wanneer een gedicht opent
als raakte het de hemel
in een zucht en met
rood doorweven

treur dan niet om herfst
of wind die aan de winter tast

sluier schaduwen met stemmen van de zee
of laat rozen zweven, in het zonlicht spiegelen

u hebt immers uw zielenkracht gevonden
omhoog, omlaag, als trillende vleugels

stil gefluisterd in het bloemenblad
van uw ontvangend lezen


kerima ellouise ©

 

al wat ik in jou
niet meer ben
speelt onbegrepen verder
in mijn dromen

ik draal iedere dag
in het herinneringslicht
terwijl jij de koude wind verzamelt
en de gaten in het raam

zelfs het weer vlucht
voor de vragen
nog open in vreemde pijn

er blijft niets meer
over in de vertespiegel
of van de toekomst
morgen nabij


kerima ellouise ©

dat lieve woord

jarig, de dromen in het gras
en hoe ze bloeien terwijl
de wolken slapen

het is mooi weer
wanneer ik ze wil proeven
de vruchten in een plof

ik wandel traag en met jou
leg zacht je schaduw
op de ochtend neer

het is een vlinder
naast je schouder, vier zomers
in de dag van morgen

de zon zo hoog in de lucht



--------------

opgedragen aan Corrie


kerima ellouise ©

 
bron foto : http://ffden-2.phys.uaf.edu/211.fall2000.web.projects/K.%20Vaughan%20and%20M%20Lee/Illusions%20of%20The%20Moon.htm

de maan op overschot

diep, zeer diep
buig ik over treurigheid
grondloos in de troonzaal
van tijd

het is het oude liedje
dat ik hoor
schrapend langs
de onbereikbaarheid
van liefde, de dronken taal
doordrongen in eigen huid

de nacht aarzelt door
de rauwe liefkozing die
aan handen blijft kleven

mijn vingers wijzen nog naar de maan
maar de graver snakt naar dood
en danst de laatste wals met mij


kerima ellouise ©

Alsof

ze
zeggen zo vaak
van de doden niets dan goeds

dan ga ik je vast
na het sterven
liefhebben

alleen
weet ik nog niet
of het jouw of mijn dood wordt


kerima ellouise ©

wie heeft jou lief
als je het daglicht klauwt
met ongetemde slagen

als je knaagt
aan blootgelegde schedels
in het land van schaduwgras

je misleidt de dood
hoog in het zuiden
verstilt de aarde naderbij

grijpt breed de blauwe lucht
wijd uitgestrekt in ‘t zweven

volg de wind, volg je vleugels
in het dalen van de dag

vlieg, volg je kreten
vlieg waardig
vrij


kerima ellouise ©

 

bron foto : www.smarts.nl/blog/archives/archive_2004-m08.php

 

geloof ik je
in vellen vol waarheid
want nooit sprak je
de woorden van de
gestorven dichter

ik zag met jouw ogen
zonder om te kijken
naar het kind dat een
maanliedje fluisterde
langs mijn dood

de bloemen leegzoog
van de lente
tot de winter viel
uit de nachtschade
van die ene avond

toen ik stierf na
het vellen van je vonnis
en het kind herkende
naast mijn onverwoorde graf


kerima ellouise ©

bron foto : www.teunveldman.com/.../pagina/enkel_blad.htm

 


als woorden op water
lees ik van jou van iemand
de naam het spreken
de verbinding naar heimwee
het blad naar golven
het hoofd wat scheef

in een lichtgebaar
van voet naar hals
het tillen het dalen
de houdgreep van gisteren
van vlucht naar aarde
de hand in je haren

gedachten dicht
van ziel naar adem
de stilte glijdt
langs rustende jaren
lees ik jou van mij
een glimlach op huid
van jou van iemand
in ogen ik huil


kerima ellouise ©

 

ik draag
dit gedicht
in stilte

als woning ongeschikt

door scheefgroei
leunen woorden
tegen de tafel
waaraan ik bid

geef mij stenen lippen
of breek het spiegelglas

de dood kan geen daken vlechten
met gebroken zwaluwveren


kerima ellouise ©

een beetje hoger

meer dan wat je vroeg
wil ik zijn. vandaag
in een beweging
naar morgen

adem je Mahler of
ik bij je was. gisteren
een beetje gek

wist ik het weten
minder. wil ik van
je weten

het antwoord in
een wolkje. dichter
naar je toe

zag je me wenen
in een druppel. meer
dan wat je vroeg

gisteren. wil ik zijn
vandaag

een beetje lief
eigen wijs
van jou


kerima ellouise ©

toen ik zei, ik heb je lief

steeds dieper
beweegt de tijd
het gedicht in mij

verder reikend
dan het hobbelige spoor
op mijn hand

ik bekleed
witte vlakken
met eindeloos geduld

terwijl het licht
de trouwe minnaar
in naamloze ogen vangt

mijn stem raakt de nacht
sneeuwt sterren uit hun lange baan

toch
laat ik hem vreemd
in mijn adem bewegen

en wanneer de lucht
donker vertrekt naar een gebed
zonder einde

vertel ik god over dit gedicht


kerima ellouise ©

vingers op glas

ik heb een raam zonder sterren
of zonder enige waarde
van jou tot mij

en woorden, woorden
om te vertellen
dat wat ik ben
niet meer is

tussen steen en wolken
vond je mijn naam om m’n ziel
te overtuigen

de vorm van
een open zicht

en diep zo diep
breken vingers
de zomer alvorens
die in mij kon dringen

en leeg zo leeg
wieg ik mijn niet-zijn
opnieuw


kerima ellouise ©