het doet er niet toe, zei ik
hij is dood
ik legde het geweer op de vreemdeling
plukte plastic geraniums en gooide ze
voorbij mijn triomferende blik

die avond liep ik in de tuin
de wind ging me voorbij en
zakte in de wolken toen ik met
dit gedicht op mijn huid
de hemel betrad

door de spiegel heen
spuugde ik nog een laatste keer
op de vleesgeworden woorden

ik draaide me om naar
het kind tussen de sterren en
wiegde het in mijn armen

een glans verscheen

in het eerste morgenlicht
herschreef ik haar geboorterecht


kerima ellouise ©

 

ik zag een kind vallen uit een boom
het ademde een woord. een eerste woord.
blind. vader bevroor

het kreeg omtrek en wat vormen
hij droeg haar naar de dag. een eerste nacht.
donker. het kind bevroor

de wind liet niets blijken en schoof verder
voorbij het veld van verborgen mos.
doof. moeders gehoor

ik zag een kind sterven
en raapte het op
onder de onbuigzame boom


­kerima ellouise ©

 

hoe schijnbaar lucht danst
in de weerspiegeling
van getraliede ramen

blauwig paarse bloemen
geuren mij toe in het nest
van het met riet getooide huis

achter me een stenen muur
waar een eenzame tafel
enkel de wolken draagt
als in gebed verzonken

het is mijn tuin niet
ik snoei ook de rozen niet

maar plooi me nederig
tussen de avond en
schrijf woorden

op het herfstpad
van leegte en
vervlogen dagen


kerima ellouise ©

 

jij zag hoe mijn jurk versmalde
samen met het uitzicht van
een zwart omrande boord

ik keek naar rood gekraste ogen
kleedde me met schaduwen en
verborg zo mijn magere lijf

bloemen waren er in overvloed
die dag dat ik mijn mond bedekte
met een marmeren rozenblad

jij hebt me begraven gezien
toen alles zwijgend werd en
ik het liefhebben op stenen schreef


kerima ellouise ©

Photographer : Frits Elders ©





er is sneeuw voorspeld
de wind aarzelt
wanneer ik woorden schrijf
in de kille schaduw van de winter

ik haast me door het gebladerte
schraap zinnen van stugge takken

voor deze zich overgeven
aan het troosteloze gerucht
van gewillige, grijze wolken

vanuit de aarde
verkondigen ze het sterven
terwijl de nacht wordt meegesleept
in de herberg van mijn angsten

ik houd de adem in
en langzaam, met twee handen
krassen blauwe vingers
de winterstilte op mijn graf


kerima ellouise ©

jij legde de schaduw
naast het smalle pad
terwijl de wereld was verlaten
al ver voor het komen van de nacht

aan de bosrand
met een handvol bladeren
trad een voorzichtige eik
nog nabij om zo oud
de gebroken herinneringen
in het sterven te verjagen

wil je niet in de zon gaan staan
vroeg jij
want de zon draagt niet jou
maar jij draagt haar

en nooit zal ik nog zijn zoals ik was


kerima ellouise ©

 

waarom schreeuw ik
ik weet er is geen andere weg
want elk woord was op voorhand
al gedoemd tot sterven

waarom droom ik
wanneer ik beter over
dood kan spreken in
mijn leeg verloren lichaam

al wat bestond lees ik
met stompe letters
want ik sterf in jou
eer je bestond

ik schrijf mezelf weer
in de scherpe hoek
waarin ik beter
had gebleven

ik had het kunnen weten


kerima ellouise ©

 

er staat een boom
vlakbij mijn raam
het is een treurwilg

zijn tranen kruipen
naar de winter
losgeraakt
doorheen de nacht

ik wil niet zien
waar de zomer ligt
of waar ik mijn adem
heb achtergelaten

ik vlucht wel verder
op stille voeten
ontkleed mijn dromen
van ster en maan

want de lippen
die mij hebben gekust

ze doofden na lust
en vergaten mijn naam



kerima ellouise ©

 

 

ik heb nog nooit iemand zo liefgehad
zong jij
en ik begreep je woorden van groot geluk

want uit mijn mond zweefde
een glimlach naar de Japanse zomer
een oud geheim
nu op alle winden vrij

ik weet dat toen de nacht viel
tussen het klavier en romantiek
jij verder droomde in je eigen zonnetuin

en ik met mijn laatste zekerheid
de ogen sloot en onder zachte regen
de letters vergrootte

in de klanken van je hele zijn


kerima ellouise ©

 

ik praat met jou
geen woordentaal
spreek noch hoor ze
in het Drents

jij raapt de klanken
van ontmoeten
schommelt ze zacht
en als mens

het beeld blijft
aan mezelf gelijk
in het ademen
van het bloed

vol eenvoud
in je hele zijn
plooi je letters
zonder woordenboek


kerima ellouise ©


opgedragen aan F.E.

 

photographer : Frits Elders ©

ik heb de stilte ontmoet
niet achter in mijn tuin
waar de buurvrouw onbarmhartig
haar woorden laat veren
slordig uit de bodem geschraapt

zo denk ik, rechtop staand
zonder bewegen
onder de late lucht

het is nu zomer en met
vlinderfladderende armen
snijd ik vogels en
paarse wolkjes uit
het licht omlaag

vol gedragen bruidsvluchten
die in stille verwachting
het behoedzaam tasten
in zachte kleuren drenken

ik ga zitten
en kijk hoe schaduwen
langzaam uit de aarde komen
hoe stil de stilte wordt

en denk
was jij maar hier
ik zou je de dromende heide schenken


kerima ellouise ©

   
  bron afbeelding : http://www.avalonfilms.fr/photos/VOX/Voix01.jpg

 

 

schaduwen
worden dieper langs
de oevers van het meer

ik vraag me af
hoe je in open wonden
eenzaamheid kan herkennen

ik kan niet inademen
en ademhalen
vlaag na vlaag

ik zal weer aan
mijn eigen stem moeten wennen

het water lijkt bijna zwart
zo naakt


kerima ellouise ©

 

zeg het aan niemand
dat morgen dit blad
onbeschreven zal zijn

de dood komt immers
mijn handen binden
aan ‘t hoefgetrappel
in de nacht

waar zweepslagende
doden stormen over
natte straten en

lichamen verraden,
naamloos geketend
aan de zwarte adem
van de stad

zeg het aan niemand
dat ik morgen
onbewoond zal zijn

wanneer een schot
weerklinkt langs
alle zijden van
dit blad


kerima ellouise ©

 

 

en altijd zal de nacht
alle zijden omringen
van het open raam

ik fluister enkel
een waaiende ruimte
dieper dan geluid

mijn handen zijn
immers te klein om
je toe te dekken

vergeef me
het onmogelijke
ik ben niet groot genoeg

ik had zo graag
naast je willen liggen

nachtenlang
dagenlang
en willen waken

vergeef me mijn ontwaken


kerima ellouise ©

 

vertel me niet
hoe ik moet dromen
of hoe de horizon beweegt

jij staat op een rots
en rolt een schaduw uit
over zee

ik zie meeuwen
in de verte

kon ik maar dichter, drijven
waar de wolken wachten, drinken
van de diepe gloed

geen golf raakt jou
of het licht dat tegen je gezicht
de dageraad zoekt

in de verte

vertel me niet
hoe ik moet vliegen
de lucht is gevuld met
dode vogels

jij staat op een rots
en ik in mijn dromen


kerima ellouise  ©

 

dicht
bij
in het veld
sta ik
de wind waait

om een boom
ontworteld
in diep bruine aarde
donker

ginds
ver
jaagt de storm
de wolken
leeg

en schijnbaar los
hou
vast
heb ik je daar ontmoet

onwaarschijnlijk
uren
ver
droomd


kerima ellouise ©

 

 

als ik over jou vertel
zit ik vaak op mezelf te wachten
stil starend
naar de richting van de wind

jij
die het eenzame raakt
door de woorden van morgen

ligt uitgestrekt
in verre gedachten
ongekend in handen
van gisteren en vandaag

als ik je tederheid ontvouw
in kleine druppels regen
zie ik jou
mijn glimlach vragen

jij
die mijn adem weent
in de voetstappen van morgen

in een verhaal
dat de wind als herinnering
draagt


kerima ellouise ©

hoe lief
een nachtegaal
passie leegschudt in huiverend glas

woorden kweekt
als rijpende vruchten
tegen een bezinnende boezem
net voor de val

in licht en donker met
een buitelend hart
schaduwen temt
langs de kamerwand

de bodem vult
met geoogste sterren :
haar dromen in een
komende dans


kerima ellouise ©