Het stofgoud van de Heer Wietewuiten




kreeg ik zulke brieven
van zacht allooi
waarin beelden zich neerleggen, haast stervend

zoals het kan zijn tussen twee mensen
pastelbroos

dan schreef ik woorden, vingertikkend licht
als heildronk, wensdroom

in een witte eindigheid
het waden waardig door fluisterlingen; een liefdessaga
in deze gorgel des levens

kreeg ik zulke verzen, glinsterend
en om nader te beleven

dan zou je de bladeren horen kraken
vol ernst
en tot poëzie dwingend

in een ondraaglijke schrijfheid

misschien zou ik dan niet
op deze manier willen beademd worden

aangeboden, tweemaal




* als dank aan de Heer Wietewuiten (en met toestemming )
voor zijn zovele waarderende en poëtische reacties onder mijn schrijfsels op gedichten.nl, heb ik er een aantal verzameld en aan elkaar geschrijfseld. Het zijn volledig zijn woorden ! *

gewoon een lief mens.





zwevend,

tussen symboliek en mystiek,

op Gibraanse wijze,

richt zij zij haar pijlen,

 weldadig en bruisend,

op twijfel,hoop en gevangen verdriet.

Agnes klaagt tegen Job.
Hans inspireert het duister.

Ze dekt haar wezen toe,

met gesloten ogen,

verankerd in zichzelf.

 

En toch ook een gewoon, lief mens,

zoals jij en ik,

De leesbaarheid van de winter





Buiten neemt
de stilte vorm. Gewoon
door te staan in het nog koude licht. Ik zwijg
en wrijf vermoeid mijn handen in onschuld. Verzadigd.

Zoals bleke wangen in een landschap. Het breken
tot bronnen. Tot de rivier zelf. Een voortbestaan.

Ik zoek een dichter zonder dood. Om dit beeld
vast te leggen. Mijn liefde in een niet verzonnen verhaal.
Bewoonbaar zonder omkijken.

In wind en alles. Het vuur, het doven.
Ik wil zijn in het verlaten. De verbeelding
van warme wind. Tastbaar voor mij en de puurheid
van elke vlok

waarin zelfs de dood sterft.
In de tijd
en in het tomeloze volgen van het eigen lot.



kerima ellouise ©

de dialoog in mij

 

 

hoe kan ik benoemen waar ik in thuis wil blijven

wanneer het enige dat straalt

niet te houden is

mij verlaat

 

en decemberdagen neerlegt

alsof mijn ziel er in zou

passen

 

loodzwaar

 

hoe kan jij vragen

of het zich rond mij wil wikkelen

 

en alles wat ik in verbeelding zie

 

warme wind en weemoed

laag op laag, zacht op zilt

 

weerloos

 

wanneer dat woord

dode bloesems draagt, gebonden aan de schijn

van tederheid

 

hoe kunnen wij blijven

in deze ongelijkheid van stilte, bonken op die brandende schreeuw

 

voortgaan

in alles en in elkaar

 

als ik alleen mezelf  overhoud

in het sterven



kerima ellouise ©

vul het glas

de dag is onrustig, wil deuren
toetrekken

ik sta dichtbij
en mijn verlangen wordt even groot
om jou te vinden

ik zal het verleden ontmoeten
in toekomstig geluk en weer afscheid nemen
tussen de teugjes door

het zal niet langer
dan één seconde duren

glanzend, gretig

wanneer de nacht in déjà-vu
een nieuw en groot lichaam baren zal
zich
wenst
tot bruisend licht

in u, in mij, in elke droom
die herbegint

zeg mij niet, bij de eerste zon
waarom het zo gaat, waarom de ochtend
in ons klaart

er is een weg in wat we zwijgen
in u, in mij

en in dit
nog wit omrande nieuwe jaar





*mijn dank aan allen voor het afgelopen jaar


kerima ellouise ©

dertien was ze

winter stopte
sneeuwvlokken in haar mond

elke avond
opnieuw wanneer ze
ijzig dun

naar haar woorden liep
zonder te weten of tijd voltooid
was

in nestkoude
en in de vierde nachtwee

waaruit geen kind viel
of een arm, zonder verraad
aan vingers

Louise schreef de aarde zwart
en perste een wereld
uit haar lijf

trad haar koninkrijk
in volmaaktheid
binnen



kerima ellouise ©

 

hemel en aarde


een ijsbloem beweegt
de stilte van het landschap
met oud winterlicht


terugkeer

door vlindervleugels
waait wind stille gedachten
naar winterbomen


terwijl het wintert

zoveel ruimte om
te vliegen en toch fladdert
hij schuw in mijn buik


route

de zon volgt bloesems -
op het raam wisselt ze soms
van Japanse kers



kerima ellouise ©

 
foto: Sylvia Schrijen uit de reeks Winterdicht ©












alsof er schaduw waaide

wit

zoals het onschuldig lichaam

van de winter, mijn lot

in het weten

 

blaas ik

zachtjes sneeuw naar het verleden

mijn verhaal

alsof niets meer ontkend kan worden

 

zoals die eerste schreeuw

of een onvervuld verlangen terwijl het buiten

langzaam donker wordt

 

een wenken waarin duisternis zwijgt

om de waarheid te vieren, het bloed zo bang

om vol te zijn

 

ik waag een eerste stap

en spring naast vleugelranden, verlies datgene

wat zozeer veranderd was

 

de graven kraken

kalm

 

zij zijn de enigen

die rusten in vrede

kerima ellouise ©

 

Winternacht

Weet je nog de stilte bij de boom,

Kerima

de dag van mijn eerste nominatie
die jij mij gaf in beloofde stilte
omdat ik zweeg als een dichter
die zijn ziel niet verdoemde

sindsdien veranderde er veel
woorden bleven niet hetzelfde
jij werd beroemd, ik bleef achter
bij die boom in een droom

er waren mensen
die mij konden verhangen
in de kilte van de nacht
maar ik bleef van je houden

en vertaalde jouw woorden
naar mijn eigen onschatbaar leed

ook heb ik nog vragen
hoe de dagen veranderen

en hoe je dat ook al weer
met dat verdwaalde lidwoord deed.



Mobar ©



Dank je Mobar voor dit machtig mooie gedicht!

tot hier, tot waar

 

 

 

en dat het eenzaam wordt

voorbij die laatste waterplas

 

wanneer enkel de spraak van het zand

weerklinkt

in het lege huis

 

ik wil weg uit mezelf, daar

en dan

 

wil de diepte

of in verleden dagen

de onthoofding van de dood

 

wanneer ik het geraamte bedek

zo ontzettend

treurig

 

stil

 

met woorden

die jij niet horen kan, niet voorbij de tijd

of de geboorte van het dromenkind

 

hier en nu

in deze sneeuw



kerima ellouise ©

doorzien




al fluistert het land godverlaten
onder voorbijtrekkende wolken
dat vaagheid dwaalt rond de einder

krijst de eens zo smeuïge aarde
een gebarsten ziltheid van kolkende vuurzee

jouw glimlach blijft

en wanneer ik jou mijn gedachten geef
zal de akker dan, waar wij ooit druiven plukten,
opnieuw in alle heftigheid kleuren mengen

van verschroeid bruin naar warm rood

zal jij dan nog in mijn waanzin willen wonen
kussenzacht, mij geluidloos begrijpen
of zal tijd gewoon een toeval worden
in het huis van stilte;

het zware onvruchtbare zaad achterlatend
in de eerste duisternis

zal jij dan in mijn verhaal willen blijven
en in jouw lieve glimlach 





duo-gedicht van Laurens Windig en kerima ellouise ©

de brieven




vandaag geleerde woorden
is hernieuwde oudheid
die zich verder spreidt
met het verstrekken van de tijd

nieuwe woorden
zijn er niet meer zoveel
een koppeling van oude
of een intonatie verschil

toch voer ik mijn gedachten
langs gedragen truien en lentebrieven
ook al ziet niemand mij dromen
in deze tuin van oeverloze taal

ik verlang naar een binnenrijm, een refrein
een unieke plek te midden van versleten zinnen
telkens als vernieuwd verklaard

voltrek mijn lot, mijn letter
en lief mij doorheen de
geschiedenis van het beminnen




* duo-gedicht van Stormtrooper en kerima ellouise © *

in woorden uit een leven

ik kijk naar buiten, zoek het antwoord
tussen de versteende kleuren
die als stilte tussen lage bomen en mijn adem liggen

heimwee en dit beeld
dat ik niet beschrijven kan

vochtige aarde, de onverdraaglijke eeuwigheid
waarin de dood het licht
laat opbranden

soms roerloos wacht en wensen breekt
in het niet willen schreien

een boom kraakt, blijft in mij trillen
als teken van verdriet, van achterlaten
en alles wat zich opent

ik neem mijn gum
totdat het allerlaatste streepje verdwijnt

ook de donkere kraaien veeg ik weg
vingers, hard en wit

misschien was ik een slechts een indruk
en wilde ik het leven verbeelden



kerima ellouise ©

toentertijd las ik in vele weiden

met poëtisch gras en zag

een nieuwe bloem

 

onwetend van haar kleur

waarin ik mij verblufte

elke dag

 

glimlach van de ziel

golven branding

welke zinnen strelen

drijvend door de cerebrum

van het ware leven

 

met open handen

liet zij mij haar hart zien

week en vaak zo

rood doorbloed

kloppend sterke hart

 

nog steeds doordringend

diep in mijn emotiemerg


Laurens Windig ©




Hartelijk dank Laurens!

Mise-en-scène: Het erfrecht van de hoop




wuif naar mij
en hoor hoe de wind stil valt
in het water
en de stenen van een volle maan

laat mij
aan uw schaduw beklijven
ik zal zwijgen

als een woord
dat rijpt in het wollen huis

diep
de groet
aan een beladen boom; de eerste ster
en vruchten door het raam

ik zal uw passen niet vertragen
de aarde kan ik immers op mijn schouders dragen

zeeën zullen open waaien, als vogels zonder grenzen
geen tak of dode twijg zal zich nog verborgen wensen

zie de einder
door gedachten heen

de dag die ik in het hart laat drijven
en in niets meer dat zich nog
verloren waant

voel de duif
hoe ze broedt op het nest van een nieuwe morgen
of laat ons schuilen in de grot met tegenlicht
waar zelfs gisteren werd geborgen

zo denkt
zo vraagt
zo zwicht

het zand
door helmgras gevangen
doch verlangend op de zon gericht





* duo-gedicht van julius dreyfsandt zu schlamm en kerima ellouise  ©*

het geborene

vertel me
wanneer winterrouw
de bomen laat rusten

zeg me het antwoord
nog voor ik verdwijn

waar schrijft het kind
afwezige gezichten, de namen
van toekomst

in het schorskleed
bewoond

zal ik het weten en komen
tot stilte

het vaarwel van verdriet
onder vouwloze
sneeuw



kerima ellouise ©