NEE

ik wil met ondoorzichtige manoeuvres
uit mijn gedachten klauteren

ze onbeademd achterlaten
in een tijdscollage waarvan ik gezichten amputeer
zonder slaap of kus

hele hoofden die ik laat rondkijken in bevlekte uren
muren, nooit gekocht
zoals het geluid
van regenvlagen tegen de binnenkant
van mijn keel

aarzel niet
en huiver

om de omtrek van hun zonden

zij lopen er voorbij, onbewogen
en opnieuw

knikken anderen toe
in het weten, geweten als gastheer

bewaren elkander
in de doofpot

van de zwijgzame onwaarschijnlijkheid





kerima ellouise©

afbeelding: schilderij van Heide Renier
titel: de geboeide denker









hoge horizon

het staren boeit hem
hoe het door straten wandelt
en herbegint

als een licht geroezemoes
de reis
die hij alleen moet maken, verdonkert
in een eindeloze vlakte met zijn denken
er tegenover en waar alles
zo ontzettend groot is, dreigt uiteen te vallen
tot het herbegint

zich langzaam
weer inlijft

met spoorzoekers en vleugels
en waar de nacht
vergeten wordt in een ruimte die fluistert
dichtbij lavendel en de zekerheid
van korenwind

onaantastbaar
uitgespreid
en waar hij over zichzelf beschikt

vruchtbaar in beweging
door wie hij is




kerima ellouise ©

" Verdict "













onhoudbaar

-alsof

    er een landschap

woekert

op muren,

de uren nodig

in scheppen van gedachten –

zou het raar zijn

als het verdict zich uit stenen snijdt

oceaangroot

zo zwaar

als vielen wij voorgoed

uiteen

zou het geruis van alle stromen stilvallen, samen

met het leed

dat uit schelpen braakt

tussen wier en het waarachtige weten

golf

mijn lief

en voltooi in het terugkeren de reden;

mijn vraag aan jou en wat in je drijft

vertel me

wanneer jij met een droom het licht ingaat

    dat de zon geen zout brandt op huid

elk alleen

de eerste leugen

 

 

achter een boom vol vlinders

houd ik me schuil

 

er is een reden

voor dit deel van het leven;

het op- en neerwaarts

 

en waar het allemaal om gaat

 

    ik ben de nacht dankbaar

dat ik me mag neerstorten in zijn duisternis

dicht bij de stilte en de stenen waarachter wind

dromen draait

 

dwaas in drang

alsof ze ooit gevlogen hebben

 

misschien onzin

maar hoe anders kan ik woorden vinden

om jou te omhelzen

 

wanneer het naar binnen keren

mij verdrinkt

in mijn eigen lelijkheid, geen oorsprong vindt

 

in wat erfelijk zou moeten zijn

onaangetast



kerima ellouise ©

spiegelrozen





kan je
rozenbloesems
laten bloeien

onzichtbaar
in de palmen van je hand

levend water
uit regenbogen scheppen

kleurig zoals je stem
wanneer woorden samenvallen
met het licht

kan je de zomer ademen
in elk bewegend blad tussen de lijnen
van het leven

en zou je dan bij iedere ontmoeting
een afdruk willen schenken

voor hen, jezelf
en de kinderen van de aarde

als een druppelherinnering
voor later



kerima ellouise ©

Het stofgoud van de Heer Wietewuiten




kreeg ik zulke brieven
van zacht allooi
waarin beelden zich neerleggen, haast stervend

zoals het kan zijn tussen twee mensen
pastelbroos

dan schreef ik woorden, vingertikkend licht
als heildronk, wensdroom

in een witte eindigheid
het waden waardig door fluisterlingen; een liefdessaga
in deze gorgel des levens

kreeg ik zulke verzen, glinsterend
en om nader te beleven

dan zou je de bladeren horen kraken
vol ernst
en tot poëzie dwingend

in een ondraaglijke schrijfheid

misschien zou ik dan niet
op deze manier willen beademd worden

aangeboden, tweemaal

* als dank aan de Heer Wietewuiten

(en met toestemming )
voor zijn zovele waarderende

en poëtische reacties onder mijn schrijfsels

op gedichten.nl,

heb ik er een aantal verzameld

en aan elkaar geschrijfseld.

Het zijn volledig zijn woorden ! *

gewoon een lief mens.





zwevend,

tussen symboliek en mystiek,

op Gibraanse wijze,

richt zij zij haar pijlen,

 weldadig en bruisend,

op twijfel,hoop en gevangen verdriet.

Agnes klaagt tegen Job.
Hans inspireert het duister.

Ze dekt haar wezen toe,

met gesloten ogen,

verankerd in zichzelf.

 

En toch ook een gewoon, lief mens,

zoals jij en ik,

De leesbaarheid van de winter





Buiten neemt
de stilte vorm. Gewoon
door te staan in het nog koude licht. Ik zwijg
en wrijf vermoeid mijn handen in onschuld. Verzadigd.

Zoals bleke wangen in een landschap. Het breken
tot bronnen. Tot de rivier zelf. Een voortbestaan.

Ik zoek een dichter zonder dood. Om dit beeld
vast te leggen. Mijn liefde in een niet verzonnen verhaal.
Bewoonbaar zonder omkijken.

In wind en alles. Het vuur, het doven.
Ik wil zijn in het verlaten. De verbeelding
van warme wind. Tastbaar voor mij en de puurheid
van elke vlok

waarin zelfs de dood sterft.
In de tijd
en in het tomeloze volgen van het eigen lot.



kerima ellouise ©

de dialoog in mij

 

 

hoe kan ik benoemen waar ik in thuis wil blijven

wanneer het enige dat straalt

niet te houden is

mij verlaat

 

en decemberdagen neerlegt

alsof mijn ziel er in zou

passen

 

loodzwaar

 

hoe kan jij vragen

of het zich rond mij wil wikkelen

 

en alles wat ik in verbeelding zie

 

warme wind en weemoed

laag op laag, zacht op zilt

 

weerloos

 

wanneer dat woord

dode bloesems draagt, gebonden aan de schijn

van tederheid

 

hoe kunnen wij blijven

in deze ongelijkheid van stilte, bonken op die brandende schreeuw

 

voortgaan

in alles en in elkaar

 

als ik alleen mezelf  overhoud

in het sterven



kerima ellouise ©