd de adem in
en langzaam, met twee handen
krassen blauwe vingers
de winterstilte op mijn graf


kerima ellouise ©

jij legde de schaduw
naast het smalle pad
terwijl de wereld was verlaten
al ver voor het komen van de nacht

aan de bosrand
met een handvol bladeren
trad een voorzichtige eik
nog nabij om zo oud
de gebroken herinneringen
in het sterven te verjagen

wil je niet in de zon gaan staan
vroeg jij
want de zon draagt niet jou
maar jij draagt haar

en nooit zal ik nog zijn zoals ik was


kerima ellouise ©

 

waarom schreeuw ik
ik weet er is geen andere weg
want elk woord was op voorhand
al gedoemd tot sterven

waarom droom ik
wanneer ik beter over
dood kan spreken in
mijn leeg verloren lichaam

al wat bestond lees ik
met stompe letters
want ik sterf in jou
eer je bestond

ik schrijf mezelf weer
in de scherpe hoek
waarin ik beter
had gebleven

ik had het kunnen weten


kerima ellouise ©

 

er staat een boom
vlakbij mijn raam
het is een treurwilg

zijn tranen kruipen
naar de winter
losgeraakt
doorheen de nacht

ik wil niet zien
waar de zomer ligt
of waar ik mijn adem
heb achtergelaten

ik vlucht wel verder
op stille voeten
ontkleed mijn dromen
van ster en maan

want de lippen
die mij hebben gekust

ze doofden na lust
en vergaten mijn naam



kerima ellouise ©

 

 

ik heb nog nooit iemand zo liefgehad
zong jij
en ik begreep je woorden van groot geluk

want uit mijn mond zweefde
een glimlach naar de Japanse zomer
een oud geheim
nu op alle winden vrij

ik weet dat toen de nacht viel
tussen het klavier en romantiek
jij verder droomde in je eigen zonnetuin

en ik met mijn laatste zekerheid
de ogen sloot en onder zachte regen
de letters vergrootte

in de klanken van je hele zijn


kerima ellouise ©

 

ik praat met jou
geen woordentaal
spreek noch hoor ze
in het Drents

jij raapt de klanken
van ontmoeten
schommelt ze zacht
en als mens

het beeld blijft
aan mezelf gelijk
in het ademen
van het bloed

vol eenvoud
in je hele zijn
plooi je letters
zonder woordenboek


kerima ellouise ©


opgedragen aan F.E.

 

photographer : Frits Elders ©

ik heb de stilte ontmoet
niet achter in mijn tuin
waar de buurvrouw onbarmhartig
haar woorden laat veren
slordig uit de bodem geschraapt

zo denk ik, rechtop staand
zonder bewegen
onder de late lucht

het is nu zomer en met
vlinderfladderende armen
snijd ik vogels en
paarse wolkjes uit
het licht omlaag

vol gedragen bruidsvluchten
die in stille verwachting
het behoedzaam tasten
in zachte kleuren drenken

ik ga zitten
en kijk hoe schaduwen
langzaam uit de aarde komen
hoe stil de stilte wordt

en denk
was jij maar hier
ik zou je de dromende heide schenken


kerima ellouise ©

  

 

 

schaduwen
worden dieper langs
de oevers van het meer

ik vraag me af
hoe je in open wonden
eenzaamheid kan herkennen

ik kan niet inademen
en ademhalen
vlaag na vlaag

ik zal weer aan
mijn eigen stem moeten wennen

het water lijkt bijna zwart
zo naakt


kerima ellouise ©

 

zeg het aan niemand
dat morgen dit blad
onbeschreven zal zijn

de dood komt immers
mijn handen binden
aan ‘t hoefgetrappel
in de nacht

waar zweepslagende
doden stormen over
natte straten en

lichamen verraden,
naamloos geketend
aan de zwarte adem
van de stad

zeg het aan niemand
dat ik morgen
onbewoond zal zijn

wanneer een schot
weerklinkt langs
alle zijden van
dit blad


kerima ellouise ©

 

 

en altijd zal de nacht
alle zijden omringen
van het open raam

ik fluister enkel
een waaiende ruimte
dieper dan geluid

mijn handen zijn
immers te klein om
je toe te dekken

vergeef me
het onmogelijke
ik ben niet groot genoeg

ik had zo graag
naast je willen liggen

nachtenlang
dagenlang
en willen waken

vergeef me mijn ontwaken


kerima ellouise ©

 

vertel me niet
hoe ik moet dromen
of hoe de horizon beweegt

jij staat op een rots
en rolt een schaduw uit
over zee

ik zie meeuwen
in de verte

kon ik maar dichter, drijven
waar de wolken wachten, drinken
van de diepe gloed

geen golf raakt jou
of het licht dat tegen je gezicht
de dageraad zoekt

in de verte

vertel me niet
hoe ik moet vliegen
de lucht is gevuld met
dode vogels

jij staat op een rots
en ik in mijn dromen


kerima ellouise  ©

 

dicht
bij
in het veld
sta ik
de wind waait

om een boom
ontworteld
in diep bruine aarde
donker

ginds
ver
jaagt de storm
de wolken
leeg

en schijnbaar los
hou
vast
heb ik je daar ontmoet

onwaarschijnlijk
uren
ver
droomd


kerima ellouise ©

 

 

als ik over jou vertel
zit ik vaak op mezelf te wachten
stil starend
naar de richting van de wind

jij
die het eenzame raakt
door de woorden van morgen

ligt uitgestrekt
in verre gedachten
ongekend in handen
van gisteren en vandaag

als ik je tederheid ontvouw
in kleine druppels regen
zie ik jou
mijn glimlach vragen

jij
die mijn adem weent
in de voetstappen van morgen

in een verhaal
dat de wind als herinnering
draagt


kerima ellouise ©

hoe lief
een nachtegaal
passie leegschudt in huiverend glas

woorden kweekt
als rijpende vruchten
tegen een bezinnende boezem
net voor de val

in licht en donker met
een buitelend hart
schaduwen temt
langs de kamerwand

de bodem vult
met geoogste sterren :
haar dromen in een
komende dans


kerima ellouise ©

photographer : Frits Elders ©

ik laat de lente
in mijn handen spelen
wanneer ik een gedicht
op het linnenwater teken

over vlinders die gaan slapen
onder de verlegen schaduw
van onbedwingbare woorden
die ik zachtjes als nevels
uit mijn ogen laat stromen

naar de duizend stappen
die ik dans met jou
op een lichtsluier
van je lach

eindeloos mag ik zijn

in de dauwdromen
van jouw dag


kerima ellouise ©

Photographer: Ian Britton

dagen korten
in het nachttij
van een dromendichter

sterven in de duinen
van het eigenzinnig hart

woorden staren
wangenbleek
naar het ongekende afscheid

waar ik de zilte vloed
in mijn zakdoek druk

zilverwit
sterven vleugels
door de stilte van een open zee

op vreemde vogels

schrijf ik blauw wat eenzaamheid is


kerima ellouise ©

in stof en zand
wind en wolken
heb ik jouw naam gezocht

ik heb gevloekt getierd
gehuild gebeden
gezwegen

en ik ging verder, keek
in de eerste tweede derde
persoon, zocht
zelfs in meervoud

maar elk woord
bond me vast
aan mijn honger

ik kuste lippen
bomen bloemen
de stroom van een rivier

verleden en heden

en hoorde de toekomst
jouw naam fluisteren

- morgen -

maar morgen kwam te laat


kerima ellouise ©

we lachten
blauwe wangenwolkjes
dicht bij de zee

vielen in armen
van zandgegolfde duinen
langs groetende halmen
en de wind om ons heen

we bekleedden de liefde
met zonzomerse zoenen
onwetend van de woorden
die het tij heel zachtjes schreef

met een mondvol sterren
bewoog jij je schaduw
toen ik langs de stilte
van dromen gleed

nu breng ik me buiten mezelf
en drijf zinloos met wolken mee


kerima ellouise ©

 

vreemde droefheid
bouwt muren
rond woorden
en steeds vaker
ben ik de schaduw
van iedere dag

onder bomen
en wolken
dicht gewaaid

krom ik mijn handen
rond het eenzame lied

over druppeldiepe
stenen en
rauwe monden

schuurt het zand
de hese zinnen

van vogels die
ik niet herken maar
stroomafwaarts huilen

achter de schaduw
van mijn stilte

bouwen muren
de ruimte
voor einde – woorden


kerima ellouise ©

zonder ophouden ga ik
elders wenen
dan in transparante luchten
die ik met open ogen
hellend verlies door de
gedoofde woorden van morgen

rusteloos en zonder einde
onder het drukkende puin
van gisteren
ga ik graven in elk geluid
dat de dood wekt
door drijvende kiezels
die ik radeloos gooi
naar alle tranen van
mijn vlakke eenzaamheid

op bevroren vogelvleugels
schrijf ik een afscheidsbrief


kerima ellouise ©

jij schrijft me
door het raam
een stil leven
van vage vlekken
aan elkaar geketend

waar ik als dichter
sterf buiten het zicht
van lege bomen
en uitgestorven vuur

vreemd lachend
hoor ik spotvogels
schateren met
afgerukte bladeren en
mijn grijsomrande huid

want alles wat
ik onderweg schreef
was de adem
van warmlicht verlangen

van dromen die naar morgen keken


kerima ellouise ©

ik woon niet in armen
noch in een gedicht
een beslapen ruimte
in woorden
mond aan mond

niet in een landschap
van zon en wolken
geledigde letters
in gloeiende wind

ik kan ook nog
minder wensen
een zwijgende morgen

- achter ramen begoten -

zin zonder zin
in het sterfhuis
van dit leven

long naar long


kerima ellouise ©

 

ik wankel naar de kant
waar een schaduw
mijn angst aanschouwt

langs huizen en bomen
langs het parkje in
mijn kinderdromen

waar ik een eerste kus
achterliet, ergens tussen
het kastanjebruin van
bijtjes en wat bloemen en
onvolwassen zomerogen

ik vond er de geur
van kersenrode beloftes en
slungelende lippenliefde
onder de krullende randen
van katoenen bloesjes en
blozende sterrenbeelden

van het licht en de liedjes
waarmee ik zwaaide naar
bruggen over water
en zo het rusteloze naar
ontgroeiende onschuld
kon verjagen

nu luister ik stil naar
wankelende nachten
en laat een zachte tenor
de schaduw opbergen

... con te partiro ...

kerima ellouise ©

vraag me niet
wat ik het mooiste aan je vind
ik zou je het antwoord
schuldig blijven

want jij
vind ik
het mooiste
aan jou

vraag me niet
of ik je woorden
kan toedichten

want ik
zou in de hoogste hoogten
moeten schrijven

vraag me of ik je liefheb
en ik antwoord

ja


kerima ellouise ©

 

weet jij wat liefde is
vroeg ik
toen het zicht verbreedde
in de straten van de stille stad

jij knikte
wriemelde aan mijn oren
en vroeg of je mocht
ontwaken in het licht van mijn ogen

je nam me voorzichtig bij de hand
leidde me door de eeuwige woorden
van Jan Hanlo en Andreus
en zei :
zo meen ik dat ook liefde is

ik las en las
rook aan rozen en aan lelies
liep langs bomen in de wind

en terwijl jij me bedekte
met tedere poëzie
heb ik je antwoord
schuchter bemind


kerima ellouise ©

de avond liep binnen
met waterige ogen
en schrobde het maanlicht
van mijn zilver bespatte huid

met zorg had ik
sterrenzaad gestrooid
tussen land en hemel
ver van de plaats
waar uren verdwijnen
en de dood zich in mijn
lichaam sleept

boven de horizon
en het slapende zuiden
kromde het licht
met ingehouden adem
toen jij stenen gooide
met groot geluid

ik keek op
de wolken zwegen
verloren de dag in

het regende sterren
op mijn gelaat


kerima ellouise ©

 

heen en weer
aan mijn raam voorbij
voorover gebogen
armen op de rug

misschien morgen, mompelt hij
met een oude hand
en versmalt langzaam de stilte
wanneer hij me te vroeg
verontschuldigend aankijkt

hij klimt weer verder
daalt op en af
breekt de wijzers
van een vermoeide dag

misschien morgen, mompelt hij
en steekt de tijd
terug onder zijn zwarte jas


kerima ellouise ©

wolken, op God gevest
strekken naar de hemel
en weven een zachte sluier

rond het tere, grijze blad
dat door licht omringd
zich nog verdiept
in de wijsheid
van zijn aardse zijn

net zoals leven en dood
kruisen poorten
zijn trage wereld

waarin hij dromen bouwt
rond vermoeide schaduwen
van zijn jeugd

maar waarin hij ook
woorden bewaart
die in slaap geschreid
zijn rijke zielsmuziek dragen

zacht kijkt hij door de duisternis heen
en omvat het licht
met trillende, dankbare handen

ik voel me zacht verheven
want om zijn mond zweeft
een glimlach naar me toe


Opgedragen aan Dhr. W.T.



kerima ellouise ©

laat mij in je slapen
vannacht
waar ik in je adem rust

en me geef

waar ik geen antwoord weeg
op witte muren of letters
verzameld in de lucht

wil je in me wonen
morgen
waar je innige stilte spreekt

met geen enkel onbeduidend woord
of zinnen over Liefde
zelfs niet over een zuivere dood

mag ik zijn
vederlicht
voltooien wat nooit werd voltooid

in de ruimte van je cirkelende buik


kerima ellouise ©

in het huis der gekken wordt

de waarheid van het bestaan bevestigd

kerima ellouise

koud spillebeenden voeten
over de striemen
van gezwollen tepels naar
de kille handen waarin
ik heb gewoond

met een handgebaar
en enkel ogen
schopten schoenen
naar zeepbellen;
leeg geblazen
op ongehoorde windvlagen

woorden werden gescalpeerd
en tranen beschilderd
met oorlogskleuren
die in langgerekte jaren
het knikken deden beven

in dunne lijnen en met
stijve armen splijt ik
de navel tussen tepel
en handen en haal nog
één keer diep adem

in het kind


kerima ellouise ©

laat mij verblijven
enkel en alleen
op de zachte toppen
van je vingers
laat me niet stijgen
noch dalen
in dromen licht van toon

ik wil ontwaken
in de rust van je morgen
in mooie woorden zonder schroom

laat mij
je handen vullen
met alles wat vleugels heeft
in lage en hoge wolken
waar vertrouwen wordt gestreeld

ik wil verlangen
daar en alleen daar
waar rozennevel
sterren strooit
in de kuiltjes van
je kruidige wangen


kerima ellouise ©

jij pakt mijn hand
loopt langs de vrouw
en op het dorpsplein
luister ik naar iedere stap
van mij naar jou

je draait je om
laat ogen kleden
en onder oude bomen
staar je naar het meisje
met een kortgerokt verleden

niets beweegt
geen droom, geen beelden
en als ik omkijk
van mij tot jou
verzamel ik de vrouw

in het heden



kerima ellouise ©

Vertolk me







ik sterf aan je
wanneer je me voor het laatst
door korenvelden draagt

langs verlangen van oneindigheid
waar iets van achter blijft
in het werkelijke land

je praat met me
doordringt mijn lichaam
en in zoveel om lief te hebben

vertaal jij voor mij de ochtendstilte
waardoor ik geruisloos als een vlinder
ben meegegaan

ik sterf aan je
maar in je adem
leef ik voort

een nooit vergeten vlinder


kerima ellouise ©

rond weergekeerde hielen
rimpelt het water
wanneer ik de rust liefkoos
van luie lentedagen
en iedere gedachte
die ik in mijn strandtas wil dragen

langs voorbij zeilende
woorden en kuierende lippen
vangen schelpen
het maanlicht
die als mijn schaduw, zo traag
dansen en draaien

ik lees vogels en bloemen
in duinzand en wolken
pluk zachtjes gefluister
en zeewier
uit je haren

laat een droom
langs de avondeinder
waaien


kerima ellouise ©

woorden vluchten
verdwijnen
een kus in de wind
zo ook mijn dag
jou
voor het laatst bemind

ik wil spreken
over liefde
maar
nee, denk ik
ik zwijg
leugens willen niets

achtergebleven
kijkt
de nacht naar buiten
doorzichtig
net aan de rand
van de dood

vertwijfeld zwaai ik
naar je lippen
woorden vallen
niet meer
rood

je schaamt je armen
om me heen
denk ik,
ja
gooi me maar
weg

ik verdwijn wel
terug
in woorden
ongezegd


kerima ellouise ©

de laatste woorden
onuitgesproken
wenken even bij het afscheid

wanneer mijn vingers
nog een streling vlechten
doorheen
de hartslag van een dag

de nacht weet niet
hoe
jij mijn ogen vangt
in zachte, stevige handen

wij
elkaar mateloos bestelen
in elke speelse, roze lach

ik wil wachten
dichten
onvertaalbaar
beroeren als een windekind

zomerstormend in je stromen
met de tintelende gloed
van mijn lentewind



kerima ellouise ©

jij hebt aan mijn leven
een dag toegevoegd
een duizelingwekkend moment
waarin ik was

licht tintelend vrij

jij droeg mijn uren
op lichte vlindervingertoppen

legde de stilte
in vleugels van vogels verzonken

ik heb een dag
van mijn leven gemeten
niet in stappen of in mijlen
maar door trillingen op mijn huid

en ik sloot mijn ogen…

licht tintelend vrij


kerima ellouise ©

bron foto : http://www.tedwolfe.com/Gallery/
ImagesForWeb

het werd donker
toen ik fluisterde
naar de goden

- bent u de dood -

ze hielden hun adem in
er gebeurde niets

mijn stem brak
en ik stamelde
tegen de Noordster

- bent u het licht -

met neerhalende zeilen
gleed zij langs de dagen
die voorbij waren gegaan

ik voerde dan een gesprek
met verleden en met heden
met vogels en met bloemen
met dichters in elk jaargetij

en zag zaadjes kiemen
in het leven en in mij


kerima ellouise ©

in het avonddwalen
wanneer de nacht
zich hees jankt door
het knarsen van de tijd

breekt mijn oog
meer dan ooit
door langzaam geweld
van woekervrees

onder het steenstof
van mijn laatste schaduw
schilfert het zwijgen
in elk stilstaand ogenblik

want meer dan toen
heb ik het doodgaan begrepen
nu de dag me ontglijdt
in ieder gebroken woord

vergeef me


kerima ellouise ©

langgerekt baant
een schaduw
het pad voor me uit

de stilte holt gretig
mijn voeten voorbij
laat sporen achter
waarin ik verdwijn

net voor het sterven
en voor de dag
kruipt de nacht
uit mijn magere mond

ik verlies het
onvoldragen zicht
om ademloos te
mogen leven

en om mezelf
aan de dood te geven

kerima ellouise ©

heel stil omhelst de zon het betreden pad
wanneer de dichter woorden laat vervagen
in ondergrondse, nachtelijke lagen
die nog schemeren doorheen zijn zielensmart

hij schikt het zwijgen in ’t bleke ochtendlicht
onder de grimmige wolken op de ruit
verzamelt zinnen voor zijn stervende bruid
wanneer zij het uur volgt zonder morgenzicht

en in die stilte van lijdzame dromen
heeft hij zijn liefhebben nooit verzwegen
als was hij uit haar tere schoot geboren

niet meer in staat om het einde te keren
opent de nacht nog één keer haar ogen
en begint het web rond de dood te weven


kerima ellouise ©

laat me sterven
in de naaktheid van je hand
waar ik stil verlangen adem

naar het zachte
schreien van de dood

laat me gaan
in de hartstocht van je huid
waar ik het zwijgen achterlaat

onder versteende longen
voorbij het verre avondrood

maar ontzeg me niet
de liefde, mijn liefde

laat ze bestaan
in geschreven morgenlicht
wanneer ik jou nader

in een verbonden droom

kerima ellouise ©

bron foto : http://home.planet.nl/~tloosbro
/index_bestanden/content_bestanden/manen.jpg

ik dicht jou
alle manen
van de melkweg toe
mijn hart lokt
sterren naar boven

nu ik me herinner
waar ik jou voor het eerst
heb aangeraakt

waar ik zei
ik zie je graag

jij dicht me
alle woorden
van poëten toe
in diepe zuchten
van dromerij

nu jij me draagt
op het lichte tij
van heden en verleden

waar jij zegt

ik zie je
ziel
graag


kerima ellouise ©