mijn botten kraken
onder het verraad
van je melaatsheid

en ergens in
een leeg vertrek
vind ik terug
wat er van mij
nog rest

je zag me groot
enkel om je eigen
verlangen
te laten vallen
op mijn huid

en ik weet
dat in jouw wisselzang
je slechts rugdekking gaf
omwille van
je eigen
afgestompte ledematen


kerima ellouise ©

De stilte tussen klanken

je praat tegen me
over het strand
en in de wind lopen,
over Mozart en mijn
haren die geuren

mooier dan ooit
breng je verzen, gedichten
die ik het meest heb liefgehad

naar morgen en
nog zovele jaren bemin
ik jou om je speelse overmoed
en zo oneindig veel

maar jij bent al bezig
met herinneren, met een
oogwenk, diep weg
in een gezochte tijd

en zoals woorden in
poëzie bewegen, zo
strek jij je lichaam
naar een vaag gebaar
in de verte

nooit zal je weten
wat ik bedoel
met stilte in
mijn lied



kerima ellouise ©

kerstwens

 

 

 

 

 

avondlicht, gesproken of gezwegen
of zoiets als geluk
een manier van
reizen

of waar je vliegen kan
in winterwarmte
naar

verwondering

 

 

 

 

ik wens iedereen fijne, warme dagen

 

kerima ellouise

met ogen
gericht op het kerkhof
schoof je de rode gloed
dichterbij

dunne wind legde
een geur van benzine
op polsen en muren

toen je, in en uit
van mond naar mond,
dreigde met beloftes
van ons afscheid

lege ramen braakten
nacht, handen vol
zwavel achtergelaten
in het geschreeuw

je sprak van doden
en morgen lachte je weer
om regen, de late regen

niets anders dan regen
regen
regen

miezerig was
de regen


kerima ellouise ©

Sikkelmaan

zou de kraai schreeuwen
over de brede aardrug
langs de grenswal

in koude nachten rouwen
doelloos en onwetend

omdat ik het gevederd licht
van de maan nooit
gewogen heb

zou ik minder wenen
of zonder duisternis
wanneer ik de zee
inloop

woorden laat verdrinken
die ooit in mijn handen
lagen

eens uitgesproken
horen dat de zomer heen is

of zou ik schuw vluchten

weten dat ver achter het zonlicht
geluid niet meer beweegt



kerima ellouise ©

Als de steen kon spreken

roest op armen
kruipt als oud verdriet
naar te korte vingers

wat houdt me tegen
om terug te keren
naar het chrysantenbed

waar stenen pilaren
zich om mijn lelijkheid
schamen

de dood
omlijnen met
dansend gereutel

wanneer mijn sterven
in de diepste dag verzinkt

niet meer in staat
om de onbekende hand
te weigeren


kerima ellouise ©

 

ik ga slapen
wanneer de nieuwe dag begint
met rechte wijzers
naar de hemel gericht

de stilte buigt niet en
schuift de onbedekte maan
dichter naar vogelvluchten
ook al heb ik geen weet
van hun late bestemming

ik denk mij geeuwend
op hun vleugels, lichter,
blauwer, hoger en hoger

vlieg zo lang ik kan
en groei in het lied
dat de wind
door mijn haren zingt

morgen waait dit
op met de nacht


kerima ellouise ©

 

dag jongen

ik wil je
over jou vertellen
en vandaag de jaren neerleggen
in woorden en in wording,
nog onwezenlijk vooruit

we kunnen ook even terug
naar twee mensen en mijn buik,
naar mijn borsten en die avond
dat ik de maan liet drijven

en op een dag zou ik je schrijven
over gewaden van de nacht
over liefde en soms, een heel
klein beetje sterven

maar zing nu, mijn jongen
en word wie je bent

ik luister naar je wervelen
en neurie zachtjes mee



kerima ellouise ©

bron foto : http://i72.photobucket.com/albums/i171/pobrepapa/2.jpg


 

na zonsondergang

zonder optillen staar ik
naar de stilte van mijn wieg
en beweeg
binnenin

wat komt
is al zo vaak gebeurd en herhaalt
zichzelf in lichaamsvormen

ik roep woorden op tot ruimte
houd ze in mijn handpalm vast

en dood, soms traag,
soms bliksemsnel,

het kind
dat ik in de tijd nooit heb
bemind



kerima ellouise ©

een leven verder

ringloze vingers krabben
de weggedroomde uren
van mijn mager gebeente
wanneer ik mezelf zie

langs dode bomen en
het vergezicht nog verder
dan het veld
dat doodstil ademhaalt

of later, de regen
hol door het lachen
van gebroken tijd

tot de avond komt
en zijn tocht voltooien moet
op mijn kromgebogen rug

voor een nacht vol stormen
en verzen, déjà-vu


kerima ellouise ©

 

stoelen
leggen een cirkel
in de koude wachtzaal

waar woorden, krom
door schuld en onschuld
worden gefluisterd

ik zie hoe ouderdom
zich verlengt in duizend eeuwen bitterheid
en hoe fierheid nog steeds likt aan wonden
rauw, ondood in grijze haren

ik ga en huil om verte

met ongetralied hoofd
in eigen armen




- Ius sequitur vitam -


het recht volgt het leven


kerima ellouise ©

 

traag
kruipt de leugen naar mijn vuist
alsof hij nog nooit gevonden is

door het matglas
van blind vergrijp waar jaren verstreken
met zorg ontweken.

vastgevroren
in de levensdraad van eigen bestwil
en met de blik opzij

moet ik plots zingen onder hoog geboomte

om dagen schoon te maken
in marmeren zalen
van gerechtigheid.

de leugen
werd jouw liefdesscène.




- luctor et emergo -



ik worstel en kom boven



kerima ellouise ©

 

stil
haast doods
spiedt het verdict
de kamer binnen

de deur knarst
ogen open en schroeft
leugens dicht tot eed
in het geweten

alleenspraak weegt
vleugels, steeds kleiner
zwaarder
in grijze gestaltes

en in het zwijgen van muren
worden gezichten oud
onder de glans
van waarheid



- De internis non iudicat praetor -



de rechter oordeelt niet over gedachten


kerima ellouise ©

de afgelegde weg

ik werd gisteren
naar een stoel verwezen
om heel even te ervaren
hoe leven zou zijn, zonder

ze namen mij
het struikelen af, met
vallen en opstaan
om het onvermogen
zelf te beleven, zonder

ik zag lager
hoe eng de wereld
ruimtes bouwt, hoe hoger
het doel leek, alsof tranen
en een lach zwaarder waren
van gewicht, zonder

gaven ze mij
een gelijkenis en leerden
de kunst van het bewegen

ik werd klein, veel kleiner
toen ik handen en schouders
kreeg om op te klimmen

tot langzaam
die stoel wielen kreeg
en wij benen deelden
roestvrij en
onnavolgbaar, met

ik scoorde
maar zij nog meer


kerima ellouise ©

Ertra

of het afscheid
dan een afscheid is
gewoon met een woord
of met iets dat jij niet zeggen zal

dat ook ik niet zeg in een woord van jou
zelfs niet na vertrek of in winterpoëzie
achter ramen verborgen
vol kwetsbaarheid

iemand, die jou zag, nog ziet,
draagt de laatste regels voor
en nog later

als wind de zomervruchten baart
mijn stilte naar het verleden vraagt


selemat, mijn vriend




opgedragen aan Peter



kerima ellouise ©

een dag te donker

wat blijft er van me over
als er niemand is
om te delen

ik ben niet meer
dan de onbekende minnares
van een sneeuwloze winter

die ver ginder ver
de diepe ouderdom
van wij samen wij

naar de verste horizonten fluistert
waar ik huil om
het licht leven lichter

en de taal die zo
zwier zwaai zwierend
meer werd gevoeld
dan begrepen

jou heb ik bemind
gevraagd
vertraagd

en zelfs toen was het afscheid kort
in een dag-winter-droom


kerima ellouise ©

 

ik hoor een vogel
rondom de kruising
van mijn binnenveld

blauw geletterd
met rood doorstreept
lokken sporen, halfvergaan
tot aan de bosrand

in het windgebladerd ruisen
klinkt een verre stem
en in mijn lijf de dood

met ruwe wind
daalt de vogel naast mij neer
spreidt zijn veren over het zwarte stof

ik vlucht en op zijn vleugels
laat ik me ondersneeuwen

gestrekt, valt de schaduw
uit mijn handen


kerima ellouise ©

vrouwzijn

voel hoe ik je vasthoud
als woorden op huid

niets is een schaduw
onder het zandglas
van spijt

ik geef je mijn ritme
nog liever dan lief

als een lichtgolf
van vogels door
het nachtelijke tij

en ik adem
jouw schoot
in kleuren van méér

mag ik jou geven
het windwarme leven

als zee en als vrouw

volkomen
in jou


kerima ellouise ©

 

in de ondergrond van
herfstharde duisternis
krassen zerken in
schaduwen begraven

wie zal hen horen
als het middaguur al likt
aan de bloedende kou

van verloren liefdes
in winternachten van morgen

op de kale akkers waar
wind zal wuiven naar
een stroomversnelling

vervluchtigd tot herinnering
in het afgemaaide gras
van vergeefse tranen

wie zal hen horen
de handen vouwen
nog voor het neerslaan
van de nacht


kerima ellouise ©

Adieu

ik heb
met de dood geweend
zo zacht
dat zelfs geluid niet
meer bewoog

woorden
van maagden
een gelukkig kind
blootgefluisterd
in mijn handen

gedragen
langs rotsen
en de ruwe
noordrand

heb ik
het licht
gewogen van
een volle maan

na de vadermoord
in mijn vlees
onder lakens
en dekens van toen


kerima ellouise ©

 

laat me zijn
van ster tot ster
van zon naar maan
het strand in onze wereld
waar stilte ons omsluit
als eeuwige, zachte nevel

laat me zijn
van golf tot wolk
van zicht naar zee
de wind in het deinen
waar ik mijn ziel leg
in samenvloeiende lijnen

zo vrij en traag
in vol verlangen
het ritme vinden

laat me strelen
jouw duizend oceanen
en enkel waanzinnig beminnen


kerima ellouise ©

herfstzee

zo waait de wind
door sombere huizen
de lucht is te rauw
voor minnende verzen

hoor hoe huilt
de deur naar buiten
zoekt zonder spoor en in verval
een zacht gebed in kleine schelpen

elke dag, zo sterft het uur
volslagen blind door oude oogst
als vaag de hemel half bewolkt
boven het laatste zomerwoord

hoor hoe zwaar de deining schuimt
wanneer de wind als scherpe sikkels
in mijn dichte dromen snijdt


kerima ellouise ©

 

rondom me
waait stof niet op
jij wel

je snijdt
de dag uit mijn mond
en daarna een koude avond

zing maar ijzig, rechts
met het ritme
links

’s nachts, twaalf uur
slaap ik in

er wordt gedanst
op het spoor van asfalt

jij wel


kerima ellouise ©

 bron foto : http://www.willem.to/zwitsital/7.htm

Verloren lucht

en weer klad ik
hoop tegen de muur
als ontelbare, grijze wolken
rond gefluisterd
in blinde stormen

en al wat ik ben
blijft bestaan
in immer onbestemde regen
wanneer dag na dag
de stenen verpulveren
tot stuifzand in de wind

een stem in dag
tot nacht gezwart
breekt de laatste gebeden

als ver weg het kind schreit
door de schaduwen op mijn hand
en mijn ondraaglijk falen


kerima ellouise ©

 

hoe jouw adem me verbindt
met het zuchten der bomen
onbestemd bewegend
met de boswind in
mijn haar

ik laat me langzaam leiden
zolang de dag bestaat
in ‘t licht op onze mond
en zo lome tederheid

je hebt mijn ogen gesloten
in de lenden van de nacht
waar je ’t hart van onze woorden
in eeuwigheid hebt vertaald

over jou gebogen
heb ik ademloos gewacht
tot mijn geurige herkenning
je veel verder dan
deze zinnen heeft gebracht


kerima ellouise ©

Bloemen in de wind

jij, die in het oosten woont
adem mij je dichtzang
laat de lentemaan stijgen
in ‘t lied, door sneeuw bedekt

het landschap wervelt traag
met ranke rug gebogen
naar de sterren en
mijn abrikozen droom

kom, strijk neer
ik werp bloemen in de verte
over maagdelijke bomen en
de stilte van een winterzee

kom, rust uit
op het windkussen
van de nacht

vlij zachtjes neer


kerima ellouise ©

 

kan je me het sterven geven
wanneer stilte draagt
in morgendauw
wolken geboren
in zomerregen

mijn nachten buiten
betovering

bloem wordt bloem
van kind naar boom

op het gelaat bestreden
zonne - wegen

kan je me het leven geven
een leven lichter dan
een droom


kerima ellouise ©

 

en tegenover het bezongen leven
ligt de doodse stilte op het gras
in het eeuwenoude treurlied

dat door buien van neerslachtigheid
wordt geschreven, ver voor de tijd
en in de diepte van willen vergeten

ik huiver om het kerend verlangen
wanneer de avond, moe gewaakt,
zich wentelt in het niet meer zijn

het zielenzwijgen zondig vindt
wanneer de ochtend uit de hemel valt
op mijn onbekend en verlaten lijf


kerima ellouise ©

 

zo geef je me
jouw leven
op de grenslijn
dichtbeschreven

liefde heeft te
vaak gestolen;
het meer dan alleen gekir
de kunst van samen slapen

nachten blijven vallen
op het binnenpad
naar stilte

de schemering
heen en weer
om het schreeuwen
te ontrafelen

zo geef je me
je ziel
door eenzaamheid
gesneden

en ik

ik wil slechts in het licht
naar je toe
bewegen

kerima ellouise ©

Liefde volgt

in het geheim
van leven en dood
past elke sleutel
diep in alles en niets

schrijf ik dan stilte
of een lied
als adem loopt
in alle sloten
door ieders naam
en engelenweg

misschien wordt leegte
overeind gehouden
of spreekt liefde
in het tere vlees

leven kiest dood
dood het leven
het is waar jij en ik
naar oud gebruik
onze longen op
bouwen


kerima ellouise ©

panorama

hoog
reiken de dunne poten
van de gazelle
in de poel
waar vogels af en aan vliegen

ik leg
me te rusten
in de jaarringen van bomen
en de stilte in mijn buik

het open landschap
en de bloemen in mijn hand
strelen op je mond
de geur van het beminnen

ik schrei jouw naam
in duizend wolken en begeef
me naar de kraterrand
voorbij de heuvels op een rij


kerima ellouise ©

In open wind

wanneer je gaat
verder loopt dan de middagzon
verslaapt de dag zich
omgekeerd

ik zing doorheen de afspraak
en druppel tranen
afwezig
in de dichtstbijzijnde lucht

onbeweeglijk ontstaan
verdoofde blikken
in het luisteren
naar een synoniem

op je rug draag je
de maan, liefde voorbij
een schuivend vergezicht

het voelt als leegte
en toch waait wind me tegemoet


kerima ellouise ©

 

jouw duizend stappen worden winterstil
verdwijnen maanloos in grote ogen
door het treurlied, in mijn ziel bewogen
omdat je dode wereld niet rusten wil

die avond breekt het licht aan de ramen
alsof het allerlaatste weten sterft
wanneer je aardse naam de leegte kerft
in de zwaarte van een tergend amen

zelfs de rozen in het gebleekte veld
worden haastig en vreemd, ‘als traan op traan’,
zei ik zacht, uren nooit vooruit geteld

je schoof de schaduwen tegen je aan
toen herfst het nachtzingen had vergezeld
en ik, zo traag, heuvelopwaarts moest gaan


kerima ellouise ©

Mijn schaduw en ik

Ik slaap niet, ik luister
naar mijn schaduw
zie hoe bedroefd hij
de handen in zijn zakken
steekt en af en toe
knijpt in de nacht

soms bukt hij zich
eigenlijk al sinds jaar en dag
om een dode vogel
onder de houten planken
te begraven

hij laat de wind
met de duisternis praten
ontbindt zelfs geen stormen
in de ijzige kou

hij ademt enkel
op het ritme van
mijn dromen, zweeft
soms zuiver, soms verloren

maar nooit sluit hij
zijn ogen
want hij is er
om mijn ziel te bewaken


kerima ellouise ©

Er is sneeuw voorspeld

de wind aarzelt
wanneer ik woorden schrijf
in de kille schaduw van de winter

ik haast me door het gebladerte
schraap zinnen van stugge takken

voor deze zich overgeven
aan het troosteloze gerucht
van gewillige, grijze wolken

vanuit de aarde
verkondigen ze het sterven
terwijl de nacht wordt meegesleept
in de herberg van mijn angsten

ik houd de adem in
en langzaam, met twee handen
krassen blauwe vingers
de winterstilte op mijn graf


kerima ellouise ©

 

bomen legden zich neer
naast mij
en droegen de tijd
op het ademend mos

kon jij verstaan
hoe duizelend licht
woordenwind zeilde
in de hoogland schaduw
van de herfst

naar de lage duinen
onder de blauwe stroom
waar ik mijn ogen sloot
en in jouw leven lag

waar je danste en wervelde
een nest bouwde

de toekomst
van mijn verleden was

kon je verstaan
dat jij aan mij
een lichtwind in
lijfelijke poëzie gaf


kerima ellouise ©

 

wanneer een gedicht opent
als raakte het de hemel
in een zucht en met
rood doorweven

treur dan niet om herfst
of wind die aan de winter tast

sluier schaduwen met stemmen van de zee
of laat rozen zweven, in het zonlicht spiegelen

u hebt immers uw zielenkracht gevonden
omhoog, omlaag, als trillende vleugels

stil gefluisterd in het bloemenblad
van uw ontvangend lezen


kerima ellouise ©

 

al wat ik in jou
niet meer ben
speelt onbegrepen verder
in mijn dromen

ik draal iedere dag
in het herinneringslicht
terwijl jij de koude wind verzamelt
en de gaten in het raam

zelfs het weer vlucht
voor de vragen
nog open in vreemde pijn

er blijft niets meer
over in de vertespiegel
of van de toekomst
morgen nabij


kerima ellouise ©

dat lieve woord

jarig, de dromen in het gras
en hoe ze bloeien terwijl
de wolken slapen

het is mooi weer
wanneer ik ze wil proeven
de vruchten in een plof

ik wandel traag en met jou
leg zacht je schaduw
op de ochtend neer

het is een vlinder
naast je schouder, vier zomers
in de dag van morgen

de zon zo hoog in de lucht



--------------

opgedragen aan Corrie


kerima ellouise ©

 
bron foto : http://ffden-2.phys.uaf.edu/211.fall2000.web.projects/K.%20Vaughan%20and%20M%20Lee/Illusions%20of%20The%20Moon.htm

de maan op overschot

diep, zeer diep
buig ik over treurigheid
grondloos in de troonzaal
van tijd

het is het oude liedje
dat ik hoor
schrapend langs
de onbereikbaarheid
van liefde, de dronken taal
doordrongen in eigen huid

de nacht aarzelt door
de rauwe liefkozing die
aan handen blijft kleven

mijn vingers wijzen nog naar de maan
maar de graver snakt naar dood
en danst de laatste wals met mij


kerima ellouise ©

Alsof

ze
zeggen zo vaak
van de doden niets dan goeds

dan ga ik je vast
na het sterven
liefhebben

alleen
weet ik nog niet
of het jouw of mijn dood wordt


kerima ellouise ©

wie heeft jou lief
als je het daglicht klauwt
met ongetemde slagen

als je knaagt
aan blootgelegde schedels
in het land van schaduwgras

je misleidt de dood
hoog in het zuiden
verstilt de aarde naderbij

grijpt breed de blauwe lucht
wijd uitgestrekt in ‘t zweven

volg de wind, volg je vleugels
in het dalen van de dag

vlieg, volg je kreten
vlieg waardig
vrij


kerima ellouise ©

 

bron foto : www.smarts.nl/blog/archives/archive_2004-m08.php

 

geloof ik je
in vellen vol waarheid
want nooit sprak je
de woorden van de
gestorven dichter

ik zag met jouw ogen
zonder om te kijken
naar het kind dat een
maanliedje fluisterde
langs mijn dood

de bloemen leegzoog
van de lente
tot de winter viel
uit de nachtschade
van die ene avond

toen ik stierf na
het vellen van je vonnis
en het kind herkende
naast mijn onverwoorde graf


kerima ellouise ©

bron foto : www.teunveldman.com/.../pagina/enkel_blad.htm

 


als woorden op water
lees ik van jou van iemand
de naam het spreken
de verbinding naar heimwee
het blad naar golven
het hoofd wat scheef

in een lichtgebaar
van voet naar hals
het tillen het dalen
de houdgreep van gisteren
van vlucht naar aarde
de hand in je haren

gedachten dicht
van ziel naar adem
de stilte glijdt
langs rustende jaren
lees ik jou van mij
een glimlach op huid
van jou van iemand
in ogen ik huil


kerima ellouise ©

 

ik draag
dit gedicht
in stilte

als woning ongeschikt

door scheefgroei
leunen woorden
tegen de tafel
waaraan ik bid

geef mij stenen lippen
of breek het spiegelglas

de dood kan geen daken vlechten
met gebroken zwaluwveren


kerima ellouise ©

een beetje hoger

meer dan wat je vroeg
wil ik zijn. vandaag
in een beweging
naar morgen

adem je Mahler of
ik bij je was. gisteren
een beetje gek

wist ik het weten
minder. wil ik van
je weten

het antwoord in
een wolkje. dichter
naar je toe

zag je me wenen
in een druppel. meer
dan wat je vroeg

gisteren. wil ik zijn
vandaag

een beetje lief
eigen wijs
van jou


kerima ellouise ©

toen ik zei, ik heb je lief

steeds dieper
beweegt de tijd
het gedicht in mij

verder reikend
dan het hobbelige spoor
op mijn hand

ik bekleed
witte vlakken
met eindeloos geduld

terwijl het licht
de trouwe minnaar
in naamloze ogen vangt

mijn stem raakt de nacht
sneeuwt sterren uit hun lange baan

toch
laat ik hem vreemd
in mijn adem bewegen

en wanneer de lucht
donker vertrekt naar een gebed
zonder einde

vertel ik god over dit gedicht


kerima ellouise ©

vingers op glas

ik heb een raam zonder sterren
of zonder enige waarde
van jou tot mij

en woorden, woorden
om te vertellen
dat wat ik ben
niet meer is

tussen steen en wolken
vond je mijn naam om m’n ziel
te overtuigen

de vorm van
een open zicht

en diep zo diep
breken vingers
de zomer alvorens
die in mij kon dringen

en leeg zo leeg
wieg ik mijn niet-zijn
opnieuw


kerima ellouise ©

vol is de maan

de maan is weer
weggegaan nu
jij de stilte leeg
naast het janken
van de hond legt

ik draag het gehuil
uit armoede
omdat mijn handen
en ogen moe zijn
en ik geen andere
slaap kan vinden voor
deze besmette dood

doortrokken in de grond
zinkt het braaksel
naar zilte nachten

zelfs de hond ligt
aan mijn voeten
overdag


kerima ellouise ©

 

tussen diepte en dauw

spreek zachte woorden, liefje
in het onbeslapen bed
van heimwee

laat mijn handen strelen
naar alle zijden
van je taal

in een wervelstroom
tussen dromen en ontwaken

dek me toe, mijn liefje
met de warme zucht
van je zwijgen

mijn lichaam heeft jouw lichaam lief
doorheen de diepte van het linnen

adem mij, je liefde

ik wil samen met jou stijgen
naar het dauw
op onze lippen

door het volle maanlicht heen
ongetemd verlangen
tussen roze dijen


kerima ellouise ©

koude tenen

je stilt dagen van winter
en geeft me onwennige
kinderogen

bindt bitterheid
aan alle lege uren
nu dood sneeuwt
op koude voeten

de meisjesjurken, de lippen
gedragen, ongelezen
bij iedere gebroken vinger

en nu het donkere huis
de verte meet
zie ik door muren heen
de oude stenen in
mijn te kleine bouwdoos

jij kust me
maar maakt het kind niet meer in mij


kerima ellouise ©