mijn botten kraken
onder het verraad
van je melaatsheid

en ergens in
een leeg vertrek
vind ik terug
wat er van mij
nog rest

je zag me groot
enkel om je eigen
verlangen
te laten vallen
op mijn huid

en ik weet
dat in jouw wisselzang
je slechts rugdekking gaf
omwille van
je eigen
afgestompte ledematen


kerima ellouise ©

De stilte tussen klanken

je praat tegen me
over het strand
en in de wind lopen,
over Mozart en mijn
haren die geuren

mooier dan ooit
breng je verzen, gedichten
die ik het meest heb liefgehad

naar morgen en
nog zovele jaren bemin
ik jou om je speelse overmoed
en zo oneindig veel

maar jij bent al bezig
met herinneren, met een
oogwenk, diep weg
in een gezochte tijd

en zoals woorden in
poëzie bewegen, zo
strek jij je lichaam
naar een vaag gebaar
in de verte

nooit zal je weten
wat ik bedoel
met stilte in
mijn lied



kerima ellouise ©

kerstwens

 

 

 

 

 

avondlicht, gesproken of gezwegen
of zoiets als geluk
een manier van
reizen

of waar je vliegen kan
in winterwarmte
naar

verwondering

 

 

 

 

ik wens iedereen fijne, warme dagen

 

kerima ellouise

met ogen
gericht op het kerkhof
schoof je de rode gloed
dichterbij

dunne wind legde
een geur van benzine
op polsen en muren

toen je, in en uit
van mond naar mond,
dreigde met beloftes
van ons afscheid

lege ramen braakten
nacht, handen vol
zwavel achtergelaten
in het geschreeuw

je sprak van doden
en morgen lachte je weer
om regen, de late regen

niets anders dan regen
regen
regen

miezerig was
de regen


kerima ellouise ©

Sikkelmaan

zou de kraai schreeuwen
over de brede aardrug
langs de grenswal

in koude nachten rouwen
doelloos en onwetend

omdat ik het gevederd licht
van de maan nooit
gewogen heb

zou ik minder wenen
of zonder duisternis
wanneer ik de zee
inloop

woorden laat verdrinken
die ooit in mijn handen
lagen

eens uitgesproken
horen dat de zomer heen is

of zou ik schuw vluchten

weten dat ver achter het zonlicht
geluid niet meer beweegt



kerima ellouise ©

Als de steen kon spreken

roest op armen
kruipt als oud verdriet
naar te korte vingers

wat houdt me tegen
om terug te keren
naar het chrysantenbed

waar stenen pilaren
zich om mijn lelijkheid
schamen

de dood
omlijnen met
dansend gereutel

wanneer mijn sterven
in de diepste dag verzinkt

niet meer in staat
om de onbekende hand
te weigeren


kerima ellouise ©

 

ik ga slapen
wanneer de nieuwe dag begint
met rechte wijzers
naar de hemel gericht

de stilte buigt niet en
schuift de onbedekte maan
dichter naar vogelvluchten
ook al heb ik geen weet
van hun late bestemming

ik denk mij geeuwend
op hun vleugels, lichter,
blauwer, hoger en hoger

vlieg zo lang ik kan
en groei in het lied
dat de wind
door mijn haren zingt

morgen waait dit
op met de nacht


kerima ellouise ©

 

dag jongen

ik wil je
over jou vertellen
en vandaag de jaren neerleggen
in woorden en in wording,
nog onwezenlijk vooruit

we kunnen ook even terug
naar twee mensen en mijn buik,
naar mijn borsten en die avond
dat ik de maan liet drijven

en op een dag zou ik je schrijven
over gewaden van de nacht
over liefde en soms, een heel
klein beetje sterven

maar zing nu, mijn jongen
en word wie je bent

ik luister naar je wervelen
en neurie zachtjes mee



kerima ellouise ©

bron foto : http://i72.photobucket.com/albums/i171/pobrepapa/2.jpg


 

na zonsondergang

zonder optillen staar ik
naar de stilte van mijn wieg
en beweeg
binnenin

wat komt
is al zo vaak gebeurd en herhaalt
zichzelf in lichaamsvormen

ik roep woorden op tot ruimte
houd ze in mijn handpalm vast

en dood, soms traag,
soms bliksemsnel,

het kind
dat ik in de tijd nooit heb
bemind



kerima ellouise ©

een leven verder

ringloze vingers krabben
de weggedroomde uren
van mijn mager gebeente
wanneer ik mezelf zie

langs dode bomen en
het vergezicht nog verder
dan het veld
dat doodstil ademhaalt

of later, de regen
hol door het lachen
van gebroken tijd

tot de avond komt
en zijn tocht voltooien moet
op mijn kromgebogen rug

voor een nacht vol stormen
en verzen, déjà-vu


kerima ellouise ©

 

stoelen
leggen een cirkel
in de koude wachtzaal

waar woorden, krom
door schuld en onschuld
worden gefluisterd

ik zie hoe ouderdom
zich verlengt in duizend eeuwen bitterheid
en hoe fierheid nog steeds likt aan wonden
rauw, ondood in grijze haren

ik ga en huil om verte

met ongetralied hoofd
in eigen armen




- Ius sequitur vitam -


het recht volgt het leven


kerima ellouise ©

 

traag
kruipt de leugen naar mijn vuist
alsof hij nog nooit gevonden is

door het matglas
van blind vergrijp waar jaren verstreken
met zorg ontweken.

vastgevroren
in de levensdraad van eigen bestwil
en met de blik opzij

moet ik plots zingen onder hoog geboomte

om dagen schoon te maken
in marmeren zalen
van gerechtigheid.

de leugen
werd jouw liefdesscène.




- luctor et emergo -



ik worstel en kom boven



kerima ellouise ©

 

stil
haast doods
spiedt het verdict
de kamer binnen

de deur knarst
ogen open en schroeft
leugens dicht tot eed
in het geweten

alleenspraak weegt
vleugels, steeds kleiner
zwaarder
in grijze gestaltes

en in het zwijgen van muren
worden gezichten oud
onder de glans
van waarheid



- De internis non iudicat praetor -



de rechter oordeelt niet over gedachten


kerima ellouise ©

de afgelegde weg

ik werd gisteren
naar een stoel verwezen
om heel even te ervaren
hoe leven zou zijn, zonder

ze namen mij
het struikelen af, met
vallen en opstaan
om het onvermogen
zelf te beleven, zonder

ik zag lager
hoe eng de wereld
ruimtes bouwt, hoe hoger
het doel leek, alsof tranen
en een lach zwaarder waren
van gewicht, zonder

gaven ze mij
een gelijkenis en leerden
de kunst van het bewegen

ik werd klein, veel kleiner
toen ik handen en schouders
kreeg om op te klimmen

tot langzaam
die stoel wielen kreeg
en wij benen deelden
roestvrij en
onnavolgbaar, met

ik scoorde
maar zij nog meer


kerima ellouise ©

Ertra

of het afscheid
dan een afscheid is
gewoon met een woord
of met iets dat jij niet zeggen zal

dat ook ik niet zeg in een woord van jou
zelfs niet na vertrek of in winterpoëzie
achter ramen verborgen
vol kwetsbaarheid

iemand, die jou zag, nog ziet,
draagt de laatste regels voor
en nog later

als wind de zomervruchten baart
mijn stilte naar het verleden vraagt


selemat, mijn vriend




opgedragen aan Peter



kerima ellouise ©

een dag te donker

wat blijft er van me over
als er niemand is
om te delen

ik ben niet meer
dan de onbekende minnares
van een sneeuwloze winter

die ver ginder ver
de diepe ouderdom
van wij samen wij

naar de verste horizonten fluistert
waar ik huil om
het licht leven lichter

en de taal die zo
zwier zwaai zwierend
meer werd gevoeld
dan begrepen

jou heb ik bemind
gevraagd
vertraagd

en zelfs toen was het afscheid kort
in een dag-winter-droom


kerima ellouise ©

 

ik hoor een vogel
rondom de kruising
van mijn binnenveld

blauw geletterd
met rood doorstreept
lokken sporen, halfvergaan
tot aan de bosrand

in het windgebladerd ruisen
klinkt een verre stem
en in mijn lijf de dood

met ruwe wind
daalt de vogel naast mij neer
spreidt zijn veren over het zwarte stof

ik vlucht en op zijn vleugels
laat ik me ondersneeuwen

gestrekt, valt de schaduw
uit mijn handen


kerima ellouise ©