door het hoge gras

 

 

 

 

 

 

vanmorgen, heel vroeg,

viel de lente duizelingwekkend

in mijn tuin

 

de zon was  al warm en

plantte lichtzaadjes in  het gras

die speels tot aan mijn navel

kropen

 

ook op de bomen, het raam,

het verste geluid en op jouw schouders,

je hals, je buik

 

ik glimlachte toen je vroeg

of ik zo wilde blijven

liggen

 

gewichtsloos

uit jouw adem 

 

de wind bewoog mijn antwoord

als een vlinder uit

een volle nacht

 

ik heb je lief, lief, lief,

zo lief

 

mijn lentelief




kerima ellouise ©

bron foto :
www.onnoot.com/uploaded/images/120_2424-konit...

 

golfbreker

 

 

 

 

op het strand

het dode strand

luister ik naar regen

 

naar beminnen

dat door stilte stuk slaat

op te broze schelpen

 

harde rotsen breken

m ’n gedicht, ik kan de woorden

niet meer verdragen

 

omlaag, waar

vissen vallen in de nacht

en meedrijven met

de aarde

 

de schaduwen

druk ik aan mijn

borst, zilt

 

als steentjes

op het strand, zand

dode strand

waar

ik mezelf heb gejut




kerima ellouise ©

wind in mijn hals

 

 

 

 

 

 

laatst

bezocht ik weer

je stille

ademloze lippen

en ik vroeg

slaap je nog

mijn liefste

 

ik hoorde de voorjaarswind

huilen om het antwoord

 

de dood drukte

jouw ogen dicht

beneden

waar de aarde steeds

schuil gaat

 

en jou

diep ontving als

een kind in haar schoot

koud met daarboven

het licht van het onmogelijke

 

loodgrijs maar zo vertrouwd

vluchtte ik terug

naar het zachte geluid

 

 

liefste, slaap je nog steeds




kerima ellouise ©

Janken bij volle maan

 

 

 

 

 

in het  ervaren van werkelijkheid

worden dromen tot illusies

gestrekt

 

die de dronkenman verheffen

tot meester van ontworstelend

gebeente

 

hij zwart het vlees van leegte

voorbij de spelregels van

zelfbedrog

 

brandt de weerzin onder zijn tong

als machteloze vuisten op

de nacht

 

zijn geween breekt

volle manen

 

tikt de tijd terug

in het glas

 

en niemand weet

ook hij niet

 

dat zijn bestaan

voor een droom

moet wijken



kerima ellouise ©

twaalf slagen

 

 

 

 

zwaar

verkrampt mijn naam

wanneer de nacht

zich openlegt

 

murw aangeraakt

en de droom voorbij

het schreeuwen van

koud maanlicht

 

het klokgelui

voorspelt mijn dood

halsstarrig weergalmend

 

wanneer echo’s graaien

naar wazige wolken die

onbeheerst doch stil

de waanzin in mijn

hoofd verspreiden

 

ik stop mijn oren dicht

met handen gehoord

 

en jij slaat zwart

de druppels van mijn wimpers

kerima ellouise ©

l'arbre et le vent

 

 

 

 

 

 

 

ver van tijd, de woorden

die op schaduwen lijken

omdat niemand op hen wacht

 

hoeveel heb ik er al naar de horizon gelokt

nog voor het naamloos vervreemden

van mijn slapend lichaam

 

ik zal sterven, onverwacht

wanneer ik, als een boom in de wind,

word tot verlatenheid

 

de neerslag zal niet ontbreken

steeds lager

met een nog lichtere vleugelslag

 

ouvert aux quatre vents

kerima ellouise ©

zijn lange, zwarte jas

 

 

 

 

 

opnieuw wacht hij onder mijn raam

herhaalt het wegvallen van  tijd

wanneer uren nog nauwelijks spreken

en mij tot vreemde maken

 

zonder het zelf te weten en met

mijn stem op zijn rug, knik ik hem toe

het gezwel van stilte in mijn  handen

 

hij mompelt nog steeds, voorover gebogen

draagt zijn jas op wijzers van de nacht

heen en weer, af en aan
mijn raam voorbij

 

misschien morgen, fluister ik hem toe

kerima ellouise©

Kunstenaar : Jan Van Halen














dit is stilte

moeder, waarom zijn mijn benen zo dik,

zo rood, de stappen die ik zet

of bloedend de borst waartegen ik sliep

jij leerde me lopen, de schoenen dragen

waardoor de aarde kantelde en vaak

bevroor op het hout van mijn lippen

waarom zijn mijn armen zo dun,

zo doorzichtig, de leegte die ik voel

door het naakte kind in mijn keel

ik heb het zo koud in de nacht die komt

en ben het wantrouwen zo hoorbaar moe

moeder, waarom tekende jij het schaambeen

en de schaduwen op mijn dunne huid




kerima ellouise ©

Strijklicht




ruw, zoals de zee zwalkt
over aarde, sluit ik mijn ogen
op de einder, voel hoe
duinen zich smal vouwen
rond voetstappen

waar dunner wordende
dromen kijken in het
aangezicht van leegte
het schreien verbergen
achter de ranke boog
van rietlicht

hoe kan je zeggen
wanneer golven
zich stil leggen op
mijn adem
dat je me niet
loslaat

dat ik jou
met sterren omring

ik ben niet meer
dan de late avondzon

nog minder dan
het schetsboek
van de wandelaar

die voorbij
de zwarte nacht
wind fluistert
naar zijn stervend hart




kerima ellouise ©