vrouwzijn

voel hoe ik je vasthoud
als woorden op huid

niets is een schaduw
onder het zandglas
van spijt

ik geef je mijn ritme
nog liever dan lief

als een lichtgolf
van vogels door
het nachtelijke tij

en ik adem
jouw schoot
in kleuren van méér

mag ik jou geven
het windwarme leven

als zee en als vrouw

volkomen
in jou


kerima ellouise ©

 

in de ondergrond van
herfstharde duisternis
krassen zerken in
schaduwen begraven

wie zal hen horen
als het middaguur al likt
aan de bloedende kou

van verloren liefdes
in winternachten van morgen

op de kale akkers waar
wind zal wuiven naar
een stroomversnelling

vervluchtigd tot herinnering
in het afgemaaide gras
van vergeefse tranen

wie zal hen horen
de handen vouwen
nog voor het neerslaan
van de nacht


kerima ellouise ©

Adieu

ik heb
met de dood geweend
zo zacht
dat zelfs geluid niet
meer bewoog

woorden
van maagden
een gelukkig kind
blootgefluisterd
in mijn handen

gedragen
langs rotsen
en de ruwe
noordrand

heb ik
het licht
gewogen van
een volle maan

na de vadermoord
in mijn vlees
onder lakens
en dekens van toen


kerima ellouise ©

 

laat me zijn
van ster tot ster
van zon naar maan
het strand in onze wereld
waar stilte ons omsluit
als eeuwige, zachte nevel

laat me zijn
van golf tot wolk
van zicht naar zee
de wind in het deinen
waar ik mijn ziel leg
in samenvloeiende lijnen

zo vrij en traag
in vol verlangen
het ritme vinden

laat me strelen
jouw duizend oceanen
en enkel waanzinnig beminnen


kerima ellouise ©

herfstzee

zo waait de wind
door sombere huizen
de lucht is te rauw
voor minnende verzen

hoor hoe huilt
de deur naar buiten
zoekt zonder spoor en in verval
een zacht gebed in kleine schelpen

elke dag, zo sterft het uur
volslagen blind door oude oogst
als vaag de hemel half bewolkt
boven het laatste zomerwoord

hoor hoe zwaar de deining schuimt
wanneer de wind als scherpe sikkels
in mijn dichte dromen snijdt


kerima ellouise ©

 

rondom me
waait stof niet op
jij wel

je snijdt
de dag uit mijn mond
en daarna een koude avond

zing maar ijzig, rechts
met het ritme
links

’s nachts, twaalf uur
slaap ik in

er wordt gedanst
op het spoor van asfalt

jij wel


kerima ellouise ©

 bron foto : http://www.willem.to/zwitsital/7.htm

Verloren lucht

en weer klad ik
hoop tegen de muur
als ontelbare, grijze wolken
rond gefluisterd
in blinde stormen

en al wat ik ben
blijft bestaan
in immer onbestemde regen
wanneer dag na dag
de stenen verpulveren
tot stuifzand in de wind

een stem in dag
tot nacht gezwart
breekt de laatste gebeden

als ver weg het kind schreit
door de schaduwen op mijn hand
en mijn ondraaglijk falen


kerima ellouise ©

 

hoe jouw adem me verbindt
met het zuchten der bomen
onbestemd bewegend
met de boswind in
mijn haar

ik laat me langzaam leiden
zolang de dag bestaat
in ‘t licht op onze mond
en zo lome tederheid

je hebt mijn ogen gesloten
in de lenden van de nacht
waar je ’t hart van onze woorden
in eeuwigheid hebt vertaald

over jou gebogen
heb ik ademloos gewacht
tot mijn geurige herkenning
je veel verder dan
deze zinnen heeft gebracht


kerima ellouise ©