op de droomlijn

 

 

 

 

wil ik je zoenen

de kamer horen zingen

zuchten

 

tussen twee zinnen

steeds weer

 

je vol verwachting aankijken

overgevoelig worden, overwonnen

zoals het licht zoekt

en vindt

 

verovert

over tepels en teder, rozen

 

zich dan laaft aan ruimte

verbeelding

 

de zee en het seizoen

waar ik van houd, wil ik je plagen

op het strand

 

met

kleine vingers

en schaterende vogels

 

onvoorwaardelijk




keirma ellouise ©

Kwetsbaar

 

 

 

 

 

Gisteren.
Ik wrijf door mijn ogen.
De ochtend vindt mij en wil me
laten meestromen. De belofte van tijd.

De radio speelt met een oude blik.
Praat zich rond mijn lijf
alsof ik dan meer zichtbaar word. Een onafgemaakte
verklaring.

Ik voel me een vreemdeling
tussen de vriendelijke stemmen. Een passage. Het zou een uur
van stilte moeten zijn. Vanzelf.

Maar voor één keer
wil ik de wereld niet buitensluiten. Het is als een meeuw
in een mens leggen. Het verbinden met de roep.

Ik verlang naar zee
en het wonen in een warme vissenbuik.




kerima ellouise ©

nabij zijn






soms
wordt in dit lichaam het sterven
geopend

groot genoeg
om alle liefkozingen
onaangeroerd te laten

of om de richting van verbeelding
te veranderen

wanneer het de vorm
van de nacht aanneemt en naamloze schimmen snijdt
uit tranen van een vlinderboom

slechts door jou ingewijd, nog voor nevels
uit mij glijden als wijzers van het weten

vaak zonder wind of tederheid
of het stille van
poëzie

waarin het leven weer terugkeert
na het groeten van het wentelkind




kerima ellouise ©

op 25 oktober vanaf 14 uur in "Het Laatste Huis", Poreistraat 4 te Hombeek

op de kunsttentoonstelling met werk van



Hans Bloemmen, Nathalie De Snijder, Ingmar Ostyn, Maarten Peeters,

Katty Renneboogh, Jean Pierre Schoukens, Els Slachmuylders,

Gert Van Gastel en Greet Verbruggen.



Om 14.30 u. is er een korte wandeling n.a.v. trage wegendag.



Vanaf 15 uur lezen dichters voor uit eigen werk:



Lieve Devijver, Kerima Ellouise, Sylvie Marie, Theo H. A. Slachmuylders,

Summerset, David Troch, Yerna Van Den Driessche en Guy van Hoof.

schaduwdans

 

 

 

ik vul jou, mijn dichter

aan

 

met woorden

die uitgesneden liggen naast houtnerven

en waar de vloer, vastgeworteld

zijn schaduw geeft

 

speels mijn armen

rond jou schetst

 

ik weet niet of ik nog iets

zeggen wil of dat ik de bloemen verder

draag

 

naar buiten

de nacht  vol weemoed

met wind en de onzichtbaarheid

van mijn dromen

 

je omhelst me

 

ik dans

en laat mijn gedichten waaien

 

onbekend tot stof




kerima ellouise ©

afbeelding: beeldentuin Dehullu 2009
kunstenaar: Marthe Waijop

 

zacht land

alle gedachten

die ik uit de winter

verzameld heb

 

alle slachtoffers

uit het reliëf van de nacht 

 

bange stappen en mistranden

het knielen

voor de duisternis in mij

 

ze verdwijnen

wanneer de horizon duinen dichterbij brengt

 

nog dichter dan een witte oever

aan de dood ontleend

 

de wind, een vogel,

het schuimen

van verzen

 

het begrijpen van licht

waarin ik jouw woorden

vind

 

en dat wat zich voortbeweegt

 

hou van me

want uit een zeeschelp geworpen

ben ik iedere waarheid



kerima ellouise ©

uit het dagboek van een wintertuin

 

 

 

alles

begint opnieuw

 

zo ook de roos

die sterft door het niet verstaan

van dode ogen

 

en hoe de maan papieren vogels oplaat

langs touwen die de eenzaamheid

in lege buiken knopen

 

gebarsten zoals oude winterbomen

zwart beslagen

 

het wenken naar de afgrond

de onopgemerkte pijn

 

bloei dan, mijn roos

en leg je in het helder licht

 

schoonheid

kent liefde, streelt schaduwverzen

eeuwig

 

en zo hemels buigend



kerima ellouise ©

Liefdesgedicht





Ik buig neer bij de boom.
Naaktheid,
niets dat bedriegt.

Ik wil niet sterven nu de bladeren
op mijn pad vallen. Rondom mijn gezicht
en de vlinder van jou.

Achtergebleven
toen jij de dood tekende langs witte
bloemen en maanlicht,

de troost voor dag
en nacht.

Ach liefste,
spreek me aan, ergens
diep in de herfst.

Niemand zal het weten.

Zelfs niet in het mooiste,
aangrijpende
verhaal.



kerima ellouise ©

de doofheid van de leugen

 

 

 

geef me

geen dagen van gebeden

wanneer ik mijn waarheid op de brandstapel werp

 

maar geef me een lichaam

waarin ik kan wonen

 

ongewijzigd gillen

 

tegen de schrijvers

en de makers van een dichtgemetselde

eeuwigheid

 

waar ik kan rouwen om de leugens

steen per steen

geworpen in woorden van het lot

 

bewaak mijn huis

en het eenzame kind

 

de vonken en het vuur

 

wanneer ik  ga

onvoltooid

 

zoals in dit gedicht




kerima ellouise ©



foto: beeldentuin Dehullu 2009
kunstenaar: Kieta Nuij

voor vandaag





misschien wil ik niet meer luisteren
naar het getik van de klok

ze nadert
het herdenken
door een ritmische onverschilligheid

het gebeurt zonder woorden
zoals wolken onder de maan of het traag vallen
van septembernevels die de laatste bloemen doen verdwijnen
achter leeggeroofde bomen

vreemd is dit niet
ieder uur belandt in het verleden
of in de geluidloze afstand tussen waarheid en leugen;

het graaien naar triomfen
de grenzen van het mogelijke, de korte waan
de belofte na elk bloeiend leven

misschien
zou ik een vuurtoren
moeten bouwen

zodat alles wat van tederheid is
zichtbaar kan oplichten te midden van spiegels
en het schuiven van golven


-wind, neem mijn rook mee en schenk hem het baken van de liefde-




kerima ellouise ©

        foto: beeldentuin Dehullu 2009 kunstenaar: Edith Benedictus