vreemde uren

 

 

 

mijn ogen zijn blind

zoals de steen waarop het afscheid staat

van een blij gedicht

 

mijn oren zijn doof

zoals de duinen van een zongezeilde

zee, het troostend gezang

te donker

 

en waar ik ook heenga, mijn handen

schuiven nooit de zwaluwen dichterbij,

gestapeld langs ruiten

 

lieg maar niet, dat is de reden

waarom ik deze bladzijde voor jou
verzwijg


kerima  ellouise ©

het meervoud van stilte

 

 

 

 

op een gedichtenberg

ver van kerkhofwandelaars, beneden

in het dal,

 

zou ik zuiverwitte haiku’s

willen schrijven, wanneer de zon

het hoogst staat

 

en de zevende wind

vogels meeneemt onder bomen, innig

in het fluisteren

 

er zouden geen ramen zijn

om te vullen, geen kamers die zwijgen

gevonden, meer en meer

 

het verstijven van angst

omdat taal stil moet zijn in het omkeren

van woorden

 

of misschien

zou ik wel een lang uur

willen huilen in

 

een blauwe woning

van wolken, zacht krullend tot

diep in de hemel


kerima ellouise ©

de kast

 

 

 

 

ja, ooit

ooit komt de dag

dat er in mijn kast niets

meer beweegt

 

het applaus zal uitsterven

en mij links laten liggen, laten

doodgaan, dagenlang

 

naakt, alsof  de kleren in die kast

mij nooit toebehoord hebben

 

lange tijd ging het goed

heel goed – bis, bis, bis –

hoorde ik in mijn kleine wereld

alsof ik een bekende dichter was

-bis, bis, bis -

 

toen dacht ik nog niet aan de dood

of aan het voorstellen van leegte

want mijn kast was onsterfelijk

 

ja, ooit

ooit komt de dag

dat ik zal  schrijven 

waarom

kerima ellouise ©

Samiaanse dagen

 

 

 

Zoals je zijn woorden

in een langliefde vertaalt,

verhuizen de huizen naar thuis

en omgekeerd. Dicht bij het groen

liggen immers sporen

van  zijn wonen

 

Lakens op maansokken luisteren

wanneer hij de ochtend ontwaakt

en het geblaf in warmgeroerde

aroma’s hangt.

 

Krullende achterbloemen

sluiten hun kleuren uit vrees

als zijn aanwezigheid nadert,

bruinwit met geaaide ogen.

 

Vertel me

wie jouw kanjer zijn trippelen

kwalijk nemen kan.

Appelboom © 

 

Als schrijftheater

 

 

Mag ik bewegen

om je maar even te zien,

sterren op je wimpers te leggen

en de nacht een munt te laten gooien

opdat mijn stilte breekt.

 

Ik kan nu buigen, voor jou

of mijn hoed tonen dat zich zelden

vult want lachen doe ik alleen

als je het slapen krult.

 

Een steensversteend schouwspel

maakt zich los en jij droomt

de donswolken

dichterbij.

 

Mag ik bewegen, nog even

om te zeggen hoe bijzonder

je bent.


Appelboom ©





Dank je wel Appelboom !!!!

drievoudig

 

 

 

 

ze besteedde haar dagen

aan het dekken van de tafel waarna

ze zich zorgvuldig veegde

 

we werden allemaal

van hout en telden het aantal

voorwerpen

 

waarvan we het woord

wisten, zelfs met één oog

dichtgeknepen

 

wat hij niet deed

na het stukje per stukje breken

van nagels

 

en ellebogen, die tot aan onze

buiken kreunden omdat wij, ledige

kinderen, de vork niet herkenden

 

- de ontbrekende -

 

en onszelf in hem


kerima ellouise ©

omdat ik weet

 

 

 

 

om vijf uur in de ochtend

schrapen mijn vingers de nacht

rechtop

 

en ik bedenk in vol

bewustzijn

 

dat ik de vluchtigheid van woorden

niet wil overleven

 

los

of in een gedicht

onder sneeuwwitte sterren

 

het klinkt onzinnig en meer dan

zwijgend

 

maar waarom zou ik liegen

in of buiten mij

 

de maanverte van uren

 

er is hier

geen waarheid of lichaam

dat mijn verbeelding kan voelen

 

of elders

waar ik ook in flarden sta



kerima ellouise ©

uitgewoond

 

 

 

 

wanneer ik wegval

zomaar

uit de tijd

 

zou ik je vragen

mijn leven te vergeven

 

nee, ik zou je smeken

met  een oogbeweging

uit het heelal geplukt

 

op een moment dat

twijfels hun roes uitslapen

 

en zich weer gereed maken

om naar de wereld te staren

leeg en onveranderd

 

zoals dronken minnaars

die hun wellust uitstrekken in mijn trage
doodstrijd

 

omdat zij weten wie ik ben




kerima ellouise ©

er zit poëzie in een klaproos

 

 

 

 

een houten vloer

drijft voorbij het land

dat ik in me draag

 

vanuit de verte schuiven

lege stoelen als bootjes in

mijn schoot

 

het is eb, denk ik dan

 

wanneer mijn longen

nesten bouwen, te groot voor

kale bomen en de klaprozen